Του Φωτίου Κυρ. Κυριακόπουλου *
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το παγκόσμιο γεωπολιτικό – κοινωνικό σύστημα επανατοποθετείται. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες τεκτονικών αλλαγών σε όλη την υδρόγειο. Στην ευρύτερη περιοχή μας της ανατολικής Μεσογείου συντελούνται σημαντικές αλλαγές και δρομολογούνται εξελίξεις, οι οποίες, θα έχουν τρομακτικά μεγάλο αντίκτυπο για την επιβίωση του Ελληνισμού ή θα καθορίσουν εν πολλοίς και την ενδεχόμενή εξαφάνιση του Έθνους μας από τον παγκόσμιο χάρτη.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της σφοδρής σύγκρουσης και αντιπαράθεσης μεταξύ του παλαιού διεθνούς συστήματος της παγκοσμιοποίησης (παγκόσμιας τάξης πραγμάτων) που προσπαθεί να ελέγξει πλήρως τις παγκόσμιες μάζες μεμονωμένων ατόμων αποστειρωμένων και αποκομμένων από κάθε τι που τις συνδέει με συλλογικές κοινωνικές και εθνικές ομάδες με κοινά χαρακτηριστικά και του νέου αναδυόμενου πολυπολικού κόσμου, που γεννιέται και στον οποίο εμφανίζονται και πρωταγωνιστούν περισσότεροι γεωπολιτικοί διεθνείς δρώντες, μέσα σε ένα παλιό, ξεπερασμένο, ξεθωριασμένο πολιτικό σύστημα, που καταρρέει, οι παραδοσιακοί πολιτικοί όροι της «Αριστεράς» & της «Δεξιάς» χάνουν την σημασία τους. Οι παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές τείνουν να μπουν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας».
Μέσα σε αυτόν τον νέο κόσμο, που αναδύεται, δεδομένης της παρακμής, ιδεολογικής κατάρρευσης και πολιτικής απονομιμοποίησης ολόκληρου του σημερινού πολιτικού συστήματος εμφανίζονται δύο νέοι πόλοι. Από τη μια μεριά ο πόλος που στηρίζει ιδεολογικο-πολιτικά την παγκοσμιοποίηση με όσα αυτή πρεσβεύει και επιδιώκει να πετύχει με τη woke κουλτούρα και από την άλλη όσοι επιζητούν διακαώς την στροφή και στήριξη προς τον θεσμό του Έθνους – Κράτους και την περιχαράκωσή μας γύρω από την κοινή πατροπαράδοτη κοινή πολιτισμική και πολιτιστική μας ευρωπαϊκή και εθνική κληρονομιά, που ενώνει κάθε λαό και φυσικά και τον δικό μας λαό, το έθνος μας, την πατρίδα μας.
Η πατριωτική Δεξιά σήμερα βρίσκεται κατακερματισμένη σε πολλά μικρά κόμματα και πολιτικές οντότητες καίτοι όλα πρεσβεύουν ιδεολογικά και στηρίζονται στο ίδιο πολιτικό πλαίσιο του πατριωτισμού, του εθνικισμού, (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, πρέπει να διαχωρίζεται σαφώς από τον σωβινισμό), του ελληνορθόδοξου πολιτισμού, της αρχαίας παράδοσης, της ένδοξης καταγωγής μας και ελληνοκεντρικής παιδείας, με ειλικρινή αγωνία για το μέλλον και την επιβίωση του τόπου μας και του αρχαίου έθνους μας. Βασική αρχή της πατριωτικής Δεξιάς είναι η προάσπιση του κοινωνικού «εμείς» έναντι της άκρατης επικράτησης, εξατομίκευσης, της ατομικότητας και υπεροψίας του «εγώ». Επίσης θεμελιώδης αρχή της είναι ότι το κράτος υπάρχει για να υπηρετεί το Έθνος και ποτέ το αντίθετο. Αν το κράτος δεν μπορεί να υπηρετήσει το έθνος πρέπει να αλλάξουν οι θεσμοί και η λειτουργία του κράτους, να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες, στις νέες ανάγκες του έθνους, στην νέα πραγματικότητα της εποχής.
Στον αντίποδα ολοένα και περισσότεροι οπαδοί της Αριστεράς αρχίζουν να αναζητούν ξανά τις παραδοσιακές ρίζες της και τις διαχρονικές αξίες της, οι οποίες την καθιέρωσαν στη συνείδηση του λαού μας μέσα από τους αγώνες της για ένα καλύτερο κόσμο, για κοινωνικές αλλαγές, για ελευθερία, παιδεία, για άμεση δημοκρατία, για ένα καλύτερο αύριο για το λαό μας.
Στην «Αριστερά», σήμερα, έχει ήδη αρχίσει μια μεγάλη ιδεολογική συζήτηση και αναζήτηση όσον αφορά τον ρόλο και τη σχέση του έθνους-κράτους και της παγκοσμιοποίησης, και όχι μόνο. Αμφισβητείται ανοιχτά πια η αναχρονιστική αντίληψη σχετικά με αυτό που θεωρείται εθνικό και αυτό που χαρακτηρίζεται διεθνιστικό, με αυτό που θεωρείται οπισθοδρομικό, συντηρητικό και αντιδραστικό και αυτό που κρίνεται προοδευτικό, ριζοσπαστικό και επαναστατικό. Αμφισβητείται πλέον ανοιχτά ένα ιδεολογικό πρότυπο και μια ιδεολογική λογική που εδώ και χρόνια αποπροσανατολίζει την «Αριστερά», την ενσωματώνει στη λογική της νέας τάξης και μ’ αυτό τον τρόπο τη μετατρέπει σε απολογητή της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.
Αν αναλογιστούμε τα κινήματα, οικολογικά και ριζοσπαστικά, που προέκυψαν από την εποχή του Μάη του ‘68 και που αποτελούσαν τη μοντέρνα ελπίδα της «Αριστεράς» και τα οποία όμως ενσωματώθηκαν στο σύστημα και κατέληξαν να αποτελούν τα ιδεολογικά και πολιτικά του στηρίγματα. Ζούμε σε ένα νέο κόσμο που τίποτε πια δεν είναι δεδομένο και όλα πρέπει να τα αντιμετωπίσει κανείς από μια νέα θεωρητική σκοπιά και με αυστηρά κριτικό πνεύμα, χωρίς ιδεολογικά ταμπού και προκαταλήψεις. Από τη μια η λογική της διεθνοποιημένης αγοράς και από την άλλη η μοντέρνα εκδοχή του έθνους – κράτους. Αυτό είναι το νέο δίπολο, η νέα διαχωριστική ιδεοπολιτική γραμμή.
Η παγκοσμιοποίηση για την ολοκληρωτική της επικράτηση, στρατηγικό στόχο έχει την καταστροφή όλων των συλλογικών δομών και θεσμών που μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην επικράτησή της. Αποτελεί με άλλα λόγια ένα οργανωμένο σύστημα (ιδεολογικοπολιτικό) ελέγχου ή καταστροφής κάθε συλλογικότητας, είτε αυτή λέγεται έθνος-κράτος είτε πρόκειται για άλλες μορφές συλλογικής ύπαρξης ή δράσης. Στόχος είναι η πλήρης εξατομίκευση και ολοσχερής διάλυση όλων των συλλογικών κοινωνικών θεσμών για την ευκολότερη ένταξη και τον πλήρη έλεγχό του ευάλωτου πλέον μεμονωμένου ατόμου μέσα στην χαώδη χαοτική πλημμυρίδα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και τάξης. Τέτοιες συλλογικές οντότητες είναι ο παράγοντας «έθνος – κράτος» και οι εθνοτικοί συνεκτικοί δεσμοί, οι πολιτικοί φορείς, οι δικαστικοί και εκκλησιαστικοί θεσμοί, οι συνδικαλιστικές και συνεταιριστικές ενώσεις ως φορείς υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, και ακόμη οι πολιτιστικές δομές που πρέπει να προσαρμοστούν στο πλαίσιο της νέας τάξης πραγμάτων, μεταβάλλοντας τους ανθρώπους σε απλά καταναλωτικά και εμπορευματικά όντα.
Η βασική σύγχυση οφείλεται κυρίως στην παντελώς εσφαλμένη άποψη ότι, εφόσον η αστική τάξη ήταν «πατριωτική και εθνική», η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας είναι μια αστική πολιτική και δεν αφορά την «Αριστερά».
Το «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», που παραμένει ακόμη ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, έγινε πραγματικότητα από τους αντιπάλους της εργατικής τάξης και των εργαζομένων γενικότερα: ο διεθνισμός του κεφαλαίου. Αυτό δείχνει τη μεγάλη ικανότητα και δυνατότητα του καπιταλιστικού συστήματος να προσαρμόζεται στα καινούργια δεδομένα, προκειμένου να διατηρήσει την κυριαρχία του. Από τα παραπάνω φαίνεται ξεκάθαρα ότι ορισμένα συνθήματα της Αριστεράς ο καπιταλισμός τα προσαρμόζει στους δικούς του σκοπούς.
Και εδώ έγκειται, κατά τη γνώμη μου, το τραγικό λάθος της «Αριστεράς» και η συνεπακόλουθη σύγχυσή της. Κι αυτό, γιατί εξακολουθεί να βλέπει τα πράγματα γαντζωμένη σε αντιλήψεις, που διαψευστήκαν, που κατέρρευσαν στη δοκιμασία τους με την πραγματικότητα.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ερμηνείας, η κατάλυση του εθνικού κράτους από το παγκοσμιοποιημένο ευρωπαϊκό και διεθνές σύστημα αποτελεί οπισθοδρόμηση, ενώ η υπέρβασή του σε μια ανώτερη κοινωνική οργάνωση είναι καθήκον κάθε πραγματικού προοδευτικού κινήματος. Συνεπώς υπάρχει σήμερα ένα εθνικό-πατριωτικό και ένα κοινωνικό καθήκον.
Η Αριστερά, για να είναι αξιόπιστη και αποτελεσματική, πρέπει να συνδυάζει εκτός των άλλων τον πατριωτισμό με την κοινωνική αλληλεγγύη. Εάν λείπει το ένα σκέλος, τότε πραγματικά είναι ανάπηρη. Ο πατριωτισμός επιβάλλεται να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Αριστεράς στην κρίσιμη εποχή που ζούμε.
Ας μη ξεχνούμε τέλος ότι ο αγώνας του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ ήταν πρωτίστως αγώνας πατριωτικός (εθνικοαπελευθερωτικός) και συνάμα κοινωνικός. Το θέμα της Κύπρου, τα ελληνοτουρκικά με το «Casus belli», οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, και αργότερα πιθανόν στη Θράκη, εντάσσονται στα γεωστρατηγικά σχέδια του τουρκικού ιμπεριαλισμού και δεν μπορούμε να τα αγνοούμε, ωσάν να μην υπάρχουν. Το θέμα της εισβολής και κατοχής κυπριακού εδάφους από την Τουρκία είναι κραυγαλέο παράδειγμα εφαρμογής της νέας τάξης πραγμάτων. Οι γενοκτονίες των Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων και οι αιμοσταγείς διωγμοί του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού και εργατικού κινήματος, που έχει εξόχως αριστερές καταβολές. Ούτε μπορούμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην παγκοσμοιοποίηση στα πέρατα της οικουμένης κι εδώ, που η νέα τάξη χτυπάει την πόρτα μας και απειλεί την ύπαρξη της Κύπρου και τη δική μας, να το παίζουμε αδιάφοροι.
Εν κατακλείδι θα πρέπει να γίνει συνείδηση στον καθένα μας και σε κάθε έναν, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, ότι εάν ο αριστερός πρόεδρος της Κύπρου Τάσος Παπαδόπουλος και ο κυπριακός λαός δεν έλεγε όχι στο σχέδιο Ανάν, σήμερα δεν θα υπήρχε Κυπριακή Δημοκρατία και αύριο κατά τον ίδιο τρόπο δεν θα υπάρχει το μισό Αιγαίο και μεθαύριο η Θράκη και η Μακεδονία με τον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών και η Ήπειρος (η δήθεν Τσαμουριά των Αλβανών) και ούτω καθ’ εξής.
Χωρίς εθνική ταυτότητα, δεν μπορούμε καν να αγωνιστούμε. Χωρίς πατριωτισμό, δεν υπάρχει διεθνισμός και διεθνιστής δεν μπορεί να είναι κάποιος που δεν είναι πατριώτης. Πρέπει να είσαι κάτι, να έχεις μια ταυτότητα, να βιώνεις την εθνική συνείδηση, την εθνική μνήμη και τον πολιτισμό σου με τις αξίες του, πρέπει να φτάσεις στις λαϊκές δυνάμεις, «ίσαμε τις βαθιές ρίζες», για να είσαι σε θέση να αγωνιστείς για τους συνανθρώπους σου απανταχού της γης. Αν δεν είσαι τίποτε, αν δεν υπάρχεις ως εθνική οντότητα, δεν μπορείς να αγωνιστείς για τίποτε!
Δεν μπορεί να είσαι ως αριστερός εναντίον της εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη και να αδιαφορείς για την εισβολή και κατοχής ενός μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας από το τουρκικό κατεστημένο, για τις σφαγές των ελληνορθόδοξων στη Συρία, για το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο ή για το δόγμα της γαλάζιας πατρίδα και τις τουρκικές απειλές.
Η πρώτη προτεραιότητα λοιπόν είναι να αγωνιστούμε για την εθνική μας ανεξαρτησία και τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα και ως ο δεύτερος απαραίτητος πυλώνας της πάλης του λαϊκού κινήματος, για τη διεκδίκηση και κατοχύρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, της εργατιάς και της αγροτιάς. Πρώτα είναι ο αγώνας για την αφύπνιση και την επιβίωση του Έθνους μας και κατόπιν είναι ο αγώνας για το κοινωνικό κράτος και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Πατρίδα και πατριωτισμός, δεν είναι απλά η υπεράσπιση της ακεραιότητας ενός γεωγραφικά προσδιορισμένου χώρου. Είναι και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη που ζει σε αυτό το χώρο και η μάχη για την προστασία των εργαζόμενων, για τα ανθρώπινα δικαιώματα κάθε εργαζόμενου και για την απρόσκοπτη συμμετοχή του στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Πατριωτισμός είναι ακόμη, η διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς. Κυρίως όμως πατριωτισμός είναι η ανυποχώρητη μάχη για την Ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την Δημοκρατία.
Αν υπάρχει ένα σημείο που ενώνει σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε τον πατριωτισμό της δεξιάς με τον πατριωτισμό της Αριστεράς, έναντι των άλλων πολιτικοκοινωνικών δυνάμεων, είναι η άρρηκτη σχέση της Δημοκρατίας με την κοινωνική δικαιοσύνη και με την κατοχύρωση του συνόλου των συνταγματικών δικαιωμάτων, όλων, ανεξαιρέτως, των πολιτών, που ζουν στην πατρίδα μας.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ υφίσταται άμεση ανάγκη δημιουργίας μιας νέας μεγάλης πολιτικής παράταξης, που θα αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας με ένα μεγάλο λαϊκό πλειοψηφικό ρεύμα συγκροτώντας μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και ειδικού σκοπού για την εξυγίανση και ανάταξη του ελληνικού κράτους, την εκ θεμελίων ανασύστασή του με στόχο την επιβίωση του ελληνισμού, την αποτροπή της εξαφάνισης του Έθνους μας, το οποίο βιώνει ραγδαία δημογραφική κατάρρευση, την προστασία της ελληνικής κοινωνίας και παραδοσιακής οικογένειας, η οποία διαλύεται, την κοινωνική και δίκαιη δικαιοσύνη, την άμεση συμμετοχική δημοκρατία, την προστασία των ευάλωτων λαϊκών στρωμάτων, την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Η Παράταξη αυτή, θα καλύπτει τον πολιτικό χώρο και το δημοκρατικό τόξο από την πατριωτική αριστερά μέχρι τα δεξιά κοινοβουλευτικά άκρα των δεξιών πατριωτικών κομμάτων και θα εμφυσείται και θα διαπνέεται από τις αρχές και τα ιδανικά του έθνους μας.
Πριν απ’ όλα είμαστε όλοι Έλληνες, πάνω απ’ όλα είναι η Πατρίδα και το Ελληνικό Έθνος μας.
*Ιστορικού απόφοιτου Α.Π.Θ. / Δικηγόρου Παρ’ Αρείω Πάγω.
