Του Θάνου Τζήμερου
Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας έχουμε έναν πάγιο τρόπο να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα: σφυρίζουμε αδιάφορα. Όταν διογκώνονται, κάνουμε ότι κοιμόμαστε. Κι όταν πια γιγαντωθούν τόσο πολύ, που κοντεύουν να μας πνίξουν, αρχίζουμε τα ξόρκια και τις κατάρες.
Το ίδιο κάναμε και με τη Χρυσή Αυγή. Μέχρι το 2012, η Χρυσή Αυγή ήταν ένα εντελώς περιθωριακό κόμμα που στις εκλογές έπαιρνε ποσοστά ιχνοστοιχείων, με αρχηγό έναν θιασώτη του ολοκληρωτισμού, που τον ήξεραν στην εθνικιστική πιάτσα από τη δεκαετία του ’70. Μετά από 23 χρόνια δράσης του αρχηγού και αρκετά πάρε-δώσε με δικαστήρια και φυλακές, στις εκλογές του 1996, απέσπασε το αστείο ποσοστό του 0,07%. Πέρασαν άλλα 13 χρόνια με απανωτά ρατσιστικά σόου για να “καταφέρει” το μη ανιχνεύσιμο ποσοστό του 1996 να το κάνει λίγο μεγαλύτερο αλλά επίσης μη ανιχνεύσιμο το 2009: 0,29% που αντιστοιχεί σε 19.624 ψήφους πανελληνίως.
Και ξαφνικά έγινε το μεγάλο μπαμ! Μέσα σε τρία χρόνια η Χρυσή Αυγή εκτινάχτηκε σχεδόν στο 7% μπαίνοντας στη Βουλή, με 21 βουλευτές τον Μάιο του 2012 και με 18 τον Ιούνιο. Τι συνέβη; Εκτίμησε ξαφνικά ο κόσμος την επιπέδου νηπιαγωγείου πολιτική της σκέψη, το κωμικό πρόγραμμά της, το δυστοπικό όραμά της για τη χώρα; Όχι βέβαια! Ούτε καν τα διάβασε. Η Χρυσή Αυγή έκανε δύο απλά πράγματα: κεφαλαιοποίησε πολιτικά τον θυμό των ανθρώπων της κρίσης, καταλαμβάνοντας το κενό που δημιούργησε η απόσυρση του κράτους δικαίου από την καθημερινότητα των πολιτών και αξιοποίησε με απλουστευτική, αλλά εύληπτη από το πόπολο μέθοδο, την αντιστροφή αιτίου – αποτελέσματος που λανσάρισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για την ελληνική κρίση: ευθύνεται το μνημόνιο και οι “άλλοι”.
Να μην ξεχνάμε ότι το κράτος δικαίου είναι μια εντελώς πρόσφατη ανακάλυψη στην ανθρώπινη ιστορία. Για χιλιάδες χρόνια, το είδος μας έλυνε τις διαφορές του όπως όλα τα ζώα της φύσης: με αυτοδικία. Το κράτος δικαίου είπε στον πολίτη, ειδικά στον αδύναμο, “θα τιμωρήσω εγώ για λογαριασμό σου αυτόν που σε αδίκησε – εμπιστεύσου με”. Άρα, αυτονόητη προϋπόθεση για να λειτουργεί το κράτος δικαίου είναι η τιμωρία της παραβατικότητας. Όταν αυτό δεν ισχύει, ο άνθρωπος πολύ εύκολα ξαναγυρνάει στην “παραδοσιακή” μέθοδο: “θα σε πλακώσω στο ξύλο”. Αυτό έκανε η Χρυσή Αυγή, δίνοντας ηθικοφανές διέξοδο και στην τεστοστερόνη που λίμναζε άπραγη στα μούσκουλα των λαϊκών νέων που ξημεροβραδιάζονται στα γυμναστήρια.
Το περίεργο είναι πως όταν η Χρυσή Αυγή άρχισε να πλακώνει στο ξύλο, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, από όλες τις κοινωνικοοικονομικές τάξεις, αναφώνησαν με ανακούφιση: επιτέλους! Το γιατί το έκαναν αυτό, το εξηγεί πολύ καλά η παρακάτω πραγματική ιστορία.
Γύρισε ο ιδιοκτήτης από το εξωτερικό και βρήκε στο σπίτι του να μένουν άλλοι! Κάποιες “αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες” το είχαν διαρρήξει, είχαν κάνει κατάληψη και είχαν στρογγυλοεγκατασταθεί σαν κύριοι! Άραζαν στο καθιστικό του, μαγείρευαν στην κουζίνα του, κοιμόντουσαν στην κρεβατοκάμαρά του! Τι θα περίμενες να προβλέπει το κράτος δικαίου, σ΄ αυτή την περίπτωση; Να πας στην αστυνομία, μαζί με το συμβόλαιο αγοράς ή το ενοικιαστήριο, να αποδείξεις ότι το σπίτι είναι δικό σου και σε 5 λεπτά να έρθει η αστυνομία να συλλάβει τους καταληψίες και να τους πάει αυτόφωρο. Να δικαστούν την άλλη μέρα το πρωί και να παν κατευθείαν φυλακή. Να σου επιδικασθεί επίσης αποζημίωση για όσες φθορές έχουν προκαλέσει. Υπάρχει ένας λογικός άνθρωπος στον κόσμο που να σκέφτεται κάτι άλλο; Κι όμως! Το ελληνικό κράτος “δικαίου” σού λέει: “Δεν ξέρουμε αν είσαι εσύ ο ιδιοκτήτης. Το αστυνομικό όργανο δεν μπορεί να το διαπιστώσει. Πρέπει να τους κάνεις μήνυση για διατάραξη οικιακής ειρήνης για να αποφασίσει το δικαστήριο σε ποιον ανήκει το σπίτι!” Πότε θα αποφασίσει; Όταν ορισθεί δικάσιμος. Σε κανέναν χρόνο αν είσαι τυχερός, μπορεί και παραπάνω. Δηλαδή: πήγαινε να ζήσεις σε ξενοδοχείο, με όλα τα πράγματά σου στη διάθεση των καταληψιών (αν σ’ αφήσουν να πάρεις κανένα σώβρακο να πεις κι ευχαριστώ), κάνε μήνυση πληρώνοντας παράβολα, δικηγόρους κ.λπ. – και περίμενε μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση και να εκδοθεί εισαγγελική παραγγελία εκκένωσης! Και τελειώσαμε εκεί; Όχι! Διότι μετά θα πρέπει κάποιος να τους πετάξει έξω. Ποιος; Η αστυνομία; Ξέρεις πόσες παραγγελίες εκκένωσης έχουν εκδόσει εισαγγελείς, αλλά δεν έγινε τίποτε διότι έπεφτε τηλέφωνο από το υπουργείο: “αφήστε τα τα παιδιά”; Μπορεί να περιμένεις και χρόνια. Οι ιδιοκτήτες των οικοπέδων στο Νομισματοκοπείο στο Χαλάνδρι ήδη έκλεισαν τρεις δεκαετίες περιμένοντας.
Ο άνθρωπος της ιστορίας μας δεν τα ήξερε όλα αυτά. Τα άκουσε από τον αξιωματικό υπηρεσίας, όταν πήγε αλλόφρων στο τμήμα να καταγγείλει την κατάληψη. Κόντεψε να μείνει στο τόπο. Ευτυχώς, το μυαλό του λειτούργησε “παράνομα”. Πήρε τηλέφωνο τη Χρυσή Αυγή, που έστειλε κάτι νταβραντισμένα αγοράκια, που πλάκωσαν στο ξύλο τους καταληψίες και τους πέταξαν έξω εν τω άμα. Εσύ τι θα έκανες, αν είχες να διαλέξεις ανάμεσα στον “νόμιμο” και στον “παράνομο” τρόπο;
Η μεταπολιτευτική Ελλάδα εξοστράκισε τη θεμελιώδη έννοια του κράτους δικαίου: την ΤΙΜΩΡΙΑ. Μολυσμένη από την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, επινόησε του κόσμου τα ελαφρυντικά για την παραβατικότητα, του κόσμου τα επιβαρυντικά για την ιδιοκτησία και δαιμονοποίησε την τιμωρία ως εκδήλωση κρατικού αυταρχισμού. Κι επειδή κατά την αριστερή θεολογία οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως καλοί, αλλά κακούς τους κάνει ο καπιταλισμός, επικράτησε στο σωφρονιστικό μας σύστημα η αντίληψη για ποινές – χάδια και για δεύτερη, τρίτη και όγδοη ευκαιρία ακόμα και σε εκτελεστές συμβολαίων θανάτου, που κάποτε, δεν μπορεί, θα γίνουν νομοταγείς, φιλήσυχοι πολίτες και θα πιάσουν δουλειά σε ταμείο σουπερμάρκετ. Η φράση “όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια” που είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για τους χουντικούς, δεν ακούστηκε ποτέ ξανά στο ποινικό δίκαιο, ακόμα και για ανθρωπόμορφα τέρατα, πολλάκις ισοβίτες, οι οποίοι σε 15, άντε 19 το πολύ, χρόνια κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Ένα είδος, μάλιστα, παραβατικότητας το θέσαμε παγίως υπεράνω του νόμου. Το κομματικό έγκλημα όχι απλώς δεν τιμωρείται αλλά δεν καταδεικνύεται καν ως έγκλημα. Πότε τιμωρήθηκε το ΚΚΕ που δεν δέχεται έλεγχο στα οικονομικά του; Πότε τιμωρήθηκαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την άφρονα – με δανεικά κι αγύριστα –διαχείριση των κομματικών οικονομικών τους; Πότε κόμμα ή πολιτικός διώχθηκαν αυτεπαγγέλτως από τη Δικαιοσύνη για αφισορρύπανση όπως προβλέπει ο Π.Κ.; Πότε κλείστηκαν στη φυλακή οι πράσινοι, κόκκινοι και μπλε συνδικαλιστές που απέκλειαν δρόμους και λιμάνια περίπου ως ετήσιο έθιμο ενταγμένο σε μια α λα γκρέκα διακομματική κουλτούρα επαναστατικής γυμναστικής; Πότε διώχθηκαν όσοι έδιναν πολιτική καλυψη, όταν δεν συμμετείχαν, στις δεκάδες συμμορίες που καταπατούσαν δημόσιες εκτάσεις και έκτιζαν αυθαίρετα σε δάση, αιγιαλούς και ρέματα, παρά τους δεκάδες νόμους για την προστασία του περιβάλλοντος που τα κήρυσσαν όλα αυτά κατεδαφιστέα;
Κι όταν ήταν πολύ χοντρό για τα κόμματα εξουσίας να παραβαίνουν ευθέως τον νόμο, το έκαναν νομότυπα, δια της πλαγίας οδού: με μια μεταμεσονύκτια τροπολογία έβγαζαν λάδι τις παρανομίες τους, με ένα Προεδρικό Διάταγμα ευνοούσαν τους “ημέτερους”, με ένα συνταγματικό άρθρο κατοχύρωναν το ακαταδίωκτο των στελεχών τους. Για να μην μιλήσουμε για το θεσμικό κενό ή τη στρεβλή, εξοργιστικά άδικη νομοθεσία, που ευνοεί την πολιτική απάτη, την κραυγαλέα ασυνέπεια προεκλογικών εξαγγελιών – μετεκλογικών πράξεων, την αγοραπωλησία ψήφων, το ρουσφέτι, την υποταγή όλων των εξουσιών στην εκτελεστική, την άλωση των (ιδιωτικών) τραπεζών από το Δημόσιο, τη φοροκλοπή, τα σκανδαλώδη προνόμια, με τα λεφτά των άλλων, σε διαπλεκόμενες συντεχνίες.
Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που στην ερώτηση “Είναι η χώρα μας ένα κανονικό κράτος;” θα απαντήσει “ναι”. Αυτή η γενικευμένη πεποίθηση, σε συνδυασμό με τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας του πολίτη να εξασκήσει ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματά του αν δεν έχει πολιτικές πλάτες ή οικονομική ισχύ, γεννάει θυμό. Γεννάει και θυμωμένες “ομάδες δράσης”, οι οποίες ως θεραπεία για τη βαρειά αναπηρία του κράτους δικαίου, προτείνουν, αντί για θεσμικές μεταρρυθμίσεις, την προνεοτερική συνταγή: “να τους πλακώσουμε στο ξύλο”. Θιασώτες της δικτατορίας του προλεταριάτου, θιασώτες της δικτατορίας του φυρεριάτου, αναρχοαυτόνομοι και συριζαίοι, έχουν την ίδια αφετηρία, την ίδια “φιλοσοφία”, τους ίδιους στόχους και τους ίδιους μηχανισμούς δράσης. Έχει π.χ. πρόβλημα η Δικαιοσύνη με την πρόσδεσή της στο άρμα της εκτελεστικής εξουσίας; Καταργούμε εντελώς την ανεξαρτησία της!
Το ΚΚΕ το λέει φόρα παρτίδα: Η σοσιαλιστική εξουσία είναι η επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου. Η εργατική εξουσία αντικαθιστά όλους τους αστικούς θεσμούς, που έχει τσακίσει η επαναστατική δράση, με τους νέους λαογέννητους θεσμούς. (…) Το Ανώτατο Όργανο της Εργατικής Εξουσίας έχει (…) πλήρεις εξουσίες, νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές, τις οποίες οργανώνει αντίστοιχα με επιτελικές δομές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το λέει αλλά το κάνει: Παρασκευόπουλος – Παπαγγελόπουλος – Θάνου – Δημητρίου.
Οι αναρχοαυτόνομοι το λεν συνοπτικά: Κρεμάλα στους φασίστες.
Και η Χρυσή Αυγή το λέει στο ξώφαλτσο. Αφού καταγγέλλει το πολίτευμά μας ως κοινοβουλευτική δικτατορία αντιπροτείνει την ανώτατη αρχή του δικτάτορα με λαϊκό φερετζέ: Ο Λαός είναι ο πραγματικός άρχοντας, ηγεμονεύει τον εαυτό του μέσα απ’ τον Ηγέτη του.
Δεν είναι τυχαίο ότι ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή διεύρυναν με γεωμετρική πρόοδο το εκλογικό τους ακροατήριο μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Το αφήγημά τους βρήκε το κατάλληλο περιβάλλον για να ευδοκιμήσει. Ο παραλοϊσμένος από την ξαφνική προσγείωση στην οικονομική πραγματικότητα νεοέλληνας, αναζητούσε επειγόντως κάτι που δεν πα’ να είναι ψέμα, αυτός το λέει αγάπη. Καταλυτικό ρόλο έπαιξαν και τα κόμματα εξουσίας. Πώς να αποδεχθούν ότι με δική τους ευθύνη η χώρα τσακίστηκε στα βράχια; Το ΠΑΣΟΚ του “προχώ” Γιώργου καθησύχαζε πως λεφτά υπάρχουν αρκεί να τα διεκδικήσουμε (από ποιους;) και η ΝΔ του Σαμαρά σήκωνε στα Ζάππεια την παντιέρα του ανένδοτου αντιμνημονιακού αγώνα. Κι όταν η πραγματικότητα τους ανάγκασε σε πανικόβλητο τετ-α-κε, μαύροι και κόκκινοι λαϊκιστές βρήκαν στρωμένη δουλειά, έτοιμο concept και το μοσχοπούλησαν: “Είσαι ωραίος Έλληνα και σε ζηλεύουν. Διεθνή κέντρα, με τη συνεργασία των ντόπιων νενέκων, συνωμοτούν για να σε φτωχοποιήσουν επειδή έχουν βάλει στο μάτι τον πλούτο σου, αλλά εμείς δεν θα τους αφήσουμε”. Τόσο απλά. Ψηφίστε, πλουτίστε, τελειώσατε. Η ατυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι έγινε κι αυτός κυβέρνηση και αναγκάστηκε σε μεγαλειώδη κωλοτούμπα. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν μετά από 10 χρόνια κρίσης να ψαρεύουν πελάτες ανάμεσα σε όσους Έλληνες δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι η χρεοκοπία έφερε το μνημόνιο και όχι το αντίστροφο. Κι όπως φαίνεται βρίσκουν – και πολλούς μάλιστα. Οι “πολιτικές θέσεις” τους είναι τόσο πανομοιότυπες που σε μπερδεύουν για την ταυτότητα του συντάκτη τους. Αν έχετε διαφορετική άποψη, κάντε το παρακάτω κουίζ.
Σε ποιο κόμμα από τα ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ (του 2015), Χ.Α. ανήκει η καθεμία από τις παρακάτω θέσεις / προτάσεις; Να υπογραμμίσω ότι τις έχω μεταφέρει εδώ αυτολεξεί, όπως τις έγραψε στα επίσημα κομματικά κείμενα ο πολιτικός ινστρούχτορας.
1. Η λύση του ελληνικού προβλήματος απαιτεί άμεση διαγραφή του παράνομου και επαχθούς χρέους που πληρώνει ο ελληνικός λαός. Δεν υπήρξε ποτέ ευνοϊκότερη διεθνής συγκυρία για την επίτευξη αυτού του στόχου. Δυστυχώς οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας, αλλά των διεθνών τοκογλύφων.
2. Άμεσος λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους και όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1974 μέχρι σήμερα. Έτσι θα προκύψει επισήμως ποιο μέρος του χρέους είναι παράνομο και επαχθές, το οποίο και το κράτος μας θα αρνηθεί να αποπληρώσει.
3. Είμαι εχθρός κάθε εξουσίας που που ’χει για στήριγμά της την πλουτοκρατία.
4. Είμαι εχθρός της μεγάλης και εκμεταλλευτικής ιδιοκτησίας, είτε ντόπιας είτε διεθνιστικής. Το χρήμα είναι αναγκαίο μέσο και όχι ρυθμιστικός παράγοντας της ζωής ή αυτοσκοπός. Απώτατος στόχος του Λαϊκού κράτους είναι η κλιμακωτή εξάλειψη της ψευτοαντικειμενικής αξίας του χρήματος και η ελεγχόμενη χρήση του σαν ανταλλακτικού μέσου. Το κράτος πρέπει να ελέγχει την ατομική ιδιοκτησία ώστε αυτή να μην γίνεται επικίνδυνη για την επιβίωση του Λαού ή να μπορεί να τον χειραγωγήσει. Η οικονομία να σχεδιάζεται ώστε να εξυπηρετεί την Εθνική πολιτική και να εξασφαλίζει το μέγιστο ποσοστό αυτάρκειας με απεξάρτηση από τις διεθνείς αγορές και έλεγχο κάθε πολυεθνικής.
5. Το μοναδικό κράτος που εξυπηρετεί με ορθότητα τον ιστορικό του ρόλο είναι το Λαϊκό κράτος, όπου την πολιτική εξουσία έχει ο Λαός, χωρίς κομματικούς προαγωγούς.
6. Το Μνημόνιο βύθισε τη χώρα σε βαθειά ύφεση και εκτόξευσε τα ποσοστά ανεργίας.
8. Εθνικοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών και απόδοση των κερδών από την εκμετάλλευσή τους στον ελληνικό λαό, μέσω της επιδότησης της εγχώριας παραγωγής σε κάθε τομέα.
9. Διαγραφή χρεών των Ελλήνων αγροτών
10. Προστασία του ελληνικού περιβάλλοντος από τα φυτοφάρμακα των πολυεθνικών κολοσσών (Monsanto, Dow κλπ)
11. Εθνικοποίηση των τραπεζικών ιδρυμάτων. Συγχώνευση των χρεοκοπημένων ιδιωτικών τραπεζών σε μία ισχυρή εθνική τράπεζα, η οποία θα επιδοτήσει την πρωτογενή παραγωγή.
12. Διαγραφή των τραπεζικών χρεών των ελληνικών οικογενειών με κοινωνικά κριτήρια και ελάφρυνση των χαμηλών οικονομικά στρωμάτων από τα δυσβάσταχτα βάρη των τοκογλυφικών δανείων.
13. Δυναμική διεκδίκηση του κατοχικού δανείου από την γερμανική κυβέρνηση, η οποία άλλωστε ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη φούσκα του ελληνικού χρέους. Τα εύκολα δανεικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης που λάμβανε η Ελλάς τις τελευταίες δεκαετίες έδωσαν ζωή στη γερμανική εξαγωγική βιομηχανία και μέχρι σήμερα αποπληρώνονται με άθλιους τοκογλυφικούς όρους.
14. Πάταξη των κοινωνικών ανισοτήτων και ίση ανακατανομή του εθνικού μας πλούτου σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
15. Ανάπτυξη ενός Εθνικού Συστήματος Δωρεάν Παροχής Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας προς τον Ελληνικό Λαό.
16. Φορολογικές ελαφρύνσεις για όλα τα ζευγάρια που αποκτούν παιδί. Επιδότηση της μητρότητας και γενναία ενίσχυση των τρίτεκνων και πολύτεκνων οικογενειών. Προστασία της ανύπαντρης μητέρας.
17. Εθνικοποίηση και επιδότηση των νευραλγικών ελληνικών αμυντικών βιομηχανιών (Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα και Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων). Επαναπρόσληψη του έμπειρου προσωπικού τους.
Εντελώς αριστερές θέσεις, έτσι δεν είναι; Κι όμως, και οι 17 είναι της Χρυσής Αυγής! Παιδαριώδεις, χοντροκομμένα ψευδείς (π.χ. η Ελλάδα δεν δανειζόταν από την Ε.Ε. αλλά από τις διεθνείς αγορές) αντιφατικές (π.χ. διαγράφοντας χρέη, οι χρεοκοπημένες τράπεζες βουλιάζουν ακόμα περισσότερο, ενώ ενώνοντας πολλές χρεοκοπημένες τράπεζες δεν φτιάχνεις μια ισχυρή!) και πιστές στο δόγμα του αριστερού λεφτόδεντρου: όλα τζάμπα στον λαό.
Ένας στοιχειωδώς σοβαρός δημοσιογράφος θα μπορούσε να αποδομήσει αυτές τις θέσεις σε dt. Η Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να γελοιοποιείται κάθε μέρα αν τα κανάλια καλούσαν εκπροσώπους της και τους ζητούσαν να σχολιάσουν τα πολιτικά “πλάνα” του κόμματος. “Πείτε μας κύριε Κασιδιάρη, πού θα βρει κεφάλαια η κρατική τράπεζα που σχεδιάζετε;” Θα μπορούσαν να καλούν τον μπόυ-φρεντ της φυρερίσκης, ψυχή του συγκροτήματος “Πογκρόμ” να ερμηνεύει τα καλλιτεχνικά του πονήματα “Εκδρομή στο Άουσβιτς”, “Μίλα Ελληνικά ή ψόφα” και θα σηκώνονταν η τρίχα ακόμα και των σκίνχεντς. Θα τον έδειχναν γραβατοφορεμένο, σεμνό και πειθήνιο να ορκίζεται βουλευτής (αφού ο φάδερ-ιν-λω εξανάγκασε σε παραίτηση έναν κακομοίρη άνεργο που είχε βγει πρώτος βουλευτής Σερρών, ώστε την έδρα να την πάρει ο “καλλιτέχνης”) και θα έβαζαν μουσική υπόκρουση το σουξέ του συγκροτήματος “Θα μπω και μέσα στη Βουλή και θα την κάψω όλη”, να γελάν και οι ενισχυτές.
Όμως το πολιτικομηντιακό κατεστημένο προτίμησε να ηρωοποιήσει τις άναρθρες κραυγές διά του αποκλεισμού, προσφέροντας στους Χρυσαυγίτες διπλό δώρο: αφενός φάνηκαν στα μάτια μεγάλου μέρους των πολιτών ως οι πραγματικοί εχθροί τους παλαιοκομματισμού, οι μόνοι που το σύστημα φοβάται, αφετέρου προστατεύθηκαν από την έκθεση. Ταυτόχρονα αποδείκνυε πόσο τσιράκια του συστήματος είναι ΜΜΕ, δημοσιογράφοι και δήθεν ανεξάρτητες αρχές, όπως το ΕΣΡ: με ποιο δικαίωμα αποκλείεις από τον δημόσιο λόγο ένα κόμμα που, καλώς ή κακώς, έχει την προτίμηση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών; Γιατί δεν κάνεις το ίδιο με το ΚΚΕ που έχει ακόμα χειρότερες προθέσεις και δεν τις κρύβει; (Η σχέση Χρυσής Αυγής και θεσμών πήρε σουρεαλιστική μορφή, με τον Κασιδιάρη να ζητάει “προστασία” από το ΕΣΡ όταν οι τηλεοπτικοί σταθμοί έπαιζαν υλικό από συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής με ναζιστικούς χαιρετισμούς και συνθήματα, διότι, λέει, αποτελούσαν ιδιωτικές τους στιγμές!)
Οι περισσότερες δημοσιογραφικές αναφορές στη Χρυσή Αυγή ήταν για να προβάλουν τον βίαιο χαρακτήρα της: για γιατρούς που πλάκωνε στο ξύλο όταν ζητούσαν φακελάκι, για μετανάστες που μαχαίρωνε, για ροπαλιές σε αφισοκολλητές του ΠΑΜΕ, για επιθέσεις σε αναρχικά στέκια, αλλά και για προστασία που προσέφερε σε πολίτες υποβαθμισμένων περιοχών. Μα, σε ένα κοινό που τους ψηφίζει ακριβώς γι’ αυτόν τον ρόλο, έτσι τους κάνεις την καλύτερη διαφήμιση! Ακόμα συζητιέται το (στημένο όπως αποδείχθηκε αργότερα) ρεπορτάζ του Πρώτου Θέματος λίγο πριν τις εκλογες του 2012 για τις γιαγιάδες που συνόδευαν στα ΑΤΜ οι χρυσαυγίτες, για να τις προστατεύσουν από ενδεχόμενη κλοπή. Προφανώς στο σύστημα και κυρίως στη ΝΔ υπήρχαν δύο τάσεις: μία που ήθελε να εξαφανίσει την Χρυσή Αυγή διά του αποκλεισμού και μία άλλη, περισσότερο διορατική, που προτιμούσε τους δυσαρεστημένους δεξιούς ψηφοφόρους, που θα έχανε έτσι κι αλλιώς η ΝΔ να τους έχουν “μαντρωμένους” σε ένα κόμμα γραφικών περιθωριακών υποδίκων με το οποίο να συναλλάσσονται υπογείως (βλέπε φλερτ Μπαλτάκου – Κασιδιάρη) παρά να δημιουργηθεί ένας πραγματικά απειλητικός για το σύστημα εθνικός (και όχι γκροτέσκα εθνικιστικός) πόλος που θα το διεμβολίσει με θεσμικό τρόπο. Μπορεί κάποιοι να χρησιμοποίησαν την Χρυσή Αυγή και ως μοχλό για να ξεκουνήσουν την ασπόνδυλη και ανεκτική στην ανομία ΝΔ, ώστε να καταλήξει, μετά από χρόνια και πολύ κόπο, στο “δόγμα Χρυσοχοΐδη”.
Έτσι η Χρυσή Αυγή έφτασε να είναι τρίτο κόμμα, αποτελώντας ένα σύμφυρμα ετερόκλητων στοιχείων: εθνικιστές, προγονόπληκτοι, ρατσιστές, φουσκωτοί, στρατόκαυλοι, τυχοδιώκτες, καιροσκόποι, γραφικοί, απολιτικοί τραμπούκοι που είδαν σιδερογροθιά και μπήκαν, αλλά από την άλλη πολλά τίμια λαϊκά παιδιά που γράπωσαν το όραμα της εθνικής παλιγγενεσίας, έστω και με ρατσιστική συσκευασία, όπως ο ναυαγός το κούτσουρο που βρέθηκε δίπλα του και χιλιάδες απελπισμένοι νοικοκυραίοι που έβλεπαν τη χώρα να βουλιάζει στην παρακμή, την Οικονομία να διαλύεται, το έθνος να υπονομεύεται, τη Μακεδονία να ξεπουλιέται, την εγκληματικότητα να χτυπάει κόκκινο, τους εισβολείς από κάθε γωνιά του πλανήτη να έχουν κάνει τα σύνορά μας σουρωτήρι και να διαγουμίζουν το βιος μας μετατρέποντας την καθημερινότητά μας σε εφιάλτη, και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του να κοιμάται τον ύπνο του βολεμένου. Πιστεύει κανένας ότι οι 440.000 Έλληνες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις εκλογές του 2015 ήταν φασίστες και ναζί;
Όπως και να έχει, η εντολή που πήρε η Χρυσή Αυγή από τον ψηφοφόρο ήταν “να σπάσει τα μούτρα” του κατεστημένου. Και τότε αποδείχθηκε ακόμα μια φορά η σοφία της παροιμίας για τη μαϊμού πού ανεβαίνει ψηλά. Μέσα στη Βουλή πρέπει να παράγεις έργο, διαφορετικό από μπουνιές και μαχαιρώματα. Ποιος να το κάνει; Με τι προσόντα; Με ποιο γνωστικό υπόβαθρο; Ο Φύρερ, η κυρά του κι ο γαμπρός μια χαρά παντελόνιαζαν τις μισθάρες, οι βουλευτές της συμμετείχαν σε κοινοβουλευτικές επιτροπές, έκαναν ταξιδάκια πληρωμένα από τον φορολογούμενο και έβγαζαν φωτογραφίες τσικ-του-τσικ με το “σάπιο”, χαριεντιζόντουσαν μαζί του και το χειροφιλούσαν στα κοσμικά καλέσματα, κι απόμειναν οι λαϊκοί τραμπούκοι ακροβολισμένοι στις φτωχογειτονιές να συνεχίζουν τη βρώμικη, αιματηρή δουλειά. Μετά την είσοδό της στη Βουλή, η Χρυσή Αυγή θύμιζε μετεμφυλιακή αριστερά, όταν η ΕΔΑ ήταν η νόμιμη αλλά ευνουχισμένη βιτρίνα ενώ ο επαναστατικός μηχανισμός του ΚΚΕ ήταν στην παρανομία.
Μέχρι που ο Ρουπακιάς σκότωσε τον Φύσσα. Η ΝΔ που είχε δει το υπόγειο αλισβερίσι να ναυαγεί και τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής να ξεφεύγουν από τα σχέδιά της άδραξε την ευκαιρία και τους έστειλε όλους πακέτο στο εδώλιο με τη σύμπραξη μιας μόνιμα ενδοτικής στα κελεύσματα της εξουσίας Δικαιοσύνης. Κάποιοι από τότε λέγαμε ότι το κατηγορητήριο ήταν για γέλια. Ήταν απολύτως βέβαιο ότι στο ακροατήριο η υπόθεση θα εξελισσόταν σε νομικό φιάσκο. Όχι διότι η Χρυσή Αυγή δεν δρούσε ως εγκληματική συμμορία. Αλλά διότι οι προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος για να αναγνωρισθεί μια ομάδα ανθρώπων ως εγκληματική συμμορία από το δικαστήριο δεν μπορούν να στοιχειοθετηθούν ούτε στην περίπτωση των νταβατζήδων της παραλιακής. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Αν τα κριτήρια του νόμου ήταν πιο “χαλαρά”, το ΚΚΕ τα πληρούσε για πλάκα. Αλλά ποιος νοιάζεται για νομικές λεπτομέρειες; Για ένα πολιτικό σύστημα που κατά πάγια συνήθεια μεταθέτει τη λύση των προβλημάτων στο μέλλον, μια υπόδικη Χρυσή Αυγή ήταν χρυσή ευκαιρία. Ο υπόδικος εκβιάζεται πολύ εύκολα, είναι σε καταστολή, κι αν του κόψεις και την κρατική επιχορήγηση όπως έγινε, του δημιουργείς πρόβλημα κομματικής επιβίωσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την ευκαιρία την εκμεταλλεύτηκε και επί 5 σχεδόν χρόνια τη δίκη την πάγωσε. Πώς να ακουστεί επί των ημερών του απαλλακτική απόφαση σε δίκη Χρυσαυγιτών; Εξευτελίζοντας τη δικονομία, κι αποδεικνύοντας ξανά τη δουλικότητα της Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση, αναβολή στην αναβολή κατάφερε να μην πιει το “πικρόν τούτο ποτήριον”. “Περιέργως” οι χρυσαυγίτες συνέπλεαν μαζί του, στις κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή. Και έλαχε στη ΝΔ, που μεθόδευσε τη νομική πατάτα, να τη βγάλει καυτή από τη φωτιά, με την απαλλακτική απόφαση του δικαστηρίου και τα 8 εκατομμύρια ευρώ έτοιμα να μπουν στο ταμείο του Μιχαλολιάκου από την κρατική επιχορήγηση που είχε, λόγω δίκης, παγώσει.
Οπότε, φτάσαμε μετά από έναν δεκαετή κύκλο ξανά στην αφετηρία. Η Χρυσή Αυγή με την αναδρομική της προίκα θα κάνει καινούργιο “ντου” καθώς τα πανιά της θα τα φουσκώνει η τραγική διαχείριση του βασικού θέματος της ατζέντας της: της εισβολής του Ισλάμ που ονομάζουμε κατ’ ευφημισμόν “μεταναστευτικό”. “Επιτροπές” του κόμματος, με ελληνικές σημαίες καρφωμένες σε χοντρά στειλιάρια – τεχνογνωσία που δίδαξε το ΠΑΜΕ – θα συμπαρίστανται στους κατοίκους των υποψήφιων για κέντρα υποδοχής περιοχών, ενώ άλλες “επιτροπές” με κατάλληλο σωματότυπο θα υποκαθιστούν την αστυνομία όταν οι αναρχοαυτόνομοι θα σπάζουν βιτρίνες και θα πυρπολούν αυτοκίνητα. Κι επειδή τα 8 εκατομμύρια είναι πολλά λεφτά, Άρη, θα βρεθούν ΜΜΕ και δημοσιογράφοι που θα αρχίσουν να μιλούν με συμπάθεια για τις “δυναμικές παρεμβάσεις” των χρυσαυγιτών στη Σάμο, στην Κω, στη Λέσβο και πολύ σύντομα κοντά σας.
Η φύση αντιπαθεί το κενό. Και σήμερα, δυστυχώς, δεν μιλάμε μόνο για κατάρρευση του κράτους δικαίου αλλά του ίδιου του κράτους. Όπως το 2012 με την οικονομική κρίση στο πικ, έτσι και σήμερα με τη μεταναστευτική κρίση στο μέχρι στιγμής πικ (ποιος ξέρει τι έχουμε να δούμε ακόμα), το πολιτικό σύστημα παραμένει ανίκανο να αφουγκρασθεί την κοινωνία που χρειάζεται δυναμικές λύσεις κι όχι ευχολόγια. Η κοινωνία ζητάει σύλληψη και απέλαση των παράνομων εισβολέων κι όχι δομές φιλοξενίας. Ζητάει φυλάκιση των παραβατικών κι όχι νόμους Παρασκευόπουλου. Ζητάει ισόβια για τους ειδεχθείς εγκληματίες κι όχι αγροτικές φυλακές και άδειες. Ζητάει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις κι όχι να ρισκάρουμε με την Τουρκία ή παυλοπούλειες “αυστηρές” δηλώσεις. Ζητάει βαρύ πέλεκυ για τους καταχραστές του δημόσιου χρήματος κι όχι απονομή χάρης με πολιτική κάλυψη. Ζητάει συνέπεια λόγων και έργων από όσους διεκδικούν την ψήφο του πολίτη. Ζητάει λογαριασμό για το πώς ξοδεύονται οι φόροι της. Η κοινωνία ζητάει από το κράτος δικαίου να ανακαλύψει ξανά τον λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε: την τήρηση της τάξης και την παροχή ασφάλειας. Αυτό σημαίνει τιμωρία όσων την απειλούν. Τιμωρία άμεση και σκληρή ώστε να λειτουργεί αποτρεπτικά για επίδοξους διασαλευτές. Όσο η νόμιμη βία δεν θα εξασκείται από τους εξουσιοδοτημένους προς τούτο θεσμούς, θα υπάρχει χώρος για να φυτρώνει η παράνομη βία: του ΠΑΜΕ, των χρυσαυγιτών, του Ρουβίκωνα, των αναρχοαυτόνομων καταληψιών.
Μπορεί να μην το παραδέχονται, αλλά όλοι τους βρίσκονται στην ίδια πλευρά του ποταμού: στην πλευρά του ολοκληρωτισμού. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλοί στην άλλη πλευρά.
