Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος*
Στην εκδήλωση για την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, με τον Αχιλλέα Καραμανλή – με τον οποίο μόνο αγαστές σχέσεις δεν διατηρεί και όχι για οικογενειακούς λόγους – τον χώριζε ο διάδρομος της αίθουσας…
Αλλά αυτό που χώριζε τον Κώστα Καραμανλή με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ήταν τοίχος: αξίες, πολιτικές αντιλήψεις και πρακτικές, προσωπικό ήθος και ύφος, μοντέλο διακυβέρνησης, σχέσεις με τους ανθρώπους, με τα σύμβολα, με το χρήμα, με την παράταξη.
Την τελευταία φορά που είχαν βρεθεί στο «Ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής» – προκειμένου να τιμήσουν τον ιδρυτή της ΝΔ για την ένταξη της Ελλάδας στην κοινοτική Ευρώπη, ο Καραμανλής ήταν ο κεντρικός ομιλητής.
Αλλά ο Μητσοτάκης του την έφερε. Ο Αχιλλέας του έδωσε τον λόγο και αυτός πλάσαρε ως… συν-οραματιστή τού ευρωπαϊκού προσανατολισμού και τον προδικτατορικό… πατέρα του!
Αυτή τη φορά εισερχόμενος στην αίθουσα ο Πρωθυπουργός του έτεινε το χέρι. Ο Καραμανλής χωρίς να τον ατενίσει, μόλις που άπλωσε το δικό του και το τράβηξε αμέσως. Δεν φάνηκε αν στη συνέχεια μέτρησε τα δάκτυλά του, αλλά μάλλον έναν φόβο μην του λείπει κανένα τον είχε.
Επιστρέφοντας ο Μητσοτάκης από τις αναγκαστικές χειραψίες – ακόμη και με τον Σαμαρά – πέρασε ξανά μπροστά από τον Καραμανλή. Είναι η στιγμή που μάλλον έγγραψε ιστορία.
-Ο πρώην Πρωθυπουργός απέστρεψε το κεφάλι του επιδεικτικά. Μια γκριμάτσα χίλιες λέξεις: δεν ήταν ψυχρότητα, αλλά κάτι ανάμεσα σε περιφρόνηση και σε απέχθεια.
Παρά τη φήμη του για «κρύο αίμα» – ο Μητσοτάκης έδειξε ότι το πήρε το μήνυμα: με τον Καραμανλή δεν τον χωρίζουν μόνο οι διαφορές που βρίσκονται στο προσκήνιο αυτή την περίοδο.
Ο μακροβιότερος πρόεδρος της ΝΔ και φυσικός διαχειριστή της κιβωτού του ιδρυτή της, από χαρακτήρα, από πολιτική πεποίθηση – αλλά και από προσωπική εμπειρία, καθώς υπήρξε παρακολουθούμενος της «μεγάλης και φίλης χώρας», στην οποία ο Μητσοτάκης έχει προσφέρει την Ελλάδα ως «προβλέψιμη» σύμμαχο – δεν διανοείται ότι ένας πολιτικός εξασφαλίζει πλεονεκτήματα, παρακολουθώντας τον ιδιωτικό βίο των άλλων. Με τις «επισυνδέσεις» της ΕΥΠ, τα SMS του Predator, ή τα ΚΑΦΑΟ του Μαυρίκη.
Θα μπορούσε να κάνει εξ αρχής αβίωτο τον βίο του Μητσοτάκη. Αλλά σεβάστηκε τη βούληση όσων τον έκαναν αρχηγό της ΝΔ και Πρωθυπουργό. Κράτησε απλώς αποστάσεις – παρεμβαίνοντας μόνο για λόγους εθνικού χρέους, προσωπικής συνείδησης και πολιτικού καθήκοντος μόνο σε δυο θέματα.
Εκτός από τα ελληνοτουρκικά, πριν από δυο χρόνια ζήτησε «άπλετο φως» και «κάθαρση» – χωρίς να «μένουν σκιές» – στις υποκλοπές. «Ακόμα περισσότερο όταν προκύπτουν ζητήματα παρακολούθησης πολιτικού αρχηγού, δημοσιογράφων ή πολιτών».
Δεν έκρυψε ποιον έδειχνε: «Το να προκλήθηκαν τα γεγονότα αυτά από κυβερνητική πρωτοβουλία είναι εκτός από αντιδημοκρατικό και παράνομο – τόσο πέρα από κάθε όριο νοσηρής φαντασίας και πολιτικής ανοησίας, που είναι αδιανόητο».
Πήρε ως απάντηση τη συσκότιση με το, απαλλακτικό, πόρισμα Ζήση – Αδειλίνη… Στην εκδήλωση του Ιδρύματος Καραμανλή έδωσε τη δική του απάντηση: ο τρόπος που υποδέχθηκε τον Πρωθυπουργό τον στιγμάτισε ως ξένο σώμα στον Καραμανλισμό.
Ο Καραμανλής δεν σχεδιάζει νέα κοινή εμφάνιση με τον Σαμαρά. Ως τον Ιανουάριο όμως που θα πάει στην Άγκυρα ο Μητσοτάκης – με κίνδυνο να γυρίσει όπως δεν θα τολμούσε ποτέ Έλληνας πρωθυπουργός – θα μιλήσει σε κάποιες εκδηλώσεις.
Ότι, σε δημόσια θέα, του κούνησε το μαντήλι ήταν η έσχατη προειδοποίηση.
* Αρθρογράφος iEidiseis.gr
