Με θετικό πρόσημο ολοκληρώθηκε, το προηγούμενο Σάββατο, το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου που επέστρεψε πληρέστατο και δυναμικό μετά από δύο δύσκολα χρόνια με περιορισμούς λόγω πανδημίας. Περίπου 200.000 θεατές παρακολούθησαν συνολικά τις 77 παραγωγές θεάτρου, μουσικής και χορού που φιλοξενήθηκαν στο Ηρώδειο, στην Πειραιώς 260 και στην Επίδαυρο, με την συμμετοχή 1500 Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών συνθέτονας έναν δυναμικό απολογισμό.
Από τις παγκόσμιες πρεμιέρες του μέχρι τις μικρότερες πειραματικές παραγωγές του με πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες, κοινό στοιχείο σε όλες τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ αναδείχτηκε η δημιουργική συνύπαρξη του κλασικού με το πρωτοποριακό, του παραδοσιακού με την καινοτομία.
Στην Επίδαυρο, παραγωγές του Φεστιβάλ και συμπαραγωγές του με κορυφαίες σκηνές του εξωτερικού καθώς και με τα δύο κρατικά θέατρα της χώρας, αλλά και ιδιωτικές παραγωγές που φιλοξενήθηκαν στη μεγάλη Ορχήστρα, ανέδειξαν νέους τρόπους ανάγνωσης του Αρχαίου Δράματος και βρέθηκαν να συνομιλούν με παραστάσεις του Κύκλου Contemporary Ancients στο μικρό θέατρο της Παλιάς Επιδαύρου – μια περσινή καινοτομία του Φεστιβάλ, που συνεχίστηκε φέτος: αναθέσεις έργων εμπνευσμένων από το Αρχαίο Δράμα σε Έλληνες συγγραφείς.
Το Ηρώδειο αναδείχτηκε πρωτίστως σε μια πραγματική γιορτή της μουσικής, καλύπτοντας όλο το φάσμα των προτιμήσεών του κοινού: από την μπαρόκ μουσική ώς τη σύγχρονη ηλεκτρονική σκηνή, από εξαίρετα μουσικά σύνολα, συμφωνικές ορχήστρες και μεγάλες όπερες μέχρι επίλεκτους σολίστες, από αφιερώματα σε κορυφαίους Έλληνες συνθέτες και τραγουδιστές μέχρι τις πιο εμβληματικές μορφές της μουσικής ροκ και της τζαζ.
Επιπλέον, ο χορός, καλύπτοντας κι αυτός ένα μεγάλο φάσμα μορφών και εκφραστικών δυνατοτήτων, από το σύγχρονο καλλιτεχνικό χορό μέχρι τις πιο δυναμικές κινήσεις του street dance, ανέδειξε το ανθρώπινο σώμα, με όλη την ρευστή αρμονία του αλλά και τις αδόκητες συσπάσεις του, την αέρινη άνωση και τη βαρύτητά του, την ασκημένη σύμπυξη και την πλαστικότητά του, σε προνομιακό εκφραστή προβληματισμού για τον σύγχρονο κόσμο και την ανθρώπινη κατάσταση.
Στις τρεις σκηνές της Πειραιώς 260, το πρόγραμμα των παραστάσεων αποτύπωσε με ισορροπία τις διεθνείς τάσεις στο Θέατρο και στον Χορό με πολύ δυνατές στιγμές και στο ελληνικό πρόγραμμα που, μέσα από διαφορετικές σκηνικές γλώσσες, ανέδειξαν έναν κοινό προβληματισμό διακριτό στις περισσότερες από αυτές: Ουτοπία και δυστοπία. Η κοινή αυτή θεματική διασταυρώθηκε με τον κύκλο Antigonisms, επιβεβαιώνοντας τη σημασία της πλαισίωσης του καλλιτεχνικού προγράμματος από δράσεις που ευνοούν την ανταλλαγή απόψεων και τον αναστοχασμό. Τον ίδιο στόχο είχε και η διοργάνωση της συζήτησης για το μέλλον των Επιδαυρίων, ως αφετηρία ενός αναγκαίου, κρίσιμου διαλόγου. Ταυτόχρονα, συνεχίστηκε το άνοιγμα στο νεότερο κοινό με κύκλους που ανέδειξαν την αστική κουλτούρα, ενθαρρύοντας τη γνωριμία του κοινού με πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες και ομάδες.
Στη δημιουργία, εξάλλου, ενός ζωντανού κέντρου συνύπαρξης, που θα κρατούσε θεατές και δημιουργούς και μετά τις παραστάσεις, αποσκοπούσε όλος ο σχεδιασμός του εξωτερικού χώρου καθώς και η συνεχής δράση της Jazz στην Πλατεία, μια εικοσαήμερη πλατφόρμα μουσικής ευφορίας, με δωρεάν είσοδο, που μας συνόδεψε όλο τον Ιούλιο, μετατρέποντας μαγικά το βιομηχανικό σκηνικό στην πλατεία της Πειραιώς σε νέο πόλο έλξης του νεανικού κοινού της πόλης.
Να σημειωθεί, τέλος, ότι το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου δεν περιορίστηκε μόνο εντός των δικών του τειχών. Στο πλαίσιο της στρατηγικής συνεργασίας στην οποία προχώρησαν η Ελληνικό Φεστιβάλ Α.Ε. με την The Ellinikon, διοργανώθηκε ένα πλούσιο διήμερο καλλιτεχνικών δράσεων στο The Ellinikon Experience Park, με πολύ χορό και μουσική και με το βλέμμα στραμμένο στη θάλασσα.
Το Φεστιβάλ ανανέωσε φέτος πανηγυρικά τον δεσμό του με τους παλαιούς φίλους του, όλους αυτούς που χρόνια τώρα προσέρχονται για να συνεορτάσουν στις εκδηλώσεις του, αλλά κατόρθωσε και να προσελκύσει νέους, πολλούς και διαφορετικούς, που αναζητούν, μέσα από τις μορφές τέχνης που διακονεί ο ζωντανός αυτός θεσμός, νέους τρόπους για να σκεφτούν τη σχέση τους με τον κόσμο, νέους λόγους για τους οποίους η ζωή εξακολουθεί να είναι «μέγα καλό και πρώτο».
πηγη protothema.gr
