Γράφει ο Επίτροπος
Ο… άχαστος ήταν πάλι εκεί. Σε μια ακόμη ορκωμοσία. Στο γνωστό… μοιρολόι και με τον ρυθμό απαράλλαχτο. Ήχος συρτός, κόμπος στο λαιμό.
Ένα ξεροκατάπημα και μια σκέψη να τριβελίζει το μυαλό «αλήθεια τι θα γίνετε όλοι εσείς -και αυτός ο τόπος- δίχως εμένα; Που πάτε και με αφήνετε; Πως θα ζήσετε χωρίς την καθοδήγησή μου; Τι θα κάνετε εσείς με το κακό το κράτος;».
Αναρωτιόταν και τους κοίταζε όλους με συμπόνοια. Τέτοια συμπόνοια, που ίσως και η… Μάρθα Βούρτση θα είχε θέση στο απαράμιλλο δυστοπικό σκηνικό του αποχαιρετισμού. Ενός ακόμη αποχαιρετισμού, αυτή τη φορά στην ορκωμοσία του δήμου Καλαμάτας.
Ο «τραβάτε με και ας κλαίω για να μείνω λίγο ακόμη περιφερειάρχης», ο «δεν θέλω να μείνω το είπα ένα χρόνο πριν στον Πρωθυπουργό αλλά… με φάγανε τα συστήματα και τα συμφέροντα», ο «Ιζνογκούντ» της αυτοδιοίκησης που δεν κατάφερε να «εκθρονίσει» τον Σαμαρά για αυτό και του είπε παραμονές τα… κάλαντα. Και έχει πολλές ευχές… να του στείλει ακόμη, μαζί με τις «επικύψεις» του παρελθόντος και τα ευχολόγια που έλεγε για να λάβει την στήριξή του, ο «θα σας “κατσικωθώ” και μετά αφού φύγω, να σας τα λέω», ήταν εκεί.
Πρώτα είχε φροντίσει να μοιράσει με συνεργάτες του… πόρτα-πόρτα νύχτα, τα έργα και τις ημέρες του στην Πελοπόννησο. Φυλλάδια, ωρέ, με τα όσα έγιναν. Βιβλιαράκια τσέπης, να τα παίρνεις μαζί να πηγαίνεις στην Εκκλησιά και τα καμπαναριά που έφτιαξε και να διαβάζεις το… συναξάρι του. Ωδή στο μεγαλείο του! Βιβλίο για τους ιστορικούς του μέλλοντος.
Κι ο Παναής ήταν εκεί για να ρίξει ένα μαύρο δάκρυ χαιρετώντας τον Δημήτρη. Τον νέο που «πολέμησε» και τώρα παρ’ ολίγον να πιστέψουμε ότι τον συμπάθησε, καθώς ήταν έτοιμος να μας πει… πως «βοήθησα να βγει ΕΓΩ», φιλώντας τον σταυρωτά, μετά το… σταύρωσον.
Ήταν εκεί για να πλέξει το εγκώμιον του εαυτού του, του ιδίου, όχι του νέου και δεν ήταν διόλου ναρκισσιστικό! Είχε επίκεντρο το πόσο καλά τα έκανε με έμφαση στην υπό μελέτη και… κατασκευή παρακαταθήκη που άφησε και εδώ, με έργα που ΘΑ γίνουν. Έργα που αξίζει να βάλετε την πλάκα του -πριν σπάσετε… πλάκα- όπως με τα σουραύλια με τις πινακίδες.
Έτοιμος για όλα και από του βήματος να μας πείσει ότι έδωσε λεφτά και στο δήμο Καλαμάτας, αλλά στο τέλος δεν άντεξε! «Χρύσωσε το χάπι» του Τζαμουράνη -αφού ανέφερε το όνομα του- αλλά ο Βασίλης δεν ξεχνά, ότι τον πήρε «και αυτός στο λαιμό του» καταγράφοντας στο τέλος, την μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία του Δήμου.
Και φεύγοντας ο Παναής έριξε και τις ορδές του προς τα Μέσα Ενημέρωσης. Εκείνα που τον στήριξαν και δεν τον… αγαπάνε πια. Για τα «κακά» ΜΜΕ που του ασκούν κριτική, όχι τα καλά που τον λιβανίζουν, και, τον κάνουν… εικόνισμα. «Όχι Παναή, εμείς σε αγαπάμε, μείνε λίγο ακόμη» του είπε ο Νίκος από το βάθος, μα η καρδιά πέτρα «ντούκι».
Ένα δάκρυ κύλησε στο φευγιό. Ακούγοντας τα γαργαλιστά «μπινελίκια» που άφησε για τον (κάποτε) «Αντώνη της καρδιάς του», και, τα… κακά ΜΜΕ.
Ο «επαμφοτερίζων» Παναής φεύγει, ο «Sir Τάκης», έρχεται.
Τα φώτα κλείνουν.
Η ιστορία παίρνει τη θέση της.
Και ο καθείς εκεί που του αξίζει.
