Τόσος θόρυβος για τις δηλώσεις Συρίγου για τα F16 που πρέπει ή δεν πρέπει, μας συμφέρει ή δεν μας συμφέρει να πάρει η Τουρκία, είναι πραγματικά να απορείς. Λαγό του Μητσοτάκη τον είπαν οι μεν, πράκτορα του Ερντογάν οι δε, απερίσκεπτο, ανόητο, αλλοπρόσαλλο, ζημιάρη και λοιπά επίθετα διόλου κολακευτικά, ακολούθησαν. Μην νομίζετε, δεν είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο. Πρόσφατα ο Economist έθεσε το θέμα, πώς μπορούμε να μάθουμε να διαφωνούμε καλύτερα σε έναν πολωμένο κόσμο, αντί να προσπαθούμε να εξαφανίσουμε την άποψη του άλλου (ή ακόμα και την ύπαρξη του άλλου). Η απάντηση του organisational ψυχολόγου (σ.σ. ό,τι κι αν είναι αυτή η ειδικότητα) Adam Grant, δεν ήταν κανένα φοβερό μυστικό.
Αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα αυτιά μας στα επιχειρήματα του άλλου και να προσερχόμαστε στη διαφωνία με ανοιχτό πνεύμα. Θα μάθουμε περισσότερα, θα τσεκάρουμε τη βασιμότητα της δικής μας άποψης, θα βγούμε σοφότεροι. Σίγουρα δεν συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα.
Τι είπε ο Αγγελος Συρίγος; Ότι στο τέλος η Τουρκία μάλλον θα πάρει τα F16, αλλά οι Αμερικανοί θα αποφασίσουν μετά τις εκλογές αν θα της τα δώσουν, ότι η περίοδος που ζούμε τώρα με το εμπάργκο των ΗΠΑ στις πωλήσεις όπλων στην Τουρκία μας βολεύει, αφού ενισχύουμε τη δική μας άμυνα και ότι στο τέλος τέλος της γραφής, η Ελλάδα μάλλον έχει συμφέρον να πάρει η Τουρκία τα F16 -αντί να προμηθευτεί από τη Ρωσία οπλικά συστήματα- αφού έτσι μπορεί να τιθασευτεί η επιθετικότητά της.
Ο Εντι Ζεμενίδης, διευθυντής του Hellenic American Leadership Council, χαρακτήρισε την άποψη του Αγγελου Συρίγου ανοησία και κάλεσε τον υφυπουργό Παιδείας (που μάλλον ονειρεύεται a propos να γίνει υπουργός Εξωτερικών, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο), να “έρθει να μας εξηγήσει για ποιανού τον λογαριασμό έδωσε τέτοια άποψη”. Τους Τούρκους εννοούσε φυσικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε άλλες έγνοιες, πιο εκλογικές. Ο Μητσοτάκης δεν έλεγε ότι το πάγωμα της πώλησης των F16 στην Τουρκία ήταν εθνική επιτυχία; Μήπως ο Συρίγος είναι λαγός του Μητσοτάκη, που ετοιμάζει την κοινή γνώμη για τη στροφή της Ουάσιγκτον; Άλλη μια αποτυχία λοιπόν των αρίστων…
Ενώ σε ανακοίνωση που υπέγραφαν οι σοφοί επί της άμυνας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Δρίτσας, Τσίπρας, Ρήγας και Μπαλάφας παρακαλώ, έθεταν και το άλλο θέμα που καίει τα ελληνοτουρκικά:
“Σε αυτό το κλίμα σκοπιμότητας τέλος, συντελέστηκε και το ‘θαύμα της εξαφάνισης’ του Αλέξη Τσίπρα από τις φωτογραφίες που ανάρτησαν οι Υπηρεσίες Επικοινωνίας και Εθιμοτυπίας του ΓΕΝ, για τον εορτασμό των Θεοφανίων στο λιμάνι του Πειραιά”. Πολύ βαρύ αυτό το τελευταίο, το ομολογώ, αλλά ας το αφήσουμε για λίγο στην άκρη.
Ο Μιχάλης Μητσός στα “Νέα” σχολίασε ότι “όποιος σε αυτόν τον τόπο εκφράσει μια άποψη που ζυγίζεται στο εθνικόμετρο και κρίνεται ανεπαρκής, δέχεται επίθεση, καταγγέλλεται, χλευάζεται, χαρακτηρίζεται προδότης, πράκτορας, ενδοτικός, δωσίκωλος ή εκπρόσωπος των τουρκικών συμφερόντων”. Ο Στέφανος Κασιμάτης έγραψε ότι “δεν υπάρχει χειρότερο ανοσιούργημα από το να λες το αυτονόητο όταν όλοι γύρω σου το κρύβουν με ευσεβείς πόθους… Συνεπώς, τι το φοβερό είπε ο Συρίγος και προς τι η ιερά αγανάκτησις, δεν καταλαβαίνω”.
Ο Γιάννη Πρετεντέρης το πήγε παρακάτω και έθεσε το ερώτημα αν “θέλουμε η Τουρκία να ανήκει στη Δύση”. Προσθέτοντας τη δική του απάντηση που είναι ένα μεγάλο όχι, δεν θέλουμε, γιατί “οι όροι που θέτει για τη συμμετοχή της στη Δύση η Τουρκία, παραβιάζουν ή ακυρώνουν πλήρως τους λόγους που υπηρετεί η συμμετοχή (στη Δύση) της Ελλάδας. Τόσο απλό.”
Δεν ξέρω αν είναι τόσο απλό, αλλά να σημειώσουμε για την οικονομία της συζήτησης ορισμένα (μάλλον) αυτονόητα:
Α. Το αν θα πάρει η Τουρκία F16 από τις ΗΠΑ δεν θα το αποφασίσει ούτε η Ελλάδα, ούτε ο Συρίγος, ούτε ακόμα και αυτός ο Μπαλάφας. Η Ελλάδα μπορεί να κινητοποιήσει την ομογένεια και το λόμπι, μπορεί να ενημερώσει την Ουάσιγκτον για τις επικίνδυνες τακτικές της Τουρκίας και τις παράνομες επιδιώξεις της, αλλά η απόφαση θα ληφθεί με βάση τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Β. Ομοίως, για τη συμμετοχή της Τουρκίας στη Δύση. Μπορεί εμείς να θέλουμε να δούμε τον Ερντογάν μάξιμουμ παρατηρητή (και χωρίς δικαίωμα ψήφου) στον Αραβικό Σύνδεσμο (άντε και στον Οργανισμό Τουρκογενών Κρατών), αλλά μάλλον διαφωνούν μαζί μας οι περισσότεροι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ. Που δεν θέλουν να κάνουν δώρο στον Πούτιν τον Ερντογάν και την Τουρκία, μια χώρα 85 εκατομμυρίων κατοίκων, με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ. Επίσης, είναι πολύ δύσκολο να βγάλουμε την Τουρκία από το ΝΑΤΟ. Δεν προβλέπεται από το Καταστατικό, η αποπομπή μέλους της Συμμαχίας.
Γ. Η αγορά αεροσκαφών για την τουρκική πολεμική αεροπορία από τις ΗΠΑ, έχει ένα προφανές πλεονέκτημα για την Ελλάδα. Η αγορά “δένει” την Τουρκία στις ΗΠΑ και τη Δύση, αφού προϋπόθεση για να είναι λειτουργικά τα αεροσκάφη, είναι να υπάρχει και η προμήθεια ανταλλακτικών. Η προμήθεια των αμερικανικών αεροσκαφών από την Τουρκία, δίνει δηλαδή στην Ουάσιγκτον έναν ισχυρό μοχλό πίεσης, αφού τυχόν πουτινικού τύπου περιπέτειες θα σημάνουν εμπάργκο στις πωλήσεις ανταλλακτικών και καθήλωση των αεροσκαφών στο έδαφος. Από αυτήν την εξάρτηση προσπάθησε να ξεφύγει ο Ερντογάν με την απόκτηση των πυραύλων από τη Ρωσία, αλλά έφαγε τα μούτρα του.
Θα μπορούσα να προσθέσω και κάτι ακόμα, για την ανάγκη να προσέλθουμε κάποια στιγμή σε σοβαρό διάλογο με την Τουρκία για τις εκκρεμότητες στα ελληνοτουρκικά, όχι τώρα φυσικά που μας απειλούν και κάνουν τσαμπουκάδες, αλλά σε χρόνο που θα επιτρέπει την αναζήτηση λύσεων, με ανοιχτή διάθεση και αυτιά. Αλλά ξέρω τι θα ακούσω. “Προδότης, πράκτορας, ενδοτικός, δωσίκωλος ή εκπρόσωπος των τουρκικών συμφερόντων”.
πηγη capital.gr
