Του Θανάση Κ.
Το λόμπι του Κατευνασμού υπέστη δύο καίρια πλήγματα τον τελευταίο μήνα:
— Ένα από τη δημόσια παρέμβαση του πρώην Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, πριν ένα μήνα περίπου.
— Κι ένα από τον επίσης πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή πριν μια βδομάδα…
Και οι δύο προειδοποίησαν ότι με εκπτώσεις στην εθνική κυριαρχία και στα κυριαρχικά δικαιώματα δεν “εξαγοράζεις” Ελευθερία – αντίθετα αποθρασύνεις τον επεκτατιστή που θέλει να στην αρπάξει…
Σήμερα το λόμπι του Κατευνασμού, αναδιπλώνεται και προβάλλει δύο παλαιούς ισχυρισμούς και ένα νέο “αφήγημα”:
* Ο πρώτος ισχυρισμός είναι πως οι προκλήσεις της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας αποτελούν στην ουσία “εξωτερίκευση” εσωτερικής πολιτικής κρίσης. Άρα δεν τα εννοεί – και δεν χρειάζεται να τα παίρνουμε στα σοβαρά.
Τα κάνουν αυτά οι Τούρκοι, λέει, όχι γιατί έχουν πρόθεση να κλιμακώσουν κατά της χώρας μας, αλλά για να συσπειρώσουν την κοινωνία τους που δοκιμάζεται από σοβαρά εσωτερικά προβλήματα και οδεύει σε εκλογές.
Πρόκειται για παιδαριώδη ανοησία!
Η Τουρκία “χτίζει” αυτή την πολιτική εδώ και δεκαετίες.
Δεν τη “θυμήθηκε” σήμερα, για εσωτερικούς λόγους.
Η λεγόμενη “Γαλάζια Πατρίδα” – δηλαδή η προσπάθεια να υφαρπάξει το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο – είναι στρατηγική επιλογή της Άγκυρας, δεν είναι συγκυριακό πυροτέχνημα.
Πριν κλιμακώσει την επιθετικότητά της κατά της Ελλάδας, είχε έλθει σε ρήξη με το Ισραήλ (με το οποίο είχε κάποτε πολύ καλές σχέσεις), με την Αίγυπτο (με την οποία είχε επίσης εξαιρετικές σχέσεις), με το καθεστώς της Συρίας (με το οποίο διατηρούσε κάποτε “αδελφικές σχέσεις”), τα έσπασε με τη Γαλλία (η οποία της κατάφερε στρατηγικό πλήγμα στη Λιβύη), χάλασε τις σχέσεις της με τη Σαουδική Αραβία και με τα περισσότερα αραβικά κράτη του Κόλπου (που κάποτε ήταν πολύ κοντά της), ενώ τελικά τραυμάτισε και τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ (οι οποίες της επέβαλαν εμπάργκο όπλων ήδη από τα τέλη του 2020).
Η Τουρκία τα έκανε όλα αυτά επιδιώκοντας να γίνει περιφερειακή υπερδύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο, προσπαθώντας να συσπειρώσει τα ισλαμιστικά κινήματα στην περιοχή και διακηρύσσοντας ότι επιδιώκει – κατά κάποιο τρόπο – την “παλινόρθωση” της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!
Προοπτική στην οποία αντιτίθενται όλα τα άλλα κράτη της περιοχής και ευρύτερα. Αραβικά και όχι μόνο, μουσουλμανικά και όχι μόνο…
Στο μεταξύ έκανε επανειλημμένες προσπάθειες να τα ξαναβρεί με όλους αυτούς που έστρεψε εναντίον της, αλλά απέτυχε παντού. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον…
Ούτε με το Ισραήλ τα βρήκε, ούτε με την Αίγυπτο, ούτε με τη Σαουδική Αραβία, ούτε με τη Γαλλία, ούτε με τις ΗΠΑ – ακόμα τουλάχιστον…
Όλα αυτά αποτελούν μια “μεγάλη στρατηγική” που δεν της βγαίνει.
Όχι μια σπασμωδική – συγκυριακή – αντίδραση, λόγω εσωτερικών πιέσεων.
Και μεσολάβησαν πολλές “διορθωτικές κινήσεις” που επίσης δεν της βγήκαν.
Δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο έναντι της Ελλάδας, και μόνο σήμερα…
Εκείνο που τώρα συμβαίνει – και πρωτίστως μας αφορά – είναι ότι η Τουρκία πιστεύει πως η Ελλάδα είναι ο “αδύνατος κρίκος” δίπλα της. Που αν τον “σπάσουν”, αργά ή γρήγορα όλοι οι άλλοι θα αναγκαστούν να αποδεχθούν την πρωτοκαθεδρία της στην περιοχή.
–Η Ελλάδα είναι κράτος μέλος του ΝΑΤΟ και κράτος μέλος της ΕΕ και της ευρωζώνης.
Αν η Τουρκία καταφέρει να σύρει την Ελλάδα σε οικειοθελή συνθηκολόγηση, τότε όλες οι άλλες τοπικές δυνάμεις της περιοχής που αρνούνται να αποδεχθούν την “πρωτοκαθεδρία” της Τουρκίας, θα αναγκαστούν να την αποδεχθούν κι εκείνες…
–Ταυτόχρονα, η Ελλάδα είναι η γειτονική χώρα που μέχρι σήμερα πάντα υποχωρούσε στην τουρκική προκλητικότητα, πάντα δεχόταν παθητικά τα τετελεσμένα της Τουρκίας. Και η υπόλοιπη “διεθνής κοινότητα”, παρά κάποιες διαμαρτυρίες και κάποια “ψηφίσματα”, δεν φαινόταν διατεθειμένη να βάλει φραγμό στην Τουρκική επιθετικότητα. Αν η κυρίως θιγόμενη – δηλαδή η Ελλάδα – δεν αντιδρά, γιατί να αντιδράσει οποιοσδήποτε άλλος;
–Ακόμα σήμερα, στην ΑΟΖ Ελληνικής δικαιοδοσίας που βρίσκεται στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι το “κλειδί” για την ενεργειακή απεξάρτηση της ΕΕ από το ρωσικό αέριο. Αν σήμερα η Ελλάδα αναγκαστεί να παραχωρήσει στην Τουρκία το μεγαλύτερο μέρος αυτού του “ενεργειακού Ελντοράντο” – ή αν η Ελλάδα δεν εμποδίσει την Τουρκία που ήδη προσπαθεί να το υφαρπάξει – τότε η Τουρκία αναβαθμίζει τη θέση της έναντι όλων των άλλων.
Όλα αυτά είναι πολύ πέρα από μικροπολιτικές εσωτερικές σκοπιμότητες.
Κι όσοι τα λένε ακόμα αυτά, είτε είναι αθεράπευτα ανόητοι, είτε είναι “άλλα πράγματα” – πολύ χειρότερα…
* Μας λένε ακόμα – κι αυτός είναι ο δεύτερος ισχυρισμός που επιστρατεύεται – ότι όσα βλέπουμε από την πλευρά της Τουρκίας σήμερα, είναι λέει, “οι τελευταίοι σπασμοί” του καθεστώτος Ερντογάν το οποίο παραπαίει…
Κι ότι οι διάδοχοι του Ερντογάν θα είναι πολύ πιο “λογικοί” και πολύ πιο “ελεγχόμενοι”…
Άρα να κάνουμε υπομονή μέχρι να… πέσει ο Ερντογάν, ελπίζοντας τα καλύτερα απ’ όσους πάρουν τη θέση του.
Εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης:
— Πρώτα-πρώτα οι διάδοχοι του Ερντογάν είναι μάλλον χειρότεροι από τον ίδιο! Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα τουλάχιστον…
Το έδειξε και η δήλωση Κιλιντζάρογλου πριν λίγες μέρες. Για να μην αναφερθούμε στην άλλη αρχηγό της Αντιπολίτευσης, τη “λύκαινα” Αξενέρ…
— Ύστερα τον βλακώδη ισχυρισμό ότι, τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου τα έχει κατακτήσει δήθεν παράνομα η Ελλάδα και πρέπει οι Τούρκοι να τα διεκδικήσουν πίσω, τον έχει ενστερνιστεί το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Τουρκίας. Και τον κανοναρχούν, καθημερινά πλέον, όλα τα ΜΜΕ – έντυπα και ηλεκτρονικά…
Ακόμα κι αν φύγει ο Ερντογάν από το προσκήνιο σήμερα, δύσκολα η τουρκική κοινωνία θα το ξεχάσει. Αντίθετα, το πιθανότερο είναι ότι οι επίδοξοι διάδοχοί του, προκειμένου να κερδίσουν τη μάχη της διαδοχής ή να σταθεροποιήσουν τη θέση τους, θα πάνε και αρκετά βήματα πιο πέρα…
Η προοπτική σύγκρουσης με την Ελλάδα έχει αποκτήσει την δική της δυναμική και δεν σταματά με απλή κυβερνητική αλλαγή μέσα στη χώρα.
–Τέλος, οι Κεμαλιστές, που απειλούν να επιστρέψουν στην εξουσία, δεν υπήρξαν ιστορικά πιο “συμφιλιωτικοί” με την Ελλάδα απ’ ό,τι το καθεστώς Ερντογάν. Το ακριβώς αντίθετο:
Τη σφαγή των Ελληνικών πληθυσμών στη Μικρά Ασία, το Κεμαλικό κράτος τη χρεώνεται.
Ο αφανισμός των Ασσυρίων της Τουρκίας, τα “Τάγματα Εργασίας”, τα περιβόητα Αμελέ Ταμπουρού (σε συνδυασμό με τον περιβόητο φόρο Περιουσίας, το 1943), οι Κεμαλικοί τα χρεώνονται.
Τον αφανισμό του Ελληνισμού στην Κωνσταντινούπολη, την περίοδο 1955-64 οι Κεμαλικοί την διέπραξαν.
Όπως και την εισβολή-κατοχή στην Κύπρο.
Όπως και την κρίση του 1976, την κρίση του 1987, όπως και την κρίση των Ιμίων, όπως και το casus belli στο Αιγαίο.
Όλα αυτά τα χρεώνονται αποκλειστικά οι Κεμαλικοί…
Ο Ερντογάν μέχρι το 2016 ήταν πολύ πιο “ήπιος” σε σχέση με την Ελλάδα. Μετά το 2017 ξέφυγε κι αυτός…
Μπορεί οι Κεμαλικοί να υπήρξαν ιστορικά λιγότερο “αντί-δυτικοί” απ’ ό,τι το καθεστώς Ερντογάν, αλλά την αναβάθμιση του στρατηγικού ρόλου της Τουρκίας στην περιοχή, την επιδίωκαν κι εκείνοι.
Την Ελλάδα αντιμετώπιζαν ως “εμπόδιό” για να επιτύχουν αυτή την αναβάθμιση και προσπαθούσαν να την τσαλακώσουν…
Το έκαναν πιο προσεκτικά, χωρίς να δημιουργούν άλλους εχθρούς και χωρίς να ανοίγουν άλλα μέτωπα.
Αλλά τώρα παρουσιάζεται η μεγάλη ευκαιρία, να υποτάξουν την Ελλάδα να κερδίσουν απέναντι σε όλους. Και σ’ αυτό δεν διαφωνούν μεταξύ τους.
Καθόλου μάλιστα…
Κι όποιος δεν το βλέπει, είναι επίσης και αφελής και ανιστόρητος – αν δεν είναι “άλλα πράγματα” πολύ χειρότερα…
* Μας λένε τέλος- κι αυτό ίσως είναι το πιο επικίνδυνο “αφήγημα” – ότι δεν πρέπει να πέσουμε σήμερα στην “παγίδα” της Τουρκίας!
Δηλαδή να την αφήσουμε να κλιμακώνει χωρίς να αντιδράμε. Διότι αν αντιδράσουμε, λέει, θα μεσολαβήσει ένα θερμό επεισόδιο, μετά το οποίο θα αναγκαστούμε να πάμε να διαπραγματευθούμε μαζί της εφ’ όλης της ύλης. Και θα χάσουμε…
Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι κάπως διαφορετική. Αρκετά διαφορετική. Ακριβώς… αντίστροφη:
Αν ΔΕΝ αντιδράσουμε σήμερα, θα μας σύρουν σε διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης – και από θέση πλήρους και διακηρυγμένης αδυναμίας. Δηλαδή για να χάσουμε τα πάντα!
Την ατζέντα οι Τούρκοι τη θέτουν. Και τα βάζουν όλα. Ακόμα κι όσα οι ίδιοι δεν διανοούνταν να θέσουν μέχρι πριν λίγα χρόνια.
Και μας ζητάνε να τα βρούμε μαζί τους “με το καλό”, για να μην μας τα πάρουν “με το έτσι θέλω”.
Ήδη δημιουργούν τετελεσμένα – όπως το τουρκολυβικό μνημόνιο – και τώρα προσπαθούν να εμπεδώσουν τα τετελεσμένα στην πράξη, ακόμα και με γεώτρηση πάνω σε ελληνικής δικαιοδοσίας ΑΟΖ.
(Την οποία εμείς δεν έχουμε διακηρύξει ακόμα, υπό το βάρος των τουρκικών πιέσεων).
Αυτή είναι η παγίδα τους: Να δημιουργούν νέα τετελεσμένα συνεχώς, εμείς να μην αντιδράμε έμπρακτα και κάποια στιγμή να μας αναγκάσουν τα διαπραγματευθούμε από θέση αδυναμίας – μήπως και σώσουμε κάτι – για να μην εμπλακούμε σε “επεισόδιο” μαζί τους.
Η μόνη επιλογή για μας είναι να αντισταθούμε στα τετελεσμένα τους. Και να τα ακυρώσουμε στην πράξη!
Αλλιώς έχουμε ήδη χάσει και δεν το… ξέρουμε ακόμα!
Η παγίδα που μας στήνουν είναι ακριβώς αυτή: Να μην αντιδράσουμε.
Και η επιδίωξη από την πλευρά τους είναι να υποχρεωθούμε να τα δώσουμε αμαχητί.
Εκείνο που θα τους αιφνιδιάσει είναι το ακριβώς αντίστροφο: Να τους θέσουμε τα όρια και να αντιδράσουμε στην πράξη.
Και το σπουδαιότερο: Όταν αντιδράσουμε να το κάνουμε πλήρως. Όχι “για την τιμή των όπλων” μόνο…
Αυτό είναι κάτι που πράγματι θα τους αιφνιδιάσει.
Γιατί δεν το έχουμε κάνει ποτέ ως τώρα…
Η παγίδα που μας στήνουν είναι να μας υποτάξουν αμαχητί.
Και η μόνη δική μας απάντηση είναι να αντισταθούμε! Αποφασιστικά….
Είναι το μόνο που δεν περιμένουν. Γιατί δεν έχει συμβεί ποτέ ως τώρα…
Κι αν αρχίσουν να το υποψιάζονται τώρα, είναι το μόνο που θα μπορούσε να τους αποτρέψει. Γιατί γνωρίζουν ότι είμαστε σε θέση να τους κάνουμε πολύ μεγάλη ζημιά. Και να τους τσαλακώσουμε για τα καλά…
Κι αν πάμε μετά να “διαπραγματευθούμε”, αφού τους έχουμε κάνει τη ζημιά, θα είμαστε σε πολύ ισχυρότερη θέση, απ’ ό,τι αν συνθηκολογήσουμε αμαχητί…
Αυτοί τη στιγμή υπάρχουν πολλοί γύρω μας που εύχονται να επιτύχουμε. Παλαιότερα δεν υπήρχαν. Αύριο ίσως δεν υπάρχουν…
Τώρα είναι η στιγμή!
Το “κράτος-ταραξίας”, όπως αποκάλεσε την Τουρκία ο Καραμανλής,
ή το “κράτος-πειρατής”, όπως το αποκάλεσε ο Σαμαράς,
προβάλλεται ως “πανίσχυρο” όσο οι άλλοι υποκύπτουν στους εκβιασμούς του.
Αν κάποιος αντισταθεί αποτελεσματικά και του κάνει “ζημιά”, παύει να είναι και “ταραξίας” και “πειρατής”.
Το μπούλινγκ συνεχίζεται μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα αποφασίσει να αντιδράσει στο μπούλινγκ…
ΥΓ. Κάποιος, πρώην υπουργός της ΝΔ, που στο μεταξύ πολιτεύθηκε με το ΠΑΣΟΚ κι ύστερα πήγε στη… “Δράση”, κι ύστερα πέρασε στην αφάνεια εδώ και πολλές δεκαετίες, έγραψε “πόνημα” προχθές με τίτλο: “η χρησιμότητα των τέως” (πρωθυπουργών)…
Προτείνοντας ότι τους τέως πρωθυπουργούς πρέπει να τους αφανίσουμε!
Δεν γνωρίζει, ο καημένος, ότι πολλοί μεγάλοι ηγέτες, στην Ελλάδα και την Ευρώπη τον τελευταίο αιώνα (και πλέον) υπήρξαν τέως! Που ενίοτε επανήλθαν.
Στην Ελλάδα, τέως που επανήλθαν ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Διεθνώς, “πρώην” που επανήλθαν υπήρξαν ο Ουίνστων Τσώρτσιλ και ο Κάρολος Ντε Γκώλ. Για να αναφέρω μόνο μερικούς…
Να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούνται σήμερα “μεγάλοι ηγέτες”, αλλά στην εποχή τους και πολεμήθηκαν και αμφισβητήθηκαν και λοιδορήθηκαν και αναθεματίστηκαν και διώχθηκαν.
Αλλά κατάφεραν να επανέλθουν! Ευτυχώς, για τις χώρες τους…
Να σημειωθεί ακόμα πως ο αρθρογράφος πήρε αφορμή για να γράψει το πόνημα του, απ’ όσα ανέφερε ο Αντώνης Σαμαράς στο τελευταίο Συνέδριο της ΝΔ.
Τα ίδια ακριβώς ανέφερε πριν λίγες μέρες κι ένας ακόμα πρώην Πρωθυπουργός της ΝΔ. Ο Κώστας Καραμανλής.
Γι’ αυτόν όμως, δεν είπε λέξη.
Η “γραμμή” είναι σαφής: Τον Σαμαρά να τον απαξιώσουμε. Τον Καραμανλή απλώς να τον αποσιωπήσουμε. Κι έτσι “φιμώνουμε” και τους δύο…
Δεν τους βγαίνει, όμως.
Η πραγματικότητα είναι ότι δύο πρώην Πρωθυπουργοί προειδοποιούν ότι η Πολιτική του Κατευνασμού, οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδο.
Ενώ στην άποψη αυτή προσχωρεί πλέον και ο νυν Πρωθυπουργός, έστω και καθυστερημένα…
Κι έτσι τα παπαγαλάκια του Κατευνασμού, απλώς δίνουν σήμερα “μάχες οπισθοφυλακών”.
Ξεσπαθώνοντας κατά της “χρησιμότητας των τέως”…
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη κατηγορία “χρήσιμων” διαχρονικά:
Οι “χρήσιμοι”… ηλίθιοι!
Αλλά με αυτούς δεν ασχολείται κανένας.
