Το ολέθριο πέρασμα του Κώστα Σημίτη από την πρωθυπουργία

Γράφει ο Γιάννης Τριάντης*

Εισαγωγικώς, ας μου επιτραπεί να πω δυο λόγια σε πρώτο πρόσωπο: Υπήρξα δεινός επικριτής της πολιτικής του Κώστα Σημίτη σε μια εποχή κατά την οποία σχεδόν ΟΛΑ τα μίντια τον αποθέωναν, με πρώτη την «Ελευθεροτυπία», στην οποία εργαζόμουν. Οι συγκρούσεις με τον Σεραφείμ Φυντανίδη ήταν σχεδόν καθημερινές σχετικά με τον τότε πρωθυπουργό και τις επιλογές του. Όμως ουδέποτε διανοήθηκε ο αείμνηστος Φυντανίδης, αυτή η σπουδαία περίπτωση στον χώρο του Τύπου, να κόψει έστω και μια λέξη από τα κείμενά μου.

Υπήρξα και παραμένω δεινός επικριτής του Κώστα Σημίτη. Έμπλεος πάθους εναντίον των επιλογών του, αλλά και της καταιγιστικής προπαγάνδας η οποία τότε τον στήριζε και σήμερα αποθεώνει το έργο του, προκλητικά μονόφθαλμη ή εξοργιστικά τυφλωμένη μπροστά στα συγκεκριμένα στοιχεία της γοερής πραγματικότητας.

Στοιχεία που δεν μιλούν απλώς αλλά κραυγάζουν ότι το πέρασμά του από την πρωθυπουργία ήταν ολέθριο για τη χώρα. Ας δούμε τα στοιχεία αυτά:

1) ΟΝΕ- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: «Σωστή επιλογή στη σωστή συγκυρία» είχε χαρακτηρίσει την ένταξη στην ΟΝΕ ο Κώστας Σημίτης. Φυσικά, η οργιαστική προπαγάνδα υπερθεμάτιζε. Ενώ και σήμερα κάνει το ίδιο αναμασώντας προπαγανδιστικά άχυρα και τυποποιημένα ψεύδη. Δυστυχώς για τους αφιονισμένους προπαγανδιστές, η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Συγκεκριμένα:

• Σχεδόν ΟΛΟΙ οι τότε ηγέτες της Ένωσης ομολόγησαν– δυστυχώς εκ των υστέρων- ότι η Ελλάδα ΔΕΝ έπρεπε να μπει την συγκεκριμένη στιγμή στην ΟΝΕ, αλλά αργότερα. Αφενός γιατί δεν συγκέντρωνε τις απαιτούμενες (οικονομικές) προϋποθέσεις και αφετέρου διότι διέθετε προβληματική διοίκηση, καθώς ουσιαστικά υπήρχε ένα κράτος -ερειπιώνας σε πείσμα της άσαρκης φλυαρίας περί εκσυγχρονισμού.

Παραθέτουμε ενδεικτικώς τις δηλώσεις τους:

– Ζακ Ντελόρ (φίλος του Κ. Σημίτη): «Θα ήταν καλύτερο να είχε καθυστερήσει (σ.σ. η εισδοχή) δυο – τρία χρόνια» (Φεβρουάριος 2014 – Συνέντευξη στην «Καθημερινή»).
– Νικολά Σαρκοζί: «Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ήταν λάθος. Διότι η Ελλάδα μπήκε με ανακριβή στοιχεία. Δεν ήταν έτοιμη η Οικονομία της» (Οκτώβριος 2011- Συνέντευξη στην γαλλική τηλεόραση).
– Ζισκάρ ντ΄Εσταίν: «Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ήταν λάθος να δεχθούμε την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη» (Σεπτέμβριος 2012 – Κοινή συνέντευξη με τον Χέλμουτ Σμίτ στο Spiegel).
– Χέλμουτ Σμίτ: «Ήταν λάθος η ένταξη των Ελλήνων στο ευρώ, αλλά τώρα πρέπει να δεχτούμε τις συνέπειες και να τους συμπαρασταθούμε» (Νοέμβριος 2014, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα- Από την «Καθημερινή»).
– Χέλμουτ Κόλ: «Αν ήμουνα εγώ Καγκελάριος, η Ελλάδα δεν θα έμπαινε στην Ευρωζώνη», γράφει στο βιβλίο του «Από αγωνία για την Ευρώπη» (2014).

Συγκεκριμένα, ο πρώην Καγκελάριος -μιλώντας για αίσχος-, αφενός επικρίνει δριμύτατα τον Γκέρχαρντ Σρέντερ επειδή επέτρεψε την ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ, και αφετέρου επειδή συμφώνησε να επιτραπεί σε Γερμανία και Γαλλία να μην τηρήσουν το Σύμφωνο Σταθερότητας. «Οι αποφάσεις αυτές είναι από τα σοβαρότερα λάθη που έγιναν τα τελευταία χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση», σημειώνει ο Κόλ.

– Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (διετέλεσε Αντικαγκελάριος, υπουργός Εξωτερικών και αρχηγός του SPD): «Η ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν αδιαμφισβήτητα ορθή, αλλά στην Ευρωζώνη ήταν σίγουρα λάθος» (2013).

• Δημιουργική λογιστική: Η χώρα μπήκε στην ΟΝΕ με ανακριβή στοιχεία. Ιδού πως κατασκευάστηκαν και πώς απεκρύβη η πραγματική κατάσταση της οικονομίας, τα σπασμένα της οποίας τα πλήρωσαν οι επόμενες κυβερνήσεις. Επιλέγουμε ένα από τα πολλά κείμενα που αναφέρονται στο θέμα αυτό:

«Για την ικανοποίηση αυτού του οραματικού στόχου (σ.σ. ένταξη στην ΟΝΕ), όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, αν και αργά, έγιναν πλείστες όσες λογιστικές αλχημείες προκειμένου η χώρα να ικανοποιεί τους ευρωπαϊκούς όρους σε οικονομικό επίπεδο, όπως για παράδειγμα το έλλειμμα.

Σε πολλούς μπορεί να θυμίζει πολλά, σε περισσότερους ίσως και τίποτα, αλλά τα περιβόητα swaps έλυσαν το γόρδιο δεσμό του τότε ελληνικού χρέους. Οι επονομαζόμενες συμβάσεις ανταλλαγής χρέους που σύναψε η τότε κυβέρνηση ελάφρυναν παροδικά το χρέος και κατ’ επέκταση βοήθησαν στη μείωση του ελλείμματος, αφού μετακυλίστηκαν χρονικά τα τοκοχρεωλύσια που όφειλε να καταβάλει η ελληνική πλευρά στους δανειστές.

Έτσι κατέστη δυνατό να μειωθεί το έλλειμμα, όπως απαιτούσε η Ε.Ε., για τις χώρες – μέλη του ευρώ και να μετακυλιστεί διογκούμενο κατά μερικά δισ. ευρώ το δημόσιο χρέος στις επόμενες δεκαετίες. Με αυτά τα λογιστικά τερτίπια η χώρα κατάφερε να μπει στο ευρώ» (Χρήστος Κώνστας- 24.10.13). Ανάλογο, εξαιρετικό κείμενο επίσης με πλήρη τεκμηρίωση, μπορείτε να διαβάσετε εδώ στο 24/7, υπογεγραμμένο από τον Χρήστο Δεμέτη (13.5.2015)

2) ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΓΑ: Δηλαδή, η Αττική Οδός και ορισμένες οδικές διευθετήσεις στην Αθήνα, το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» και η Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου.

Όμως ΟΛΑ αυτά τα έργα έγιναν στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, Αγώνες που ΔΕΝ ήθελε ο Κώστας Σημίτης διότι θεωρούσε ότι θα δυσκόλευαν τον δρόμο για την ΟΝΕ.

Ακριβώς για τον λόγο αυτόν, επί τρία χρόνια δεν έγινε απολύτως τίποτε, με αποτέλεσμα να υπάρξουν τραγικές καθυστερήσεις, να διογκωθεί το κόστος λόγω στενότητος χρόνου και να σωθεί η παρτίδα των εντυπώσεων όταν ανέλαβε την διοργάνωση η φιλόδοξη και αποτελεσματική Γιάννα Αγγελοπούλου.

Σημειωτέον, ότι ακόμη και αυτά τα έργα ήταν λειψά λόγω έλλειψης σοβαρού σχεδιασμού. Συγκεκριμένα: Δεν έγινε υπογειοποίηση δρόμων σε κεντρικά σημεία όπως η διασταύρωση του Χίλτον, δεν κατασκευάστηκαν μαρίνες, δεν έγιναν βελτιώσεις στα αεροδρόμια της χώρας , δεν υπήρξε πρόβλεψη για σιδηρόδρομο στη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου παρά το σχετικό σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βέβαια δεν βελτιώθηκε κατ΄ ελάχιστον το οδικό δίκτυο για Ολυμπία και Δελφούς (τόποι ονομαστοί παγκοσμίως που ακόμη και σήμερα είναι προσβάσιμοι μέσω απαράδεκτων δρόμων).

Θα μπορούσαν να γίνουν όλα αυτά με ευκαιρία τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Μήπως θα επιβάρυναν υπέρμετρα τα οικονομικά της χώρας; Πρόκειται για αναγκαία έργα, τα οποία θα βελτίωναν εντυπωσιακά την υποδομή της χώρας και εκείνη την εποχή θα κόστιζαν λιγότερο διότι το χρήμα ήταν άφθονο και φθηνό, λόγω Ολυμπιακών, σε σύγκριση με άλλες περιόδους.

3) ΚΥΠΡΟΣ/ΕΕ- ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ: Ασφαλώς θετική η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (Ελσίνκι –Δεκέμβριος 1999) για ένταξη της Κύπρου στην Ένωση, και δη χωρίς την προϋπόθεση να λυθεί το Κυπριακό, αλλά με ποιο αντίτιμο; Δυστυχώς, στο κείμενο της απόφασης γίνεται λόγος για «συνοριακές διαφορές» που πρέπει να λυθούν μεταξύ των προς ένταξη κρατών και των γειτόνων τους.

Το αντίτιμο βαρύ για τη χώρα μας, καθώς η υπο ένταξιν Τουρκία, οχυρωμένη πίσω από την συγκεκριμένη διατύπωση για «συνοριακές διαφορές και συναφή θέματα», θα είχε την ευχέρεια να θέσει θέμα γκρίζων ζωνών, αποστρατικοποίησης των νησιών μας κλπ.

Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από την απόφαση αυτή:

«Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τονίζει την αρχή της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών σύμφωνα µε τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και παροτρύνει τα υποψήφια κράτη να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και άλλων συναφών θεμάτων [to resolve any outstanding border disputes and other related issues]».

Ευτυχώς, η επόμενη ελληνική κυβέρνηση(του Κώστα Καραμανλή) δεν κινήθηκε στο πλαίσιο του Ελσίνκι για να μην υποχρεωθεί η χώρα μας να συζητάει με την Τουρκία για συνοριακές διαφορές, δηλαδή εφ΄ ολης της ύλης όπως επιθυμεί η γείτων ή να παραδώσει την εδαφική μας ακεραιότητα ως επίδικο στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.