Με φόντο το Παγκόσμιο στο Μπαχρέιν, ο Μεσσήνιος πρωταθλητής μιλά στο BEST-TV.gr για το καρτ και τον μηχανοκίνητο αθλητισμό στην Ελλάδα, την πρόσφατη διάκριση και τη δίψα για αγώνες και διάκριση που παραμένει άσβεστη…
Ο Μεσσήνιος πρωταθλητής καρτ, Χρήστος Οικονόμου, πρόσθεσε στο παλμαρέ του την 1η θέση στους δύο επιμέρους αγώνες του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Rotax Max Challenge. Παρά το γεγονός ότι η πρώτη ημέρα τον βρήκε εκτός ρυθμού –με αποτέλεσμα να τερματίσει 3ος στη γενική κατάταξη– οι αλλαγές στις ρυθμίσεις που ακολούθησαν, παρά τα ζητήματα που προέκυψαν, στάθηκαν ικανές να φέρουν καλύτερα αποτελέσματα. Η προσπάθεια εν τέλει του χάρισε την πολυπόθητη πρόκριση. Έτσι, εξασφάλισε το εισιτήριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καρτ, που θα διεξαχθεί από τις 29 Νοεμβρίου έως την 6η Δεκεμβρίου στο Bahrain International Circuit.
Μιλώντας στο BEST-TV.gr για τη φετινή του πορεία, που κορυφώνεται με τη συμμετοχή στο επερχόμενο παγκόσμιο, σημειώνει χαρακτηριστικά: «Το να εκπροσωπείς τη χώρα σου στο παγκόσμιο και να ζεις όλο αυτό το πράγμα δεν το χορταίνεις ποτέ, είτε κάνεις δέκα αγώνες είτε μόνο έναν!»
ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ, ΕΝΤΟΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Η κατηγορία που του χάρισε πρόκριση ήταν πολύ ανταγωνιστική. «Μπορεί οι συμμετοχές φέτος να μην ήταν πάρα πολλές, αλλά ήρθαν και αγωνίστηκαν αυτοί που πραγματικά ήθελαν να πάρουν το εισιτήριο. Όσοι τρέχανε είναι παιδιά που αν πάνε στο εξωτερικό θα βγουν τελικό, θα είναι σίγουρα στους Top20 του κόσμου. Από την άποψη της ποιότητας ήταν πολύ δύσκολος αγώνας, από την άποψη της ποσότητας ήταν πολύ λίγες και γι’ αυτό υπάρχουν πολλοί λόγοι», είπε με νόημα.
Σε μια συνέντευξη από καρδιάς για το άθλημα και τη δική του πορεία, περιέγραψε τα συναισθήματα και τις σκέψεις που κατακλύζουν έναν αθλητή πριν και μετά κάθε αγωνιστική υποχρέωση.
«Το συναίσθημα είναι σίγουρα πολύ έντονο και καμιά φορά εκπλήσσεσαι και ο ίδιος! Θυμάμαι πως ήταν η πρώτη φορά και μπορώ να πω ότι δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα…» ενώ αποκάλυψε πως η σκέψη που δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό κάθε αθλητή είναι πως «ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά στην πίστα». Όσο ο καιρός περνά τόσο αλλάζουν και οι γενιές. Με περισσότερους νέους να μπαίνουν στο άθλημα, μαζί διαμορφώνεται παράλληλα μια νέα συνθήκη. «Έρχονται συνέχεια νέα παιδιά και μπορεί να έχουν πάρα πολλές φορές, και καμιά φορά επειδή αυτό το άθλημα έχει πολύ το υποσυνείδητο, σαν οδηγός έχεις πάντα, ας πούμε, έναν φόβο του τύπου: είμαι το ίδιο πεινασμένος μες στην πίστα; Θα μου βγει αυτή τη φορά η προσπέραση από τα 3 καρτ πίσω για να κερδίσω; Είναι αυτές οι σκέψεις που κάνεις όσο περνάει ο καιρός». Βέβαια, όπως εκμυστηρεύεται ο ίδιος, είναι καθόλα μάχιμος, έμπειρος και πλέον ώριμος για να διαχειριστεί αγώνες πολλών απαιτήσεων και υψηλού βαθμού δυσκολίας: «Έχω ταχύτητα, το μυαλό μου έχει ταχύτητα μέσα στην πίστα και το σώμα ακολουθεί…” Όμως «την ώρα που έρχεται ο αγώνας δεν έχεις το περιθώριο να φοβηθείς… Θα σε περάσουν, θα σε στείλουν εκτός πίστας. Δεν μπορείς να φοβηθείς. Εκεί είσαι ο παίκτης ή η μπάλα… αποφασίζεις», αφού εκεί, όπως εξηγεί, σταματά κάθε άλλη σκέψη… «άμα γίνεις η μπάλα δεν έχεις ελπίδα να τερματίσεις…».
ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΜΠΑΧΡΕΙΝ
Ο Χρήστος Οικονόμου ετοιμάζεται πλέον για την κορυφαία πρόκληση: το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μπαχρέιν (29/11-6/12/25). Δεν είναι η πρώτη φορά που εξασφαλίζει την πρόκριση, όμως κάθε συμμετοχή έχει την ίδια βαρύτητα και κάθε σκέψη του περιστρέφεται γύρω από τον επικείμενο αγώνα. Ο στόχος είναι πάντοτε ο ίδιος: να τρέξει όσο καλύτερα μπορεί. Ενώ και η διάκριση δεν παύει να είναι στην άκρη του μυαλού. Η μάχη ωστόσο θα είναι σκληρή, καθώς στην κατηγορία που θα λάβει μέρος ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος… «Είναι όλοι πρωταθλητές στις χώρες τους. Όλοι κάτι έχουν κερδίσει για να είναι εκεί!».
Ζητώντας του να ξεχωρίσει το πιο σημαντικό από τις ελεύθερες δοκιμές μέχρι τη στιγμή της εκκίνησης, ο Μεσσήνιος οδηγός ήταν κατηγορηματικός: «Είσαι σε ένα παγκόσμιο, δεν υπάρχει σημαντικό και ασήμαντο! Από το πώς έκανες τις διατάσεις σου το πρωί που σηκώθηκες, μέχρι… σε έναν γύρο να έχεις το μυαλό συγκεντρωμένο για να καταλάβεις τι σου έκανε το καρτ για να το βελτιώσεις».
Ωστόσο, τονίζει τη σημασία των χρονομετρημένων: «Λίγη παραπάνω προσοχή χρειάζεται στα χρονομετρημένα γιατί καθορίζουν τη μοίρα σου, μέχρι και το prefinal! Από ποια θέση δηλαδή θα ξεκινήσεις τα προκριματικά σκέλη, ειδικά σε αυτούς τους αγώνες που οι συμμετοχές είναι 72 σε κάθε κατηγορία. Οπότε δεν έχεις περιθώριο να επαναπαυθείς».
ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΝΕΙ ΠΙΣΩ
Μέσα από την εμπειρία του σε διεθνείς αγώνες, ο Οικονόμου ξεχωρίζει τις παραδοσιακές δυνάμεις των Βέλγων και των Άγγλων. «Οι Άγγλοι είναι πάρα πολύ καλοί, είναι πάρα πολύ επαγγελματίες, έχουν πάρα πολύ καλές ομάδες, το βλέπουν περισσότερο επαγγελματικά», εξηγεί, σημειώνοντας πως η κουλτούρα και ο τρόπος εκπαίδευσης των οδηγών και διαχείρισης αυτού που αποκαλούμε πρωταθλητισμό διαφέρει σημαντικά.
Δράττοντας την ευκαιρία, ο Χρήστος Οικονόμου τόνισε στο σημείο αυτό πως η Ελλάδα, παρά τις προσπάθειες του παρελθόντος, παραμένει πολύ πίσω — από τις υποδομές έως την κουλτούρα γύρω από τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. «Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Υπάρχει σοβαρότητα και επαγγελματισμός. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό! Έχουμε τη νοοτροπία να ζητάμε τον ουρανό…». Από την απαίτηση για το καλό μοτέρ μέχρι τον οδηγό… Σουμάχερ, αυτό που επισήμανε είναι ωστόσο πως υπάρχει ζήτηση ορθής εκπαίδευσης. «Χάνουμε την ουσία, που είναι να μάθουμε να οδηγούμε! Θα δεις αρκετούς οδηγούς στην Ελλάδα να έχουν βάθρα, να έχουν και κάποιο πρωτάθλημα κάποια στιγμή, αλλά πηγαίνουν στο εξωτερικό και δεν βλέπουν τελικό! Δεν μπαίνουν καν στους πρώτους 36. Δεν μπορούν να σταθούν στο εξωτερικό γιατί θέλει άλλου είδους αντιμετώπιση».
Ο Χρήστος Οικονόμου συνεχίζει να κυνηγά το όνειρό του με ακούραστη αποφασιστικότητα. Κάθε γύρος στην πίστα είναι μια νέα πρόκληση, κάθε πρόκριση μια επιβεβαίωση ότι το πάθος, η αφοσίωση και η αγάπη για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό μπορούν να σηκώσουν την ελληνική σημαία ψηλά στο παγκόσμιο στερέωμα.
Η διαδρομή του προς το Μπαχρέιν είναι μόνο ένας σταθμός σε μια πορεία που δείχνει πως το ελληνικό καρτ μπορεί –και αξίζει– να διεκδικήσει τη θέση του στο παγκόσμιο στερέωμα.
Ρεπορτάζ Σ. Τριάντου
