Του Θανάση Κ.
Δείτε μερικά απλά – και συγκλονιστικά – στοιχεία…
Για να καταλάβετε πού ακριβώς βρισκόμαστε, τι προβλήματα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και με τι «αλλότρια» ασχολούμαστε:
Οι γεννήσεις κάθε χρόνο στην Ελλάδα, μέχρι λίγο πριν την πανδημία ξεπέρναγαν τις 100 χιλιάδες.
Ύστερα έπεσαν κάτω από τις 100 χιλιάδες.
Ύστερα έπεσαν κάτω κι από τις 90 χιλιάδες.
Την περασμένη χρονιά μετά βίας θα ξεπεράσουν τις 80 χιλιάδες!
Σε σχέση με πριν έξη χρόνια έχουμε γύρω στις 20 χιλιάδες λιγότερες γεννήσεις το χρόνο…
Δεν φταίει μόνο η πανδημία και ο «εγκλεισμός» γι’ αυτό.
Γιατί όταν τελείωσε ο «εγκλεισμός», η ραγδαία μείωση στις γεννήσεις συνεχίστηκε…
Αυτοί οι αριθμοί από μόνοι τους δείχνουν το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία: το δημογραφικό μαρασμό!
* Το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο δραματικό αν συγκρίνουμε τον αριθμό των γεννήσεων κάθε χρόνο με τον αριθμό των εκτρώσεων.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαμε σχεδόν ισορροπία μεταξύ γεννήσεων και (καταγεγραμμένων) εκτρώσεων.
[Ο πραγματικός αριθμός τους είναι μάλλον μεγαλύτερος, γιατί υπάρχουν και κάποιες που δεν καταγράφονται]
Στα τελευταία χρόνια ο αριθμός των γεννήσεων έπεσε πολύ, ενώ αντίστοιχα ο αριθμός των εκτρώσεων αυξήθηκε…
Δεν είναι μόνο ότι «δεν κάνουμε παιδιά»…
Είναι ότι όλο και περισσότερες νεαρές γυναίκες ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ να κάνουν παιδιά. Και διακόπτουν την κύηση. Ακόμα και με μελλοντικούς κινδύνους για την υγεία τους και στην αναπαραγωγική τους ικανότητα…
Αυτό καθιστά το πρόβλημα ακόμα πιο περίπλοκο…
Είδατε να ασχολείται κανείς με αυτό;
Είδατε καμιά καμπάνια στην τηλεόραση ή στα σχολεία, για να περάσει το μήνυμα ότι η «έκτρωση» ΔΕΝ είναι «αντισύλληψη», ούτε «οικογενειακός προγραμματισμός»;
Όχι! Δεν αδειάσαμε…
Ασχολούμαστε με τον… «γάμο των ομόφυλων ζευγαριών» και με την τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια…
Οι Έλληνες αποφεύγουν να κάνουν παιδιά, και εμείς ασχολούμαστε με το πως θα παντρεύονται αυτοί που εξ ορισμού ΔΕΝ μπορούν να κάνουν παιδιά (μεταξύ τους)…
Γιατί οι Έλληνες δεν κάνουν παιδιά;
Υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ λόγοι. Και όχι μόνον Οικονομικοί…
Ας δούμε όμως τους οικονομικούς λόγους:
— Ένα μέσο νεαρό ζευγάρι για να ζήσει αξιοπρεπώς, θέλει μόνο για το σπίτι (ενοίκιο ή δόση δανείου ΚΑΙ πάσης φύσεως λογαριασμούς) γύρω στα 1000 ευρώ το μήνα κατά μέσον όρο…
«Κατά μέσον όρο» σημαίνει ότι υπάρχουν ασφαλώς ζευγάρια που τα βγάζουν πέρα με λιγότερα, όπως υπάρχουν και ζευγάρια που περνάνε με πολύ περισσότερα. Όπως και υπάρχουν ζευγάρια που έχουν βοήθεια από τους γονείς τους ή έχουν δικό τους σπίτι από γονική παροχή. Αλλά κατά μέσον όρο σε μια μέση περιοχή της πόλης, και με τις τιμές και τα ενοίκια να ανεβαίνουν συνεχώς, όταν κάνουν ΣΗΜΕΡΑ το λογαριασμό τους για το ορατό μέλλον, χρειάζονται αυτό το ποσό περίπου για “στέγαση κλπ”…
— Για το σουπερμάρκετ χρειάζονται κατ’ ελάχιστον πρόσθετα 400 ευρώ το μήνα, για έσοδα καθημερινών μετακινήσεων και προσωπικά έξοδα δύο ατόμων 400 ευρώ το μήνα, και εφ’ όσον υπάρχει αυτοκίνητο πρόσθετα άλλα 200 ευρώ.
Όλα αυτά “κατ’ ελάχιστον”…
Μέχρι στιγμής τα έξοδα ενός νοικοκυριού δύο νεαρών ατόμων στην πόλη, δύσκολα πέφτουν κάτω από 2 χιλιάδες ευρώ.
Χωρίς διασκέδαση, χωρίς αποταμίευση, χωρίς διακοπές – και κυρίως ΧΩΡΙΣ παιδί!
Αν προστεθούν άλλα 400 ευρώ το μήνα για ψυχαγωγία και διακοπές, φτάνουμε τα 2400 ευρώ – κατά μέσον όρο πάντα – επίσης χωρίς παιδί.
Πόσα νεαρά ζευγάρια, κάτω των 30 ετών, που εργάζονται και οι δύο, αθροίζουν σήμερα πάνω από 2400 ευρώ;
Πόσοι βγάζουν πάνω από 1200 καθαρά έκαστος;
Έχετε την απάντηση λοιπόν, γιατί ΔΕΝ παντρεύονται!
* Αν λάβετε υπ’ όψιν ότι ένα παιδί απαιτεί το λιγότερο 400 ευρώ το μήνα από μόνο του, σκεφτείτε ότι εφ’ όσον η μάνα μείνει σπίτι και το προσέχει, θα χαθεί ο ένας μισθός. Τουλάχιστον μετά το 3μηνο της ή 6μηνο της γονείκης άδειας.
Οπότε η πραγματική επιβάρυνση του προϋπολογισμού είναι τα 400 ευρώ που κοστίζει το παιδία συν τα 1000 με 1200 που εισφέρει η μάνα ως εισόδημα στο νοικοκυριό.
Αν προσληφθεί μια οικιακή βοηθός για να προσέχει το παιδί όταν λείπει η μητέρα του (αφότου τελειώσει η άδειά της), τότε η πρόσθετη επιβάρυνση είναι πάνω από 750 ευρώ. Εκτός κι αν υπάρχουν γιαδιάδες ή παπούδες που καλύπτουν το κενό.
Αν δεν υπάρχει τέτοια δωρεάν «ενδοοικογενειακή βοήθεια» από τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, η πρόσθετη επιβάρυνση είναι πλέον το λιγότερο 1200 ευρώ…
Ακόμα κι αν υπάρχει τέτοια βοήθεια, η πρόσθετη επιβάρυνση δεν πέφτει κάτω από 500 ευρώ…
Αν τα υπολογίσουμε όλα αυτά έχουμε την εξής εικόνα:
–Ένα νεαρό ζευγάρι για να ζήσει αξιοπρεπώς χωρίς παιδιά, χρειάζεται κατά μέσον όρο 2000 ευρώ το μήνα.
— Αν κάνει και παιδί χρειάζεται από 2500 (αν έχει πλήρη βοήθεια) μέχρι 3200 το μήνα. Για δεύτερο παιδία κάντε μόνοι σας το λογαριασμό…
Έχετε την απάντηση λοιπόν, και στο ερώτημα γιατί οι νέοι ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ να κάνουν παιδία.
Βλέπετε να ασχολείται κανείς με αυτό το υπαρξιακό πρόβλημα της κοινωνίας, που αφορά το σύνολο της;
Όχι! Ασχολούμαστε με τον «γάμο» και την τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια. Που άμεσα αφορά ελάχιστους…
* Να σημειωθεί ότι για να μη ΜΕΙΩΘΕΙ ο συνολικός πληθυσμός μιας κοινωνίας πρέπει οι γυναίκες να κάνουν τουλάχιστον 2 παιδιά (για την ακρίβεια 2,1 παιδιά)
Αντι να ασχολούμαστε με την πυρηνική οικογένεια, δηλαδή αυτή που κάνει παιδιά – και που τώρα πια αποφεύγει να κάνει παιδιά, καθώς όλο και λιγότεροι παντρεύονται σε “παραγωγικές ηλικίες”, ώστε να κάνουν πάνω από δύο παιδιά – εμείς ασχολούμαστε με το πώς θα εξισώσουμε τη «συμβίωση» των ομοφύλων ζευγαριών με το γάμο των ζευγαριών άνδρας-γυναικα.
— Αντί να ενθαρρύνουμε τους νεαρούς άνδρες να γίνουν «πατεράδες» και τις νεαρές γυναίκες να γίνουν «μανάδες», προσπαθούμε να τους υποκαταστήσουμε με «γονείς» νούμερο ένα και δύο…
— Αντί να ενθαρρύνουμε και να βοηθήσουμε πραγματικά τη μητρότητα, τείνουμε να τη μετατρέψουμε σε «οικονομική συναλλαγή» και να την υποκαταστήσουμε με “παρένθετες” τεκνοποιητικές “μηχανές”…
— Αντί να αντιμετωπίσουμε τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, μαϊμουδίζουμε εισαγόμενους συρμούς.
— Κι αντί να αφουγκραστούμε τη θέληση της κοινωνίας, κάνουμε «μασάζ» στους εκπροσώπους της να ψηφίσουν ό,τι οι ίδιοι δεν θέλουν ή δεν καταλαβαίνουν κι ό,τι οι ψηφοφόροι ούτε θέλουν ούτε καταλαβαίνουν…
Ή τουλάχιστον να κάνουν «αποχή» για να περάσει το νομοσχέδιο για το “γάμο” των ομοφύλων ζευγαριών…
Και το κάνουμε με τρόπο αηδιαστικά υποκριτικό:
Επικαλούμενοι προσχηματικά «ανθρώπινα δικαιώματα»…
Ενώ στην πραγματικότητα ανοίγουμε διάπλατα πόρτες και παράθυρα για να ΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟΥΝ ανθρώπινα δικαιώματα…
Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών ΔΕΝ είναι “ανθρώπινο δικαίωμα”.
ΔΕΝ έχει αναγνωριστεί ως “ανθρώπινο δικαίωμα” από τα Διεθνή Δικαστήρια. Ούτε από τα Ευρωπαϊκά.
Από τις 192 χώρες στον κόσμο μόνο 36 τον έχουν αναγνωρίσει.
Κι από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι 12, δηλαδή κάτι λιγότερο από τις μισές ΔΕΝ έχουν αναγνωρίσει “γάμο” ομοφύλων ζευγαριών.
Ανάμεσά τους και η Ιταλία. Όχι τα τελευταία δύο χρόνια που κυβερνά η “δεξιά Μελόνι”. Και πριν…
Ενώ η Γαλλία που έχει αναγνωρίσει και γάμο και τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια, πολύ σύντομα διαπίστωσε ότι επισήμως καταργήθηκαν οι λέξεις “μάνα” και “πατέρας” κι υποκαταστάθηκαν με τους γελοίους όρους “γονέας ένα” και “γονέας δύο”…
Τελικά αυτή η ιστορία ΔΕΝ αφορά “ελάχιστους”.
Επηρεάζει αρνητικά ΟΛΟΥΣ!
Και από τις χώρες που ΔΕΝ τον έχουν αναγνωρίσει “γάμο” ομοφύλων ζευγαριών, ακόμα και στην Ευρώπη, καμία δεν παραπέμπεται για “παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων” (Για την ακρίβεια η Αυστρία παραπέμφθηκε γι’ αυτό το λόγο το 2010, και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ΕΔΔΑ αποφάνθη ότι ΔΕΝ είναι υποχρεωμένη μια χώρα να αναγνωρίσει γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και ότι αυτό ΔΕΝ συνιστά “παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων)…
Τα αστικά δικαιώματα των ομοφύλων ζευγαριών κατοχυρώνονται πλήρως από το “σύμφωνο συμβίωσης”. Αν η συμβίωσή τους αναγνωριστεί επισήμως ως “γάμος”, τότε είναι πολύ πιθανό – για λόγους “ισότητας” να τους αναγνωριστεί και το δικαίωμα στην τεκνοθεσία. Ακόμα κι αν η αρχική νομοθετική ρύθμιση ΔΕΝ το περιλαμβάνει. Και τότε η Πολιτεία θα δίνει παιδιά σε ζευγάρια όπου ΔΕΝ θα υπάρχει “πατέρας” και “μητέρα”.
Και τότε θα ΠΑΡΑΒΙΑΣΤΕΙ το δικαίωμα κάθε παιδιού σε “πατέρα” και “μητέρα”.
Όταν ένα παιδί χάνει τον πατέρα του και τη μητέρα του μπορεί να τον αναπληρώσει μελλοντικά. Όταν η Πολιτεία δίνει παιδιά σε ζευγάρια του ίδιου φύλου, είναι η Πολιτεία που ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ από τα παιδιά αυτά να έχουμε “πατέρα” και “μητέρα”.
Αυτό συνιστά ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ δικαιωμάτων. Των παιδιών!
Και είναι και ανόητο το επιχείρημα: Τι θα γίνει με τα παιδιά που ήδη δόθηκαν σε μονογενεϊκές οικογένειες, αν χάσουν τον μοναδικό γονιό τους;
Μπορούν με συμβολαιογραφική πράξη να δίνονται στη φροντίδα και την ευθύνη ενός άλλου ενήλικα. Δεν χρειάζεται να είναι… “παντρεμένος” ο νέος γονιός με τον αποδημήσαντα…
Με απλή συμβολαιογραφική πράξη! Δεν απαιτείται να νομοθετηθεί “γάμος ομοφύλων ζευγαριών”.
Κι αν χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση γι’ αυτό, ας γίνει. Δεν χρειάζεται να εξισωθεί η συμβίωση ομοφύλων ζευγαριών με γάμο για να αντιμετωπιστούν αυτές οι ελάχιστες περιπτώσεις…
Είναι σαν να χρησιμοποιείς κανόνι ή μυδραλιοβόλο για να σκοτώσεις ένα κουνούπι! Κάνεις πολύ μεγαλύτερο κακό παρά “καλό”…
Τα παιδιά χρειάζονται πρότυπα και των δύο φύλων. Κι αυτή η ανάγκη τελικά είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ!
Το χρειάζονται για να μεγαλώσουν ισορροπημένα. Να επηρεαστούν θετικά και αρνητικά…
Να μιμηθούν και για να απορρίψουν: Να μιμηθούν τα καλά και να απορρίψουν τα κακά στοιχεία της μάνας και του πατέρα τους, όταν ενηλικωθούν.
Καμιά φορά η ζωή τους αφαιρεί αυτά τα πρότυπα από το οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό που η ζωή και η κακοτυχία τους αφαιρεί, η Πολιτεία οφείλει να τους τα αναπληρώσει. Όχι να τους τα καταργήσει οριστικά!
Και εν πάση περιπτώσει στο ετήσιο Gay Parade ακούγεται συχνά το σύνθημα:
— Στο διάολο οι Οικογένεια, στο διάολο και η Πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει και να ζήσουμε εμείς!
Αυτό δεν το αποκήρυξαν οι διοργανωτές! Ποτέ!
Δικαίωμά τους να το πιστεύουν!
Αλλά αυτούς έπιασε ξαφνικά ο πόνος να κάνουν… “οικογένεια”;
Σε αυτούς θέλουμε να δώσουμε παιδιά να τα μεγαλώσουν;
Αυτοί αποτελούν αποδεκτές “οικογένειες”;
Με αυτούς θέλουμε να εξισώσουμε τις οικογένειες;
Γιατί δεν λέμε ευθέως ότι θέλουμε να ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ πλήρως την οικογένεια;
ΥΓ.1 Παρεμπιπτόντως, υπάρχουν πολλοί σοβαροί ομοφυλόφιλοι που ΔΕΝ συμφωνούν με αυτά τα καραγκιοζιλίκια. Που αναγνωρίζουν πλήρως ότι η τεκνοθεσία σε ομόφυλα ζευγάρια ΔΕΝ είναι καλή ιδέα. Και που οι ίδιοι έχουν παιδιά από σχέσεις με άτομα του αντίθετου φύλου, και γνωρίζουν πως άλλο πράγμα τελικά η σεξουαλική επιλογή που είναι πρωτίστως ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ζήτημα – και άλλο πράγμα η ανατροφή των παιδιών, όπου υπερέχουν τα δικαιώματα των παιδιών.
Τα οποία χρειάζονται και “μάνα” και “πατέρα”.
Αυτών η φωνή ΔΕΝ ακούγεται…
Από ένα πολιτικό σύστημα που τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας επιδεικτικά τα αγνοεί, τις προτεραιότητες των πολλών τις περιφρονεί, και τις απόψεις όσων διαφωνούν τις φιμώνει. Και τους ίδιους τους δαιμονοποεί…
Το προσπάθησαν κι άλλοι κατά το παρελθόν.
Κανείς δεν είχε καλή κατάληξη.
