Η εικόνα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα κομμάτι της οποίας -δυστυχώς ή ευτυχώς- είμαστε όλοι, είναι παρακμάζουσα και «μελανή»… ως το κόκκαλο! Ένας οχετός … Οργή, πόνος, αηδία, μίσος, εμετός για τις ειδήσεις στα πρωτοσέλιδα των τελευταίων ημερών με θύματα μικρά παιδιά. Όλα αυτά σε μια κοινωνία που έχει χάσει τον δρόμο της…
Άλλοι πράττουν αίσχη, άλλοι κάνουν τα στραβά μάτια σε αποτρόπαια εγκλήματα κι άλλοι επιλέγουν να ζουν στη «φούσκα» τους.
Όλοι όμως κινούμαστε στον ίδιο… σιδηρόδρομο και το «τρένο» φίλες και φίλοι έχει εκτροχιαστεί προ πολλού.
Για πολλούς και διαφόρους λόγους οδεύουμε σε ένα μέλλον ζοφερό και τη δική μας αδράνεια σήμερα θα πληρώσουν οι επόμενοι και οι μεθεπόμενοι.
Οι «καθαρές» ψυχές είναι πλέον ελάχιστες και αυτοί οι δειλοί και κατάπτυστοι «άνθρωποι» που κυκλοφορούν ανάμεσά μας τις κατακερματίζουν με τις αρρωστημένες ορέξεις τους.
Λυπάμαι και φοβάμαι.
Λυπάμαι γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι μικρό παιδί, κάποιος αθώος πλήρωσε «τη νύφη».
Φοβάμαι γιατί τα παιδιά μας θα παραλάβουν μια σκυτάλη σπασμένη και ο «τερματισμός» δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα.
Όλοι κουβαλούν τον δικό τους σταυρό. Προσπαθούν να τα βάλουν πέρα απέναντι στα τέρατα που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
12χρονα βιάζονται και εκδίδονται με …προκράτηση(!!!), 7χρονα πληρώνουν το τίμημα και τα αρρωστημένα βίτσια κάποιου που βγήκε πολύ νωρίς από τη «στενή».
Ειλικρινά… γράφω με πόνο καρδιάς και ελπίζω όλα αυτές οι σκέψεις να αποτελέσει «τροφή» για όλους μας. Να αναλογιστούμε το μέλλον πως το θέλουμε πραγματικά.
Λυπάμαι και φοβάμαι, όμως, για το δρόμο που στραβά αρμενίζουμε…
