Του Θανάση Κ.
Μπορεί μια μεμονωμένη δολοφονία να προκαλέσει χιονοστιβάδα πολιτικών εξελίξεων;
Ακόμα και σε διεθνή κλίμακα;
Υπάρχουν τα αντίστοιχα της δολοφονίας του Αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο το 1914, της δολοφονίας Λαμπράκη στην Ελλάδα το 1963, της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ στις ΗΠΑ το 1968, για να αναφέρω μόνο μερικές και εμβληματικές περιπτώσεις…
Μπορεί λοιπόν, μια δολοφονία να προκαλέσει ραγδαίες εξελίξεις;
Να “προκαλέσει” η ίδια, μάλλον όχι…
Αλλά μπορεί να αποτελέσει ΚΑΤΑΛΥΤΗ εξελίξεων, που κυοφορούνταν ήδη από καιρό. Και ξαφνικά έρχονται στο προσκήνιο…
* Η δολοφονία του Charlie Kirk στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια δοκιμασία για τη Δημοκρατία. Το γεγονός δεν προκάλεσε μόνο θλίψη· προκάλεσε και οργή. Επανέφερε τη συζήτηση για την κατάργηση της Δεύτερης τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος, του περιβόητου Second Amendment, που προβλέπει ότι το δικαίωμα των πολιτών στην οπλοφορία είναι απαραβίαστο.
Βέβαια η συζήτηση αυτή είναι βαθύτατα υποκριτική:
Στην Αμερική, όπως και στην Ευρώπη, υπάρχουν περιορισμοί στην προμήθεια όπλων. Και νομικές προϋποθέσεις – που δεν τηρούνται πάντα.
Στην Ευρώπη όπου δεν υπάρχει Second Amendment – όπως και στις ΗΠΑ όπου υπάρχει – όποιος θέλει να προμηθευθεί όπλα το μπορεί.
Στην Ευρώπη, όπως και στις ΗΠΑ, οι παράνομοι, οι κακούργοι και το οργανωμένο έγκλημα έχουν όπλα – ανεξαρτήτως Συνταγματικών προβλέψεων και νομικών περιορισμών.
Το πρόβλημα είναι αν διαθέτουν και οι απλοί πολίτες.
Για την άμυνά τους απέναντι στους κακούργους.
* Η Δεύτερη Τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος, που πολλοί Ευρωπαίοι δυσκολεύονται να κατανοήσουν, δεν είναι “προνόμιο” ούτε “συντηρητική” εμμονή. Από την ίδια τη “θεσμική μνήμη” της Αμερικανικής Δημοκρατίας θεωρείται θεμέλιος λίθος της Ελευθερίας τους, και προβλέφθηκε εξ αρχής ως ασπίδα ενάντια σε κάθε πιθανή Τυραννία.
Η Αμερικανική Επανάσταση ξεκίνησε ακριβώς επειδή οι Βρετανοί προσπάθησαν να αφοπλίσουν τους αποίκους – με τα γεγονότα στο Lexington και το Concord το 1775 να αποδεικνύουν πως η Ελευθερία χωρίς όπλο ήταν ανύπαρκτη.
Στη θυελλώδη συζήτηση που έγινε τότε, οι οπαδοί της Δεύτερης Τροπολογίας ήταν οι Φιλελεύθεροι αντι-φεντεραλιστές του Jefferson και του Adams. Ενώ αντίθετη γνώμη είχαν οι Φεντεραλιστές του Hamilton, οι οποίοι στο τέλος αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν.
Τότε έγινε ευθεία αναφορά στην αρχαία Ελλάδα, οι πόλεις-κράτη της οποίας θεμελίωσαν την ίδια τη Δημοκρατία και στηρίζονταν στους πολίτες-οπλίτες.
Οι οποίοι ήταν ελεύθεροι πολίτες, επειδή ακριβώς ήταν ταυτόχρονα και οπλίτες.
Ήδη από τα τέλη του 18ου Αιώνα στις ΗΠΑ ήταν οι Φιλελεύθεροι που στήριζαν τη Δεύτερη Τροπολογία. Τώρα οι λεγόμενοι “νεο-Φιλελεύθεροι” θέλουν να την καταργήσουν, και θεωρούν… “ακροδεξιούς” όσους εξακολουθούν να την υποστηρίζουν. Ενώ οι νεοφιλελεύθεροι είναι, ταυτόχρονα, αντίθετοι με κάθε έλεγχο των κυκλωμάτων που διακινούν ανθρώπους και όπλα παράνομα στα σύνορά τους.
Τέτοια παράνοια…
* Και εδώ ήρθε η οργή του αμερικανικού λαού: όταν μεγάλα τμήματα του κατεστημένου – δημοσιογράφοι ή πολιτικοί – φάνηκαν να “δικαιολογούν” τον δολοφόνο του Kirk! Ή να υπονοούν ότι «δεν αξίζει κανείς να τον κλάψει»…
Ήταν όλοι οι “πολιτικώς ορθοί” που έσπευσαν να αμαυρώσουν τη μνήμη του Κirk – κι ήταν ολόκληρη η κοινωνία που στράφηκε εναντίον τους!
Ο Charlie Kirk υποστήριζε τη Δεύτερη Τροπολογία που την προβλέπει το Σύνταγμά τους! Δεν τον σκότωσαν επειδή βρέθηκε κάποιος να οπλοφορεί απέναντί του. Τον σκότωσαν για τις ιδέες του, επειδή υπήρχε για χρόνια μια εκστρατεία σπίλωσής του – ως “επικίνδυνου ακροδεξιού”. Και την ίδια σπίλωση συνέχισαν και μετά τον θάνατό του…
Οι ίδιοι μηχανισμοί που σπίλωναν τον Κirk, σπιλώνουν συστηματικά – ως “ακροδεξιό”, “εθνίκι”, “ρατσιστή”, “ομοφοβικό” κλπ. – οποινδήποτε εκφράζει παρόμοιες απόψεις.
Είναι η ιδεολογική τρομοκρατία της λεγόμενης “Πολιτικής Ορθότητας”, που έχει επιβληθεί από δίκτυα χρηματοδοτούμενα και καθοδηγούμενα “άνωθεν” και “έξωθεν”, και επιδιώκει να φιμώσει κάθε αντίθετη φωνή.
* Ένας νέος “Μακαρθισμός” από την ανάποδη: Τον “Μακαρθισμό” τον επέβαλε το υπερσυντηρητικό πολιτικό σύστημα επί εφτά χρόνια, στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου. Και τον κατεδάφισε η αντίδραση του ίδιου του φιλελεύθερου κατεστημένου της Αμερικής.
Τον νέο “Μακαρθισμό” της Πολιτικής ορθότητας, τον επέβαλαν νεοφιλελεύθερα κυκλώματα των οπαδών της Παγκοσμιοποίησης επί δεκαετίες τώρα, σε βάρος κάθε διαφωνούντος, πολλές φορές σε βάρος και της ίδιας της Κοινής Λογικής – και τώρα προκαλούν την εξέγερση ολόκληρης της Αμερικανικής Κοινωνίας.
Ο “Μακαρθισμός” κατεδαφίστηκε από το ίδιο το Αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο. Ο νέος “Μακαρθισμός” της Πολιτικής Ορθότητας κατεδαφίζεται από την αντίσταση – και την οργή – της Κοινωνίας.
* Στην Ευρώπη, το σκηνικό είναι εντελώς διαφορετικό. Το κατεστημένο, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, έχει μάθει να ευθυγραμμίζεται με την “πολιτική ορθότητα” και να βλέπει τον κάθε Kirk ως «ακροδεξιό» ή προβληματικό, ως πρόσωπο που δήθεν «προκάλεσε» τη μοίρα του.
Η δολοφονία του δεν προκάλεσε το αίσθημα δικαίου. Τα κατεστημένα ΜΜΕ φρόντισαν γι’ αυτό. Στην Ευρώπη, η ηθική και η πολιτική λογική έχουν ήδη στριμωχτεί σε ένα σύστημα που προστατεύει την αδυναμία των πολιτών να υπερασπιστούν την Ελευθερία τους.
Και πού; Στην Ευρώπη όπου δεν υπάρχει, βέβαια, Second Amendment, αλλά υπάρχουν αλλεπάλληλα κρούσματα μαζικών και τυφλών τρομοκρατικών χτυπημάτων σε βάρος ανυποψίαστων πολιτών.
* Η νέα κυβέρνηση Τράμπ και οι πρωτοβουλίες του Αντιπροέδρου Vance δεν περιορίζονται σε θεωρητικές συζητήσεις. Η γραμμή είναι ξεκάθαρη: καταπολέμηση όλου αυτού του διεθνούς κυκλώματος που επιβάλει την “Πολιτική Ορθότητα”. Κατάργηση της woke/DIE/ESG ατζέντας, έλεγχος των δικτύων Σόρρος και πίεση στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να ευθυγραμμιστούν. Πρόκειται για παρεμβάσεις που δεν προκαλούν οι ίδιες αποσταθεροποίηση· αποκαλύπτουν την ήδη προϋπάρχουσα αποσταθεροποίηση, δρώντας ως καταλύτης.
* Σύμφωνα με την επίσημη Πολιτική της Αμερικανικής Κυβέρνησης πλέον, τα δίκτυα Σόρρος δεν είναι απλοί “φιλανθρωπικοί οργανισμοί”. Είναι διεθνείς δομές που χρηματοδοτούν και οργανώνουν δραστηριότητες υπονομευτικές για κράτη: παράνομη διακίνηση ανθρώπων, χειραγώγηση μέσων ενημέρωσης, πίεση σε επιχειρήσεις και πανεπιστήμια.
Η δημόσια προβολή στοιχείων για τη δράση τους, η πίεση για περιορισμό της χρηματοδότησής τους και η απαίτηση να διακοπεί η επιβολή της ατζέντας τους είναι αυστηρό μέτρο προστασίας εθνικής κυριαρχίας – όχι ιδεοληπτική παρέμβαση.
Το αποτέλεσμα είναι σαφές: οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις βρίσκονται εγκλωβισμένες ανάμεσα στις ΗΠΑ (δηλαδή στον κύριο σύμμαχό τους) από τη μια πλευρά – και τις ίδιες τις κοινωνίες τους από την άλλη.
— Αν ευθυγραμμιστούν πλήρως με τις ΗΠΑ, θα έρθουν αντιμέτωπες με το δικό τους «κατεστημένο», που στηρίζει woke/DIE/ESG ατζέντες και έχει τροφοδοτήσει τα τελευταία 20 χρόνια την κοινωνική χειραγώγηση.
— Αν δεν ευθυγραμμιστούν, θα αποξενωθούν από τις ΗΠΑ, θα χάσουν χρηματοδότηση, διπλωματική στήριξη και κοινωνική νομιμοποίηση.
Στην πρώτη περίπτωση θα αναγκαστούν να συγκρουστούν με μηχανισμούς που οι ίδιες εξέθρεψαν και που τις στηρίζουν.
Στη δεύτερη περίπτωση θα συγκρουστούν με αυτούς που τις εκλέγουν και στους οποίους λογοδοτούν.
Το ευρωπαϊκό κατεστημένο, λοιπόν, βρίσκεται σε αναπόφευκτη κρίση.
Η διαδικασία της αποσταθεροποίησης δεν είναι πια “θεωρητικό ενδεχόμενο”· βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Η κοινωνική μετακίνηση προς θέσεις που θεωρούνται σήμερα “δεξιότερες”, “συντηρητικές” και “εθνοκεντρικές” δεν περιμένει εντολές· η πίεση των ΗΠΑ λειτουργεί απλώς ως καταλύτης, επιταχύνοντας τις πολιτικές ανατροπές. Κάθε καθυστέρηση, κάθε αμφιθυμία των κυβερνήσεων, ενισχύει την ένταση και επιταχύνει την κατάρρευση του κατεστημένου.
Στην Ελλάδα, η συνταγματική διάσταση είναι ακόμη πιο έντονη. Το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματός μας – το 120 σήμερα, το αντίστοιχο με το “θρυλικό” 114 της προδικτατορικής εποχής – προβλέπει ότι οι πολίτες έχουν υποχρέωση να υπερασπιστούν το Σύνταγμα “ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ”, αν οι θεσμοί απειληθούν.
Η διατύπωση διαφέρει, αλλά η λογική δεν διαφέρει καθόλου από το Second Amendment στις ΗΠΑ: το δικαίωμα και η υποχρέωση στην αντίσταση είναι θεμέλια της Δημοκρατίας.
Όταν οι πολίτες και οι κοινωνίες βλέπουν ότι οι κυβερνήσεις τους έχουν απομακρυνθεί από αυτή τη λογική, η ένταση είναι μοιραία και η έκρηξη είναι αναπόφευκτη.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε προϊούσα αποσταθεροποίηση. Η αμερικανική παρέμβαση δεν είναι η αιτία· είναι ο καταλύτης που αποκαλύπτει τη ρήξη ανάμεσα στα παραδοσιακά κατεστημένα και τις κοινωνίες τους.
Οι ανατροπές θα είναι αλλεπάλληλες και ήδη διαφαίνονται.
Η Ευρώπη θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην αλήθεια της κοινωνικής δυναμικής και στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας που παρέχει η τρέχουσα εξουσία. Και όσοι επιμείνουν στην ψευδαίσθηση, δεν θα «χαθούν» απλώς πολιτικά· θα γίνουν ιστορικά ανύπαρκτοι.
ΥΓ.1 Η παράνοια δεν έχει όρια. Κατηγορούν τον Charlie Kirk ότι ήταν εναντίον των αμβλώσεων. Για την ακρίβεια ήταν υπέρ του “δικαιώματος στη ζωή”.
Ανεξαρτήτως του τι πιστεύει κανείς, ο Kirk είχε δικαίωμα να λέει τη γνώμη του. Προσωπικά διαφωνώ σε αυτό μαζί του, αλλά ουδέποτε αμφισβήτησα το δικαίωμα όποιου διαφωνεί να λέει τη γνώμη του.
Και πάντως το μεγάλο σύμβολο των αγώνων για Πολιτικά Δικαιώματα στην Αμερική, ο επίσης δολοφονημένος Martin Luther King ήταν Βαπτιστής Ιερωμένος. Δηλαδή έκανε Χριστιανικό Κήρυγμα. Και είχε συχνά αρθρογραφήσει κι αυτός ΥΠΕΡ του δικαιώματος στη ζωή (αν και για τις αμβλώσεις, ειδικότερα, δεν είχε πάρει θέση).
Κι ακόμα, αν και ο ίδιος ο Martin Luther King ήταν υπέρ της ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ αντίστασης, όταν κάποτε του έβαλαν βόμβα στο σπίτι του στο Montgomery είχε επικαλεστεί το Second Amendment κι είχε ζητήσει άδεια οπλοφορίας.
ΥΓ.2 Τελικά η παράνοια δεν έχει τέλος. Kαι εις τα καθ’ ημάς: Οι ίδιοι που δίνουν δικαίωμα στα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν παιδιά, αμφισβητούν ταυτόχρονα το δικαίωμα των γονιών να ξεθάβουν τα παιδιά τους για να διαπιστώσουν τα αίτια του θανάτου τους.
Όποιος μπλέξει με την Πολιτική Ορθότητα καταλήγει στο βούρκο της Πολιτικής Παράνοιας.
Κι όλα αυτά δεν κρύβονται πια, δεν συμπιέζονται, δεν αποσιωπώνται…
Δεν επηρεάζουν μόνο κάποιους. Αγγίζουν τους πάντες.
Κάποια στιγμή θα σκάσουν. Κι αυτή η στιγμή μάλλον πλησιάζει.
