Του Θανάση Κ.
Από το «χαμό» που έγινε τις τελευταίες μέρες στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, μετά την αναγγελία θανάτου του τέως Βασιλέως Κωνσταντίνου, σταχυολογώ μόνο τρία:
Και τα τρία από «αντιμοναρχικούς»!
Ο πρώτος έγραψε:
– Όποιος δεν δείχνει σεβασμό στους νεκρούς, φαίνεται πολύ “μικρός” απέναντι στους ζωντανούς…
Ο δεύτερος έγραψε:
– Πού με κατάντησαν; Να γράφω υπέρ του τέως βασιλιά, εμένα που ψήφισα εναντίον της Βασιλείας το 1974…
Και ο τρίτος συμπλήρωσε:
– Δεν μετανιώνω που ψήφισα κατά της Βασιλείας το Δεκέμβριο του 1974. Αλλά δεν περίμενα ότι θα αντικαθιστούσαμε μια δυναστεία με καμιά δεκαριά …μικρότερες “εγχώριες” δυναστείες. Που εξακολουθούν και μας ταλαιπωρούν αφόρητα…
Τα αναγράφω, όχι κατ’ ανάγκην γιατί συμφωνώ με αυτά, αλλά γιατί δείχνουν το κλίμα που επικράτησε (και ακόμα συνεχίζει να κυριαρχεί…)
Κι αυτό βέβαια κάτι δείχνει. Πολύ σοβαρό και πολύ άρρωστο…
Ακόμα παλεύουμε με “φαντάσματα” που μας στοιχειώνουν…
* Πρώτα-πρώτα ο θάνατος του πρώην Βασιλιά ΔΕΝ ήταν «πολιτικό γεγονός». Το ζήτημα της Βασιλείας στην Ελλάδα έχει λυθεί από το 1974, εδώ και 49 χρόνια!
Οι περισσότεροι που ψήφισαν τότε, σήμερα δεν βρίσκονται καν στη ζωή…
Και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος σεβάστηκε το δημοψήφισμα που έγινε τότε, και ουδέποτε αμφισβήτησε το αποτέλεσμα έκτοτε…
Ούτε έθεσε ποτέ θέμα επαναφοράς της Βασιλείας, ούτε ο ίδιος, ούτε μέλη της οικογένειάς του, ούτε ενεθάρρυνε τους οπαδούς της Βασιλείας να κινηθούν πολιτικά. Το ζήτημα έκλεισε οριστικά – και έκλεισε από τότε…
* Δεύτερον, ο Κωνσταντίνος υπήρξε Συνταγματικός αρχηγός του κράτους (και εκ του συντάγματός τότε, αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων).
Αν κάποιος δικαιούνταν να ταφεί με τιμές πρώην αρχηγού κράτους, αυτός είναι ο Κωνσταντίνος!
Χώρια που υπήρξε σε πολύ νεαρή ηλικία και Χρυσός Ολυμπιονίκης για την Ελλάδα (1960).
Δεν ανέλαβε την εξουσία πραξικοπηματικά, δεν δικάστηκε ποτέ για κάποιο αδίκημα, ήταν νομίμως αρχηγός κράτους και του οφείλονταν οι δέουσες τιμές.
Το ότι αρνήθηκε η Πολιτεία να τον τιμήσει, δείχνει ασυγχώρητη μικρότητα εκ μέρους της…
* Τρίτον, το ότι δεν είχε ελληνική ιθαγένεια δεν αναιρεί ότι υπήρξε νόμιμος Ανώτατος άρχων της χώρας! Ήταν ευθύνη της Πολιτείας που του αφαίρεσε την Ιθαγένεια, όχι δική του επιλογή. Και οι πολιτικοί λόγοι που του αφαιρέθηκε η ιθαγένεια εξέλειπαν αυτομάτως, από τη στιγμή που ο ίδιος έφυγε από τη ζωή.
* Τέταρτον, δεν είναι καν θέμα «δημοκρατικής ευαισθησίας»! Σήμερα στην Ευρώπη υπάρχουν επτά Βασίλεια (συν ένα μεγάλο Δουκάτου, του Λουξεμβούργου). , Και τα εφτά (εκ των οποίων πέντε στην ΕΕ), θεωρούνται σύγχρονες δημοκρατίες: Σουηδία, Νορβηγία, Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Βρετανία και Ισπανία…
Τα μέλη των βασιλικών τους Οίκων συνδέονται με συγγενικούς δεσμούς προς τον αποδημήσαντα Κωνσταντίνο και την Οικογένειά του.
Δεν είναι λιγότερο «δημοκράτες» οι λαοί των χωρών αυτών από μας.
Ούτε θα… «ενθουσιαστούν» με την συμπεριφορά της Ελληνικής Πολιτείας απέναντι στο τέως Βασιλιά της χώρας…
* Πέμπτον, το επιχείρημα ότι ήταν «ξενόφερτη» η δυναστεία είναι γελοίο! Από τις σημερινές ευρωπαϊκές χώρες που έχουν Βασιλεία, καμία δεν αποτελείται από αυστηρά «γηγενείς»
Για διάφορους λόγους δυναστικές οικογένειες, επιβλήθηκαν κάποτε σε διάφορες χώρες και στη συνέχεια ταυτίστηκαν με τους λαούς τους και έγιναν σύμβολα της εθνικής τους ταυτότητας. Και της εθνικής τους ενότητας.
– Ο τελευταίος αγγλοσάξονας βασιλιάς της Αγγλίας ήταν ο Χάρολντ ο Β΄ ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη του Χέιστινγκ το 1066! Πριν χίλια χρόνια περίπου…
Από τότε επιβλήθηκε στη Βρετανία η δυναστεία των Πλανταγενέτων (οι Πλανταγενατών) που κατάγονταν από τη Νορμανδική πόλη Ανζού και η οποία, με διάφορες παρακλάδια της (Ανδεγαύοι, Λάνκαστερ, Γιόρκ, Τυντώρ, Στιούαρτ) κυβέρνησε μέχρι το 1714! Για να τη διαδεχθεί τότε ομαλά (με πριγκιπικό γάμο) η δυναστεία του Αννόβερου, που μετεξελίχθηκε σε δυναστεία της Σαξονίας-Κόμπουργκ, η οποία μετονομάστηκε σε Ουίνδσωρ το 1917 (στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου).
— Η άλλη πολύ γνωστή Βασιλεία της Ευρώπης, η Σουηδία, αποτελείται από μια αλυσίδα οίκων εκ των οποίων οι περισσότεροι ΔΕΝ κατάγονταν από τη Σουηδία! Και ο σημερινός οίκος που βασιλεύει κατάγεται από τον στρατηγό του Ναπολέοντα Ζαν Μπατίστ Μπερναντότ, που ανήλθε στο θρόνο της Σουηδίας το 1818 ως Κάρολος ΙΔ Ιωάννης – ήταν βέβαια Γάλλος, αλλά κατάφερε να επιβιώσει στις εκκαθαρίσεις της μετα-ναπολεόντειας εποχής.
– Ο οίκος που κυβερνά σήμερα στην Ισπανία αποτελεί παρακλάδι του Γαλλικού Οίκου των Βουρβώνων (ο γενάρχης τους Φίλιππος ο Ε΄ της Ισπανίας ήταν εγγονός του Βασιλιά Λουδοβίκου του ΙΔ΄ της Γαλλίας)
– Ο οίκος που βασιλεύει σήμερα στη Νορβηγία κατάγεται από το Σλέσβιχ Χολστάϊν – Σοντερμπουργκ – Γλύξμπουργκ, περιοχή στα σύνορα Γερμανίας-Δανίας.
– Kαι ο οίκος που βασιλεύει σήμερα στο Βέλγιο είναι των Σάξ-Κομπουργκ από την Γερμανία (όπως και η βασιλική οικογένεια των Ουίνδσωρ της Βρετανίας).
– Ενώ και ο οίκος που κυβερνά της Δανία σήμερα – που αποτελεί ίσως τον παλαιότερο στην Ευρώπη – ανήκει στη δυναστική οικογένεια των Ολντμπουργκ, επίσης από τη Γερμανία.
Οι βασιλείες που επιβιώνουν σήμερα στην Ευρώπη υιοθετήθηκαν ή επιβλήθηκαν για να ενώσουςι ευρωπαϊκούς λαούς από τον φεουδαλικό κατακερματισμό ανάμεσα σε διάφορους ισχυρούς γαιοκτήμονες και τον ασφυκτικό τοπικό έλεγχο που ασκούσαν.
Αλλά όπου επιβλήθηκε, ταυτίστηκε με την Ιστορία των λαών αυτών. Με τις μεγάλες στιγμές του, αλλά και με τις τραγωδίες του.
Με τη στενή έννοια “ξενόφερτοι” είναι όλοι οι σημερινοί Ευρωπαίοι μονάρχες στις χώρες τους! Αλλά ζουν και πεθαίνουν ως Βρετανοί στη Βρετανία, ως Ισπανοί στην Ισπανία και ως Σουηδοί στην Σουηδία.
Ακόμα και σε χώρες που επαναστάτησαν και εκτέλεσαν ή έδιωξαν τους μονάρχες τους, σέβονται την ιστορική κληρονομιά τους. Γιατί είναι πολύτιμο κομμάτι της δικής τους ιστορικής ταυτότητας.
* Έκτον, ο Κωνσταντίνος μεγάλωσε στην Ελλάδα, το έφερε η μοίρα να μπλεχθεί από πολύ νεαρή ηλικία στα πολιτικά της (1965), έκανε σφάλματα όπως όλοι, δεν προκάλεσε μετά την εκθρόνισή του, εδώ είναι θαμμένοι οι γονείς του και όλοι οι πρόγονοί του! Εδώ επέλεξε να γυρίσει μαζί με την οικογένειά του όταν το επέτρεψαν (αν και μπορούσε να ζήσει παντού αλλού), εδώ ήθελε να ταφεί. Άρα είναι Έλληνας! Τελεία…
(Κάποιοι, που το παίζουν και “προοδευτικοί”, πάνε τώρα να υιοθετήσουν περίεργα κριτήρια “φυλετικής καταγωγής” ειδικά και μόνο για την περίπτωση αυτής της οικογένειας…)
* Έβδομο, η Ελληνική βασιλική οικογένεια προέρχεται από διάφορους οίκους της Ευρώπης – κυρίως από τη Γερμανία και την Δανία και (μέσω γάμων, με όλους σχεδόν τους υπόλοιπους οίκους). Στη διαδρομή της ταυτίστηκε με τον υπερ-διπλασιασμό της Ελλάδας στην περίοδο 1912-13, αλλά και με τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.
Με τον νικηφόρο Πόλεμο της Ελλάδας κατά της Μουσολινικής εισβολής, αλλά και με τον εμφύλιο αργότερα.
Ο τέως Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β’, που μόλις αποβίωσε, ήταν εκείνος που πρωτοστάτησε στα τραγικά γεγονότα του 1965, αλλά ήταν κι αυτός που πρώτος κινήθηκε κατά τη χούντας των συνταγματαρχών τον Νοέμβριο του 1967. Κι έχασε το θρόνο του εξ αιτίας αυτού του αποτυχημένου κινήματος.
Μη ξεχνάμε τέλος, ότι ήταν η χούντα που πρώτη έδιωξε τον Κωνσταντίνο το 1967, μετά το αποτυχημένο βασιλικό πραξικόπημα: δεν του το συγχώρεσε ποτέ και τελικά οργάνωσε «δημοψήφισμα» για την κατάργηση της Βασιλείας το 1973.
Όλα αυτά τα κρίνει η Ιστορία. Δεν τα σκεπάζει η λήθη. Και δεν τα μηδενίζει η ιστορική μνήμη.
Δεν μπορούμε σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που δίνουμε εύκολα διαβατήρια σε ανθρώπους που μπήκαν εργαλειοποιημένοι και παράνομα, ταυτόχρονα να αρνούμαστε την ιθαγένεια στα μέλη μιας οικογένειας που ταυτίστηκε με μεγάλες, αλλά και με τραγικές στιγμές, αυτού του τόπου.
Το θέμα της Βασιλείας κρίθηκε οριστικά στην Ελλάδα.
Αλλά η ιστορία δεν σβήστηκε.
* Όγδοο, μόνο τα απολυταρχικά καθεστώτα σβήνουν φωτογραφίες και ολόκληρες σελίδες από την πρόσφατη ιστορία τους.
Είναι γνωστό ότι ο Στάλιν όταν κάποιο ηγετικό στέλεχός του έπεφτε σε «δυσμένεια» (και αργότερα τον «εξαφάνιζε»), στην συνέχεια φρόντιζε να «σβήνει» και τις φωτογραφίες του από τα ιστορικά αρχεία της εποχής.
Τα ίδιο έκανε και ο Μάο. (Παρόμοια έκανε και ο Χίτλερ…)
Οι Δημοκρατίες δεν αποσιωπούν την Ιστορία τους.
Το αντίθετο, δεν είναι απλώς μικροψυχία.
Είναι τύφλωση!
* Ένατο, είναι και διχαστική τύφλωση…
Γιατί ενώ θέμα Βασιλείας ΔΕΝ τίθεται εδώ και δεκαετίες από κανένα, κάποιοι επιμένουν να εκδικούνται όχι τον “θεσμό” που δεν υπάρχει πια, αλλά όσους τους νίκησαν στον Εμφύλιο της περιόδου 1946-49!
Μόνο που ο Εμφύλιος ΔΕΝ έγινε για την εγκαθίδρυση της Βασιλείας. Έγινε για να αποτρέψει τη μετατροπή της Ελλάδας σε κομμουνιστική κοινωνία ή τον εδαφικό διαμελισμό της! Κι ευτυχώς που όλα αυτά απετράπησαν…
Το βαθύτερο κίνητρο της αντιβασιλικής υστερίας σήμερα, είναι το άσβεστο μίσος των ηττημένων του Εμφυλίου! Δεν έχει καμία σχέση με το βασιλικό θεσμό. Ούτε με τα πρόσωπα. Έχει σχέση με το μισαλλοδοξία των ηττημένων, που φαντασιακά παίρνουν τη ρεβάνς τους…
Έχασαν την μάχη της Ιστορίας κι έκτοτε δίνουν τη μάχη να… ξαναγράψουν την Ιστορία όπως τους βολεύει. Ανακυκλώνοντας συνεχώς τα πιο χολερικά εμφυλιακά βιώματα.
Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο όπου οι ηττημένοι ηγέτες του εμφυλίου θάβονται πλέον με τιμές, δημοσία δαπάνη, ενώ οι νικητές ή οι απόγονοί τους θάβονται ως “ιδιώτες”…
Κι αυτό δεν είναι απλά απαλοιφή της Ιστορίας μας. Είναι κάτι χειρότερο: Είναι αντιστροφή της Ιστορίας μας!
Κάποιοι επί εβδομήντα χρόνια προσπαθούν να λύσουν τις διαφορές ενός εμφυλίου, τον οποίο έχασαν. Και ευτυχώς που τον έχασαν…
* Είναι και απερίγραπτη ανοησία! Διότι δεν υπηρετούν τη “συμφιλίωση”. Προσβάλλουν μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού. Η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου σέβεται τους νεκρούς και θεωρεί επιβεβλημένο να ταφεί με τιμές πρώην αρχηγού κράτους ένα πρόσωπο που διετέλεσε αρχηγός κράτους. Και μετά την απομάκρυνσή του δεν προκάλεσε ποτέ…
Κι αυτό, όχι γιατί είναι… “βασιλικοί”.
Αλλά γιατί καταλαβαίνουν ότι τα κράτη έχουν συνέχεια. Κι αυτό εμπεδώνει την ενότητά τους στο εσωτερικό της χώρας και την αξιοπρέπειά τους διεθνώς.
Εδώ, εμείς, τα τραυματίσαμε και τα δύο…
* Είναι και μικροπολιτική σαχλαμάρα. Νομίζουν κάποιοι ότι έτσι κάνουν …”άνοιγμα στο Κέντρο”! Αλλά το πολιτικό Κέντρο στην Ελλάδα ποτέ δεν ήταν η ταύτιση με τις ακρότητες της αριστεράς ή με τους φανατικούς δικαιωματιστές των… ΛΟΑΤΚΙ ή των “διακινητών”.
Αυτά όλα δεν έχουν καμία σχέση με το Κέντρο.
Ούτε στο παρελθόν, ούτε σήμερα…
Το Κέντρο έπαιρνε πάντα αποστάσεις από τις ακρότητες της Αριστεράς και τις ακρότητες της Δεξιάς. Και γι’ αυτό ήταν “Κέντρο”…
– Η πρώτη αντικομμουνιστική νομοθεσία στην Ελλάδα εισήχθη και ψηφίστηκε από την Κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1929, το λεγόμενο “Ιδιώνυμο”.
– Τη μάχη για να αποτραπεί ο έλεγχος της Αθήνας από τους Κομμουνιστές το Δεκέμβριος 1944-Ιανουάριο 1945, την έδωσαν ιστορικοί ηγέτες του Κέντρου, ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Νικόλαος Πλαστήρας.
– Τον εμφύλιο στην Ελλάδα τον κέρδισαν κυβερνήσεις όπου κυριαρχούσαν (μετά το 1847) οι Κεντρώοι.
– Για να μην ξεχνάμε και την “εμπιστευτική εγκύκλιο 1010” του Γεωργίου Παπανδρέου, τον Μάρτιο του 1965, για την ανάσχεση της “διείσδυσης της Αριστεράς” στα σχολεία!
Η πλήρης ευθυγράμμιση με τις διχαστικές νευρώσεις της Αριστεράς ΔΕΝ είναι “κεντρώα” πολιτική!
Ποτέ δεν υπήρξε. Ούτε τώρα είναι…
Εισπράττεται ως “προδοσία” από τους Κεντροδεξιούς κι ως απερίγραπτη ανοησία από τους “κεντρώους”.
Τους πολιτικούς αντιπάλους σου τους πολεμάς όσο σου δημιουργούν πρόβλημα κι όσο βρίσκονται σε ζωή.
Όταν δεν υπάρχει πια πρόβλημα κι όταν φεύγουν από τη ζωή,
το να επιμένεις να τους μεταχειρίζεσαι ως “εχθρούς”,
δείχνει φόβο και μικροψυχία.
Τίποτε άλλο…
ΥΓ. Στην Ελλάδα σήμερα παρατηρείται το παράδοξο, να πρωτοστατούν στην πολιτική, όσα ονόματα πρωτοστατούσαν πριν… είκοσι, σαράντα και εξήντα χρόνια! Τα ανώτατα πολιτικά αξιώματα έχουν καταντήσει κληρονομικά δικαιώματα μερικών οικογενειών. Σε μια τέτοια χώρα το να βγαίνει τέτοιος πανικός και τέτοιο μένος για τη,,,μοναρχία που καταργήθηκε πριν μισό αιώνα, καταντά κωμικό! Αν δεν ήταν τραγικό…
ΥΓ. Ο Κωνσταντίνος έδινε απεγνωσμένη μάχη για τη ζωή του επί ένα χρόνο περίπου. Το ήξεραν όλοι ότι το τέλος του ήταν κοντά. Το γνώριζαν οι πάντες ότι στην κηδεία του θα έρχονταν όλοι οι εστεμμένοι της Ευρώπης. Το να μην έχουν φροντίσει να τακτοποιήσουν κάπως τους βασιλικούς τάφους στο Τατόϊ, και να τρέχουν τώρα (και να μη φτάνουν) δείχνει ασύγγνωστη ανεπάρκεια.
Ούτε αυτά τα απλά, τα εύκολα και τα προβλέψιμα δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει η φοβική μας ελίτ με τα εξαρτημένα ανακλαστικά.
Όσοι σκιαμαχούν με φαντάσματα από το παρελθόν, δεν πατάνε στέρεα στο σήμερα ούτε μπορούν να διαχειριστούν το αύριο.
Κι αυτό, βέβαια, δεν αφορά μόνο για τους παιδαριώδεις χειρισμούς της κυβέρνησης. Αφορά και πολλούς άλλους…
