Τελικά αφέθηκε ελεύθερος ο στάθης. Κάλυψε το επώνυμο πρόσωπό του με κουκούλα, έγινε ανώνυμος και παρέα με το αθώο σκυλάκι του περιδιαβάζει αμέριμνος κι ευτυχής.
Κανένας δεν αναγνώριζε και δεν άκουγε τι ψιθύριζε η σκέψη του στοιχειωμένου μυαλού του από τις γυμνές και σε διάφορες στάσεις, ερωτικής υπέρβασης πολυπληθείς ερωμένες του.
Οι σκέψεις του φωτισμένες από το διάχυτο εορταστικό φως των καιρών προσπαθούσαν να μεταβάλουν το βόρβορο σε απεριόριστη ηδονή, πάθος και ομορφιά.
«Τώρα έγινα πιο διάσημος. Έγραψα ιστορία. Όλοι τους συζητούν για μένα. Όλοι με ζηλεύουν και όλες θέλουν να δοκιμάσουν την ηδονή που δεν ένιωσαν ποτέ τους. Η ζωή απλώνεται μπροστά μου. Βλέπω να δημιουργούνται γυναικεία κινήματα πόθου και φαντασιακής πλέον σεξουαλικής διείσδυσης.
Η ζωή είναι μπροστά μου. Μια ζωή που με απομακρύνει από τα θέσφατα και τους κανόνες που μας επέβαλαν οι ανήθικοι σκοταδιστές που μονίμως θέλουν να αναπαράγουν το λειψό και πενιχρό κλίμα τής δήθεν απλοϊκής καθημερινότητας. ΕΙΜΑΙ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΙΔΩΜΕΝΩΝ.
Μα τι κακό έκανα; Δεν βίασα ποτέ μου κανέναν και καμία. Μαζί, παρεούλα γευτήκαμε την έστω στιγμιαία απελευθέρωσή μας. Συνευρεθήκαμε για να πάμε την τροχιά της ηδονής πάρα πέρα. Εγώ πήρα την ευθύνη ώστε αυτές τις μοναδικές στιγμές από λαμπυρίδες να γίνουν αστέρια φωτεινά. Τα έσπρωξα στα ουράνια. Έτσι, ο κάθε κακομοίρης μ’ ένα κλικ να το γεύεται επίσης. Να το μοιράζεται μαζί μου κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό. Όλα στη φόρα, ώστε να συμμετέχει κι ο κοινός άνθρωπος. Έτσι άλλωστε ενεργούσαμε και με την εκπομπή του ράδιο σαχλαμάρα. Μοιραζόμουνα το τηλεοπτικό μεγαλείο με τον απλό κόσμο. Στην τηλεοπτική δημοκρατία τίποτα δε μένει κρυφό. Ο Γάλλος L. Armand στο περίφημο βιβλίο του «Τεχνική και πολιτισμός» (1960) εξύμνησε τη συνεισφορά της τεχνολογικής εξέλιξης στην προσέγγιση από περισσότερα άτομα του πολιτισμού. “Τα στοιχεία της κλασσικής καλλιέργειας δεν είχαν ποτέ διαδοθεί τόσο πολύ. Το παράδειγμα της μουσικής είναι αξιοπαρατήρητο. Πόσοι φιλόμουσοι μπορούσαν να ακούσουν τα έργα του Βach πριν από την εφεύρεση του ραδιοφώνου και του δίσκου, που θεωρήθηκαν άλλωστε την στιγμή της εμφανίσεώς τους σαν πολύ λίγο άξια για να χρησιμεύσουν στην διάδοση της τέχνης;.”
Οι χυδαίοι ηθικολόγοι με λοιδορούν. Αυτοί που ζούνε στη ραστώνη τους και αλληθωρίζουν με κάθε αφορμή, προς τη λεγόμενη αμαρτία για να προσεγγίσουν τουλάχιστον το θέαμα της ηδονής.
Εγώ δεν υπήρξα οιηματίας ποτέ. Όπως, ας πούμε εκείνος ο άξεστος παραθυριστής των καναλιών και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τότε, που προσπέρασε το ΠΟΤΑΜΙ, για να αγκαλιάσει τη Ν.Δ., δήλωνε ότι είχε «τακτοποιήσει» τη μισή Αθήνα.
Υπήρξα πάντοτε ένας μοντέρνος δημιουργός διαπρύσιος κήρυκας της σεξουαλικής θέασης. Είμαι ένας σύγχρονος, προικισμένος Μεφιστοφελής του σεξ και της ελεύθερης διακίνησης του ηδονιστικού θεάματος.»
Κάθε μέρα που περνάει οι σκεπτόμενοι πείθονται όλο και περισσότερο ότι το περιεχόμενο του σύγχρονου διαφωτισμού εξαντλείται στο διάπλατο τεχνητό πολύχρωμο φωτισμό. Ας κλείσουμε το θέμα με κάποιες σκέψεις του Pascal Bruckner από το βιβλίο του La tentation de l’ innocence: Η αυτοκρατορία της κατανάλωσης και της ψυχαγωγίας έχει καταχωρήσει το δικαίωμα της οπισθοδρόμησης… το αντίδοτο της αγωνίας γίνεται δηλητήριο που μας ωθεί σε μια νέα ασθένεια. Ως πού μπορεί να φτάσει αυτή η θεία ελαφρότητα χωρίς να εξουδετερώσει κάθε διάθεση για λόγια και σκέψη … Η εποχή μας έχει πάψει να σέβεται τη μελέτη και τη μόρφωση. Τα είδωλά της εντοπίζονται αλλού: στην «γκλαμουριά», την κομπίνα, τον σουσουδισμό… Βλέπουμε να κυριαρχούν στα μίντια σαν ράθυμοι βασιλιάδες, που όχι μόνο δεν κοκκινίζουν καθόλου για την αμάθειά τους, αλλά αντίθετα τη θεωρούν τιμή τους και καμάρι τους. Και το χειρότερε: είναι οι εκπρόσωποι μιας στρατευμένης, χολερικής βλακείας που μισεί θανάσιμα καθετί το πνευματικό…
Γιάννης Τυπάλδος
