Πόσο σου αρέσει να είσαι Έλληνας, να γεμίζεις την καρδιά σου με κρίμα, καημό και ανάθεμα, να μένεις απαράλλαχτος σε μια καθημερινότητα που δεν είχε και πολύ νοιάξιμο και ξάφνου σε μια βουτιά… φόβου και αγωνίας, να καλείσαι να ζήσεις “απομονωμένος” με την συνείδησή σου αγκαλιά να τα βρεις με τον εαυτό σου. Αναστοχασμός…
Πόσο σου αρέσει να είσαι Έλληνας, να γεμίζεις τα λόγια σου με μπλε, πράσινα και κόκκινα συνθήματα, με πολιτικές παραλλαγές, κραυγές και σπρωξίματα, με αντιπαραθέσεις και με οπαδικές δηλώσεις αβρότητας και ξάφνου σε μια ριπή… της υγειάς μας, να καλείσαι να μείνεις ένας και ενωμένος στο μαζί. Αναλογισμός…
Πόσο σου αρέσει να είσαι Έλληνας, να διαβάζεις για εκείνους τους ήρωες τους μεγάλους που πολεμούσαν για τη Λευτεριά που εμείς ποτέ δεν στερηθήκαμε – παρά μόνο από τις πράξεις μας – και να νιώθεις Λεωνίδας και Κολοκοτρώνης από τον… καναπέ σου και τη μόνη “ηρωική” πράξη που να καλείσαι να κάνεις σήμερα είναι να μείνεις σε αυτό τον καναπέ και την ασφάλειά σου – και να μην το κάνεις…
Πόσο σου αρέσει να είσαι Έλληνας, που κάτι τέτοιες ώρες δεν έχεις αντιπαραθέσεις, παρά μόνο είσαι ειδικός (πάντα ήσουν) γιατί διαβάζεις… facebook και εκεί που τα’ χωνες στο ΕΣΥ και τους γιατρούς, τώρα θες το ΕΣΥ να γίνει… εγώ (το δικό σου σύστημα υγείας) και εσύ να γίνεις ο σύγχρονος οπλαρχηγός στη μάχη με τον κορωνοϊό, φορώντας τις λευκές μπλούζες των γιατρών, νοσηλευτών και των υπολοίπων.
Πόσο σου αρέσει να είσαι Έλληνας, που σαν βγεις από αυτή την αδιανόητη κατάσταση δεν θα έχεις μάθει και πολλά όσα και εάν στερήθηκες. Γιατί, Ελληνάρα μου, η βουλιμία του ωχαδερφισμού αργά ή γρήγορα θα σε φάει. Εδώ έφαγε τους Μεγάλους του Γένους μας, θα σου πω…
Πόσο σου αρέσει να είσαι Έλληνας και να μην εκτιμάς ότι είσαι Έλληνας.
του Θέμη Ι. Κανελλόπουλου
