Η Οικονομία πάει καλά, αλλά θα μπορούσε να πηγαίνει ακόμη καλύτερα. Οι αριθμοί ευημερούν και οι πολίτες βιώνουν μία καλύτερη πραγματικότητα απ’ ότι εκείνη της προηγούμενης δεκαετίας. Ωστόσο, αυτό δεν είναι εκείνο που μπορεί πραγματικά να καταφέρει η διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Η συγκυρία δεν επέτρεψε στην κυβέρνηση να εφαρμόσει την οικονομική πολιτική που θα επιθυμούσε. Μπορεί να το κάνει την επόμενη τετραετία. Ή μπορεί κι όλη αυτή η πορεία να ανατραπεί.
Οι πολλαπλές κρίσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η χώρα θα μπορούσαν να έχουν γονατίσει την Οικονομία. Αλλά δεν συνέβη αυτό, επειδή υπήρξε μία κυβέρνηση που έκανε τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο. Το πιστώνεται η διακυβέρνηση Μητσοτάκη! Για να συμβεί αυτό δαπανήθηκαν πολύτιμοι εθνικοί πόροι. Αλλά όχι αλόγιστα. Οι συνθήκες επέβαλλαν μια επιδοματική πολιτική, αλλά αυτή δεν τραυμάτισε τελικά την Οικονομία, όπως συνέβη σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν που μοιράστηκαν χρήματα με το τσουβάλι και χωρίς να υπάρχει αντίστοιχα ένας στρατηγικός στόχος.
Αντιθέτως, αυτήν τη φορά υπήρξαν στόχοι. Ξοδεύτηκαν χρήματα, αλλά δεν πετάχτηκαν σε κάποιο απύθμενο πηγάδι. Για παράδειγμα, οι επιστρεπτέες ήταν μια ιδιαίτερα πετυχημένη κίνηση που κράτησε όρθιες τις επιχειρήσεις μέσα στον κορονοϊό. Και μαζί στηρίχτηκε η απασχόληση. Αν η κυβέρνηση είχε επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο η ανεργία θα είχε εκτοξευτεί στα ύψη.
Την ίδια ώρα βλέπουμε ότι υπάρχει πρόοδος σε πολλούς τομείς, χωρίς να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι αυτό ήταν και το καλύτερο που θα μπορούσε να πετύχει αυτή ειδικά η κυβέρνηση. Αν οι συνθήκες της επιτρέψουν στο μέλλον να επικεντρωθεί περισσότερο στον στόχο της ανάπτυξης, η Ελλάδα δεν θα είναι η ίδια χώρα σε τρία ή τέσσερα χρόνια. Αλλά αυτό απαιτεί πολιτικές Μητσοτάκη. Κι όχι πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80. Χρειάζεται εμπιστοσύνη στις σχέσεις με τους επενδυτές κι αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν υπάρχει μία κυβέρνηση που θα μιλάει τη γλώσσα της αγοράς.
Στο τέλος ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει τι είναι αυτό που θέλει. Αν επιθυμεί, δηλαδή, μία κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ένα φιλελεύθερο πρόγραμμα για την Οικονομία ή αν θέλει να χάσει η χώρα κι αυτό το τραίνο της ανάπτυξης. Αρκεί κανείς να θυμηθεί τι συνέβη στα χρόνια της αριστεράς: Φόροι – φόροι – φόροι. Και να αποφασίσει αν θέλει να πληρώνει περισσότερους φόρους σε μία οικονομία που θα συρρικνώνεται ή να απολαμβάνει μεγαλύτερα κοινωνικά μερίσματα σε μία Οικονομία που θα μεγαλώνει.
ΠΗΓΗ liberal.gr
