Του Θανάση Κ.
Βαριές κουβέντες ανταλλάχθηκαν τις τελευταίες μέρες μεταξύ στελεχών της κυβέρνησης μετά τα έκτροπα της Σύρου.
Όπου συνέβη το παράδοξο: κατά κάποιο τρόπο… όλοι δίκιο είχαν!
Κι όμως ξεκατινιάστηκαν…
Αν κάποιος προσπαθούσε να εξηγήσει τι έγινε τις τελευταίες μέρες – και ειδικά στη Σύρο – θα δυσκολευόταν. Όχι γιατί δεν υπάρχουν εξηγήσεις. Αλλά γιατί δεν θέλουν να τις ακούσουν…
* Πρώτα απ’ όλα, μιλάμε για οργανωμένες ομάδες. Δεν ήταν ούτε «ντόπια παιδιά» που… ήπιαν δυο μπίρες παραπάνω. Ούτε «ακτιβιστές» που ξεφύγανε λίγο. Ήταν εξτρεμιστές – εισαγόμενοι και εγχώριοι. Με σαφή πολιτική στόχευση. Και με κάλυψη. Όχι νομική. Πολιτική! Από συγκεκριμένους χώρους.
Κάποιοι από τους συμμετέχοντες στα έκτροπα των τελευταίων ημερών – κι όχι κατ’ ανάγκην μόνο στη Σύρο – είναι και αλλοδαποί, που δεν βρέθηκαν νομίμως στην Ελλάδα…
Και δεν ήταν τυχαίος ούτε ο στόχος τους: Ισραηλινοί τουρίστες σε κρουαζιερόπλοιο.
Η Τουρκία υπερασπίζεται σθεναρά τη Χαμάς στη Γάζα.
Μόνον η Τουρκία, πλέον…
Η Τουρκία υποκινεί τη διεθνή εκστρατεία εναντίον του Ισραήλ, για όσα κάνει στη Γάζα. Όπου εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι χρησιμοποιούνται ως “ασπίδες” από τη Χαμάς. Η οποία με βάση τη νομοθεσία της Δύσης (όλης της Δύσης με εξαίρεση τη Νορβηγία μόνο) είναι τρομοκρατική οργάνωση.
Το Ισραήλ, από την άλλη πλευρά, είναι η μοναδική σύμμαχος που μας έχει μείνει κατά της Τουρκίας. Η μοναδική χώρα που παρεμβαίνοντας με το λόμπυ της στις ΗΠΑ εμποδίζει να αρθούν οι αμερικανικές κυρώσεις για πολεμικά αεροσκάφη F-35.
Kι όταν ξέσπασαν αυτές οι οργανωμένες και υποκινούμενες εκδηλώσεις κατά των Ισραηλινών στην Ελλάδα, το Ισραήλ έβγαλε τουριστική οδηγία κατά της Ελλάδας. Ένας σύμμαχος μας είχε απομείνει και τώρα κοντεύουμε να τον χάσουμε…
Διότι οι ομάδες αυτές δεν νοιάζονται για όσα γίνονται εδώ.
Δεν ενδιαφέρονται για τα κρίσιμα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας. Ψάχνουν πρόσχημα να απομονώσουν την Ελλάδα διεθνώς…
* Κανείς δεν χαίρεται για όσα γίνονται στην Γάζα. Κανείς!
Αλλά και κανείς δεν ξεχνάει ότι διαδηλώσεις για τους 1200 νεκρούς ισραηλινούς από την επίθεση της Χαμάς πριν ενάμιση χρόνο δεν είδαμε. Ούτε καμία διαδήλωση για τους 250 ομήρους (από τους οποίους 50 εξακολουθούν να κρατούνται ζωντανοί ή νεκροί από τη Χαμάς).
Ούτε θυμήθηκε κανείς πως όταν έγινε “καραβάνι αλληλεγγύης” για την στήριξη της Γάζας που θα πέρναγε από την Αίγυπτο, οι αιγυπτιακές αρχές το σταμάτησαν και οι αιγύπτιοι πολίτες τους προπηλάκισαν!
Γιατί άραγε; Κάτι ξέρουν οι Αιγύπτιοι για όλους αυτούς τους “αλληλέγγυους”. Και τους κυνηγάνε όπου τους βρουν.
Ενώ εμείς εδώ τους αφήσαμε ασύδοτους…
* Δεν ήταν «τυχαία» η επιλογή της Σύρου. Δεν ήταν «τυχαίο» ότι χτύπησαν καλοκαίρι. Δεν ήταν «απλό» ότι χρησιμοποίησαν συνθήματα κατά της Αστυνομίας και υπέρ της «ανομίας». Και βεβαίως, κατά του Ισραήλ!
Δεν ήταν καν «πρωτοφανές»: νησίδες ανομίας υπήρχαν από χρόνια στην Αθήνα. “Καταδρομικές επιχειρήσεις” με συνθήματα κατά του Ισραήλ είχαν γίνει τις προηγούμενες εβδομάδες στην Αθήνα…
Απλώς τώρα, έφτασαν και στις Κυκλάδες. Στο νησί του Πολιτισμού. Στη Σύρο του Μάρκου Βαμβακάρη. Εκεί που δεν είχαν ξαναπατήσει – τώρα εμφανίστηκαν απροειδοποίητα. Για να κάνουν επίδειξη δύναμης. Για να δείξουν ότι… «δεν υπάρχει κράτος»!
Η «απο-ανάπτυξη» της Αθήνας – από τα Εξάρχεια ως τα Πατήσια – έχει ολοκληρωθεί. Οι ομάδες αυτές έχουν πια την υλικοτεχνική δυνατότητα να «μετακινούνται». Δεν περιμένουν «εξέγερση». Δεν ψάχνουν «μαζικό κίνημα». Δεν περιμένουν «πολιτική αλλαγή» από εκλογές.
Παίζουν το δικό τους παιγνίδι: επιθέσεις, προκλήσεις, καταδρομικές επιχειρήσεις, συνθήματα, ξύλο, βία, καταλήψεις, τρομοκρατία.
Τους αρκεί να εκβιάζουν. Να εκφοβίζουν. Να τραμπουκίζουν. Κι όταν βρίσκουν κενό εξουσίας – το γεμίζουν!
Είναι ένα διαφορετικό είδος εξτρεμισμού. Δεν χτυπάει την εξουσία για να την αλλάξει.
Χτυπάει την κοινωνία για να τη διαλύσει εσωτερικά.
Εκθέτει τη χώρα διεθνώς για να την απομονώσει εντελώς…
Είναι ένας «πολιτισμικός αναρχο-μηδενισμός» – με γεωπολιτική στόχευση.
Χωρίς θέσεις, αλλά με σκοτεινούς «στόχους».
Τώρα και με έξωθεν υποκίνηση…
Χωρίς κόμμα, αλλά με ισχυρή οργανωτική διάταξη.
Χωρίς πρόσωπα, αλλά με χρηματοδότηση και προστασία.
Χωρίς λαϊκή απήχηση, αλλά με ακτιβισμό στα social media.
Και με ερείσματα σε χώρους που δεν θα φανταζόταν κανείς: πανεπιστήμια, δημοτικά συμβούλια, δημοσιογραφικές συντεχνίες, ακόμα και μέρη του «πολιτικού φάσματος» που… αυτοσυστήνονται ως «δημοκρατικά».
Τώρα και με έξωθεν καθοδήγηση…
* Δεν είναι ιδεολογική «πλατφόρμα», είναι παρακμιακή «μόδα». Που εισάγεται. Και επιβάλλεται με φόβο και τραμπουκισμό.
Το κράτος δείχνει ανήμπορο να αντιδράσει. Ή – χειρότερα – φοβισμένο να αντιδράσει. Δεν θέλει «να το κάνει θέμα». Δεν θέλει «να δώσει έκταση». Δεν θέλει «να δυναμιτίσει το κλίμα». Λες κι αν τους αγνοήσει, θα εξαφανιστούν! Λες κι αν δεν απαντήσει, θα… τους ξεχάσει η κοινωνία.
Όχι! Όταν δεν απαντάς στη βία – την νομιμοποιείς.
Όταν δεν τιμωρείς τους τραμπούκους – τους επιβραβεύεις.
Τους δίνεις πολιτικό χώρο.
Και τελικά, τους επιτρέπεις να γίνουν απειλή για όλους!
Γιατί τέτοιες ομάδες δεν περιορίζονται. Επεκτείνονται. Δεν «κάνουν ένα χτύπημα και φεύγουν». Παραμένουν. Δοκιμάζουν. Μετρούν αντιδράσεις. Και ετοιμάζονται για το επόμενο βήμα.
Πίσω από όλα αυτά, βλέπεις πια καθαρά το μίσος κατά της ίδιας της Πατρίδας. Δεν μισούν απλώς την «εξουσία».
Μισούν την Ιστορία της χώρας. Την ταυτότητα του τόπου. Την Πίστη του λαού. Τον ίδιο τον λαό!
Σε προηγούμενη φάση κραύγαζαν: το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του.
Τώρα πια βοηθούν όσους θέλουν να υφαρπάξουν το Αιγαίο…
* Δεν είναι «νέοι εξεγερμένοι». Είναι παλιοί αποτυχημένοι – και κάποιοι «νέοι» στρατολογημένοι – που βρήκαν καταφύγιο στον μηδενισμό.
Και που καλύπτονται από ένα σύστημα που υποτίθεται ότι… τους απορρίπτει, αλλά τελικά τους χρησιμοποιεί.
Γιατί είναι βολικοί! Ο μηδενισμός αποσυνθέτει την κοινωνία.
Κι όταν η κοινωνία αποσυντίθεται, δεν κυβερνιέται πια δημοκρατικά, αλλά διοικείται πιο εύκολα.
Οι φοβισμένοι πάντα διοικούνται πιο εύκολα!
Γιατί όταν η ασφάλεια πάψει να είναι «δικαίωμα», γίνεται «παροχή».
Κι όποτε, όταν οι… “προσταστευόμενοι παράνομοι” απειλούν, οι πολίτες δεν απαιτούν πια Ελευθερία. Ζητούν «προστασία».
Κι όταν δεν υπάρχει νόμος – αναζητούν «συμβιβασμό».
Κι όταν η κοινωνία τρομοκρατείται – αποδέχεται τα πάντα. Ακόμα και την παρακμή. Ακόμα και την απώλεια κυριαρχίας.
Και κάπως έτσι, το παιγνίδι «γυρνάει».
Η βία γίνεται καθημερινότητα.
Η εξουσία ακυρώνεται.
Η κοινωνία γίνεται ανοχύρωτη.
Και η Ελλάδα… κάτι άλλο!
Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα. Όχι αν θα σπάσει ένας πάγκος στο πανεπιστήμιο. Ούτε αν γράφτηκε ένα σύνθημα σε μια πλατεία. Ούτε καν αν χτυπήθηκε κάποιος περαστικός…
Το πραγματικό ερώτημα είναι: ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα;
Και εν ονόματι ποιού της κυβερνά;
Του δημοσίου συμφέροντος; Όχι βέβαια.
Του εθνικού συμφέροντος; Όχι πια!
Των πολιτών της; Ποιών πολιτών της; Αυτών που φοβούνται και εκλιπαρούν προστασία;
Εν ονόματι “του Ελληνικού λαού”; Ποιού ελληνικού λαού;
Αυτού που ντρέπεται πλέον να υπερασπιστεί την ελληνικότητά του;
Δεν είναι κινδυνολογία. Είναι η πραγματικότητα. Στη Γαλλία, στη Σουηδία, στην Βρετανία – ήδη αυτό συμβαίνει.
Προς τα κει πάμε…
Κι αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε – αυτό ακριβώς θα πάθουμε!
Και τότε δεν θα φταίνε οι «αναρχικοί». Αυτοί έκαναν τη δουλειά τους. Θα φταίνε εκείνοι που τους “έδωσαν” χώρο, εκείνοι που τους το επέτρεψαν.
Εκείνοι που – στο όνομα της «ηπιότητας» – άφησαν τα πράγματα να σαπίσουν.
Γιατί όταν το κράτος «κρύβεται», η κοινωνία παγώνει. Και τότε δεν λειτουργεί η Δημοκρατία. Κυβερνά ο φόβος!
Και τρίβουν τα χέρια τους κάποιοι εκτός συνόρων…
ΥΓ. Αλήθεια, έχει προσπαθήσει κανείς να εξηγήσει πώς οι “αλληλέγγυοι” υπέρ των παράνομων μεταναστών είναι ακριβώς οι ίδιοι που έχουν μένος κατά του Ισραήλ;
Κι αντί να… “ξεκατινιάζονται” οι δικοί μας μετά τα έκτροπα της Σύρου, για το “ποιός φταίει”, μήπως να κοιταχθούν σε κανένα καθρέφτη;
