του Γιώργου Παπαχρήστου
Να καίγεται ο κόσμος, με βενεζουέλες, μιωνήδες, παππάδες, αρτεμίου, καλογρίτσες κ.λπ. και εσύ να πηγαίνεις βόλτα στο Κουφονήσι, σχεδόν μία ώρα «δρόμο» και με έξι – επτά μποφόρ καιρό, για να φας με έναν εξ εκείνων οι οποίοι ανέχτηκαν ή και βοήθησαν ώστε ο Καλογρίτσας να πάρει δάνεια 120 εκατ. ευρώ από την Τράπεζα Αττικής, δεν ξέρω πώς το λέτε εσείς στα μέρη σας, αλλά εμείς το λέμε μέχρι και αναισθησία.
Ή και ανευθυνότητα, μη σου πω. Και οπωσδήποτε ένδειξη ότι το άτομο, ο πρόεδρος Αλέξης εν προκειμένω, έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Το σκεφτόμουν χθες το μεσημέρι, διαβάζοντας ότι ο συνδαιτυμόνας του στο Κουφονήσι Θανάσης Τσάδαρης έχει κάποιους ανοιχτούς «λογαριασμούς» στην Τράπεζα Αττικής και λογικά ο Τσίπρας το γνώριζε πριν πάει από τη Νάξο στο Κουφονήσι για να τον συναντήσει. Και παρ’ όλ’ αυτά το επιχείρησε. Αυτό άραγε πώς να το λένε;
Το μεγάλο ερώτημα
Η ανακοίνωση του πορίσματος της προανακριτικής επιτροπής με το οποίο η ΝουΔου ζητάει την παραπομπή Παπαγγελόπουλου στο Ειδικό Δικαστήριο, επειδή έχει διαπράξει οκτώ βαριά αδικήματα, επανέφερε στο προσκήνιο το μέγα ερώτημα, για το οποίο η κυβέρνηση, δεν μπορεί, θα έχει κάποια απάντηση: γιατί εξαιρέθηκε ο Τσίπρας από όλο αυτό;
Ακούω σε διάφορα τραπέζια ότι ο Μητσοτάκης έχει παραδειγματιστεί από την περιπέτεια του πατέρα του, ο οποίος παρέπεμψε σχεδόν εκδικητικά τον Ανδρέα στο Ανώτατο Δικαστήριο και βρήκε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία απέναντί του.
Εντάξει, το (και τον) κατάλαβα ότι αφήνει τον Τσίπρα στο απυρόβλητο για να μην έχουμε μια επανάληψη του «βρώμικου ’89». Ομως υπάρχει η κοινή λογική, η οποία δεν τον αφήνει (στο απυρόβλητο) τον Τσίπρα. Σου λέει (η κοινή λογική) αν δεχθούμε ότι ο Παπαγγελόπουλος έκανε όσα του χρεώνονται ότι έκανε, ποιος είναι ο ωφελημένος από όλα αυτά; Ο ίδιος; Οχι. Τότε ποιος; Ο Αλέξης Τσίπρας, είναι η ζοφερή απάντηση. Και επειδή σε κάθε έγκλημα εκτός από τον φυσικό αυτουργό υπάρχει και ο ηθικός, νομίζω ότι εδώ στην περίπτωση του Παπαγγελόπουλου έχουμε μια κλασική υπόθεση όπου κάποιος πυροβολεί και κάποιος ωφελείται από αυτό. Τελεία και παύλα…
Φοβού το… Κούγκι
Ο πρόεδρος Αλέξης είναι παντού. Πίσω από καθετί. Κάτω από καθετί. Λίγο να σκάψεις την επιφάνεια και ξεπροβάλλει η κεφάλα του από μέσα. Γιατί ήταν παντού. Μου λέει χθες ένας συριζαίος πρώην υπουργός, κατά την εξ αποστάσεως (social distance, όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο), στη γωνία των οδών Πλουτάρχου και Πατριάρχου Ιωακείμ, ολιγόλεπτη, στα όρθια, συζήτηση που είχαμε: «Μα δεν βαρέθηκες να στοχοποιείς τον Τσίπρα, λες και είναι υπεύθυνος για το τι έκανε ο κάθε υπουργός του», μου (την) είπε κάπως επιθετικά, θα έλεγα.
Τον κοίταξα από πάνω ως κάτω (χωρίς να καταβάλω κάποια σοβαρή προσπάθεια, εδώ που τα λέμε), υφυπουργός ένα φεγγάρι από τους πολλούς, στον σωρό, «γραμμιτζής» μέχρι θανάτου λόγω πολυετούς κομματικής προϋπηρεσίας.
– Για τον Νίκο τον Παππά να σε ρωτήσω, γιατί τον υπερασπίζεται με τόσο πάθος;
– Διότι θεωρεί άδικη την επίθεση εις βάρος του και κυρίως κατασκευασμένη για να πληγεί ο ίδιος, ήταν η εντελώς «γραμμιτζίδικη» απάντηση.
– Οχι, φίλε μου, θα σου πω εγώ. Δεν είναι αυτό. Υπερασπίζεται τον Παππά γιατί ξέρει ότι αν ο άλλος αισθανθεί ότι τον εγκαταλείπουν, μέχρι Κούγκι μπορεί να το κάνει, του επισήμανα και τον… έχασα από πελάτη. Οπου φύγει φύγει. Πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ούτε ένα «γεια» δεν είπε, ένα «θα τα πούμε», κάτι. Κάτι ελπιδοφόρο, τέλος πάντων…
Κακοί οιωνοί
«Βαριά χτυπούν τα σήμαντρα, πέρα στα παραπήγματα» (τραγούδι του Τσιτσάνη, ανάλογα βαρύ, και πιο βαρύ ακόμη με τη φωνή του Καζαντζίδη), το οποίο θυμήθηκα ενόψει της αυριανής Συνόδου Κορυφής, η οποία θα καθορίσει εν πολλοίς τι γίνεται με εμάς και την Ευρώπη, με εμάς και τους γύρω, με εμάς και την Τουρκία. Η Σύνοδος Κορυφής που ξεκινά την Παρασκευή καλείται, αναφέρουν όλες οι πληροφορίες, να διαμορφώσει το νέο πλαίσιο των σχέσεων με την Τουρκία, αλλά τίποτε δεν προοιωνίζεται θετικό (τα σήμαντρα που λέμε).
Η Γερμανία, η οποία διατηρεί καλές σχέσεις με την Τουρκία και το έχει (απο)δείξει χρόνια τώρα, και ιστορικά από το παρελθόν, προφανώς θα έχει τον πρώτο λόγο στη διαμόρφωση των τελικών αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής. Ακόμη και των… μη αποφάσεων – κι αυτό απόφαση θα είναι. Η ελληνική κυβέρνηση έχει αποφασίσει να θέσει ξεκάθαρα τα προβλήματα που δημιουργεί στην περιοχή η Τουρκία και το ίδιο αναμένεται να κάνει και η Κύπρος, η οποία υφίσταται εδώ και μήνες τον βιασμό της ΑΟΖ της από τα τουρκικά ερευνητικά σκάφη, υπό το απαθές βλέμμα της Ευρώπης και της υπόλοιπης Δύσης.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρότι αποδέχεται ότι ο ευρωπαϊκός δρόμος της Τουρκίας θα ήταν «μια κάποια λύσις» στην επιθετική στάση και την παραβατικότητά της στη ΝΑ Μεσόγειο, αναμένεται να ζητήσει μια απόφαση η
οποία θα καταδικάζει σκληρά την Τουρκία και κυρώσεις οι οποίες θα κλιμακώνονται όσο η γειτονική χώρα επιμένει σε αυτή την τακτική του ταραχοποιού της περιοχής μας.
Τι θα πετύχουμε από όλα αυτά; Η θεία Ανγκελα ξέρει…
Ενημέρωση
Μια μαύρη ημέρα σαν τη χθεσινή (46 χρόνια συμπληρώθηκαν από το προδοτικό πραξικόπημα των χουντικών στην Κύπρο που κόστισε το 40% της Μεγαλονήσου σε ομηρεία, χιλιάδες νεκρούς και αγνοουμένους, και πολύ πόνο), καλόν είναι να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να γνωρίσουν οι νεότεροι ότι αυτή εδώ η εφημερίδα ήταν που μετέφερε σε όλο τον κόσμο ότι ο Μακάριος δεν σκοτώθηκε από τους πραξικοπηματίες αλλά διέφυγε τα εγκληματικά σχέδια της χούντας. Το χαρμόσυνο νέο, που σήμαινε ταυτόχρονα ότι οι ημέρες της χούντας ήταν πια μετρημένες, το οφείλουμε σε έναν σπουδαίο δημοσιογράφο της Ρόδου, που με τιμάει με τη φιλία του, τον Γιώργο Ζαχαριάδη. 
Νωρίς το πρωί της 15ης Ιουλίου 1974, και πριν καν υποψιαστούν οτιδήποτε στην Αθήνα, ο Ζαχαριάδης που άκουγε στο γραφείο του το ΡΙΚ Λευκωσίας, άκουσε στρατιωτικά εμβατήρια και εν συνεχεία το στρατιωτικό ανακοινωθέν που ανήγγειλε την επιτυχία του πραξικοπήματος και τον θάνατο του Μακαρίου. Και ήταν ο Ζαχαριάδης – δημοσιογράφος τότε της εφημερίδας «Ροδιακή» – που τυχαία έπεσε πάνω στο ΡΙΚ Πάφου, το οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή μετέδωσε το διάγγελμα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου: «Κυπριακέ ελληνικέ λαέ, γνώριμος είναι η φωνή που ακούεις. Είμαι ο Μακάριος και είμαι ζωντανός»…
Ο Ζαχαριάδης ειδοποίησε αμέσως τη βάρδια της εφημερίδας, που την αποτελούσαν δύο μεγάλες μορφές του αστυνομικού ρεπορτάζ, ο Δημ. Μαθιόπουλος και ο Μαν. Μαθιουδάκης, για τα γεγονότα στην Κύπρο, εκείνοι με τη σειρά τους τούς εν Αθήναις ξένους ανταποκριτές και κάπως έτσι ο κόσμος όλος πληροφορήθηκε ότι οι πραξικοπηματίες απέτυχαν στον βασικό τους στόχο, να εξοντώσουν τον Μακάριο.
Από τις πιο λαμπρές σελίδες της ελληνικής δημοσιογραφίας ήταν η συγκεκριμένη και την οφείλουμε στον αειθαλή και ακατάβλητο Γιώργο Ζαχαριάδη, συνεργάτη μας επί 50 και πλέον χρόνια…
πηγή: www.in.gr
