«Πλήρης η ταύτιση απόψεων Καραμανλή – Σαμαρά, που απεγνωσμένα τα κυβερνητικά τρολ προσπαθούν να παρουσιάσουν ως ανόμοιες» – Εμφανής η δυσαρέσκεια της βάσης που θεωρεί τους δύο πρώην ως πυλώνες της παράταξης και θεματοφύλακες της ιδεολογίας
«Ο Κώστας Καραμανλής έκανε ήπια, ενωτική ομιλία, συμφωνώ ότι πρέπει να επιδιώκουμε την ενότητα». Με αυτή την φράση ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης θέλησε να «γλυκάνει» τη νέα διαφοροποίηση του Κώστα Καραμανλή σε βασικούς τομείς της κυβερνητικής πολιτικής.
Στην πρωτεύουσα της Αχαΐας ο Κώστας Καραμανλής πήρε θέση επαναλαμβάνοντας για δεύτερη φορά ότι «η διαφορετική ανάγνωση ακόμα και η έντονη κριτική δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται». Και το κυριότερο πήρε θέση για την αποπομπή του Αντώνη Σαμαρά τονίζοντας πως «οι διαφορετικέςαπόψεις δεν αντιμετωπίζονται με πειθαρχικά μέτρα, καθιστώντας μάλιστα δυσχερέστερη την απαραίτητη εθνική ομοψυχία για την στήριξη της εθνικής γραμμής».
Δύο γραμμές
Κι εδώ είδαμε μία διαφορετική αντιμετώπιση της ομιλίας Καραμανλή από την κυβέρνηση. Είχαμε δύο γραμμές. Ο κ. Μαρινάκης επισήμως μίλησε για ήπια ενωτική ομιλία. Όμως την ίδια ώρα κύκλοι του Μαξίμου υπενθύμιζαν ότι κατά την προεδρία του ο Κώστας Καραμανλής διέγραψε τουλάχιστον έξι σημαντικά στελέχη του κόμματος μεταξύ των οποίων τους κ.κ. Σουφλιά, Μάνο, Ανδριανόπουλο. Όμως εδώ υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Οι διαγραφές έγιναν όταν ο Κώστας Καραμανλής ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όχι πρωθυπουργός. Επίσης ο Κώστας Καραμανλής, αν και είχε δεχθεί εισηγήσεις κατά την διάρκεια της θητείας του ως πρωθυπουργός να διαγράψει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που του ασκούσε σκληρή κριτική, ουδέποτε το σκέφθηκε.
Όπως, λοιπόν, γίνεται αντιληπτό ο κ. Καραμανλής όχι μόνο υπερασπίστηκε το δικαίωμα του κ. Σαμαρά ακόμη και στην αυστηρή κριτική, αλλά τόνισε εμμέσως αλλά σαφώς στον κ. Μητσοτάκη πως με τη διαγραφή του Μεσσήνιου αποδυνάμωσε τη δική του θέση.
Επίσης η απόφαση του κ. Καραμανλή να κάψει μόνος του το σενάριο για την Προεδρία της Δημοκρατίας αποτελεί μία απόδειξη ότι εξακολουθεί να έχει σημαντικές διαφορές με τις πολιτικές που ασκεί η κυβέρνηση. Διαφορές που αρκετοί από το Καραμανλικό μπλοκ τις θεωρούν αγεφύρωτες.
Το ψυχικό δέσιμο
Και αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα για την κυβέρνηση και τη Ν.Δ. Ειδικά μετά την διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά. Ότι έχει χαθεί το ψυχικό δέσιμο της κυβέρνησης με την βάση της παράταξης. Είτε σε αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως Σαμαρικοί, είτε ως Καραμανλικοί.
Η δυσαρέσκεια της βάσης είναι εμφανής και την κατανοούν όλοι οι λογικοί άνθρωποι στο κυβερνών κόμμα. Στο Μέγαρο Μαξίμου, είτε την ωραιοποιούν είτε θεωρούν ότι θα την αντιστρέψουν. Διότι η δυσαρέσκεια για μετατόπιση από τις ιδεολογικές ρίζες έρχεται να «κουμπώσει» συνδυαστικά με το μεγαλύτερο πονοκέφαλο της κοινωνίας που είναι η ακρίβεια και τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει συνολικά η κοινωνία.
Πως μπορεί να μεταφραστεί αυτή η δυσαρέσκεια ουδείς μπορεί να κάνει ασφαλείς προβλέψεις. Απλά υπάρχουν κάποια δεδομένα που φαίνεται ότι δεν τα λαμβάνει σοβαρά υπόψη η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος. Στις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές-όπως αναφέρουν όλοι οι αναλυτές και δημοσκόποι- στον Β’ γύρο οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Ν.Δ. επέλεξαν την αποχή, με συνέπεια να ηττηθούν οι κομματικοί υποψήφιοι στις περισσότερες αναμετρήσεις με κυριότερη την ήττα του Κώστα Μπακογιάννη στον δήμο της Αθήνας, παρά το γεγονός ότι στον πρώτο γύρο είχε τεράστια διαφορά από τον Χάρη Δούκα.
Λίγους μήνες αργότερα στις Ευρωεκλογές η Ν.Δ. έχασε τουλάχιστον 13 ποσοστιαίες μονάδες-έναντι των εθνικών εκλογών του Ιουνίου του 2023- και κατέγραψε τους λιγότερους ψήφους στην ιστορία της. Κι όμως η κυβέρνηση εξακολουθεί να παραμένει αμετακίνητη, αυξάνοντας την δυσαρέσκεια όχι μόνο στους αντιπάλους, αλλά και στους δικούς της ψηφοφόρους, στους δικούς της ανθρώπους.
Νεφελώδης η αυτοδυναμία
Όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις -με πιο πρόσφατη τη σημερινή της GPO- δείχνουν τη Ν.Δ. να κινείται πέριξ του 25% στην πρόθεση ψήφου, κάτω και από τα ποσοστά των ευρωεκλογών, ενώ μετά από πάρα πολύ καιρό η διαφορά με το δεύτερο κόμμα (τώρα είναι το ΠΑΣΟΚ) καταγράφεται σε μονοψήφια ποσοστά.
Κάτι που κάνει ρευστά τα πάντα. Και τι εννοούμε; Ότι εάν είχαμε τώρα εκλογές το όνειρο της αυτοδυναμίας μοιάζει απατηλό. Ή στην καλύτερη περίπτωση νεφελώδης. Και το πρόβλημα για τη Ν.Δ. μεγεθύνεται, καθώς από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ είναι διεκδικητής δεν υπάρχει κάποιο κοντινό κόμμα με το οποίο θα μπορεί να υπάρξει συγκυβέρνηση.
Και όλα αυτά δίχως ακόμη να έχει ανοίξει τα χαρτιά του ο κ. Σαμαράς. Δεν λέμε για την περίπτωση που θα ίδρυε κόμμα ο κ. Σαμαράς, αλλά ουδείς στην κυβέρνηση δεν μπορεί να προβλέψει πως θα κινηθεί η βάση του κόμματος που είχε ως αποκούμπι τον πρώην πρωθυπουργό, σε ό,τι αφορά την ιδεολογία του κόμματος.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι τις ηλιόλουστες ημέρες της Ν.Δ. τις σκεπάζουν πολλά νέφη. Και όταν μαζεύονται νέφη, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η βροχή ή ακόμη χειρότερα η καταιγίδα.
