Η μυστική (που δεν έμεινε μυστική) συνάντηση στο Βερολίνο δεν ήταν ένα λάθος. Ηταν πολλά λάθη σε κοινό περιτύλιγμα.
Λάθος πολιτικό. Οταν υποστηρίζεις ότι τα προβλήματα με την Τουρκία είναι ευρωτουρκικά και όχι ελληνοτουρκικά, τι νόημα έχει να πηγαίνεις σε μυστική συνάντηση με την Τουρκία;
Λάθος διπλωματικό. Με τι αξιοπιστία θα ζητήσεις την Τρίτη στις Βρυξέλλες κυρώσεις κατά της Τουρκίας όταν έχεις πιάσει κουβεντούλα με την Τουρκία τη Δευτέρα στο Βερολίνο;
Είτε επιδιώκεις κυρώσεις. Είτε κάνεις διάλογο.
Ο Τσαβούσογλου επισήμανε χαιρέκακα την αντίφαση για να γλιτώσει τις κυρώσεις.
Λάθος ψυχολογικό. Οταν ο Ερντογάν κάνει επίδειξη τσαμπουκά και σε φτύνει την Παρασκευή μετατρέποντας την Αγία Σοφία σε τζαμί, για ποιον λόγο να τρέξεις τη Δευτέρα να συζητήσετε σαν να μη συνέβη τίποτα;
Δεν νομίζω ότι η συγκυρία άφηνε τέτοια περιθώρια.
Λάθος επικοινωνιακό. Για ποιον λόγο να κρατήσεις μυστική μια συνάντηση που τελικά δεν θα μείνει μυστική;
Για να δώσεις στον Τσαβούσογλου τη χαρά να σε βγάλει στη σέντρα;
Λάθος ακατανόητο. Οταν αποδίδεις την ένταση και τις προκλήσεις σε τουρκική επιλογή, τι νόημα έχει να συζητήσεις με την Τουρκία την ένταση και τις προκλήσεις;
Θα αλλάξει η Τουρκία επιλογή επειδή συναντηθήκαμε στο Βερολίνο;
Ακουσα τις εξηγήσεις των δικών μας πως από τη συνάντηση προέκυψε ότι «οι ελληνικές θέσεις γίνονται δεκτές».
Από ποιον; Από το Λουξεμβούργο; Διότι από την Τουρκία τίποτα τέτοιο δεν προκύπτει.
Ακουσα επίσης ότι «οι δίαυλοι επικοινωνίας πρέπει να παραμένουν ανοιχτοί». Καμία αντίρρηση. Αλλά υπάρχουν τηλέφωνα και πρεσβείες και υπουργεία Εξωτερικών για να τους κρατούν ανοιχτούς. Δεν ξέρω γιατί χρειάζονται μυστικές συναντήσεις.
Το μόνο ελαφρυντικό που μπορώ να φανταστώ είναι ότι για τη συνάντηση ασκήθηκε πίεση από τη Γερμανία. Η Μέρκελ άλλωστε είναι το πιο σταθερό σημείο αναφοράς της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Αλλά εξ όσων γνωρίζω δεν είμαστε γερμανική αποικία και εξωτερική πολιτική κάνουμε μόνοι μας. Δεν χρειαζόμαστε ούτε προτροπές, ούτε πιέσεις, ούτε παραινέσεις άλλων.
Θα ρωτήσετε ενδεχομένως πόσο σοβαρό θέμα μπορεί να είναι μια συνάντηση υπηρεσιακών παραγόντων από την οποία μάλλον δεν προέκυψε κανένα αποτέλεσμα.
Δεν ξέρω αν είναι. Ξέρω όμως ότι η ελληνική κυβέρνηση δείχνει να αντιμετωπίζει το κεφάλαιο «Τουρκία του Ερντογάν» με αστάθεια, μεταπτώσεις και αντιφάσεις.
Και εξωτερική πολιτική χωρίς σταθερότητα και σαφήνεια δεν υπάρχει.
Οσο για τον διάλογο, καλοδεχούμενος. Αλλά και άλλοι διάλογο έκαναν με τον Χίτλερ το 1938 όταν τους πήρε το πορτοφόλι.
Στο Μόναχο. Οχι στο Βερολίνο.
του Γιάννη Πρετεντέρη από το www.in.gr
