Μετά από τόσα χρόνια κρίσης, φτώχειας, διάρρηξης του κοινωνικού ιστού, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αντέξει κι άλλες σκοτεινές περιόδους
Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά και γίνονται ακόμη πιο δραματικά μετά τις εξελίξεις στην Ουκρανία.
Σύμφωνα με τους πίνακες του ΟΑΕΔ, του ΕΦΚΑ και της ΕΡΓΑΝΗΣ, ένας στους 2 εργαζόμενους έχει μισθό κάτω από 800 ευρώ ενώ το 20% αμείβεται με μισθό κάτω από 500 ευρώ.
Το 47,05% των εργαζομένων αμείβεται με 800 ευρώ μεικτά, ενώ το 18,26% λαμβάνει αμοιβές κάτω των 500 ευρώ. Το 56% των μισθωτών αμείβονται με ποσά κάτω των 900 ευρώ (μεικτά) και το 63,6% με αμοιβές κάτω των 1.000 ευρώ μηνιαίως.
Τα ποσά αυτά είναι στα όρια των κατώτατων αμοιβών συνυπολογιζομένων τριετιών και επιδόματος γάμου.
Περισσότεροι από 1 εκατομμύριο Ελληνες, οι οποίοι ενδεχομένως έχουν και οικογένειες να στηρίξουν, έχουν μηνιαίο εισόδημα 800 ευρώ.
Και 400 χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν μόλις 500 ευρώ μισθό.
Πρόκειται για τη δραματική κατάσταση που δημιούργησε η υπερδεκαετής μνημονιακή περίοδος. Κι εκεί που σηκώναμε κεφάλι από το βούρκο, ήρθε η πανδημία για να τσακίσει και εργαζόμενους και επιχειρήσεις.
Τώρα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να είναι σε εξέλιξη, με την τιμή της βενζίνης να είναι κοντά στο 2,20 ευρώ το λίτρο, με τις τιμές βασικών αγαθών να έχουν απογειωθεί, με τους λογαριασμούς του ρεύματος να προκαλούν εγκεφαλικά, αναρωτιέται κανείς πώς θα τα βγάλουν πέρα όλοι αυτοί οι χαμηλόμισθοι.
Πώς δηλαδή ένας άνθρωπος που παίρνει 500 ευρώ θα μπορέσει να επιβιώσει τους επόμενους μήνες, σε μια οικονομία που συνταράσσεται από τις παγκόσμιες εξελίξεις.
«Τα ίδια προβλήματα έχουν και οι άλλες χώρες», θα πει κανείς. Μόνο που δεν έζησαν οι άλλοι τον εφιάλτη της χρεοκοπίας, των μνημονίων, των περικοπών, της απώλειας άνω του 25% του ΑΕΠ, των χιλιάδων λουκέτων, της ανεργίας που ξεπέρασε το 20%.
Καμιά χώρα δεν βίωσε την τελευταία δεκαετία, όσο η Ελλάδα, την αίσθηση της διαλυμένης οικονομίας, της οργής των πολιτών, της κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού, της μετανάστευσης περισσότερων από 500.000 πολιτών, κυρίως νέων, της εθνικής κατάθλιψης.
Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν μπορεί να αντέξει μια ακόμη τρομακτική κρίση. Δεν μπορεί να περιμένει καρτερικά μια ακόμη πολυετή μνημονιακή περίοδο.
Και δεν είναι σε θέση πλέον οι περισσότερες οικογένειες στη χώρα μας, να κρατήσουν την ψυχραιμία τους απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν.
Βεβαίως, υπάρχει τεράστια παραοικονομία στην Ελλάδα. Σίγουρα και οι οικογενειακοί δεσμοί είναι τόσο ισχυροί ώστε το «καλάθι από το χωριό» και το χαρτζιλίκι του παππού και της γιαγιάς να κρατάνε όρθια ολόκληρα νοικοκυριά.
Όμως, με 500 ευρώ μισθό ή με 800 ευρώ μεικτά είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί κανείς να υπομείνει νέες «μαύρες» ημέρες. 
Θα δούμε ξανά χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, τεράστια ανεργία, μετανάστευση νέων; Θα ξαναδούμε ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια και συσσίτια; Θα ξαναζήσουμε νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, υπέρογκους φόρους, διαλυμένα νοσοκομεία και κοινωνικές δομές;
Είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων για το πολιτικό σύστημα που κρατά τις τύχες του κόσμου στα χέρια του. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.
Μόνο η στροφή στο κοινωνικό κράτος μπορεί να κρατήσει τους πολίτες ζωντανούς. Μόνο η ενίσχυση των εισοδημάτων μέσω μόνιμων μέτρων κι όχι επιδοματικού χαρακτήρα πολιτικές, μπορούν να βγάλουν τη χώρα από το νέο τούνελ που βλέπει να πλησιάζει.
Η κυβέρνηση οφείλει να βρει λύσεις εδώ και τώρα και να επιβάλει πολιτικές, ακόμη και χωρίς τη συγκατάθεση των Βρυξελλών.
Αλλιώς θα βρεθεί μπροστά σε κοινωνικές αναταραχές μεγαλύτερες κι από εκείνες των «Αγανακτισμένων» και των γεμάτων πλατειών.
H αύξηση του κατώτατου μισθού πρέπει να γίνει χωρίς καθυστέρηση και χωρίς τσιγκουνιές. Όπως και η μείωση φόρων που απογειώνουν τις τιμές στην ενέργεια. Είναι καλύτερο να έχει λιγότερα έσοδα το κράτος και οι εταιρείες, παρά να πεινάσουν οι πολίτες.
Είναι καλύτερα να φάμε το «μαξιλάρι» κι ας φωνάζουν οι ξένοι παρά ο ελληνικός λαός να πληρώσει ξανά τα σπασμένα. Και τώρα δεν θα φταίει σε τίποτε.
