γράφει ο Παναγιώτης Νταής Δικηγόρος
Χθες βράδυ διαφώνησα με τον γυιό μου σε κάτι και μου αντέτεινε ότι αυτό που ισχυρίζεται του το είπε ο δάσκαλός του· μολονότι με ενόχλησε η αμφισβήτηση ενός οχτάχρονου στο πρόσωπο του πατέρα του, με ηρέμησε ότι υπερασπιζόταν τον ισχυρισμό του με την ασπίδα του δασκάλου του. Στη συνέχεια με ικανοποίησε πραγματικά η αφοσίωση και ο σεβασμός του στα λόγια του δασκάλου του που φτάνουν σε σημείο να ζυγίζονται στην ίδια πνευματική ζυγαριά με τα λόγια του πατέρα. Έτσι γίνεται ο κόσμος καλύτερος νομίζω όταν τα λόγια του δασκάλου σου ανοίγουν δρόμους, που οφείλεις, εάν θες και μπορείς να χαράξεις περπατώντας τους.
Όταν τώρα αυτοί οι ίδιοι δάσκαλοι έρθουν μετά το τέλος αυτών των δρόμων και σε χειροκροτήσουν βραβεύοντας όχι το περπάτημα, αλλά την περπατησιά σου, τότε ειλικρινά δεν περιμένεις κάτι άλλο.
Δεν έχει μόνον σημασία ότι οι δάσκαλοί σου σε βραβεύουν, αλλά και γιατί σε βραβεύουν.
Ειλικρινά για μένα λίγη σημασία έχει ότι το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ βράβευσε τον Αντώνη Σαμαρά. Σημασία μέγιστη έχει γιατί το Σχολείο αυτό βραβεύει τον παλιό φοιτητή του. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του γιατί κόντρα σε κάθε ευκολία και αντίθετα σε κάθε στιγμιαία λογική ο παλιός μαθητής του έπραξε το δύσκολο, αυτό που πίστευε πραγματικά και κατάφερε με αυτοθυσία να κάνει τις ζωές των ανθρώπων που τον εμπιστεύτηκαν καλύτερες.
Αυτό ακριβώς έκανε ο Αντώνης στη ζωή του δεν υπολόγισε τα εφήμερα ζητώ, ούτε φοβήθηκε το δύσκολο δρόμο, ούτε προτίμησε τα εύκολα· αντίθετα προτίμησε να γίνει ζητιάνος για τον λαό του, προτίμησε να αφήσει εις γνώση του το μάτι στο αεροδρόμιο πριν πετάξει για να δώσει τη μάχη των μαχών για την πατρίδα· προτίμησε να μείνει 10 χρόνια στο σπίτι του αντί να πουλήσει εύκολα και αργυρώνητα τη συνείδησή του και τη Μακεδονία.
Για όλα αυτά το σχολείο του βράβευσε χθες τον μαθητή του, γιατί είχε την τύχη να τον έχει στις τάξεις του και εμείς είχαμε την τύχη να υπάρχει στον δρόμο του έθνους στα χρόνια της γενιάς μας. Είχαμε πραγματικά την ευτυχία να σταθεί μπροστά, να πολεμήσει και να χαράξει τον δρόμο. Η ιστορία τον έχει ήδη κρίνει και θα τον κρίνει και στη συνέχεια μέχρι τέλους.
Κανείς όμως μην πει ότι δεν πολέμησε· κανείς να μην πει ότι δεν θυσιάστηκε.. δεν θα είναι δίκαιος, και είναι μεγάλο άδικο να αδικείς μαθητές.
