Του Θανάση Κ.
Η προσφορά της Chevron στο διαγωνισμό για τα θαλάσσια οικόπεδα νοτίως της Πελοποννήσου και νοτίως και δυτικά της Κρήτης είναι πολύ ευχάριστο νέο για την Ελλάδα.
Δημιουργεί αληθινή ανακούφιση, γιατί το αντίθετο θα ήταν πραγματικά καταστροφικό.
Για να είμαστε σοβαροί, ωστόσο, δεν είναι “επιτυχία” της Ελληνικής Κυβέρνησης, είναι διόρθωση προηγουμένων λαθών – έστω και την τελευταία στιγμή.
Και ΔΕΝ ξέρουμε καν αν είναι πλήρης διόρθωση…
(Γιατί στο βάθος υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της Συνεκμετάλλευσης. Αποκλειστικά των δικών μας…)
Για να καταλάβετε τι συνέβη, να ένα σύντομο οδοιπορικό για το πώς φτάσαμε ως εδώ:
* Τον Ιανουάριο του 2011 η Νέα Δημοκρατία, με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά τότε, προκάλεσε προ Ημερησίας Διάταξης Συζήτηση στην Ελληνική Βουλή με θέμα την Αποκλειστική Ελληνική Ζώνη (ΑΟΖ).
Μέχρι τότε επισήμως η Ελλάδα μίλαγε μόνο για “υφαλοκρηπίδα” κι όχι για ΑΟΖ που είναι έννοια πολύ πιο σύγχρονη και πολύ ευρύτερη.
Να σημειωθεί ότι η έννοια της ΑΟΖ είχε θεσπιστεί στο Διεθνές Δίκαιο από το 1982 (Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας – UNCLOS του Montego Bay) κι έγινε “εθιμικό Δίκαιο” από το 1995.
Αλλά η Αθήνα, ενώ είχε προσυπογράψει εξ αρχή την UNCLOS που την Ελλάδα ευνοεί, αρνιόταν ως τότε επισήμως κάθε αναφορά στον όρο ΑΟΖ.
Αυτή η σιωπή έσπασε τότε οριστικά με την Συζήτηση Προ Ημερησίας που προκάλεσε ο Αντώνης Σαμαράς. Στη διάρκεια εκείνης της συζήτησης, η μεν Αριστερά (κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ τότε) υποστήριζε ότι δεν υπάρχουν αξιόλογα κοιτάσματα στις θαλάσσιες ζώνες ελληνικής δικαιοδοσίας, ενώ το ΠΑΣΟΚ ταλαντευόταν αμήχανα επί του θέματος.
* Αμέσως μετά και πάντα μέσα στο 2011, ο Γιάννης Μανιάτης υπουργός του ΠΑΣΟΚ τότε όρισε για πρώτη φορά θαλάσσια τεμάχια δυτικά και νοτίως της Κρήτης, ενώ η υπουργός του ΠΑΣΟΚ Τίνα Μπιρμπίλη ουσιαστικά έκανε τα πάντα για να ακυρώσει κάθε περαιτέρω προσπάθεια αξιοποίησής τους.
Γιατί μέσα στο ΠΑΣΟΚ – που ήταν κυβέρνηση τότε – συνυπήρχαν αυτοί που ήθελαν την αξιοποίηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στις θαλάσσιες ζώνες κι εκείνοι που ήδη από τότε δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα για υδρογονάνθρακες…
* Το 2012-15 όταν κυβέρνηση ήταν πλέον η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά μαζί με το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, η μεν κα Μπιρμπίλη έφυγε στο εξωτερικό ο δε Γιάννης Μανιάτης έγινε υπουργός και με την θερμή στήριξη Σαμαρά έκανε το επόμενο βήμα (2014): προκήρυξε 17 θαλάσσια οικόπεδα (μεταξύ των οποίων κι αυτά για τα οποία εξέφρασε ενδιαφέρον τώρα η Chevron) για έρευνες – και σε δύο περιπτώσεις και για γεωτρήσεις!
Σε αυτό Μανιάτης είχε και τη στήριξη του Μάκη Παπαγεωργίου, υφυπουργού του τότε (από τη ΝΔ).
Άρα αυτό που… ξαναγίνεται σήμερα είχε ξεκινήσει ουσιαστικά από το 2014 επί πρωθυπουργίας Σαμαρά και επί υπουργίας Μανιάτη.
Από το 2014 ξεκίνησε λοιπόν κι αν είχε προχωρήσει κανονικά – αν δεν το είχαν ναρκοθετήσει στην πορεία – σήμερα θα είχαμε πλήρη εκμετάλλευση. Και μάλιστα σε πολύ ευρύτερες περιοχές από τα τέσσερα οικόπεδα που ήλθαν στο προσκήνιο της δημοσιότητας σήμερα.
* Από το 2015, ωστόσο, αυτό πάγωσε. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το προώθησε, οικολογικές οργανώσεις έκαναν ασφαλιστικά μέτρα σε βάρος όλων των εταιριών σε όλα τα θαλάσσια οικόπεδα, ενώ διεθνώς υιοθετήθηκαν οι συμφωνίες για “μηδενικούς καθαρούς ρύπους” ως το 2050.
* Στο μέσα του 2019, λίγο πριν χάσει τις εκλογές και τη διακυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, φρόντισε να ανανεώσει τα περισσότερα συμβόλαια έρευνας που είχαν αδειοδοτηθεί ήδη από το 2014 (τα συμβόλαια εκμετάλλευσης είχαν ήδη εγκαταλειφθεί).
* Με το που ανέλαβε η νέα Κυβέρνηση της ΝΔ, φρόντισε να δείξει την… απέχθειά της και προς τους υδρογονάνθρακες γενικά και προς τις έρευνες για κοιτάσματα σε ελληνικά θαλάσσια οικόπεδα.
— Ήταν τότε που επικράτησε στο Ευρωκοινοβούλιο η πολύ πιο ακραία άποψη ότι η Ευρώπη θα καταργούσε τους υδρογονάνθρακες τουλάχιστον δέκα χρόνια πριν το 2050. Αν και μερικές χώρες, όπως η Πολωνία, φρόντισαν να αυτοεξαιρεθούν τότε…
— Ήταν τότε που η νέα Κυβέρνηση Μητσοτάκη κατάργησε την παραγωγή Ηλεκτρικής Ενέργειας από λιγνίτη, κλείνοντας το εργοστάσιο νέας τεχνολογίας (και πολύ χαμηλών ρύπων) στην Πτολεμαϊδα, και ακυρώνοντας τα σχέδια για εκσυγχρονισμό των υπόλοιπων λιγνιτικών μονάδων. Να σημειωθεί ότι ο ίδια η Γερμανία εγκαινίαζε τρία χρόνια αργότερα (το 2023) εργοστάσια παρόμοιας τεχνολογίας με αυτό που εμείς είχαμε από το 2014 και κλείσαμε από το 2020!
— Ήταν η εποχή που υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας έβγαιναν και διακήρυσσαν ότι η Ελλάδα “δεν ενδιαφέρεται για νέα κοιτάσματα” γιατί εμείς είμαστε με την Πράσινη Ενέργεια”, λέει!
Και πώς ακόμα κι αν τα έβρισκε δεν θα τα αξιοποιούσε γιατί “δεν θέλουμε να γίνει το Αιγαίο Κόλπος του Μεξικού”…
— Ήταν η εποχή που ο Ερντογάν ξεδίπλωνε την “Γαλάζια Πατρίδα” – δηλαδή τη διεκδίκηση όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων την Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο. Κι έτσι οι Τούρκοι έλεγαν τότε προς τους ξένους: αφού οι Έλληνες δεν ενδιαφέρονται να βρουν κοιτάσματα κι εμείς ενδιαφερόμαστε, καλύτερα να τα πάρουμε εμείς…
— Γιατί η Τουρκία τα διεκδικούσε ήδη πλέον ανοικτά – ήταν η εποχή που πρωτοεμφανίστηκε τότε (2019) το Τουρκολυβικό Μνημόνιο…
— Ήταν η εποχή που ποικίλες “οικολογικές οργανώσεις” έκαναν κάθε είδους ασφαλιστικά μέτρα σε βάρος των ξένων εταιριών που είχαν συμβόλαια ερευνών – ενώ η Ελληνική Δικαιοσύνη όριζε δικάσιμο χρόνια αργότερα, ίσα-ίσα τη στιγμή που έληγαν οι άδειες που είχαν δοθεί στις εταιρίες αυτές.
Κατά κάποιο περίεργο τρόπο οι “Οικολογικές ευαισθησίες” στην Ελλάδα εναρμονίζονται πλήρως με τον τουρκικό επεκτατισμό/αναθεωρητισμό στην Ανατολική Μεσόγειο…
Ήταν η εποχή που η γαλλική Τotal αναγκάστηκε να φύγει απηυδισμένη (από την έρευνα σε οικόπεδα στα οποία έρχεται σήμερα η Chevron). Εξ αιτίας της συστηματικής κωλυσιέργειας που έκαναν τότε οι “οικολόγοι” της Ελλάδας με την εμφανή παρασκηνιακή στήριξη – τότε – και της Ελληνικής κυβέρνησης και της Ελληνικής Δικαιοσύνης…
— Ήταν η εποχή που τα παπαγαλάκια της Ελληνικής κυβέρνησης (οι ίδιοι που πανηγυρίζουν σήμερα για την έλευση της Chevron) μας διαβεβαίωναν ότι, όχι η Τotal δεν έφυγε τότε από την Ελλάδα γιατί εμείς την “διώξαμε”, αλλά γιατί “όλες οι πετρελαϊκές εταιρίες αποσύρονται, λέει, από έρευνες για νέα κοιτάσματα διεθνώς, αφού οι υδρογονάνθρακες θα καταργηθούν στα επόμενη δέκα – δεκαπέντε χρόνια.
— Παρεμπιπτόντως όπως αποδείχθηκε αργότερα, η Total την ώρα που έφευγε από την Ελλάδα (2023) ενεργοποιούνταν σε άλλες έρευνες για κοιτάσματα σε διάφορα σημεία του κόσμου. Άρα ό,τι μας έλεγαν τότε τα παπαγαλάκια ήταν απλώς ΨΕΜΑ.
* Στο μεταξύ το Νοέμβριο του 2024 επανεξελέγη στην Προεδρία των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τράμπ με σύνθημα drill, baby drill.
Δηλαδή επιστροφή στην έρευνες για νέα κοιτάσματα παντού.
Κι αυτό είχε ήδη αρχίσει διεθνώς ΠΡΙΝ εκλεγεί ο Τράμπ, ενώ με την εκλογή του πήρε νέα ώθηση, καθώς η μεν Ουάσιγκτον εγκατάλειψε πλήρως τους στόχους για Πράσινη Μετάβαση και επέστρεψε στους υδρογονάνθρακες, ενώ ακόμα και η ίδια η Ευρώπη ομολογεί τώρα ότι πρέπει να μετριάσει τους στόχους της με “περισσότερο ρεαλιστικό” και “λιγότερο ιδεοληπτικό” τρόπο. Ομολογώντας εμμέσως ότι ως τώρα πολιτεύονταν με “ιδεοληψίες”…
Την τελευταία χρονιά λοιπόν είμαστε σε μια φάση, διεθνώς, ανοιχτής επιστροφής στους υδρογονάνθρακες, ενώ όλα τα γύρω από την Ελλάδα κράτη, ΠΟΤΕ δεν πήραν στα σοβαρά όλες αυτές τις “πράσινες” ανοησίες:
— Η Αίγυπτος μπήκε στην έρευνα ΜΕΤΑ από μας και ήδη τα βρήκε και τα εκμεταλλεύεται!
— Το ίδιο και το Ισραήλ. Το ίδιο προσπαθεί και η Κύπρος.
— Ενώ η Τουρκία παλεύει να υφαρπάξει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, δηλαδή θαλάσσια οικόπεδα (ΑΟΖ) ελληνικής δικαιοδοσίας.
Εν πάση περιπτώσει, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακάλυψε ξανά την “κρυφή γοητεία” των υδρογονανθράκων και έκανε ξανά διαγωνισμό για τα οικόπεδα που είχαν στο παρελθόν αδειοδοτηθεί και, στο μεταξύ, οι έρευνες είχαν υπονομευθεί κι είχαν εγκαταλειφθεί.
Κι έτσι μπήκε η Chevron σε σημείο που αποδυναμώνει κάπως το Τουρκολυβικό μνημόνιο.
Κι αυτό είναι θετικό – γιατί το αντίθετο θα ήταν ολέθριο.
— Αλλά αν τα προηγούμενα συμβόλαια που είχαν δοθεί ήδη από το 2014 είχαν προχωρήσει, σήμερα ΔΕΝ θα υπήρχε τουρκολυβικό μνημόνιο.
— Κι αν μετά το 2019 δεν είχαμε χάσει τέσσερα χρόνια με τις “πράσινες” ακρότητες, τώρα θα είχαμε όχι συμβόλαια για μελλοντικές έρευνες, αλλά εξόρυξη!
(Η Αίγυπτος από την στιγμή που αδειοδότησε ως τη στιγμή που εξόρυξε πέρασαν μόλις πέντε χρόνια).
Και βεβαίως ο χρόνος στο εξής μπορεί να συντμηθεί, οι περιβαλλοντικές κλπ. άδειες μπορούν να επισπευστούν, αν όντως εννοούμε αυτά που λέμε.
Κάποιοι πανηγυρίζουν ότι η έλευση της Chevron “ενισχύει τις ελληνικές θέσεις για κυριαρχικά μας δικαιώματα”.
Εν μέρει ισχύει αυτό. Αλλά ΜΗ το δέσουμε κι όλα…
Η Chevron που εξέφρασε τώρα ενδιαφέρον για τα ελληνικά θαλάσσια οικόπεδα διαπραγματεύεται ΚΑΙ απέναντι με τη Λιβύη (η οποία αμφισβητεί τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα), όπως βρίσκεται και σε ανοιχτή επικοινωνία και με την Τουρκία – η οποία με τη Γαλάζια Πατρίδα ΚΑΤΑΠΑΤΑ τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Έγινε λοιπόν μόνο μερική διόρθωση σφάλματος.
Κι όποιοι επαναπαύονται σε αυτό είναι μακριά νυχτωμένοι…
ΠΟΛΥ μακριά νυχτωμένοι!
ΥΓ.1 Παραθέτω μόνο μερικά στοιχεία αυτού του οδοιπορικού των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Παρέλειψα κάποια πράγματα, πολύ πιο “ανατριχιαστικά”…
ΥΓ.2 Όσα παρέθεσα μπορούν να ελεγχθούν, ένα προς ένα. Κι εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν οι μαρτυρίες των κ. Γιάννη Μανιάτη και Μάκη Παπαγεωργίου που δεν τους επικαλούμαι τυχαία…
