Ο Πελέ ήταν η επιτομή του θριάμβου της θέλησης. Και το ίνδαλμα εκατομμυρίων παιδιών σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Εντσον Αράντες ντο Νασιμέντο ή Πελέ. Ενας θρύλος έφυγε από τη ζωή έχοντας ρουφήξει το μεδούλι της όσο λίγοι. Ο σπουδαίος Πελέ, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αθλήματος και ένας από τους σημαντικότερους αθλητές που έβγαλε ποτέ ο πλανήτης, δεν είναι πια ανάμεσά μας.
Όσοι έχουν ζήσει ή γεννηθεί τη δεκαετία του ’70 ή και του ’80 δεν έχουν καμιά αμφιβολία για το ποιος ήταν ο Πελέ κι αν θα υπάρξει άλλος σαν κι αυτόν.
Ναι, σπουδαίος ο Μαραντόνα. Κι ο Κρόιφ. Και ο Ρονάλντο. Και φυσικά ο τεράστιος Λιονέλ Μέσι.
Όμως, αυτό το μαύρο παιδί που γεννήθηκε στις «Τρεις Καρδιές» της Βραζιλίας, που γέμιζε κάλτσες με χαρτιά για να κάνει τόπι και να κλωτσάει, που πήρε την πρώτη δερμάτινη μπάλα στα έξι του χρόνια, που γυάλιζε παπούτσια και δούλευε από επτά ετών για να επιβιώσει, ήταν ανεπανάληπτος.
Όχι μόνο για το ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Για τα εκπληκτικά γκολ, τις απίθανες ντρίπλες, τις μοναδικές παραστάσεις που έδωσε για μια 20ετία.
Αλλά κυρίως γιατί σε μια εποχή που το ποδοσφαιρικό life style ήταν ανύπαρκτο ή ελάχιστο σε σχέση με το σημερινό, ο Πελέ έλαμψε και ενέπνευσε εκατομμύρια παιδιά.
Ο Πελέ ήταν και θα παραμείνει για πάντα ο ήρωας του ποδοσφαίρου για έναν και μόνο λόγο.
Γιατί έδειξε ότι το πιο δημοφιλές άθλημα του κόσμου ανήκει σε όλους. Κι ότι μπορούν όλοι να γίνουν ποδοσφαιριστές, να διαπρέψουν, να αποθεωθούν, να γίνουν ήρωες όπως ο Πελέ.
Αν αυτό το φτωχό παιδί από τη Βραζιλία έγινε κορυφαίος χάρη στο ταλέντο, την αγάπη του για τη μπάλα και τη σκληρή δουλειά του, μπορεί να το καταφέρει κάθε παιδί.
Από ένα ελληνόπουλο που αυτή την ώρα κλωτσάει ένα τόπι σε κάποιο άγνωστο χωριό της ελληνικής περιφέρειας.
Από ένα 10χρόνο σε μια απομονωμένη περιοχή της Βρετανίας ή της Δανίας ή της Γερμανίας.
Μέχρι τον πιτσιρικά που δεν έχει να φορέσει παπούτσια στην Αργεντινή ή σε κάποια πάμφτωχη χώρα της Αφρικής, εκεί που το ποδόσφαιρο είναι το όνειρο για μια καλύτερη ζωή.
Ναι, το ποδόσφαιρο είναι λαοφιλές γιατί ακόμη κι αν γεμίζεις κάλτσες με χαρτιά μπορείς να εξελιχθείς, να αναδειχθείς.
Δεν είναι γκολφ ή τένις ή ακόμη και στίβος που απαιτούν χρόνο, χρήμα, υποδομές.
Τη μπάλα μπορείς να την κλωτσάς παντού, στην αλάνα του χωριού, στην πλατεία κάτω από τα πλατάνια, στα Χάιλαντς της Σκωτίας, στις αχανείς περιοχές της Κίνας, της Ρωσίας, της Αυστραλίας.
Το έχει και το μπάσκετ αυτό, ίσως λιγότερο από το ποδόσφαιρο. Αλλά δείτε τον Γιάννη, τον δικό μας Αντετοκούνμπο πώς ξεκίνησε και που έφτασε.
Όμως, οι ποδοσφαιριστές είναι εκατομμύρια και γι’ αυτό «υπεύθυνος» είναι και ο Πελέ.
Η αφίσα του στα φτωχά δωμάτια των παιδιών θα είναι εκεί πάντα να μας θυμίζει ότι εκτός από κορυφαίος μπαλαδόρος ήταν και η ενσάρκωση του ονείρου.
Και της πίστης για την ομάδα του, τη Σάντος που δεν εγκατέλειψε ποτέ.
Κι αυτό το άδολο χαμόγελο του Πελέ θα θυμίζει σε όλους εμάς, που στα παιδικά μας χρόνια τον είδαμε να κλωτσάει τη μπάλα, ότι η φτώχεια, η ανέχεια, η κοινωνική απομόνωση είναι εμπόδια που ξεπερνιούνται με την αγάπη για ό,τι επιλέγουμε. 
Ο Πελέ ήταν η επιτομή του θριάμβου της θέλησης, κι έτσι θα μείνει στο μυαλό και τις καρδιές μας.
Ο Εντσον (Εντισον), που βαφτίστηκε έτσι γιατί λίγο πριν γεννηθεί το 1940 πήγε το ηλεκτρικό στο μέρος που γεννήθηκε, θα μας φωτίζει για πάντα.
Ένα κομμάτι από τα χρόνια της αθωότητας έφυγε και είναι λυπηρό, ακόμη κι αν ο Πελέ έζησε χιλιάδες χρόνια μακριά από τη δική μας πατρίδα.
Όμως, όσοι είναι Ολυμπιακοί θα θυμούνται και το σύνθημα «Ολυμπιακέ, μεγάλε και τρανέ, που σάρωσες τη Σάντος, την ομάδα του Πελέ».
Ένα σύνθημα που ακούστηκε μετά τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Σάντος του «μαύρου διαμαντιού», το 1961.
ΠΗΓΗ in.gr
