Του Θανάση Κ.
Τι κοινό έχουν ο Ντε Γκωλ, ο Τσόρτσιλ, ο Ρέηγκαν και -για να σοκαριστούν οι “προοδευτικοί” – ο Τραμπ;
Ότι χλευάστηκαν ανελέητα – και ύστερα επανήλθαν για να σώσουν τις χώρες τους.
— Ο Ντε Γκωλ, το 1958, με το πολιτικό σύστημα της Δ’ Γαλλικής Δημοκρατίας σε αποσύνθεση, χαρακτηρίστηκε «ξεκουτιασμένος», «εγωπαθής», «φιλοπόλεμος».
— Ο Τσόρτσιλ πριν το 1940 ήταν ο «γραφικός γερο-πολεμοχαρής» που προειδοποιούσε για τον Χίτλερ, όταν το πολιτικό σύστημα της Βρετανίας χάιδευε τον Χίτλερ και τον έβρισκε… “πολυ χαριτωμένο”!
— Ο Ρέηγκαν, το 1980, γελοιοποιήθηκε ως «καρικατούρα», «εμμονικός αντικομμουνιστής», που θα πυροδοτούσε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και θα έφερνε τον πυρηνικό όλεθρο.
— Κι ο Τραμπ επέστρεψε πέρσι, με όλο το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ να λυσσομανά εναντίον του – και ο κόσμος τον ξαναψήφισε μαζικά.
Κοινός παρονομαστής: εμφανίστηκαν ως λύσεις «έξω από το κουτί» — επειδή το κουτί είχε σαπίσει.
Και το κατεστημένο, αντί να παραδεχθεί την αποτυχία του, προτίμησε να τους λοιδορήσει.
Μέχρι που σαρώθηκε το κατεστημένο!
* Όπως γίνεται τώρα και στην Ελλάδα…
Η “Διακήρυξη των 91” αναφέρεται σε πολιτικά και εθνικά αδιέξοδα και επισημαίνει την ανάγκη για «επιστράτευση εμπειρίας».
Δεν κατονομάζει κανέναν. Θέτει όμως προτάγματα. Τα οποία άλλους συμπεριλαμβάνουν, άλλους όχι…
Γι’ αυτό και οι υστερικές αντιδράσεις περί «παλαιοκομματισμού» ή «επιστροφής στο παρελθόν» είναι ανόητη προπαγάνδα. Γιατί οι “91” δεν ζητούν επιστροφή οποιωνδήποτε «παλιών».
Ζητούν απάντηση σε αδιέξοδα που οι σημερινοί δεν μπορούν —ή δεν θέλουν— να αντιμετωπίσουν.
Και επιστροφή παλαιών που ξεμπλόκαραν το σύστημα.
Όποιος δεν πιστεύει ότι υπάρχουν σήμερα συσσωρευμένα αδιέξοδα που το σύστημα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, όποιος πιστεύει ότι “πάμε καλά”, δεν χρειάζεται ούτε να συγχύζεται ούτε να οργίζεται.
Μπορεί να είναι σίγουρος ότι “η έκκληση των 91” θα πέσει στο κενό…
Όμως από τις αντιδράσεις της κυβερνητικής προπαγάνδας φαίνεται ότι μάλλον φοβούνται…
Και γι’ αυτό μιλάνε για “επιστροφή στους παλαιούς”.
Φοβούνται ακόμα περισσότερο, γιατί η “έκκληση των 91” δεν αφορά οποιουσδήποτε “παλαιούς”…
Από τους εν ζωή πρώην εκλεγμένους πρωθυπουργούς, αποκλείονται όσοι ταυτίστηκαν με το σημερινό τέλμα — Παπανδρέου και Τσίπρας.
Αντίθετα, μένουν όρθιοι δύο: Καραμανλής και Σαμαράς.
Γιατί;
Γιατί όποια “λάθη” κι αν τους καταμαρτυρήσει κανείς, ένα είναι βέβαιο:
Επί των ημερών τους:
• Δεν υπήρχαν τουρκολιβυκά μνημόνια.
• Δεν υπήρχαν Τέμπη.
• Δεν υπήρχαν σκάνδαλα τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ.
• Δεν υπήρχαν φαντασιώσεις περί “φιλίας” με την Τουρκία, ενόσω η Άγκυρα διατηρεί το casus belli.
Και οι δυο παραμένουν Δυτικοί, αλλά δεν δίστασαν να ασκήσουν κριτική σε δυτικές κυβερνήσεις όταν έκαναν σοβαρά σφάλματα. Ούτε αποδέχθηκαν ποτέ να εκχωρηθεί η δημόσια περιουσία της χώρας για 99 χρόνια. Ούτε παραδόθηκαν στο αφήγημα της «πράσινης φτώχειας». Ούτε συμπορεύθηκαν με τις διεθνείς «προοδευτικές» φαντασιώσεις του “δικαιωματισμού”.
— Στην Ελλάδα ΔΕΝ ενοχλούν οι φανατικοί αντιδυτικοί. Αυτοί εύκολα εξουδετερώνονται ή εξαναγκάζονται να προσκυνήσουν.
— Δεν ενοχλούν ούτε οι απόλυτα ελεγχόμενοι απ’ έξω. Ακριβώς γι’ αυτό: γιατί είναι απόλυτα ελεγχόμενοι…
Ενοχλούν και θεωρούνται απειλητικοί για το “σύστημα” όσοι παραμένουν Δυτικοί, αλλά δεν ελέγχονται απ’ έξω.
Αυτοί είναι και οι μόνοι αληθινά “δυτικοί”. Γιατί η Δύση θεμελίωσε την Κριτική σκέψη. Όχι προτάγματα “μοναδικής αλήθειας”…
Και στα δύσκολα χρειάζονται ηγέτες που είναι δυτικοί αλλά ΔΕΝ είναι “ελεγχόμενοι”…
* Κι είναι πολύ αστείο το γεγονός ότι εμφανίζουν τον Μητσοτάκη ως “δυτικό”, την ώρα που ο Μητσοτάκης ταυτίστηκε τελευταία με όσα αποδοκιμάζονται σήμερα από τις νέες δυτικές κυβερνήσεις – κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά σιγά-σιγά και στην Ευρώπη…
Θεωρούν τον Μητσοτάκη “δυτικό” κι ας ήταν από αυτούς που λίγους μήνες πριν είχαν πλήρως ταυτιστεί με την… “αλησμόνητη” Κάμαλα Χάρις για την Προεδρία στις ΗΠΑ, όπως και διάφοροι άλλοι ηγέτες της Ευρώπης που τώρα βρίσκονται σε αποδρομή…
* Κι είναι ακόμα αστείο, που όσοι παινεύουν τον Μητσοτάκη και καταγγέλλουν την “¨επιστροφή των παλαιών” ταυτόχρονα προσπαθούν να πακετάρουν την επιστροφή ενός άλλου “παλαιού” – του Τσίπρα!
Ο οποίος εκτός του ότι είναι ταυτισμένος με τη λογική της λαθρομετανάστευσης και του δικαιωματισμού (που σήμερα αποδοκιμάζεται παντού στη Δύση), λανσάρεται σήμερα από την ίδια την Άγκελα Μέρκελ.
Την οποία στη χώρα της την αποδοκιμάζουν οι πάντες πλέον (και ο Τράμπ δεν θέλει ούτε να την ακούσει).
— Άλλοι την αποδοκιμάζουν γιατί επέμεινε να κρατά τη χώρα της εξαρτημένη από το φθηνό ρωσικό αέριο (την ώρα που είχε εγκαινιάσει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, μετά τον Πόλεμο στην Κριμαία).
— Κι άλλοι την κατηγορούν γιατί έκλεισε τα πυρηνικά εργοστάσια της Γερμανίας κι άφησε την οικονομία της χωρίς εναλλακτική όταν θα έκλειναν οι κάνουλες από το ρωσικό αέριο.
Η Μέρκελ εκπροσωπεί ό,τι χρεοκόπησε την Ευρώπη.
Και έρχεται εδώ να στηρίξει την επιστροφή στον Τσίπρα, ως προσπάθεια να δημιουργηθεί “εναλλακτική” λύση ΕΝΤΟΣ του συστήματος – που χρεοκόπησε και στην Ελλάδα…
* Το πράγμα εκτός από αστείο γίνεται και γελοίο:
Οι ίδιοι που ανέχονται απειλές πολέμου από τον Ερντογάν, κατηγορούν τον Σαμαρά ως… “πολεμοχαρή”, λέει!
Όχι γιατί θέλει πόλεμο, αλλά γιατί δεν δέχεται να διακηρύξει «φιλία» με αυτόν που ανοικτά μας απειλεί.
Θα μπορούσε να τους θυμίσει κανείς ότι επί Σαμαρά ΔΕΝ έγινε Πόλεμος με την Τουρκία! Αντίθετα είχαμε σχετική ύφεση στις τουρκικές προκλήσεις τότε.
Και σίγουρα δεν υπήρξε τουρκολυβικό μνημόνιο τότε…
Ο Σαμαράς αποθάρρυνε τις προκλήσεις της Άγκυρας, γιατί έκανε το ιστορικό άνοιγμα στο Ισραήλ – και συγκρότησε τον “άξονα” Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.
Κι ακόμα έκανε το άνοιγμα στον Σίσι της Αιγύπτου – που δεν το ήθελαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι τότε – με το τρίγωνο Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου.
Έφτιαξε συμμαχίες με τους αντιπάλους της Τουρκίας και η Τουρκία μας σεβόταν ή τουλάχιστον είχαμε αισθητή ύφεση στις προκλήσεις της.
Σήμερα έχουμε διακηρύξει την… “φιλία” μας με την Τουρκία, την ώρα που η Τουρκία επιβάλλει νέα τετελεσμένα σε βάρος μας και δεν μας σέβεται κανείς.
Ούτε καν οι αντίπαλοί της Τουρκίας. Ούτε καν ο Χαφτάρ (που όταν παρακαλούσε το 2021 για στήριξη από την Ελλάδα, οι “φωστήρες” του ΕΛΙΑΜΕΠ τον θεωρούσαν “τελειωμένο”. Και τώρα τους κάνει καψόνια…)
Οι παπαγάλοι της Κυβέρνησης σήμερα δεν βλέπουν τα χάλια της εξωτερικής πολιτικής της Κυβέρνησης, αλλά κατακεραυνώνουν τον… Σαμαρά γιατί τον θεωρούν “πολεμοκάπηλο”, λέει!
Δεν έχουν πρόβλημα με τον Ερντογάν που μας απειλεί.
Έχουν πρόβλημα με τον Σαμαρά που δεν θέλει να ξεπλένει η Ελλάδα αυτόν που την απειλεί!
Όπως το 1939 η υπό διάλυση πολιτική τάξη της Βρετανίας δεν είχε πρόβλημα με τον Χίτλερ. Είχε με τον Τσόρτσιλ που ξεμπρόστιαζε τον Χίτλερ.
Το ερώτημα δεν είναι αν ο Σαμαράς θα εξελιχθεί σε Τσόρτσιλ.
Το πρόβλημα είναι ότι ο Μητσοτάκης έχει ήδη εξελιχθεί σε Τσάμπερλεϊν!
* Υπάρχει πια ένα διπλό πολιτικό κενό – που δεν υπήρξε ποτέ στα χρόνια της Μεταπολίτευσης:
— Πρώτον, η Ελλάδα ουσιαστικά ΔΕΝ εκπροσωπείται πια στο εξωτερικό.
Έχει καταντήσει… “εξω-φυλαρούχας”!
Η Λιβύη, ένα κράτος χωρισμένο στα δύο παραβιάζει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και μας κάνει και καταγγελία από πάνω, στον ΟΗΕ – κι εμείς καταφέρνουμε να εγγράψουμε τις παρανομίες της στο… “Κείμενο Συμπερασμάτων” της Ευρωπαϊκης Συνόδου”.
Εντελώς “εξω-φυλαρούχας”!
— Δεύτερον, στο εσωτερικό η Δημοκρατία από-νομιμοποιείται σιωπηλά:
Ψηφίζουν ήδη λιγότεροι από ό,τι σε όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Κι ενώ στο μεταξύ ο πληθυσμός αυξήθηκε και δόθηκε δικαίωμα ψήφου και στους 17αρηδες, σήμερα ψηφίζουν αισθητά λιγότεροι απ’ ό,τι όλες τις προηγούμενες δεκαετίες…
• Το ένα τρίτο των Ελλήνων απλώς απέχουν από τις κάλπες.
• Κι από τους υπόλοιπους, σχεδόν οι μισοί ψηφίζουν… βρίζοντας και φτύνοντας!
Άρα υπάρχει κενό εκπροσώπησης ΚΑΙ στο εσωτερικό. Μεγάλα τμήματα της κοινωνίας δεν έχουν πολιτική φωνή. Δεν ελπίζουν. Δεν ανήκουν. Δεν υπάρχουν πολιτικά…
Αν δεν κλείσει αυτό το διπλό κενό εκπροσώπησης
– εθνικής εκπροσώπησης της χώρας προς τα έξω
– και εσωτερικής μη εκπροσώπησης εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών, που δεν έχουν πια τι να ψηφίσουν –
η Ελλάδα θα απομονώνεται διεθνώς και θα αποσταθεροποιείται εσωτερικά.
Ο Μητσοτάκης δεν είναι “εγγύηση σταθερότητας”.
Είναι πια παράγοντας αποσταθεροποίησης.
Κι όχι μόνο ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Για να είμαστε δίκαιοι, όλο το σύστημα που τον εμφανίζει ως “μοναδική εναλλακτική”.
Δεν είναι εναλλακτική λύση. Είναι το ίδιο Το Πρόβλημα
Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι μέρος του προβλήματος.
Και λύση δεν μπορούν να δώσουν ούτε αναπαλαιώσεις τύπου “κόμματος Τσίπρα”, ούτε κομματίδια διαμαρτυρίας.
Οι «91» δεν πρότειναν πρόσωπο. Κατονόμασαν το πολιτικό κενό και πρότειναν προτάγματα για την κάλυψή του.
Όσοι αντέδρασαν υστερικά, απλώς επιβεβαίωσαν πως κενό υπάρχει!
Ενώ εκείνοι που χλευάζουν σήμερα, αύριο δεν θα υπάρχουν.
Όπως εξαφανίστηκαν οι λασπολόγοι του Τσόρτσιλ,
και οι κατεστημένοι αρνητές του Ντε Γκωλ,
και οι χλευαστές του Ρέηγκαν.
Όπως όλα δείχνουν πια, και οι αυλοκόλακες του Μητσοτάκη…
ΥΓ. Όσοι πάλι πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι “κινδυνολογίες”, δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν.
Τώρα που αποκτήσαμε… “μπανανο-φυτείες” στον Όλυμπο, ποιός μας πιάνει;
Άσε τους “91” να μιλάνε για “αδιέξοδα”.
Εδώ πάμε για ανανάδες στην Πίνδο!
Για χουρμάδες στο Μιτσικέλι…
Και για… μονόκερους στον Παρνασσό.
