Μια γυναίκα αναβάτης αποδεικνύει πως τα χιλιόμετρα, όπως και τα στερεότυπα, είναι για να καταρρίπτονται. Η Πολυτίμη Μπόσνου έχει ταξιδέψει με τη μηχανή της από το Ακρωτήριο Ταίναρο στην Ελλάδα, μέχρι το Βόρειο Ακρωτήρι στον Αρκτικό Κύκλο, ενώ έχει «γράψει» χιλιόμετρα στην Β. Αμερική και την Αυστραλία, αλλά και σε δεκάδες άλλους προορισμούς. Με αφορμή το FIVA World Motorcycle Rally 2021, οργανωτικό μέλος του οποίου είναι και η Πολύτιμη, μας ξενάγησε στην δική της διαδρομή, από όταν ανέβηκε στην πρώτη της βέσπα μέχρι και σήμερα.
«Ονομάζομαι Πολυτίμη Μπόσνου και κατοικώ στην Αθήνα. Πριν πολλά χρόνια ανέβηκα πρώτη φορά σε μηχανή ως συνεπιβάτης. Οδηγούσε ο πρώην άντρας μου. Ενθουσιάστηκα μεν, αλλά δεν με απασχόλησε καθόλου τότε να μάθω και εγώ να οδηγώ. Γάμος, παιδιά και όλα τα σχετικά -άρα χρόνος μηδέν. Κάποια στιγμή πήρα ένα βεσπάκι για καθαρά πρακτικούς λόγους, για να μετακινούμαι δηλαδή πιο άνετα μέσα στην πόλη. Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, εγώ είχα μείνει με το βεσπάκι και χωρίς δίπλωμα. Όταν αποφάσισα να το πάρω, πήγα σε Σχολή Οδηγών για τα ανάλογα μαθήματα. Αυτό ήταν. Μου μπήκε το μικρόβιο! Πήρα το δίπλωμα πριν ακριβώς 12 χρόνια και μετά αγόρασα την πρώτη μου μοτοσυκλέτα. Ωστόσο δεν μπορούσα να φανταστώ ούτε στα καλύτερά μου όνειρα τι θα ακολουθούσε… Άλλαξε όλη μου η ζωή, προς το καλύτερο φυσικά.
Ξεκίνησα με μικρές βόλτες στην Αττική και μου φαινόταν ότι έκανα μεγάλο κατόρθωμα! Φόβοι και ανασφάλειες φουλ. Σιγά-σιγά ξεπερνιούνταν. Ήθελα μεγαλύτερες βόλτες, αληθινά ταξίδια. Τα πρώτα μου ταξίδια ήταν με ομάδα. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι ήθελα να κάνω διαφορετικά πράγματα και αποφάσισα να ταξιδεύω μόνη μου. Εκείνη την περίοδο, είχα την τύχη και τη χαρά να γνωρίσω δύο πολύ σημαντικούς ανθρώπους από το εξωτερικό, ταξιδευτές με μεγάλη εμπειρία, οι οποίοι με ενέπνευσαν και μου έδωσαν κουράγιο. Ξεκίνησα πολύ δειλά τα ταξίδια στο εξωτερικό (ενώ παράλληλα δεν σταμάτησα να ταξιδεύω και στην Ελλάδα) και η αγάπη μου και ο ενθουσιασμός μου μετατράπηκαν σε πάθος. Δεν ήθελα –και δεν θέλω– να σταματήσω να ταξιδεύω. Το ένα έφερνε το άλλο. Επιστρέφοντας από κάποιο ταξίδι, πάντα σκεφτόμουν ποιος θα ήταν ο επόμενος προορισμός μου και πότε. Αλλιώς δεν ηρεμούσα! Είναι πλέον τρόπος ζωής για μένα!
Έχω ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ευρώπη και σε πολλά μέρη του κόσμου. Από Ακρωτήριο Ταίναρο στην Ελλάδα μέχρι Βόρειο Ακρωτήρι στον Αρκτικό Κύκλο και από Πορτογαλία μέχρι Καππαδοκία. Ισλανδία, Τυνησία, Β. Αμερική, Αυστραλία. Η πανδημία με «φρενάρισε» όπως όλο τον κόσμο. Ωστόσο, ήταν ευκαιρία να ξαναγνωρίσω την υπέροχη Ελλάδα μας, η οποία είναι ασύλληπτη σε ομορφιές και συγκεντρώνει τα πάντα. Πραγματικά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο ταξίδι».
«Η μισή μου χαρά στα ταξίδια μου στο εσωτερικό είναι ο συνταξιδιώτης μου: ο αγαπημένος μου σκυλάκος, ο Σνούπυ! Με μια ειδική κατασκευή που προσαρμόζεται στη μοτοσυκλέτα μου, τον παίρνω παντού μαζί. Δεν υπάρχει καλύτερη παρέα και μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Είναι απίστευτα καλόβολος και γλυκός και όπου πηγαίνουμε αφήνει πολύ δυνατό στίγμα! Τον λατρεύουν παντού!
Στα ταξίδια εσωτερικού συνήθως πηγαίνω με παρέα -όχι πάντα, ωστόσο. Στο εξωτερικό ταξιδεύω πάντα μόνη. Είναι κάτι που έγινε από την αρχή. Βασικά, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βρω παρέα λόγω φύλου, συντονισμού, χρόνου, οδήγησης και πολλά ακόμα. Δεν είναι εύκολο να ταξιδεύεις ώρες ατέλειωτες στον δρόμο κάτω από αντίξοες συνθήκες πολλές φορές και να μην ταιριάζεις απόλυτα με τον συνταξιδιώτη σου. Δυσκολεύει πάρα πολύ τα πράγματα. Επίσης το γεγονός ότι ταξιδεύω μόνη μου, με βοηθάει στο να εγκλιματίζομαι πολύ εύκολα, να μιλάω με τους ντόπιους, να κάνω φιλίες. Και όλα αυτά με κάνουν να ζω το ταξίδι πάρα πολύ έντονα, μέχρι το μεδούλι στην κυριολεξία!».
«Η προετοιμασία ενός ταξιδιού εξαρτάται από τον προορισμό, από το ποιες χώρες θα διασχίσεις για να φτάσεις εκεί, από τη διάρκεια, από την ευκολία ή δυσκολία των διαδρομών και από μερικούς ακόμα παράγοντες. Όταν μιλάμε όμως για solo ταξίδι, πιστεύω ότι ο ταξιδιώτης πρέπει να είναι ιδιαίτερα σχολαστικός. Προσωπικά, έχω σαν κανόνα να αναχωρώ πολύ νωρίς το πρωί και να προσπαθώ να είμαι στον προορισμό μου πριν νυχτώσει. Είναι σημαντικό όταν ταξιδεύεις μόνος/μόνη να μη σε βρει η νύχτα σε περίεργα και ερημικά μέρη. Όχι ότι δεν θα τύχει βέβαια. Και δεν νομίζω να έκανα κάτι διαφορετικό αν ήμουν άντρας. Κάτι που θα ήθελα να τονίσω πάνω από όλα είναι η ασφάλεια του οδηγού και της μηχανής. Η μηχανή πρέπει να είναι καλοσυντηρημένη και ελεγμένη πριν από κάθε ταξίδι προς αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων. Φυσικά, πάντα υπάρχει περίπτωση να τύχουν “αναποδιές”, αλλά προσπαθούμε να τις ελαχιστοποιήσουμε με μια καλή προετοιμασία. Όσο για τον αναβάτη, πάντα, μα πάντα, να φοράει το κράνος του, τις μπότες μηχανής και τα γάντια και φυσικά μπουφάν και παντελόνι με τα ειδικά προστατευτικά. Αυτό είναι απλά κανόνας ζωής! Ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες, (και μιλάμε κυρίως για μεγάλη ζέστη που έχουμε την τάση να κάνουμε «εκπτώσεις» στον εξοπλισμό) όλα αυτά είναι υποχρεωτικά! Αισθάνομαι πάντα ότι γυρίζω πιο δυνατή μετά από κάθε ταξίδι
Ως γυναίκα, δεν αντιμετώπισα ποτέ κανένα πρόβλημα! Αντίθετα θα έλεγα, ότι μόνο καλούς ανθρώπους έχω συναντήσει και συναντάω στα ταξίδια μου, πρόθυμους πάντα να βοηθήσουν σε μικροπροβλήματα που μπορεί να παρουσιαστούν. Δεν είμαι άφοβη. Έχω πολλές φοβίες αλλά είναι και αυτός ένας τρόπος να τις ξεπερνάω. Αισθάνομαι πάντα ότι γυρίζω πιο δυνατή μετά από κάθε ταξίδι, κάτι που με βοηθάει και στην καθημερινότητά μου που φορές έχει υπάρξει πολύ ζόρικη, όπως σε όλους μας».
«Με λυπεί το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες μοτοσυκλετίστριες. Οδηγώ 12 χρόνια και έχω την εντύπωση ότι έχουν αυξηθεί ελάχιστα (από αυτό που βλέπω στους δρόμους). Υπάρχουν κάποιες που αγωνίζονται σε πίστα και κάποιες που κάνουν enduro, αλλά δυστυχώς και πάλι είναι πολύ λίγες. Σίγουρα είναι ένας ανδροκρατούμενος χώρος και πολύ φοβάμαι ότι οι άντρες δεν εμψυχώνουν ιδιαίτερα τις γυναίκες τους (αν είναι παντρεμένοι), για να μην πω καθόλου. Προσωπικά χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω γυναίκες οδηγούς μοτοσυκλετών στο δρόμο ή οπουδήποτε αλλού, ανεξάρτητα με το τι οδηγούν, δηλαδή αν είναι παπάκι ή μηχανή μεγάλου κυβισμού. Δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Οι 2 τροχοί κάνουν τη διαφορά! Εμένα θα έλεγα ότι οι περισσότεροι άντρες με αντιμετωπίζουν καλά. Δεν έχω κανένα παράπονο από τους φίλους μου, οι οποίοι ανήκουν κυρίως στο αντρικό φύλο. Παρόλα αυτά… υπάρχουν δυστυχώς πολλοί φαλλοκράτες ακόμα. Απλά, δεν ασχολούμαι και αυτό θα συμβούλευα και όλες τις γυναίκες».
«Αν έστελνα ένα μήνυμα σε όσες σκέφτονται να οδηγήσουν μηχανή θα ήταν το εξής: “Μπορείτε και εσείς! Πάρτε τη ζωή σας στα χέρια σας και αν είναι κάτι που σας αρέσει, που αγαπάτε, μην έχετε δεύτερες σκέψεις. Ποτέ δεν είναι αργά να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας -ανεξάρτητα από την ηλικία και τη φάση που βρίσκεστε στη ζωή σας”».
«Προσωπικά, η μηχανή με άλλαξε πολύ. Με εξέλιξε, μου έμαθε να εκτιμώ και να αξιοποιώ τα πράγματα και τις καταστάσεις μέσα από μια άλλη οπτική γωνία, να απλοποιήσω τη ζωή μου και να ιεραρχήσω διαφορετικά τα πράγματα, να βρίσκω λύσεις άμεσα προκειμένου να ανταπεξέρχομαι σε μια δυσμενή κατάσταση, με έκανε και με κάνει πιο δυνατή, ξεπερνώντας κάθε φορά κάποια προσωπικά μου όρια και συνεχίζοντας για τα επόμενα. Επίσης, μέσα από τον κόσμο της μηχανής γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους και έκανα δυνατές φιλίες.
Η μηχανή με έμαθε ότι είναι ωραίο να ρισκάρεις και να ανακαλύπτεις πόση δύναμη έχεις ακόμα μέσα σου
Η μηχανή με έμαθε ότι είναι ωραίο να ρισκάρεις και να ανακαλύπτεις πόση δύναμη έχεις ακόμα μέσα σου, κυρίως όταν είσαι ευάλωτος και εκτεθειμένος σε όλα τα στοιχεία της φύσης που συναντάς συχνά. Ότι το να είσαι μόνος/μόνη με τον εαυτό σου πάνω στη μηχανή και να ταξιδεύεις, είναι πιο σημαντικό από ό,τι νομίζουμε. Να παίρνω μαζί μου μόνο ό,τι χρειάζομαι. Απίστευτη απλοποίηση της καθημερινότητας που ζούμε στην πόλη. Να κοιτάζω εκεί που θέλω να πάω και να εστιάζω σε αυτό. Δεν είναι ο προορισμός, είναι το ταξίδι που έχει σημασία».
