Δεν υπάρχουν πιο ειλικρινείς κουβέντες από έναν γονιό προς το παιδί του. “Σ’ αγαπώ” και “να προσέχεις”. Από τη στιγμή που σημειώθηκε το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, αυτές οι κουβέντες αντηχούν διαφορετικά.
Δεν πρόκειται μόνο για το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα, αλλά για μια από τις τραγικότερες στιγμές που βιώνει η χώρα. Όλοι παρακολουθούν μουδιασμένοι τις εξελίξεις της τραγωδίας στα Τέμπη, μετά τη φονική σύγκρουση των δύο τρένων.
Η απόδοση ευθυνών έρχεται σε δεύτερη μοίρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα παρακαμφθεί. Οι σκέψεις όλων μας τώρα, είναι με αυτούς τους γονείς, που ο μεγαλύτερος φόβος τους έγινε πραγματικότητα. Σε αυτές τις οικογένειες που περίμεναν τα δικά τους πρόσωπα να επιστρέψουν με ασφάλεια στα σπίτια τους, κοντά τους. Και δεν επέστρεψαν ποτέ.
Δεν μπορώ να διανοηθώ τις τραγικές στιγμές που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι, που το τηλέφωνό τους χτύπησε αργά, μέσα στη νύχτα. Το τηλεφώνημα αυτό που έμελλε να αλλάξει ριζικά τις ζωές τους.
Από νωρίς το πρωί, ένας “κόμπος” βαραίνει όλους μας. Κανείς δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος από αυτή την τραγωδία. Στην πλειονότητά τους, οι επιβάτες του τρένου ήταν νεαρά παιδιά. Παιδιά που οι γονείς τους έκαναν θυσίες για να τα μεγαλώσουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Παιδιά που οι γονείς τους ξενύχτησαν για να είναι στο πλάι τους, όταν εκείνα ήταν άρρωστα. Παιδιά που οι γονείς τους θυσίασαν πράγματα για να βρίσκονται στη ζωή τους. Που έκλαψαν, που γέλασαν, που λυπήθηκαν, χάρηκαν με τις χαρές τους.
Μέχρι να ξημερώσει η ημέρα εκείνη, που τα “γκρέμισε” όλα.
Έχοντας μια εξαιρετική σχέση με τους γονείς μου, αμοιβαίας αγάπης, τα συναισθήματά μου είναι τόσο ανάμεικτα. Ένα τηλεφώνημα με τον πατέρα μου όμως, ήταν ικανό για να με κάνει να “λυγίσω”.
Κάθε φορά συζητάμε για τη μέρα μας, τα νέα μας, το σημερινό τηλεφώνημα ωστόσο, ήταν τόσο βουβό, κι ας μιλούσαμε για πέντε λεπτά.
Όπως κάθε φορά, έτσι και σήμερα, λίγο πριν κλείσουμε, μου είπε χαρακτηριστικά -όπως συνηθίζει: “Να προσέχεις, τομαράκι μου…”.
Στο άκουσμα του “να προσέχεις” η σκέψη μου πήγε απευθείας στους γονείς που κι εκείνοι, πριν τα παιδιά τους επιβιβαστούν στο τρένο, πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους, τους είπαν “να προσέχεις”. Ποιος να τους έλεγε ότι αυτό το ταξίδι, θα έμελλε να είναι το τελευταίο τους…
“Σ’ αγαπώ” και “να προσέχεις”. Δύο κουβέντες που “πλημμυρίζουν” συναισθήματα, απέκτησαν άλλη ισχύ, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
πηγη news247.gr
