Του Θανάση Κ.
Τελικά ο Αλέξης Τσίπρας έκανε, αυτή τη φορά, το σωστό!
Παραιτήθηκε από την ηγεσία του Κόμματός του, όχι προσχηματικά, όχι ως «τέχνασμα» για να ξαναβγεί. Παραιτήθηκε ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις εσωκομματικές εκλογές για ανάδειξη νέου αρχηγού.
Πιο ξεκάθαρα δεν γινόταν…
Βέβαια έσπευσε να διακηρύξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει «νέο ιστορικό κύκλο», ότι έχει εμπιστοσύνη στο «ανθρώπινο δυναμικό του κόμματος» και στις «αστείρευτες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας».
Όλα αυτά είναι «λόγια παρηγοριάς».
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «κλινικά νεκρός» πλέον.
Θα ήταν, ακόμα κι αν παρέμενε ο Τσίπρας.
Με την επίσημη αποχώρησή του ωστόσο, υπέγραψε και τη «ληξιαρχική πράξη»…
Ο Τσίπρας δημιούργησε τον ΣΥΡΙΖΑ που εκτοξεύθηκε από το 4% το 2009 στο 27% το 2012, στο 36% το 2015, ύστερα κράτησε το 31,5% το 2019, όταν βρέθηκε ξανά στην «αξιωματική Αντιπολίτευση» και τελικά συρρικνώθηκε στο 18% τώρα…
Το εκλογικό σώμα αφού αποδοκίμασε την πενταετή διακυβέρνησή του (2015-19), του έδωσε το 2019 μιαν ακόμα ευκαιρία να παραμείνει «κόμμα εξουσίας», δεν τα κατάφερε, κι ύστερα τον συνέτριψε (αλύπητα!) σε δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, φέτος τον Μάϊο και τον Ιούνιο…
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Τσίπρας!
Μας τέλειωσε ο Τσίπρας γιατί αντιλήφθηκε ότι τέλειωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ! Οριστικά πια…
Όπως ακριβώς στην Ισπανία τέλειωσε ο Ιγγλέσιας, ο αρχηγός των Podemos (αυτός μέσα σε ορυμαγδό σκανδάλων!) και μαζί τελείωσαν και οι Podemos…
Βίοι παράλληλοι…
Δεν έχει νόημα να κάνουμε τη… «νεκρολογία» του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ΔΕΝ υπήρξε απλώς μια «ιστορική φάση» της σύγχρονης Ελλάδας.
Υπήρξε μια (σοβαρή) «ασθένεια»!
Για την οποία όμως, η Ελληνική κοινωνία ανέπτυξε «αντισώματα» και την κατανίκησε!
Για την ακρίβεια δεν υπήρξε απλώς μια «ασθένεια».
Υπήρξε η έξαρση μιας αρρώστιας που προϋπήρχε, αλλά εκδηλωνόταν ως τότε με «ηπιότερα συμπτώματα»:
Ο διάχυτος κρατισμός, η υποταγή της κοινωνίας στην δημοσιοϋπαλληλία και στις συντεχνίες της, η φορολογική αφαίμαξη της μεσαίας τάξης, η διάχυση αριστερών (και αριστερίστικων) ιδεολογικών εμμονών παντού, η υπονόμευση της εθνικής ταυτότητας και – κυρίως – η μισαλλοδοξία κατά των πολιτικών αντιπάλων, ο καταγγελτικός λόγος, ο δημόσιος στιγματισμός και οι δικαστικές διώξεις ως “εργαλείο” για την εξουδετέρωση πολιτικών αντιπάλων, όλα αυτά τα νοσηρά συμπτώματα συμπυκνώθηκαν στο πολιτικό αποτύπωμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμα και λίγα 24ωρα πριν τον πρώτο εκλογικό γύρο της 21ης Μαϊου, ο Τσίπρας διακήρυξε τη δημιουργία κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» για να στείλει στη Δικαιοσύνη τον… Μητσοτάκη.
Νόμιζε ότι αυτό θα αρκούσε για να συσπειρώσει την «κοινωνία» κατά της «χειρότερης κυβέρνησης που υπήρξε ποτέ»!
Και ο λαός τον άκουσε και τον έστειλε στον… σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας!
Όχι επειδή είχε οποιαδήποτε «συντηρητική προκατάληψη» απέναντι στην Αριστερά γενικότερα και στον ΣΥΡΙΖΑ πιο συγκεκριμένα…
Αλλά επειδή τα δοκίμασε όλα αυτά, είδε πού οδηγούν, τα απέρριψε κατηγορηματικά και ΑΠΕΚΛΕΙΣΕ κάθε πιθανότητα επιστροφής!
Βέβαια ο Τσίπρας είναι μόλις 49 ετών! Στην εποχή του οι ηγετικές φιλοδοξίες άλλων δεν έχουν φανεί ακόμα.
Πώς είναι δυνατόν ο ίδιος να έχει “τελειώσει” σε τέτοια ηλικία;
Στην Πολιτική όλα μπορούν να συμβούν. Πράγματι…
Αλλά εδώ δεν έχουμε την παραίτηση ενός νεαρού αρχηγού που “μεγαλούργησε”…
Έχουμε την εκκωφαντική αποδοκιμασία και τον ανεξίτηλο στιγματισμό του κόμματος με το οποίο ο ίδιος ταυτίστηκε όσο κανείς!
Δεν προκάλεσε την κρίση ο Τσίπρας! Ούτε θα μπορούσε, άλλωστε…
Το αντίθετο συνέβη:
Η κρίση ανέδειξε τον Τσίπρα από το μηδέν (από το 4%)…
Την εκμεταλλεύτηκε,
την πήγε πολύ βαθύτερα, την ώρα που η χώρα την ξεπερνούσε,
-υποθήκευσε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια,
-φόρτωσε στη υπερχρεωμένη χώρα άλλα 45 δισεκατομμύρια χρέος (την ώρα που το χρέος είχε αρχίσει να μειώνεται και ως απόλυτο νούμερο και ως ποσοστό),
-επιβάρυνε τη χώρα ποικιλοτρόπως 82 δισεκατομμύρια (κατά άλλους 100) μέσα σε μόλις 5 χρόνια,
-γέμισε τη χώρα (και την Ευρώπη) με “εργαλειοποιημένους”,
-ξεπούλησε το Μακεδονικό,
-άνοιξε το δρόμο για τον ξεπούλημα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στην Τουρκία,
-έκανε μέσα σε ελάχιστο χρόνο μεγαλύτερη ζημία απ’ ό,τι έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί!
Η κρίση προϋπήρχε. Κι ήταν σχεδόν αναπόφευκτη.
Αλλά ο Τσίπρας ήταν το ατύχημα που ΔΕΝ ήταν “αναπόφευκτο”.
Ήταν το ατύχημα που δεν έπρεπε να συμβεί!
Και συνέβη…
Αυτή η φράση του Αντώνη Σαμαρά έμεινε στην Ιστορία τότε.
Και δικαιώνεται σήμερα…
Από αυτό το ατύχημα συνέρχεται η Ελλάδα τώρα. Μόλις τώρα…
Με αυτό το ατύχημα ταυτίστηκε και αυτό το ατύχημα χρεώθηκε ο Τσίπρας!
Γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολο να επανακάμψει…
Κι άλλα αντίστοιχα “ατυχήματα” μπορεί να συμβούν στο μέλλον…
Κι άλλοι επίδοξοι “σωτήρες” μπορεί να μας προκύψουν…
Αλλά ΑΥΤΟ το ατύχημα στιγματίστηκε ανεξίτηλα στο λαϊκό υποσυνείδητο.
Και δεν “ξεπλένεται”…
Παλαιότερα ο καταγγελτικός λόγος και ο «αριστερός λαϊκισμός» εξασφάλιζαν εκλογική δυναμική στην Αριστερά…
Τώρα όλα αυτά προκαλούν αποστροφή!
Τώρα αντι-συσπειρώνουν τους αντιπάλους της Αριστεράς!
Αυτό το κατάλαβε ο Τσίπρας.
Γι’ αυτό και κήρυξε το τέλος του «ιστορικού κύκλου» του ΣΥΡΙΖΑ.
Του ΣΥΡΙΖΑ, που αυτό ακριβώς έκανε. Κι άλλο δεν ήξερε να κάνει.
Και ο ίδιος ο Τσίπρας αποχώρησε.
Γιατί άλλο δεν ξέρει να κάνει. Ούτε αυτός…
Τα τελευταία 4 χρόνια η διακυβέρνηση της ΝΔ και σοβαρά σφάλματα διέπραξε (και τα παραδέχθηκε) και σε αντιφάσεις υπέπεσε και αδυναμίες επέδειξε – και ολιγωρίες και απ’ όλα…
Όμως απέναντι στη ΝΔ έστεκε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο εφιάλτης πιθανής επιστροφής σε διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Και ο ελληνικός λαός ψήφισε τη ΝΔ για να αποκλείσει μια και πάντα ένα τέτοιο ενδεχόμενο! Μπρρρ…
Τις παραμονές των εκλογών της 21ης Μαϊου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έστεκε απειλητικά απέναντι στη ΝΔ και φοβέριζε ότι θα ξανάρθει, η ΝΔ πήρε εκλογικά 156 χιλιάδες ψήφους ΠΑΡΑΠΑΝΩ απ’ ό,τι στις εκλογές του 2019!
Δηλαδή όχι μόνο δεν είχε την παραμικρή «κυβερνητική φθορά», αλλά σημείωσε και αύξηση (πράγμα που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ σε κυβερνητικό κόμμα), παρά τα «Τέμπη», τις «υποκλοπές» και την «ακρίβεια»…
Και μάλιστα σε συνθήκες όπου η συμμετοχή στις εκλογές ήταν σχετικά υψηλή (υψηλότερη απ’ ότι το 2019).
Στις αμέσως επόμενες εκλογές, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το «στραπάτσο» του 20% ΔΕΝ αποτελούσε πλέον κίνδυνο για κανένα, η ΝΔ έχασε τις περισσότερες ψήφους απ’ ό,τι όλα τα άλλα κόμματα!
Έχασε περί τις 300 χιλιάδες ψήφους μέσα σε ένα μόλις μήνα!
Έχασε τις 156 χιλιάδες που πήρε παραπάνω από το 2019, έχασε κι άλλες 140 χιλιάδες (απ’ ό,τι είχε πάρει το 2019) – και παρ’ όλα αυτά έβγαλε αυτοδυναμία!
Κυρίως λόγω πρωτοφανούς αύξησης της αποχής.
Αν η συμμετοχή δεν έπεφτε τόσο πολύ, δηλαδή αν το εκλογικό σώμα μειωνόταν κατά μισό εκατομμύριο – κι όχι κατά 790 χιλιάδες που έχασε τελικά – η ΝΔ δεν θα είχε καν αυτοδυναμία! Θα έβγαζε 38,4% περίπου, και με 8κομματική Βουλή θα βρισκόταν στο «όριο» της αυτοδυναμίας…
Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ φόβιζε τον κόσμο, έσπευδαν οι πάντες να ψηφίσουν ΝΔ.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να αποτελεί “φόβητρο” για οποιονδήποτε μια και βρισκόταν στο “καναβάτσο”, το εκλογικό σώμα πήγε μαζικά… στη θάλασσα, για μπάνιο!
Πράγμα που δείχνει πως ο απαξιωμένος ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελικά ο μεγαλύτερος «χορηγός» του Μητσοτάκη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τον ιστορικό κύκλο του, πράγματι.
Η «ασθένεια» που υποδηλώνει έκανε κι αυτή τον κύκλο της.
Ως νοσηρότητα προϋπήρχε.
Πάνω στην κρίση των μνημονίων, θέριεψε, γιγαντώθηκε, ταλαιπώρησε αφάνταστα την ελληνική κοινωνία, μέχρι που δημιουργήθηκαν τα αντισώματα για να την καταπολεμήσουν.
Και τώρα ο ελληνικός λαός δείχνει πια ανοσία!
Τουλάχιστον επί του παρόντος…
Δεν θεραπεύθηκαν, ως δια μαγείας, όλες οι «παθογένειες» της Ελλάδας.
Αλλά από αυτή τουλάχιστον τη «νόσο» είμαστε κάπως «θωρακισμένοι»…
Μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα, ωστόσο…
Θυμίζω ότι κι άλλες φορές στο παρελθόν μια μεγάλη και αδιαμφισβήτητη εκλογική νίκη έδωσε την εικόνα «παντοδυναμίας» που αποδείχθηκε απατηλή. Και πάντως δεν κράτησε πολύ:
— Το Σεπτέμβριο του 2007, όταν ο Κώστας Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές λίγες βδομάδες μετά τις φονικές πυρκαγιές της Πελοποννήσου, και μάλιστα με 4 μονάδες διαφορά από το ΠΑΣΟΚ τότε, οι πάντες αιφνιδιάστηκαν και πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για “μακροχρόνια ηγεμονία” της ΝΔ και του Κώστα Καραμανλή.
Μετά από ενάμιση χρόνο η κυβέρνησή του έπεσε, αφού ο ίδιος υποχρεώθηκε να κάνει εκλογές τις οποίες έχασε με διαφορά 11 μονάδων από το ΠΑΣΟΚ (που λίγο πριν είχε νικήσει…)
— Τον Οκτώβριο του 2009, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές (με σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» – μη ξεχνιόμαστε!), πολλοί μίλησαν για “θρίαμβο”!
Και προεξοφλούσαν ότι θα παρέμενε στην Πρωθυπουργία για πολλά – πολλά χρόνια…
Δύο χρόνια μετά υποχρεώθηκε σε παραίτηση και μισό χρόνο αργότερα το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές και… εξαερώθηκε!
— Το 2015 όταν ο Τσίπρας κέρδισε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις (Ιανουάριο και Σεπτέμβριο της χρονιάς εκείνης) με 36,34% και 35,46% αντιστοίχως, πολλοί προέβλεπαν ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ “θα πρωταγωνιστούσε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας για πολλές δεκαετίες” πια…
Πέντε χρόνια αργότερα ηττήθηκε και τώρα αναγκάστηκε σε οριστική αποχώρηση. Καταλαβαίνοντας – και ομολογώντας δημόσια – ότι «ο κύκλος του έκλεισε»! Και δεν είναι ούτε 50 ετών ακόμα…
Συμπέρασμα: Δεν αρκεί να κερδίζεις λόγω ανεπάρκειας του αντιπάλου σου.
Πρέπει αυτό που εκφράζεις κι αυτό που εκπροσωπείς να έχει «πρίμα τον καιρό» (δηλαδή να μην πηγαίνεις κόντρα στις μεγάλες ιστορικές τάσεις του διεθνούς περίγυρου), πρέπει η ίδια η κοινωνία σου να είναι «συντονισμένη» με τις διεθνείς τάσεις, και πρέπει τέλος να έχεις σχέδιο μέσα στην παγκόσμια και την εθνική συγκυρία. Όχι σκέτη «παροχολογία»…
Τι συμβαίνει απ’ όλα αυτά σήμερα;
Θα δείξει!
Το μόνο που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, είναι ότι η ελληνική κοινωνία κουράστηκε από τις εμμονές και το διχαστικό λόγο της Αριστεράς, σε μια φάση που και διεθνώς οι κοινωνίες μετακινούνται δεξιότερα.
Απέρριψε κατηγορηματικά τον αριστερό λαϊκισμό, δεν εναγκαλίστηκε τον δεξιό λαϊκισμό, έδωσε χώρο, ωστόσο, σε δεξιά κομματίδια να υπάρξουν, στέλνοντας έτσι ένα μήνυμα:
— Δεν τους ακολουθούμε, γιατί δεν φαίνονται έτοιμοι να αρθρώσουν κυβερνητική πρόταση. Αλλά κάτι έχουν να πουν. Ακούστε τους. Και δώστε τους την ευκαιρία να εκφραστούν και να ενσωματωθούν στο πολιτικό σύστημα.
Μην τους «δαιμονοποιείτε», γιατί θα τους δυναμώσετε…
Και μην τους αφήνετε να μονοπωλούν «ταυτοτικά» ζητήματα που έχουν μεγάλη απήχηση στην Ελληνική κοινωνία, αλλά δεν εκφράζονται από τα «συστημικά κόμματα»…
Όταν θα έλθει η ώρα να συζητήσουμε ευρύτερα αν η θεωρία των… “65 φύλων” θα πρέπει να διδάσκεται στα… νηπιαγωγεία (ήδη κάπου ξεκίνησε αυτό),
ή όταν θα συζητάμε αν πρέπει να ενθαρρύνουν οι γονείς και οι δάσκαλοι τα ανήλικά παιδιά τους να κάνουν εγχειρίσεις… αλλαγής φύλου (στις ΗΠΑ αυτό διχάζει ήδη την κοινωνία, κι έρχεται και στην Ευρώπη),
ή όταν θα αρχίσουμε να συζητάμε αν πρέπει να… χαρίσουμε τα μισά κυριαρχικά μας δικαιώματα στην Τουρκία,
τότε ελπίζω να μην αντιδρούν ΜΟΝΟ τα «ακροδεξιά» κόμματα!
Ιδιαίτερα τώρα που και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη το “εκκρεμές μετακινείται” και οι απόψεις της λεγόμενης «πολιτικής ορθότητας» ηττώνται κατά κράτος!
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε περίοδο κρίσης εκτοξεύθηκε από το 4 στο 36%.
Ξέρετε, το ίδιο μπορεί να συμβεί κι από την ανάποδη: Από «ακροδεξιό» κόμμα αυτή τη φορά.
Αν δεν δούμε την κρίση να έρχεται κι αν δεν φροντίσουμε να το προλάβουμε…
Πώς; Αυτό σας φαίνεται “αδιανόητο” ή “τραβηγμένο”;
Αν το 2009 σας έλεγε κάποιος ότι σε έξη χρόνια θα κυβερνούσε ο Τσίπρας – που τότε είχε μόλις 4% – πώς θα σας φαινόταν; “Αδιανόητο” και “τραβηγμένο”, έτσι;
Κι όμως συνέβη…
Σήμερα υπάρχουν και καιροφυλακτούν, όχι ένα αλλά τρία κόμματα του 4%, – όλα δεξιά ή ακροδεξιά.
Και μια διεθνής ατζέντα που τα ευνοεί και μια διεθνής συγκυρία που τα αβαντάρει.
Αν δεν θέλετε να επαναληφθεί το ίδιο από την ανάποδη, απαντήστε στα προβλήματα που θέτουν και ενσωματώστε την αγωνία που εκφράζουν, πριν σας πνίξει το δηλητήριο που εκτοξεύουν κι αυτά…
