«Ας λείψει το κράτος, που θα είναι εμπόδιο ή θα παραμορφώνει την εθνική ψυχή. Αν το κράτος στενοχωρεί το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθεί.
Το κράτος που εμποδίζει το έθνος, είναι περιττό και βλαβερό».
Ίων Δραγούμης
Εθνικιστικά πολιτικά βιβλία στην σύγχρονη Ελλάδα δεν θα βρείτε πολλά. Πόσο μάλλον όταν θέλουν να εμπνεύσουν ένα ευαίσθητο στα Εθνικά θέματα τμήμα του λαού για να κινητοποιηθεί και να συμπαρασύρει μαζί του όλο τον μαχόμενο Ελληνισμό που υπάρχει σε όλο τον πλανήτη. Ακόμα πιο λίγα είναι τα βιβλία που εκατό χρόνια μετά από τον ακρωτηριασμό του Έθνους με την καταστροφή της Σμύρνης, αλλά και την γενοκτονία των Ελλήνων ολόκληρης της Ιωνίας και του Πόντου, επιζητούν να διαμορφώσουν μια νέα Μεγάλη Ιδέα ρεαλιστική και που μπορεί να πραγματοποιηθεί με βάση τις επικρατούσες διεθνείς συνθήκες και διακρατικές συμβάσεις. Γιατί όπως γράφει ο συγγραφέας αυτού του έργου Ηλίας Κασιδιάρης: «Για να προοδεύσει και να μεγαλουργήσει ένα Έθνος πρέπει να οραματίζεται την εκπλήρωση μίας Μεγάλης Ιδέας».
Η νέα Μεγάλη Ιδέα του Έθνους!
Υπάρχουν για τους Έλληνες μόνο δύο δρόμοι που πρέπει να ακολουθήσουμε, όπως γράφει ο συγγραφέας, αλλά και βάσει των εξελίξεων και των γεγονότων: ή το «ψευτορωμέϊκο» ή το «Μέγα της θαλάσσης κράτος». Αυτό ακριβώς είναι το Δόγμα των Επτά Θαλασσών, το οποίο περιγράφεται στο βιβλίο και είναι η εξύψωση του Ελληνισμού σε κυρίαρχη δύναμη σε επίπεδο γεωπολιτικό, ενεργειακό και στρατιωτικό.
Έτσι η Πατρίδα μας μπορεί να διεκδικήσει την γεωπολιτική θέση μιας «Περιφερειακής Υπερδύναμης» στον σύγχρονο πολυπολικό κόσμο. Η Ελλάς «μπορεί να ενισχυθεί, τόσο σε στρατιωτικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο, ώστε όχι μόνο να κυριαρχήσει στην ευρύτερη περιοχή μας έναντι κάθε ανταγωνιστικού κράτους (Περιφερειακή Δύναμη), αλλά και να αποκτήσει τόσο μεγάλη ισχύ και επιρροή, ώστε να μπορεί να επηρεάζει τις εξελίξεις σε ευρύτερο γεωπολιτικό επίπεδο πέραν της Ανατολικής Μεσογείου, ακόμη και σε ολόκληρη την αχανή έκταση της Ευρασίας (Σημείωση αρθρογράφου: αλλά και της βορειοανατολικής Αφρικής θα προσέθετα), (Περιφερειακή Υπερδύναμη). Όταν επιτέλους η Ελλάς θα κατέχει δεσπόζουσα θέση στην θαλάσσια ζώνη στο σημείο που ενώνονται τρεις ήπειροι, που θα μας κάνει έναν κρίσιμο ενεργειακό κόμβο, με την κατάλληλη στρατηγική των Αγωγών (όπως αυτή περιγράφεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου), μπορεί η Πατρίδα μας να εξασφαλίσει τεράστια οικονομική ισχύ και επιρροή. Η οικονομική άνοδος θα επιφέρει την λύση του δημογραφικού προβλήματος που σε συνδυασμό με την εξάλειψη των αντεθνικών και λαθρολάγνων πολιτικών οι οποίες οδηγούν στην αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού, θα οδηγήσει στην κορωνίδα του Δόγματος των Επτά Θαλασσών που είναι η δημιουργία μιας ισχυρής Ελλάδας των 20 εκατομμυρίων Ελλήνων.
«Πεμπτουσία αυτής της προσπάθειας είναι να οδηγήσει σε μία ευρύτερη πολιτική αλλαγή την Πατρίδα μας. Να θέσει στο περιθώριο της Ιστορίας το κατεστημένο της Μεταπολίτευσης, που γέννησε σκάνδαλα, μνημόνια και εθνικές προδοσίες».
Μετανεωτερικότητα ή Μεταμοντερνισμός και Παγκοσμιοποίηση.
Η Πατρίδα μας όμως ανήκει στο δυτικό σύμπλεγμα και μάλιστα είναι ένα από τα πιο σημαντικά δομικά του στοιχεία, στην εποχή που επικρατεί η μετανεωτερικότητα ή αλλιώς μεταμοντερνισμός που επηρεάζει άμεσα και το δικό μας καθεστώς της Μεταπολίτευσης . Η μετανεωτερικότητα απορρίπτει κάθε αξίωση περί θεωριών ή προταγμάτων ή διδασκαλιών που προβάλλουν μια αλήθεια καθολικής ισχύος και συλλαμβάνει τον κόσμο ως ένα ρευστό και χαώδες πεδίο το οποίο στερείται κάθε αντικειμενικού θεμελίου. Έτσι κάθε νόημα είναι υποκειμενικό, σχετικό και κυμαινόμενο. Αυτή δημιουργεί δύο κατηγορίες σήμερα:
Πρώτον, μία μοναδική και υπερτροφική «μεσαία τάξη» ως μία γενική κοινωνιολογική κατηγορία. Ο Γάλλος γεωγράφος Κριστόφ Γκιλουί μας λέει ότι ο όρος «μεσαία τάξη» χρησιμοποιείται σκόπιμα, διότι η ασάφειά του «καθιστά πρόσφορη την ταξική σύγχυση μεταξύ των χαμένων και των κερδισμένων του οικονομικού μοντέλου, μεταξύ των προλεταρίων και των αστών μποέμ, οι οποίοι, ως επί το πλείστον, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ανήκουν στην μεσαία τάξη. Αν ο μύθος της μεσαίας τάξεως εξακολουθεί να υφίσταται – όπως μας εξηγεί ο Γκιλουί – τούτο συμβαίνει διότι αυτός «επιτρέπει στην νέα μποέμ αστική τάξη – αρχής γενομένης από τους πανεπιστημιακούς – να μην ξεχωρίζει από τον λαό».
Δεύτερον, τον μύθο της κοινωνίας των πολιτών. Δηλαδή, όπως περιγράφει ο επίσης Γάλλος φιλόσοφος Αλαίν ντε Μπενουά, ένα νεοφιλελεύθερο κατασκεύασμα που εμφανίζεται υπορρήτως ως ένας ομαλός και ομοιογενής χώρος που βασίζεται στην εμπορική ανταλλαγή, δίχως να υπερβαίνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Σήμερα ζούμε σε μια νέα καπιταλιστική κοινωνία χωρίς τάξεις, επικεφαλής της οποίας βρίσκεται η μία και μοναδική παράταξη, η παράταξη της πολιτικής ορθότητας, η οποία περιλαμβάνει την Αριστερά, το Κέντρο και την Δεξιά. Αυτή η μια και μοναδική μεγάλη παράταξη, υποστηρίζεται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας που προπαγανδίζουν συνέχεια τις θέσεις της, και τους διανοούμενους (πανεπιστημιακούς, ακαδημαϊκούς, εκδότες κλπ) που είναι υποταγμένοι σε αυτήν την παράταξη.
«Η πολιτική ορθότητα, όπως περιγράφει ο Ισπανός διανοούμενος Αδριανός Εριγκέλ, παίζει εδώ έναν πρωταρχικό ρόλο. Ο σεβασμός προς την πολιτική ορθότητα – αυτό το ιδεολογικό συμπύκνωμα της παγκόσμιας μεσαίας τάξεως – λειτουργεί ως θύρα εισόδου και ως τρόπος αποκτήσεως κοινωνικής προαγωγής. Οι υποτελείς τάξεις φιλοδοξούν να ενταχθούν σε αυτήν την μεγάλη μεσαία τάξη και το κάνουν μέσω της πλαγίας οδού της ιδεολογίας. Γι’ αυτό σκέπτονται και ενεργούν με τον «σωστό» τρόπο, σύμφωνα με τους όρους που υπαγορεύει η νέα αστική τάξη. Το σκέπτεσθαι «εσφαλμένως» είναι εδώ συνώνυμο της κοινωνικής υποβαθμίσεως, του πολιτισμικού υποβιβασμού της πτώσεως στην κατάσταση του «ηττημένου». (…)
Κατά λογικό συμπερασμό, η δαιμονοποίηση του «λαϊκισμού» είναι επίσης ένας ταξικός ενδείκτης. Δεν είναι τυχαίο ότι η νέα αστική τάξη αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως μια ενσάρκωση της (αναγκαστικώς προοδευτικής) αισθήσεως της ιστορίας, ως κληρονόμος του Διαφωτισμού και ως υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Έτσι η νέα αστική τάξη νομιμοποιείται από ηθικής και πολιτιστικής απόψεως να επιβάλει τα ταξικά της συμφέροντα στον υπόλοιπο πληθυσμό.
Έτσι μπορεί να αποκαλεί «ρατσιστές» αυτούς που διαμαρτύρονται για την μετανάστευση, μπορεί να χλευάζει τις αυτόχθονες λαϊκές τάξεις, μπορεί να τις κατηγορεί ως «απαρχαιωμένες», ως «φαλλοκρατικές», ως «ξενοφοβικές», ως «λαϊκιστικές»…».
Η «cool νέα αστική τάξη» και οι Εθνικές μεσαίες τάξεις.
Το νέο προλεταριάτο (των «ξεδοντιάρηδων» κατά τον Φρανσουά Ολάντ, των «αξιοθρήνητων» κατά την Χίλαρυ Κλίντον) δεν είναι η παλαιά «εργατική τάξη», αλλά αποτελείται από ένα ετερόκλητο σύνολο αποτελούμενο από όλες τις κοινωνικές ομάδες (εργάτες, υπάλληλοι, αγρότες, άνεργοι, περιφερειακοί πληθυσμοί κλπ) που είναι αποκλεισμένες από τα κυκλώματα της Παγκοσμιοποίησης. Παλαιές εθνικές μεσαίες τάξεις που τώρα βρίσκονται σε παρακμή και μαζί με όλους αυτούς είναι και μια άμορφη μάζα που είναι γνωστή με την ονομασία «πρεκαριάτο». Πρεκαριάτο είναι η σύγχρονη ομάδα των ποικιλοτρόπως επισφαλώς εργαζομένων: αυτοί που εργάζονται ως μισθωτοί με ελαστικές συνθήκες εργασίας, ανασφάλιστοι ή αυτοασφαλισμένοι, χωρίς σύμβαση εργασίας, με μερική απασχόληση, με βραχύβιες συμβάσεις, κατ’ οίκον με το κομμάτι κλπ. Προέρχεται από την λατινική λέξη precarious, που σημαίνει «αβέβαιος», «επισφαλής».
Το νέο Εθνικό κίνημα είναι όλοι αυτοί οι οποίοι προέρχονται από τις εθνικές μεσαίες τάξεις και εναντιώνονται στην Παγκοσμιοποιημένη ιθύνουσα τάξη που όπως την περιγράψαμε πριν είναι η νέα παγκοσμιοποιημένη μεσαία τάξη που μέσα της βρίσκεται η «μποέμ αστική τάξη» που περιγράφει στα έργα του ο Κριστόφ Γκιλουί. Η παλαιά συντηρητική αστική τάξη έχει αντικατασταθεί από την cool νέα αστική τάξη, κληρονόμο της «επαναστάσεως» του 1968, στην οποία πρωταγωνίστησαν τα τέκνα των ευκατάστατων οικογενειών.
Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας
Εκδότης «το Αντίδοτο», τ. δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας
