Όταν η αρρώστια χτυπά την πόρτα, η ζωή κάθε ανθρώπου μεταβάλλεται ριζικά. Οι συνήθειες, τα σχέδια, ακόμα και οι καθημερινές σκέψεις μας επαναπροσδιορίζονται. Μπροστά στον πόνο, στην αβεβαιότητα και πολλές φορές στον φόβο του αγνώστου ή και του πιθανού θανάτου, ο άνθρωπος επιστρέφει στα πιο βαθιά του εσωτερικά καταφύγια. Ένα από αυτά –ίσως το πιο αρχέγονο και ισχυρό το οποίο δημιουργεί ένα συμπαντικής ενότητας παρέχοντας την δυνατότητα να είναι ομαδική και ταυτόχρονη– είναι η προσευχή.
Η προσευχή δεν είναι απλά συγκεκριμένες λέξεις ή ένα προκαθορισμένο τελετουργικό, αλλά μια πράξη βαθιάς σύνδεσης, ένα κάλεσμα του ανθρώπου προς κάτι ανώτερο, είτε κάποιος το ονομάζει Θεό, είτε φως, είτε αγάπη. Σε κάποιες δύσκολες στιγμές κρίσης και ανθρώπινης νόσησης –η ασθένεια θεωρείται μια από τις πιο κρίσιμες καταστάσεις της ζωής ενός ανθρώπου και των οικείων του– η προσευχή γίνεται η πολυπόθητη γέφυρα ανάμεσα στην απόγνωση και την ελπίδα.
Διαβάστε περισσότερα στο ρεπορτάζ του ygeiamou.gr πατώντας εδώ
