Δεν μπορεί το τοξικό κλίμα στην ελληνική κοινωνία να μη σέβεται ούτε τους νεκρούς των πυρκαγιών. Αλλο η αντιπολίτευση, άλλο η αθλιότητα…
«Εκκένωση». Είναι η λέξη που χρησιμοποιείται περισσότερο από τις άλλες τις ημέρες αυτές της εθνικής τραγωδίας. Και στο πλαίσιο του αλληλοσπαραγμού, του εμφυλίου στη χώρα μας που έχει αιώνες ζωής, οι μεν χρησιμοποιούν τη λέξη ως συνώνυμο της επιτυχίας, οι δε κοροϊδεύουν την κυβέρνηση.
Το γεγονός δηλαδή ότι δεν έχουμε απώλεια ανθρώπινων ζωών, χρησιμοποιείται για κομματικούς λόγους, για ένα νέο πόλεμο στα αγαπημένα και τόσο δημοκρατικά social media.
Και είναι τόσο άθλιο, τόσο βρόμικο, τόσο εξευτελιστικό για την ανθρώπινη ζωή, να εργαλειοποιείς μια διαδικασία που είναι η αλήθεια ότι σώζει ζωές.
Γίνεται υπερβολή από την κυβέρνηση προκειμένου να μην υπάρξουν θύματα; Να το δεχθούμε. Το ιδανικό θα ήταν και νεκροί να μην υπάρξουν και να μην έχουν καεί 500 χιλιάδες στρέμματα.
Και κανένας, πότε δεν πρόκειται να κρύψει τις ευθύνες των αρμοδίων για την καταστροφή. Κανένας δεν ζητάει «πλυντήρια».
Οποιος έφταιξε να πάει σπίτι του, να πάει στη Δικαιοσύνη. Αυτό είναι ξεκάθαρο…
Όμως, είναι αδιανόητο αυτό που γίνεται από ορισμένους που θέλουν να χτυπήσουν την κυβέρνηση. Γιατί είναι άλλο να ασκείς κριτική, να απαιτείς παραιτήσεις, να ζητάς ακόμη και να φύγει η κυβέρνηση (και καλά κάνεις, δημοκρατικό δικαίωμα του καθενός είναι) κι άλλο να παίζεις τόσο βρόμικα, καταπατώντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας.
Κι εξηγώ: Ημουν στο Μάτι πριν από τρία χρόνια. Είδα την απόλυτη καταστροφή, είδα καμένους ανθρώπους, καμένα παιδάκια αγκαλιά με τους παππούδες τους.
Είδα άνδρες να ψάχνουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους, και να μαθαίνουν μπροστά μας ότι… χάθηκαν.
Είδα δεκάδες ζωάκια, σκυλάκια, γάτες, πρόβατα καμένα, θυσία στην φωτιά που διέλυσε το Μάτι.
Είδα 2 μέτρα άντρες, πυροσβέστες και αστυνομικούς, να κλαίνε σα μικρά παιδιά με αυτά που έζησαν, εκείνες τις εφιαλτικές ώρες.
Και φαντάζομαι ότι αστυνομικοί, πυροσβέστες, δημοσιογράφοι θα είδαν ανάλογες εικόνες και στην καταστροφική πυρκαγιά του 2007.
Όταν έχεις δει, λοιπόν, να χάνονται τόσο άδικα ζωές, όταν οι νεκροί στην Ηλεία ή στο Μάτι στοιχειώνουν ακόμη την ελληνική κοινωνία, είναι τουλάχιστον προσβλητικό για τη μνήμη τους να μιλάς για… εκκενώσεις.
Είναι τουλάχιστον ντροπιαστικό, στο όνομα της αντιπολίτευσης που πρέπει να γίνει, στο όνομα μιας σκληρής κριτικής για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που οφείλουμε όλοι να κάνουμε, να προσβάλλονται οι νεκροί των πυρκαγιών.
Ναι, οι νεκροί στο Μάτι δεν είχαν την ευκαιρία της… εκκένωσης, που τόσο περιπαιχτικά χρησιμοποιούν κάποιοι στα social media.
Ναι, οι νεκροί στην Ηλεία δεν μπόρεσαν να φύγουν, δεν ήρθε κανένα ferry boat ή κανένα φορτηγό να τους πάρει.
Δεν μπορούσε να γίνει αυτό; Δεν το σκέφτηκε κανείς; Δεν υπήρξε σχεδιασμός;
Ο,τι κι αν έγινε η ουσία είναι ότι στην Ηλεία και στο Μάτι είχαμε νεκρούς.
Γιατί η… εκκένωση που κάποιοι με τόσο φθονερό τρόπο τη λένε «κένωση» για να χτυπήσουν την κυβέρνηση, έσωσε ζωές.
Κάποιοι από αυτούς δεν… εκκενώθηκαν
Οι συγγενείς τι ζητούν
Ημουν πριν από μερικές ημέρες στο μνημόσυνο για τα 3 χρόνια από την τραγωδία στο Μάτι. Οι συγγενείς έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ.
Όχι για τα σπίτια και τα ντουβάρια που έχασαν και που σιγά – σιγά τα ξαναφτιάχνουν.
Όχι για το πανέμορφο προάστιο που ενδεχομένως να ξαναπρασινίσει μετά από 100 χρόνια.
Αλλά για τους δικούς τους που κάηκαν ζωντανοί σε μια παράλογη τραγωδία.
Δεν κάνω συγκρίσεις της μιας πυρκαγιάς με την άλλη. Δεν κρίνω τι έγινε στο Μάτι, ποιοι έφταιξαν, αν τιμωρήθηκαν, και τι γίνεται τώρα, αν θα υπάρξουν και πάλι υπεύθυνοι που θα πληρώσουν.
Δεν κρίνω αν φταίει ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, ο Παππάς ή ο Χαρδαλιάς. Αυτά τα κρίνει η ιστορία, ο λαός και τα δικαστήρια.
Αυτό που λέω είναι ότι οι κάτοικοι στο Μάτι (και στην Ηλεία ή αλλού) δεν κοιμούνται γιατί κλαίνε τους νεκρούς τους. Και αυτούς ζητούν, αυτούς μνημονεύουν.
Γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα νοσηρό, είναι άθλιο να κάνεις αντιπολίτευση ειρωνευόμενος την «εκκένωση».
Είναι κατά τη γνώμη μου το άκρον άωτον της ξεφτίλας να μην αναλογίζεσαι τον πόνο του συγγενή που κλαίει τους νεκρούς του, μόνο και μόνο για να κάνεις αντιπολίτευση.
Και όλη αυτή η κατάσταση που δημιουργείται απλά αναδεικνύει για άλλη μια φορά την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας. Είναι βαριά άρρωστη όταν δεν σέβεται τους νεκρούς της…
Αυτή η τοξικότητα πρέπει να εκλείψει. Δεν μπορεί το δηλητήριο του μίσους να έχει κυριαρχήσει. Είναι αδιανόητο να μην σκέφτεσαι ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι πάνω από όλα και απ’ όλους.
Κατανοώ ότι η καταστροφή του οικοσυστήματος μοιάζει με αργό θάνατο όλων μας. Κι αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορείς να ζήσεις σε μια περιοχή που θυμίζει κρανίου τόπο.
Ζεις, όμως, κι εσύ και τα παιδιά σου. Κάνεις όνειρα να ξαναχτίσεις τον κόσμο που κάποιοι (κι εσύ μαζί) σου κατέστρεψαν.
Ερωτεύεσαι, αγαπάς, μεγαλώνεις νέες γενιές…
Αγωνίζεσαι για να γίνει καλύτερο το μέλλον, συμμετέχεις στους κοινωνικούς αγώνες για μια καλύτερη Ελλάδα.
Είσαι ζωντανός και τα κάνεις όλα αυτά, όμως. Αναπνέεις (έστω και μολυσμένο) αέρα.
Κι άλλη φορά, όταν κοροϊδεύεις τους πολιτικούς, οποιουδήποτε κόμματος, επειδή είναι ανίκανοι, τουλάχιστον μην χρησιμοποιείς τους νεκρούς.
Ασε τους ήσυχους, μην προσβάλλεις τη μνήμη τους.
Γι’ αυτό, την άλλη φορά που θα μιλήσεις για «εκκενώσεις» και «βόθρους» ξαναδιάβασε τα ονόματα των νεκρών στο Μάτι.
Φέρε στη μνήμη σου τη φωτογραφία των δίδυμων κοριτσιών.
Ακου την κραυγή της κ. Φύτρου που έχασε τα παιδιά της και τον άνδρα της κι έμεινε μόνη.
Πήγαινε και μίλα στον πυροσβέστη που έμαθε ότι έχασε το παιδί του την ώρα της μάχης.
Να αφουγκραστείς το πόνο των 102 οικογενειών και μετά να μιλήσουμε για αντιπολίτευση.
Επαναλαμβάνω. Οποιος έκανε λάθη για την τεράστια καταστροφή που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, να τιμωρηθεί. Θα έρθει η ώρα της πληρωμής.
Όχι, όμως, άλλη ανηθικότητα. Όχι άλλος εξευτελισμός του ανθρωπίνου είδους. Όχι άλλη έλλειψη προσβολής σε αυτούς που θυσιάστηκαν για τα λάθη κάποιων.
πηγή: in.gr
