Είναι φαύλος αυτός ο κύκλος!
Θα το αρχίσω από τα βασικά. Από δυσπραγία που καλούνται κάθε μήνα και κάθε μέρα να ξεπεράσουν οι αμειβόμενοι με τον βασικό μισθό στην Ελλάδα. Από εκεί άλλωστε αρχίζουν όλες στις μέρες μας. Αυτό βάζει και τις διαχωριστικές γραμμές στην ποιότητα εκπαίδευσης, ζωής μέχρι τα …βαθιά γηρατειά…
Σε μια χώρα που θέλει να λέγεται προοδευτική δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για μισθούς των 500 και 600 ευρώ. Γιατί τα 900αρια και τα χιλιάρικα δεν δίδονται στην πλειοψηφία αλλά σε λίγους -τυχερούς θα τους πει κανείς!
Ειδικά τώρα, που η κρίση μαστίζει όχι έναν στους τέσσερις, αλλά τρεις στους τέσσερις, που έχουν λεφτά μόνον την ημέρα που πληρώνονται γιατί μετά τα παίρνει όλα το ενοίκιο, το ρεύμα, το νερό, το κινητό, το αυτοκίνητο, η υποθήκη, τα δάνεια και ό,τι άλλο κουβαλά καθένας στην… πλάτη του.
Είναι δράμα. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή…
Τι να προπληρώσει ο μέσος μισθωτός, κι εδώ μιλάμε για ιδιωτικό τομέα. Στον δημόσιο τα μεγέθη έστω και με μικρές διαφορές είναι άλλα και η σιγουριά ακόμη μεγαλύτερη.
Όλα στα ύψη αλλά για τον μισθό ακόμα τον (συ)ζητάμε ή μας τον τάζουν οσονούπω φουσκωμένο!
Τελευταία πήρε αύξηση. Αλήθεια. Ανέβηκε κατά πόσο; 20 ευρώ; Όχι, ψίχουλα δεν τα λες. Αλλά ξεκάθαρη κοροϊδία. Σίγουρα κάποιοι δεν το πήραν καν αυτό το 20ευρω να πουν ότι η λαϊκή της εβδομάδας εξασφαλίστηκε!
Είναι λυπηρό η μεγάλη μερίδα των συνταξιούχων να ζει με” 3 και 60″ και συντάξεις των 400 και 500 ευρώ, οι νέοι – εδώ μιλάμε ακόμη και για 30αρηδες -με το χαρτζιλίκι του μπαμπά και της μαμάς για καφέ στην πλατεία γιατί δουλειές δεν υπάρχουν για όλους – και οι γονείς να σφίγγουν το ζωνάρι για να φθάσει ο μισθός μέχρι τις 10 άντε 15 του μηνός…
Δεν είναι γραφικό να λες πως ζούμε σε μια κοινωνία που (εξ)υπηρετεί τους λίγους. Αντιθέτως. Με κάθε πράξη αποδεικνύεται περίτρανα η μεθοδευμένη εξάρτηση των πολιτών σε ρουσφέτια, επιδοματικές πολιτικές και έναν … ωχαδερφισμό που περνάει από γενιά σε γενιά «ας ασχοληθούν οι άλλοι» και στωικά από τον καναπέ να κουνάμε το κεφάλι σαν εκείνη την χαβανέζα -«εκκρεμές» αυτοκινήτου (…ξέρουν οι 80s)!
Κι αυτό δεν είναι τωρινό. Αντιθέτως ακολουθείται πιστά από όλες τις κυβερνήσεις.
Ρωτώντας κόσμο στο δρόμο για την οικονομική κατάσταση αυτό που οι περισσότεροι μας λένε και ξαναλένε είναι πως δεν θέλουν επιδόματα.
Θέλουν αξιοπρεπείς δουλειές και μισθούς όχι …μισά μεροκάματα, δουλειές του ποδαριού και όταν φθάσουν στα 50 να τους δείχνουν την έξοδο και εκεί ξεκινά ο προβληματισμός πως θα βγουν τα ένσημα για τη σύνταξη στα 67…
Εδώ ο αντίλογος βέβαια θα μιλήσει για «μαύρα» μεροκάματα και εκείνους που δεν πάνε για δουλειά στα χωράφια… Δεκτό. Άλλωστε υπάρχουν δουλειές και εκτός γραφείου. Άλλη μια μόδα της εποχής μετά το «γίνε δικηγόρος ή γιατρός» που ήρθε για να μείνει… Πλέον όλα γίνονται πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή. Τα ματάκια μας το ξέρουν καλά και ο στραβισμός (ή ό,τι άλλο) που μας περιμένει στη γωνία!
Ωστόσο, ακόμη και στα χωράφια- έτσι για να κάνουμε τον δικηγόρο του «διαβόλου» – τα μεροκάματα είναι λιγότερα και οι δουλειές αχνοφαίνονται στον ορίζοντα αφού και η αγροτιά τραβά τον δικό της Γολγοθά.
Το ενεργειακό κόστος, αυτό το δυσεπίλυτο πρόβλημα που έπιασε ολόκληρη την Ευρώπη απροετοίμαστη, έχει αφανίσει δουλειές και σύντομα, όπως πάει, και καλλιέργειες. Γιατί όσο και να θέλεις δεν σε φτάνουν για να καλλιεργήσεις όπως πρέπει εσύ ο ίδιος, μετά να θρέψεις την οικογένεια και πόσο μάλλον να προσλάβεις άτομα να σου κάνουν τη δουλειά.
Όσα βλέπουμε δίπλα μας δεν αφορούν μόνο το ζήτημα της κατάρτισης. Επιχείρημα αποδεκτό για μια μερίδα του πληθυσμού, ειδικά για άτομα προχωρημένης ηλικίας που η γνώση της τεχνολογίας είναι έξω από τη γνωστική τους σφαίρα. Είναι θέμα νοοτροπίας και όπως αυτή διαμορφώνεται από εμάς τους ίδιους. Όταν οι γνωριμίες σου εξασφαλίζουν δουλειά ως σερβιτοράκι το καλοκαίρι, όταν ο μπαμπάς σε βάζει σε γραφείο φίλου κι ας μην γνωρίζεις τη διαφορά γραφομηχανής με το πληκτρολόγιο, Όταν για να γίνεις νομικός ξεπουλήθηκε το σόι και τώρα ζεις με το επίδομα του συλλόγου. Όταν σου έλεγαν να σπουδάσεις γιατί θα βρεις καλύτερη δουλεία και τυλίγεις σουβλάκια με την φωτοτυπία του πτυχίου… Αυτά κι άλλα πολλά καθημερινά δίπλα μας, πολλά από τα οποία δεν τα γνωρίζουμε γιατί κάποιους η αξιοπρέπεια δεν τους επιτρέπει να πουν ότι ζουν χάρη στο ΤΕΒΑ.
Την ίδια ώρα που δίπλα μας υπάρχουν και οι πονηροί που κάνουν τη δουλειά τους δίχως δεύτερη σκέψη για εκείνους που πραγματικά έχουν ανάγκη. Για διπλοθεσίτες βολεμένους, θρασύτατους τύπους και τύπισσες που θαρρούν πως ο κόσμος πλάστηκε για την πάρτη τους.
Που το πάω θα μου πείτε… Το πράγμα πάει από μόνο του δεν χρειάζεται και πολύ εξήγηση… Φταίει το στραβό μας το μυαλό και η ευκολία με την οποία γινόμαστε καιροσκόποι ξεχνώντας αξίες και ηθική. Πόσο εύκολα πουλάμε και ξεπουλάμε εαυτούς και διπλανούς για να βολευτούμε, χωρίς πολύ ιδρώτα, ειδικά τώρα που οι καιροί είναι πρόσφοροι για μπίζνες, μικρές και μεγάλες…
Το μέλλον δυστυχώς για τα παιδιά μας, δεν φαντάζει και τόσο διαφορετικό…. Γιατί από τα λάθη του παρελθόντος δεν μοιάζει να μαθαίνουμε, αντιθέτως τα μιμούμαστε και με μεγάλη επιτυχία… Και νά ‘σου η κυρά Κατίνα που θέλει την κόρη της στο γυαλί να γίνει σπουδαία, να ’σου ο κυρ Γιώργος που «σπρώχνει» τον γιο να γίνει πολιτικός μπας “και δούμε όλοι άσπρη μέρα…”
Το ζήτημα είναι πόσο τελικά θέλουμε να αλλάξουμε τη βολή μας. Πόσο θέλουμε πραγματικά να πάμε παρακάτω. Να γίνουμε όντως μια χώρα που φροντίζει και αγαπά τους πολίτες της. Όλους και όχι μόνο μερικούς. Μια χώρα που θα προσφέρει ίσες ευκαιρίες και όσοι είμαστε ικανοί θα της μετουσιώσουμε σε αγαθά, υλικά και μη, σε φιλίες και αναμνήσεις…
Είναι φαύλος αυτός ο κύκλος! Σα να θυμίζει αυτό παλιό αλλά τόσο επίκαιρο “χρωστάω του μπακάλη, χρωστάω του μανάβη… “
