Του Θανάση Κ.
Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές για την παγκόσμια Ειρήνη και την κρίση στη Μέση Ανατολή, ακούτε και διαβάζετε πολλά.
Στις γραμμές που ακολουθούν μπορείτε να διαβάσετε όσα ΔΕΝ λέγονται.
Αλλά είναι καθοριστικά για να καταλάβετε τι ακριβώς συμβαίνει και τι διακυβεύεται…
–Το Ισραήλ δίνει σήμερα υπαρξιακό αγώνα να εξουδετερώσει τα πλοκάμια του ισλαμικού φονταμενταλισμού (Σιιτικού και Σουνιτικού) δίπλα από την επικράτειά του.
— Η Χαμάς στη λωρίδα της Γάζας πρόσκειται στους “Αδελφούς Μουσουλμάνους”, που αποτελούν την ιδεολογική-πνευματική μήτρα του Σουνιτικού φονταμενταλισμού, της Αλ Κάϊντα και του ΙΣΙΣ – ενώ στο βαθύ παρελθόν είχαν σχέσεις και με τους Ναζί…
— Η Χεζμπολάχ με έδρα τον Νότιο Λίβανο, αποτελείται από Σιίτες φονταμενταλιστές και πρόσκεινται στο Ιράν, όπως και οι Χούτι της Υεμένης.
Οι δύο αυτές εκδοχές του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού εμφανίζονται αυτή τη στιγμή να έχουν συμμαχήσει για την εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ…
* Όμως, όλη την περασμένη δεκαετία είχαν εμπλακεί σε ένα πολύ αιματηρό και εξαιρετικά άγριο εμφύλιο Πόλεμο μεταξύ τους πάνω στο έδαφος της Συρίας. Όπου οι Σουνίτες φονταμενταλιστές του ΙΣΙΣ πολεμούσαν να ανατρέψουν το “κοσμικό” καθεστώς Άσαντ, ενώ οι Σιίτες φονταμενταλιστές της Χεζμπολάχ, προσπαθούσαν να στηρίξουν το καθεστώς Άσαντ…
Τότε η Χαμάς πολεμούσε λυσσαλέα εναντίον της Χεζμπολάχ.
Τότε και η Χαμάς και η Χεζμπολάχ είχαν “ξεχάσει” τους Παλαιστίνιους και το Ισραήλ, και απλώς… έβγαζαν τα μάτια τους μεταξύ τους…
Μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι η μεγαλύτερη ιστορική διαμάχη στη Μέση Ανατολή εδώ και… 13 αιώνες περίπου, ΔΕΝ είναι μεταξύ Ισραήλ και Αράβων, αλλά μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών…
* Πώς στέκονται οι υπόλοιπες χώρες της περιοχής απέναντι στη σημερινή κρίση;
— Η Ιορδανία είναι εναντίον και του Σουνιτικού φονταμενταλισμού, καθώς η ίδια είναι “κοσμικό κράτος”, αλλά και εναντίον του Σιιτικού φονταμενταλισμού, καθώς η ίδια είναι Σουνιτική κοινωνία.
Και στους δύο βομβαρδισμούς του Ιράν σε βάρος του Ισραήλ, η αεράμυνα της Ιορδανίας αναχαίτιζε ιρανικούς πυραύλους που στόχευαν το Ισραήλ.
— Το καθεστώς Άσαντ της Συρίας στηρίζει το Ιράν και τη Χεζμπολάχ στο Νότιο Λίβανο, αλλά θεωρεί “υπαρξιακό κίνδυνο” τη Σουνιτική Χαμάς.
— Η Σαουδαραβία θεωρεί “υπαρξιακό κίνδυνο” για την ίδια και τους Σουνίτες φονταμενταλιστές (που θέλουν να ανατρέψουν το Σαουδαραβικό Βασίλειο) και τους Σιίτες του Ιράν (που θεωρείται μείζων απειλή για τη χώρα τους). Το ίδιο ισχύει και για τα περισσότερα άλλα Αραβικά καθεστώτα του Κόλπου, πλην Κατάρ…
— Η Αίγυπτος θεωρεί επίσης “υπαρξιακό κίνδυνο” για την ίδια τους Σουνίτες φονταμενταλιστές της Χαμάς (και του ΊΣΙΣ παλαιότερα), ενώ είναι γεωπολιτικά αντίθετη και προς την επέκταση της επιρροής του Σιιτικού Ιράν.
Όλες αυτές οι χώρες, μπορεί να “διαμαρτύρονται” για τις επιχειρήσεις του Ισραήλ σε βάρος της Χαμάς στη Γάζα, μπορεί να “καταδικάζουν” την πολιτική του Ισραήλ, αλλά κατά βάθος εύχονται να νικήσει το Ισραήλ! Ή τουλάχιστον να ΜΗ χάσει…
Γιατί, αν το Ισραήλ έχανε τον σημερινό Πόλεμο κατά του Ισλαμικού φονταμενταλισμού, τότε κανένα από αυτά τα αραβικά κράτη δεν θα στεκόταν καλά στα πόδια του…
Τώρα μάλιστα που ο Πόλεμος έχει στραφεί κυρίως κατά του Ιράν, Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Ιορδανία και Αίγυπτος, ανοιχτά εύχονται – και προσεύχονται – να νικήσει το Ισραήλ…
Γιατί, τώρα πια η διαμάχη πια δεν αφορά τη Γάζα και τους Παλαιστίνιους, αλλά τη Χεζμπολάχ, στο Νότιο Λίβανο, και το Ιράν…
* Η μόνη χώρα της περιοχής που είναι ανοιχτά εχθρική προς το Ισραήλ είναι η Τουρκία!
Η Τουρκία επιθυμεί να σαρωθούν όλα τα καθεστώτα της περιοχής και να αναδειχθεί η ίδια “προστάτιδα” όλων των μουσουλμάνων – Αράβων και μη, Σουνιτών και Σιιτών – δηλαδή να επιστρέψει στο ρόλο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
— Γι’ αυτό και βοηθούσε το ΙΣΙΣ να ανατρέψει το καθεστώς Άσαντ στη Συρία. Και τότε ήλθε σε σύγκρουση με το ίδιο το Σιιτικό Ιράν (που βοηθούσε τον Άσαντ).
— Γι’ αυτό και πολεμούσε τους Κούρδους της Συρίας, που ήταν οι μόνοι που κατάφεραν να νικήσουν το ΙΣΙΣ στο έδαφος της Συρίας.
— Γι’ αυτό και η Τουρκία ήλθε τότε σε αντιπαράθεση με την Ιορδανία, που επίσης πολεμούσε το ΊΣΙΣ. Αλλά και με το Ιράκ, ο στρατός του οποίου κατάφερε επίσης να νικήσει το ΙΣΙΣ, στο Ιράκ.
— Γι’ αυτό και η Τουρκία ήλθε τότε σε αντιπαράθεση και με τους Ρώσους και με τους Αμερικανούς, και με τους Γάλλους, που βοηθούσαν τους Κούρδους εναντίον του ΙΣΙΣ.
— Αλλά και με το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο, το οποίο απέτρεψε την επικράτηση των “Αδελφών μουσουλμάνων” και στη μεγαλύτερη Αραβική χώρα…
Η μόνη χώρα της περιοχής που εύχεται την ήττα του Ισραήλ σήμερα είναι η Τουρκία! Γιατί, αν το Ισραήλ ηττάτο, αυτόματα τα αραβικά καθεστώτα της περιοχής θα αποσταθεροποιούνταν και το “κενό” θα προσπαθούσαν να το καταλάβουν πολλοί. Η Τουρκία είναι η πρώτη που θα το επιχειρούσε, λόγω της Οθωμανικής παράδοσης. Η Ρωσία θα έβαζε κι αυτή υποψηφιότητα μέσω του “ευρωασιατισμού” (στον οποίο έχει ήδη προσχωρήσει η Τουρκία – και οι δυτικοί ακόμα ΔΕΝ το έχουν αντιληφθεί, ή αρνούνται να το δουν…)
* Η μεγάλη αλλαγή που έγινε τον τελευταίο μήνα είναι ότι η διαμάχη της Μέσης Ανατολή ξεπέρασε – ή ξέφυγε από – το άλυτο και ανεπίλυτο Παλαιστινιακό.
Αφορά πια τη σύγκρουση με το Ιράν. Τον περιορισμό της ισχύος, της επιρροής και των φιλοδοξιών του Ιράν. Το οποίο ενισχύουν ανοιχτά η Ρωσία και η Κίνα – μη το ξεχνάμε…
* Το Παλαιστινιακό, έτσι κι αλλιώς, ΔΕΝ μπορεί να λυθεί!
Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι είναι βαθιά διχασμένοι. Έχουν κατ’ επανάληψιν σφαχτεί μεταξύ τους!
Όπου κατέφυγαν, διέλυσαν ή κόντεψαν να διαλύσουν τα αραβικά κράτη τα οποία τους προσέφεραν φιλοξενία και προστασία.
— Οι Παλαιστίνιοι συγκρούστηκαν με την Ιορδανία το 1970 (Μαύρος Σεπτέμβρης), της οποίας το καθεστώς προσπάθησαν να ανατρέψουν – και ηττήθηκαν.
— Κατέφυγαν στον Λίβανο αμέσως μετά, τον οποίο διέλυσαν κυριολεκτικά και τον βύθισαν σε ένα επίσης αιματηρό εμφύλιο Πόλεμο που κράτησε 20ετία, και κατά τη διάρκεια του οποίου συγκρούστηκαν και με τους Χριστιανούς του Λιβάνου και με τους Δρούζους του Λιβάνου.
Από τη σύγκρουση αυτή μοναδικός “νικητής” αναδείχθηκε τελικά η Χεζμπολάχ. Και ο Λίβανος παραμένει διαλυμένο κράτος…
— Οι Παλαιστίνιοι συγκρούστηκαν και με τους Αιγυπτίους κάποια στιγμή (νοτίως της Γάζας), αλλά και με τη Συρία, όταν ταυτίστηκαν με τον Σαντάμ Χουσεϊν, μετά την εισβολή του στο Κουβέϊτ, ενώ όλα τα αραβικά καθεστώτα ήταν τότε εναντίον του Σαντάμ Χουσεϊν.
— Τέλος οι Παλαιστίνιοι συγκρούστηκαν και μεταξύ τους, πολύ αιματηρά μάλιστα, μετά το 2006, όταν προσπάθησαν να αναδείξουν δημοκρατική διακυβέρνηση. Η Χαμάς κέρδισε τις εκλογές, η Παλαιστινιακή Αρχή δεν παρέδωσε την εξουσία, το “Κουαρτέτο” του ΟΗΕ ανάγκασε την Χαμάς να παραιτηθεί από τη διακυβέρνηση, αλλά το πρόβλημα δεν λύθηκε…
Οι εκατέρωθεν φατρίες σφάχτηκαν κανονικά μεταξύ τους, η Χαμάς έλεγξε αποκλειστικά την λωρίδα της Γάζας και αποκλείστηκε από τη Δυτική όχθη, στην οποία, όμως, διατηρεί επιρροή.
Η ίδια τη Παλαιστινιακή Αρχή θεωρείται πλέον “διεφθαρμένη” από τους ίδιους τους Παλαιστίνιους, ενώ η Χαμάς θεωρείται “τρομοκρατική” από το σύνολο σχεδόν της Δύσης! Στον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο, δεν θεωρούν τη Χαμάς επισήμως “τρομοκρατική οργάνωση” αλλά την έχουν ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙ στην επικράτειά τους.
Επίσης ΔΕΝ θεωρούν τη Χαμάς “τρομοκρατική οργάνωση” η Ρωσία, η Κίνα, η Τουρκία, τα ισλαμιστικά κόμματα στον Τρίτο Κόσμο και μεγάλο μέρος της… δυτικής Αριστεράς!
Υπό αυτές τις συνθήκες λύση δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει. Γιατί οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι την έχουν, κυριολεκτικά, τινάξει στον αέρα…
* Η μόνη πραγματική προοπτική σταθερότητας στη Μέση Ανατολή προέκυψε τα τελευταία χρόνια με τις “Συνθήκες του Αβραάμ” όταν άνοιξε ο δρόμος για πλήρη αποκατάσταση- εξομάλυνση σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και Αράβων.
Αυτό έγινε επί Προεδρίας Τράμπ – και προχώρησε θεαματικά, παρά τις αντιδράσεις σημαντικού μέρους του διπλωματικού κατεστημένου του Στέητ Ντηπάρτμεντ.
Τώρα με τη μετάθεση της διαμάχης, από τη Γάζα και το Παλαιστινιακό (που δεν λύνεται, υπό τις σημερινές συνθήκες) στην αντιμετώπιση της απειλής εκ μέρους του Ιράν, ανοίγει ο δρόμος – και πάλι – να επανέλθουν στην ημερήσια διάταξη οι “Συνθήκες του Αβραάμ”…
* Ο πιο απειλητικός εχθρός όλων των Αραβικών καθεστώτων είναι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός και το Ιράν.
Σήμερα το Ισραήλ αναγκαστικά τον πολεμάει σε όλα τα μέτωπα.
Οι ισλαμικός φονταμενταλισμός και το Ιράν είναι υπαρξιακή απειλή πλέον και για τους Άραβες και για το Ισραήλ!
Κι έτσι το Ισραήλ αναδεικνύεται στον πραγματικό “φυσικό σύμμαχο” των Αράβων.
Μια εκλογή Τράμπ τον ερχόμενο Νοέμβρη, μπορεί αυτό να το επισπεύσει. Η επιστροφή στις “Συμφωνίες του Αβραάμ” είναι η μόνη ορατή λύση ειρήνευσης στην περιοχή.
Κι είναι αυτό που πρωτίστως φοβάται – και προσπαθεί να αποτρέψει – η Τουρκία.
Οι Ευρωπαίοι, δεν τα πολυ-καταλαβαίνουν όλα αυτά …
Και οι δικοί μας απλώς… “ξεπλένουν” την Τουρκία, την ώρα που
η Τουρκία απειλεί με σύγκρουση το Ισραήλ,
οι Άραβες εύχονται το Ισραήλ να διαλύσει το Ιράν
και η Δύση κοιτάει αμήχανη…
ΥΓ. Ο Αβραάμ, θεωρείται ο κοινός “Πατριάρχης” των Μονοθεϊστικών Θρησκειών της Μέσης Ανατολής, δηλαδή του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Μουσουλμανισμού. Σύμφωνα με το πρώτο βιβλίο της Βίβλου, “Γενεσις”, οι Ιουδαίοι είναι οι απόγονοι του Αβραάμ από το γιό του Ισαάκ, με τη (νόμιμη) σύζυγό του Σάρα, Ενώ οι Μουσουλμάνοι είναι οι απόγονοι του Αβραάμ από τον γιό του Ισμαήλ, με τη Χάγκαρ (που ωστόσο δεν ήταν νόμιμη σύζυγός του).
Έτσι η έννοια των “Συμφωνιών του Αβραάμ” συμβολίζει την “επανένωση” των λαών που προέκυψαν από τη μονοθεϊστική πολιτισμική παράδοση που δημιούργησε ο Αβραάμ.
Πριν το 2016, η Αμερικανική Πολιτική (και η Δύση, ευρύτερα), είχε στηρίξει την “Αραβική άνοιξη” πιστεύοντας ότι αυτό θα φέρει “κύμα εκδημοκρατισμού” στις αραβικές χώρες! Όσοι τα πίστευαν αυτά έπεσαν απελπιστικά έξω:
Αντί η “Αραβική Άνοιξη” να φέρει “δημοκρατία” έφερε τσουνάμι ισλαμιστικού φονταμενταλισμού! Πυροδότησε αλλεπάλληλες αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή και υποκίνησε κύματα “εργαλειοποιημένων” παράνομων μεταναστών προς την Ευρώπη.
Όλα αυτά όμως δημιούργησαν νέες συγκλίσεις και νέες δυνατότητες συμμαχιών στην περιοχή: Το Ισραήλ και ορισμένα αραβικά καθεστώτα το κατάλαβαν και προχώρησαν στις “Συμφωνίες του Αβραάμ” μετά το 2017.
Παραμερίζοντας το Παλαιστινιακό.
Η πολιτική των ΗΠΑ επί Τράμπ το ενεθάρρυνε αυτό. Βάζοντας το Ιράν στον πάγο.
Η πολιτική του Μπάϊντεν έβγαλε το Ιράν από τον πάγο. Και προσπάθησε να επαναφέρει το Παλαιστινιακό στο επίκεντρο…
Δηλαδή διπλό στρατηγικό σφάλμα (κι όπως αποδείχθηκε αργότερα δεν ήταν το μόνο…)
Και η Χαμάς προχώρησε στο αιματηρό χτύπημα της 7ης Οκτωβρίου του 2023 προσπαθώντας να ματαιώσει την προώθηση των “Συμφωνιών του Αβραάμ” και να επαναφέρει το Παλαιστινιακό στο επίκεντρο.
Η συντριβή της Χαμάς στη Γάζα (όπου, όμως, η σύγκρουση δεν έχει τελειώσει ακόμα),
η θεαματική εξουδετέρωση της ηγεσίας της Χεζμπολάχ στο Νότιο Λίβανο (με τα pagers που ανατινάχθηκαν μαζικά)
και η μετάθεση του μετώπου έναντι του Ιράν,
επαναφέρουν στο επίκεντρο τη μόνη πραγματική διέξοδο Ειρήνευσης.
Την ολοκλήρωση των “Συμφωνιών του Αβραάμ”…
