Από τη μια πλευρά υπάρχει μια κυβέρνηση της ευθύνης, του μέτρου και της αποτελεσματικότητας
100 ημέρες ασκεί εξουσία και ήδη έχει ελαφρύνει φορολογικά τον μέσο Έλληνα με μεσοσταθμική μείωση του ΕΝΦΙΑ 22%, με ρυθμίσεις στις 120 δόσεις, με πάγωμα της μείωσης του αφορολόγητου. Επίτευγμα της είναι η υιοθέτηση νέου φορολογικού συντελεστή στο 9% για τα μικρά εισοδήματα ή η μείωση στη φορολογία των επιχειρήσεων. Είναι ίσως τα πιο φιλολαϊκά μέτρα από μια κυβέρνηση που κάποιοι επιδίωξαν να την καταδείξουν ως δήθεν «ελιτίστικη».
Η χώρα δανείστηκε με αρνητικό επιτόκιο, νέες επενδύσεις όπως αυτή της Pfizer καθώς και σειράς τουριστικών κολοσσών εξελίσσονται, το Ελληνικό προχωρά, η οικοδομή αναθερμαίνεται. Στρατηγική επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η αποφυγή της πόλωσης, των ακροτήτων. Η προώθηση μιας «κανονικότητας».
Κεντρική πολιτική επιλογή είναι η τήρηση χαμηλών τόνων, η δουλειά, η ανάδειξη των διεθνών προτεραιοτήτων της χώρας.
Η απάντηση του Αλέξη Τσίπρα σε όλα αυτά είναι η αμηχανία κι εν τέλει η στρατηγική της έντασης. Μιας έντασης όμως που υποκρύπτει έλλειμα αντιπολιτευτικού σχεδίου. Πως αλλιώς όμως να πολιτευτεί κάποιος που αποτέλεσε το απόλυτο πολιτικό τέκνο της ρήξης κι όχι της σύνθεσης; Ο τέως πρωθυπουργός ανήκει το 2010, στην περίοδο δηλαδή εκκίνησης της κρίσης κι όχι στο 2020. Στην έναρξη δηλαδή μιας νέας εποχής.
Είναι ο πολιτικός άνδρας που στέκεται δίπλα στον Παύλο Πολάκη. Που αντιδρά σε μοντέρνες πολιτικές όπως η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων ή σε παρεμβάσεις για το άσυλο ώστε η δημόσια εκπαίδευση να αναβαθμιστεί. Ο ίδιος και τα στελέχη του τρίβουν τα χέρια τους σε κάθε διεθνή προσπάθεια αποσταθεροποίησης της οικονομίας. Ήδη πλήθος βουλευτών του αντί να στηρίζουν την εθνική προσπάθεια μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων μιλούν για «υποσχεσιολογία» ενώ κουβέντα δεν έχουν να πουν για το χαμηλό, στα όρια του ιστορικού, ρεκόρ κόστος δανεισμού ή για την αύξηση του δείκτη καταναλωτικής εμπιστοσύνης.
Αυτοί που διέλυσαν τη ΔΕΗ αντί να σιωπήσουν, ζητούν και τον λογαριασμό.
Είναι οι ίδιοι που ναρκοθέτησαν την τοπική αυτοδιοίκηση σε μια λογική επιβολής μπάχαλου και τώρα κόπτονται τάχα πως είναι η «υπεύθυνη και ώριμη δύναμη»
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που απειλεί με «αγώνες στο πεζοδρόμιο» και με στροφή στην «αριστερή ψυχή» του. Από τη μια πλευρά ο Αλέξης Τσίπρας διαρρέει πως θέλει έναν «νέο ΣΥΡΙΖΑ», με «πράσινα» σοσιαλδημοκρατικά και οικολογικά χαρακτηριστικά, από την άλλη πλευρά όμως αδυνατεί να συνομιλήσει με το πολιτικό κέντρο και βλέπει να δημιουργείται λαϊκιστική δεξιά συνιστώσα από τους πρώην ΑΝΕΛ εντός του φορέα του. Γιατί κακά τα ψέματα: και με το πολιτικό κέντρο και με τον Παπαγγελόπουλο, τον Κόκκαλη, την Κουντουρά ή την Παπακώστα δεν γίνεται.
Σε μια νέα λοιπόν Ελλάδα που αναδύεται και κάτω από την ανάγκη του μέσου πολίτη να προχωρήσει μπροστά και να αφήσει πίσω τις ταραγμένες πολιτικά περιόδους, ο Αλέξης Τσίπρας αδυνατεί να εκφραστεί. Δεν μπορεί να εκφράσει τα νέα ρεύματα και χάνει διαρκώς έδαφος. Την ίδια ώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης εύστοχα έχει αντιληφθεί τους καινούργιους καιρούς. Την ανάγκη της ελληνικής οικογένειας για πρόοδο κι ευημερία μακριά από κορώνες και πολώσεις.
· Βουλευτή Β’ Πειραιώς με τη Νέα Δημοκρατία
