Μπορεί να ακούγεται βαρύ και αφοριστικό. Μπορεί και να πιστεύουν κάποιοι ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Όμως, όταν έχουμε μια νεαρή γυναίκα νεκρή, όταν έχουμε το 11ο θύμα της πατριαρχίας, την 11η γυναικοκτονία μέσα σε 9 μήνες, τότε κάποιοι πρέπει να βγάλουν τον σκασμό. Στην κυριολεξία…
Κι εννοώ εκείνους που επιχειρούν να εργαλειοποιήσουν ένα δράμα. Εκείνους που προσπαθούν να προσποριστούν μικροκομματικά οφέλη και να κερδίσουν πολιτικές εντυπώσεις.
Κι όλους εκείνους που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν ένα δράμα, μια τραγική ιστορία.
Να βγάλουν τον σκασμό όλοι εκείνοι που σκυλεύουν πάνω από τα άψυχα κορμιά γυναικών.
Να σιωπήσουν γιατί πρέπει να μιλήσουν αυτοί που ξέρουν. Και κυρίως αυτές που γνωρίζουν.
Οι γυναίκες που έχουν υποστεί κάποιας μορφής βία από κάποιον άνδρα.
Οι σύζυγοι που δεν τολμούν να μιλήσουν και παραμένουν εγκλωβισμένες σε έναν κακοποιητικό γάμο.
Τα κορίτσια που φοβούνται να χωρίσουν γιατί… δεν έχουν που να πάνε.
Ολες εκείνες οι γυναίκες που δεν είναι δυναμικές και που αναζητούν στήριξη για να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες.
Και να μιλήσουν οι ειδικοί, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι ή όποιοι άλλοι επιστήμονες μπορούν να συμβάλουν στην ανατροπή των παραδοσιακών στερεοτύπων που αναπαράγονται από γενιά σε γενιά.
Είναι τουλάχιστον ντροπιαστικό, προτού καλά – καλά ταφεί η δολοφονημένη της Ρόδου, να «σκοτώνονται» τα κόμματα για το ποιος έχει δίκιο.
Μα η ουσία είναι ο θάνατος. Είναι η δολοφονία μιας κοπέλας. Είναι το γεγονός ότι αν και μιλάμε για τις γυναικοκτονίες και την ανάγκη να πάψει επιτέλους να τρομάζει η πατριαρχία, παρ’ όλα αυτά έχουν συνεχόμενα περιστατικά νεκρών γυναικών.
Δολοφονημένες γυναίκες υπήρχαν και επί ΝΔ παλιότερα, και επί ΣΥΡΙΖΑ και τώρα ξανά επί ΝΔ. Δεν έχει «κομματική ταυτότητα» η δολοφονία καμιάς γυναίκας.
Και είναι αθλιότητα να τρέφεται ο λαϊκισμός από τους πολιτικούς, αντί να σκύβουμε στο πραγματικό πρόβλημα και να προσπαθούμε να το λύσουμε.
Το ίδιο γινόταν και με τα ατυχήματα με τα μαγκάλια που κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν προκειμένου να κάνουν κομματικό ταμείο.
Εκμετάλλευση του πόνου και της εύλογης οργής είχαμε κι όταν ακραίοι λαϊκιστές άθροιζαν τις αυτοκτονίες για να κατακεραυνώσουν το κάθε κόμμα εξουσίας.
Εκμετάλλευση ήταν κι όταν κάποιοι ταύτιζαν ένα κόμμα με την τρομοκρατία ή άλλοι που καθημερινά μιλούν για Χούντες, για ακροδεξιές που κυβερνούν ή για αντιδημοκρατικές συμπεριφορές.
Όλα αυτά είναι ακραίος λαϊκισμός που πέραν του κακού που κάνει, οδηγεί και σε αποπροσανατολισμό από το πραγματικό πρόβλημα και τον πραγματικό στόχο.
Είναι η ώρα να μιλήσουμε πραγματικά για το βαθύ κοινωνικό πρόβλημα των γυναικοκτονιών και της πατριαρχίας.
Αλλά να μιλήσουμε με ειλικρίνεια, όχι με αφορισμούς, ούτε με δισταγμό μη τυχόν και θίξουμε την… αγία χριστιανική ελληνική οικογένεια.
Να τολμάμε να λέμε ότι τα εγκλήματα σε βάρος γυναικών, συζύγων, συντρόφων κ.λπ. είναι γυναικοκτονίες, κι όχι να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.
Να μπορούμε να μιλάμε ανοικτά και να λέμε ότι η πατριαρχία στην Ελλάδα σκοτώνει, κι ότι αυτό δεν είναι «εύρημα» της Αριστεράς ή των φεμινιστικών οργανώσεων. 
Να τολμήσουμε να παραμερίσουμε κομματικές σκοπιμότητες και πολιτικές ιδεολογίες και να βρούμε την αιτία του κακού. Να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως:
Γιατί ανατρέφουμε άνδρες που θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους από τις γυναίκες;
Γιατί μεγαλώνουμε παιδιά που πιστεύουν ότι η γυναίκα πρέπει να μένει σπίτι και να υπηρετεί τον σύζυγο – σύντροφο – δυνάστη;
Γιατί διαιωνίζουμε παραδόσεις που ντροπιάζουν το ανθρώπινο είδος, όπως ότι «δεν πειράζει και κανένα χαστούκι στη γυναίκα» ή «καλά κάνει και τη δέρνει ο άντρας της αφού του σπάει τα νεύρα»;
Όταν, λοιπόν, κάποιοι βγάλουν το σκασμό και ακουστούν οι φωνές που πρέπει, ίσως να μειωθούν και οι γυναικοκτονίες.
Ισως η Ντόρα της Ρόδου να ζούσε αν τολμούσαμε να μιλήσουμε ξεκάθαρα και χωρίς παρωπίδες.
Ισως αν εκλείψουν οι μισογύνηδες που προσπαθούν να δικαιολογήσουν μια δολοφονία μιλώντας για «πάθος, για μεγάλο έρωτα, για παιδί – ψιχούλα» κ.λπ. να σταματήσουν να δολοφονούνται γυναίκες.
Και ξέρετε κάτι; Η νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία να είναι σημαντικό βήμα, αλλά δεν φτάνει.
Η εκρίζωση του κακού πρέπει να γίνει μέσα στην κοινωνία, μέσα στην οικογένεια. Δε γίνεται στο γραφείο κανενός πολιτικού, καμιάς δικαστικής αίθουσας.
Η ουσία, όμως, είναι μία: Όταν θρηνούμε 11 γυναίκες – θύματα συζύγων ή συντρόφων, το καλύτερο που έχουν να κάνουν ορισμένοι είναι να σιωπήσουν. Σε ένδειξη σεβασμού τουλάχιστον…
