Του Μανόλη Καψή
Δεν είμαι σίγουρος ποιος θέλει στ΄αλήθεια κυβέρνηση συνεργασίας, δεν ξέρω αν μετά τις δεύτερες εκλογές θα υπάρχει ή δεν θα υπάρχει αυτοδυναμία, αλλά πάντως συζητάμε ήδη το πρόγραμμα και τις κρίσιμες αποφάσεις που πρέπει να λάβει. Είναι πρόοδος σίγουρα. Αν πιστέψουμε τον καθηγητή Νίκο Αλιβιζάτο, η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί -με τη συμμετοχή ει δυνατόν της Νέας Δημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ – θα πρέπει να αναλάβει και να φέρει σε πέρας την “εκ βάθρων αναδιοργάνωση των μυστικών υπηρεσιών, την ενίσχυση των ανεξάρτητων αρχών και την πολυαναμενόμενη δικαστική μεταρρύθμιση” και να προχωρήσει στον “φιλόδοξο επανακαθορισμό των ελληνοτουρκικών σχέσεων”. Δηλαδή για μια “Συμφωνία του Αιγαίου”, στον δρόμο που χάραξαν Ελευθέριος Βενιζέλος και Κεμάλ Ατατούρκ το 1930. Πώς δεν το είχαμε σκεφτεί μέχρι σήμερα;
Δεν ξέρω βέβαια ποιο είναι πιο δύσκολο, να τα βρούνε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ- που δεν τα βρίσκουν ούτε στην τροπολογία για το κόμμα Κασιδιάρη- και να σχηματίσουν κυβέρνηση ή να λύσουν μέσα σε ένα χρόνο τα ελληνοτουρκικά- που είναι σε εκκρεμότητα από τη δεκαετία του 50- αλλά σίγουρα αξίζει να προσπαθήσουμε.
Αν σας φαίνεται λίγο ουτοπικό το σενάριο του καθηγητή, προσέξτε πάντως τις επισημάνσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου. Που ευφυώς μας θύμισε, ότι αν η χώρα υφίσταται σήμερα “ως κράτος μέλος της ΕΕ και της ευρωζώνης και ως δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική οντότητα” το οφείλει σε δυο κυβερνήσεις συνεργασίας. Την κυβέρνηση Παπαδήμου και την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, που μάλιστα προέκυψαν όχι από σύστημα απλής αναλογικής, αλλά μετά από εκλογές με ενισχυμένη αναλογική. Θα μπορούσε μάλιστα να προσθέσει και την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, που μπορεί να μας φόρτωσε με ένα τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο, αλλά τουλάχιστον το υλοποίησε με συνέπεια και μας οδήγησε στη μετα-μνημονιακή εποπτεία.
Μήπως κακώς συνεπώς αντιμετωπίζουμε τις κυβερνήσεις συνεργασίας ως “ανωμαλία” και αξίζει να σκεφτούμε το σενάριο, έστω και χωρίς τις φιλοδοξίες του καθηγητή Αλιβιζάτου; Ερώτηση που μας ξαναγυρίζει στο ερώτημα, ποιος θέλει και ποιος δεν θέλει τις κυβερνήσεις συνεργασίας.
Αν δεν κάνω λάθος και ελπίζω να μην τους αδικώ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, οπαδός των μονοκομματικών κυβερνήσεων, σίγουρα δεν θέλει να συνεργαστεί με κανέναν, ο Αλέξης Τσίπρας είναι έτοιμος να συνεργαστεί με τον οποιοδήποτε -πλην ίσως Βελόπουλου- αρκεί να ξαναγίνει πρωθυπουργός, (άλλωστε έχει συνεργαστεί με τον Καμμένο, οπότε σίγουρα αντέχει στα δύσκολα), ο δε Νίκος Ανδρουλάκης λέει ότι μπορεί να συνεργαστεί και με τους δυο, αλλά βάζει όρους και προϋποθέσεις που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δεν θέλει να συνεργαστεί με κανέναν.
Υπάρχει εξήγηση όμως. Γιατί όπως δείχνουν τα αποτελέσματα των εκλογών της τελευταίας δεκαετίας και όπως μας επισήμανε ο σύμβουλος επικοινωνίας Ευτύχης Βαρδουλάκης (Καθημερινή 4/4/23), οι ψηφοφόροι μάλλον τιμωρούν όσους μετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Τόσο η Νέα Δημοκρατία δηλαδή, το 2015, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2019, έχασαν τις εκλογές μετά την διακυβέρνηση της χώρας με κυβερνήσεις συνεργασίας. Το ίδιο και οι μικρότεροι εταίροι.
Ο ΛΑΟΣ έμεινε εκτός Βουλής μετά τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Η ΔΗΜΑΡ διαλύθηκε μετά τη συμμετοχή της και παρά την αποχώρησή της (δήθεν για την ΕΡΤ) από την κυβέρνηση Σαμαρά. Οι ΑΝΕΛ εξαφανίστηκαν μετά τη συνεργασία τους με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, το 2015, κατέγραψε τα χαμηλότερα ποσοστά της ιστορίας του μετά την κυβερνητική συνεργασία με τη Ν.Δ. την περίοδο 2011-2014. Αυτό το τελευταίο σίγουρα δεν το έχει ξεχάσει ο Νίκος Ανδρουλάκης…
Με άλλα λόγια, οι ψηφοφόροι μπορεί να δηλώνουν στις έρευνες ότι θέλουν να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά στην κάλπη μάλλον δεν το δείχνουν. Και αυτό τα κόμματα το γνωρίζουν. Και πριν δοκιμάσουν να συνεργαστούν, θα λάβουν υπόψιν τους κατ΄αρχάς, τις συνέπειες που θα υποστούν μετά στις κάλπες. Είναι θέμα αυτοσυντήρησης. Τα ελληνοτουρκικά μπορούν ως γνωστόν να περιμένουν
