Δεν είναι λίγες οι φορές που η στάση ορισμένων συνανθρώπων μας το λιγότερο… μας εκπλήσσει. Είναι λες και ζούμε σε κόσμους διαφορετικούς. Με διαφορετικούς κανόνες. Σε δυο κόσμους εκ διαμέτρου αντίθετους όπου η δική τους ελευθερία, το δικό τους δικαίωμα για ζωή είναι μεγαλύτερο από των άλλων. Αυτό φαίνεται και στα πιο απλά πράγματα, ξέρετε στα καθημερινά, σε εκείνα όμως που κάνουν την διαφορά! Το πιο απλό πράγμα που μπορεί καθένας από εμάς να κάνει είναι να σεβαστεί τον συνάνθρωπό του, που η φύση του στέρησε τη δυνατότητα της όρασης ή της κίνησης. Αυτά που οι περισσότεροι έχουμε ως δεδομένα.
Κι αυτό αν βεβαίως ο καθένας από εμάς επιθυμεί να εισπράξει και ο ίδιος σεβασμό, διότι ο σεβασμός δεν είναι δεδομένος. Δεν είναι αυτονόητος. Αντιθέτως, κερδίζεται. Περισσότερο με τις πράξεις και λιγότερα με τα λεγόμενα μας, διότι κι αυτά πολλές φορές, ίσως και λόγω συνθηκών, τα προδίδουμε…
Σεβασμός στη ζωή σημαίνει σέβομαι το δικαίωμα των άλλων να περπατούν ανενόχλητοι στο πεζοδρόμιο κι ας είναι τυφλοί! Να περνούν το δρόμο κι ας είναι σε καροτσάκι. Να ζουν όπως και οι άλλοι… οι «κανονικοί»!
Με αφορμή έναν συνηθισμένο πια διαπληκτισμό στους δρόμους της πόλης, για το απερίσκεπτο παρκάρισμα ενός πολύ «μάτσο» συμπολίτη μας, με λύπη διαπιστώνω πως… ο σεβασμός στη ζωή έρχεται με αστερίσκους και πολλές προϋποθέσεις…
Είναι λυπηρό. Είναι λυπηρό να νομίζεις ότι εσύ μπορείς να παρκάρεις πάνω στη διάβαση ΑμεΑ με την περίφημη πια δικαιολογία «ένα λεπτό θα κάνω….» ή το άλλο… απίθανο «Γιατί; τι πρόβλημα υπάρχει; Μήπως είσαι τροχονόμος;». Αυτές οι απίστευτές ατάκες έρχονται από πολλά και διαφορετικά στόματα: από γηραιότερους που θα θαρρείς πως κάτι τους δίδαξε η ζωή, από γυναίκες που ποντάρεις σε μια πιο ευαίσθητη πλευρά, από άνδρες που λογαριάζεις στο αίσθημα του «προστάτη»! Κι όμως κανένα …προφίλ δεν εγγυάται πως θα πράξουν το αυτονόητο… να αφήσουν επιτέλους τις ράμπες ΑμέΑ ελεύθερες για να διαβούν και εκείνοι που δεν βλέπουν ή δεν περπατούν… γιατί το δικό του «ένα λεπτό» και το παρκάρισμα με το έτσι θέλω του στερεί βασικά δημοκρατικά δικαιώματα…
Αλλά στην Ελλάδα που κάποτε έδωσε τα φώτα και τον Πολιτισμό… διαπιστώνομαι πως πολλοί ακόμα έχουν τα μάτια τους κλειστά… σε οτιδήποτε δεν τους βολεύει!
