Το υψηλό κόστος παραγωγής, οι χαμηλές τιμές στα προϊόντα, η κερδοσκοπία βιομηχάνων και μεγαλεμπόρων, η έλλειψη προστασίας της παραγωγής, του φυτικού και ζωικού κεφαλαίου, αλλά και οι μειωμένες κοινοτικές επιδοτήσεις, απόρροια της εφαρμογής της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), αλλά και συγκριμένες αστοχίες και παραλείψεις από τη μεριά της κυβέρνησης έχουν δημιουργήσει ασφυκτικές συνθήκες στον αγροτικό κόσμο.
Την ίδια στιγμή αγρότες, κτηνοτρόφοι, μελισσοκόμοι, αλιείς αντιμετωπίζουν ένα εξαιρετικά περίπλοκο περιβάλλον αβεβαιότητας και δυσκολιών, το οποίο εντείνεται από τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης, με την εκδήλωση πυρκαγιών, πλημμυρών και πυρκαγιών, φαινόμενα που έφεραν στην επιφάνεια την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να φανεί αντάξιος των περιστάσεων.
Η οργή των αγροτών στη χώρα μας, όπως και σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, έχει οξυνθεί ακόμα περισσότερο, καθώς ακόμα είναι ορατά τα συσσωρευμένα προβλήματα, που πρόσθεσαν η ενεργειακή κρίση, η πανδημία του κορονοϊού, ο πόλεμος στην Ουκρανία, το κόστος διαβίωσης.
Όλα τα παραπάνω είναι και αυτά που επηρεάζουν τόσο την παραγωγή όσο και το εισόδημα των αγροτών, κτηνοτρόφων, μελισσοκόμων, αλιέων. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο, ότι όλα τα αιτήματα των αγροτών απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας – μαζί και τα τοπικά και ειδικά προβλήματα – έχουν έναν και μόνο παρονομαστή: Την επιβίωσή τους με αξιοπρέπεια. Να παραμείνουν στα χωριά, στις καλλιέργειες, στα κοπάδια τους.
Αγροτικός ξεσηκωμός και καθυστερημενες κυβερνητικές εξαγγελίες
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τη δεδομένη χρονική περίοδο στην Ευρώπη υπάρχει γενικώς αγροτικός ξεσηκωμός με τα βασικά αιτήματα να είναι, λίγο πολύ, ίδια σε όλες τις χώρες: χαλάρωμα των περιβαλλοντικών κανόνων της νέας ΚΑΠ, προστασία από τα αυξανόμενα κόστη και τις φθηνές εισαγωγές.
Στην Ελλάδα όμως, ο αγροτικός κόσμος έχει πολύ περισσότερους λόγους για να είναι στα κάγκελα. Οι αγρότες αισθάνονται ότι είναι ο αδύναμος κρίκος μιας πολιτικής κατάφωρου εμπαιγμού εναντίον τους, καθώς ακούν μονίμως ωραία και μεγάλα λόγια, το αποτέλεσμα όμως είναι να συρρικνώνεται το εισόδημά τους σε βαθμό μάλιστα, που να καθίσταται αμφίβολη η ίδια η βιωσιμότητα των εκμεταλλεύσεών τους.
Αυτό εύκολα μπορεί να το διαπιστώσει κανείς εάν δει τα ποσοστά μείωσης των εκμεταλλεύσεων, της παραγωγής και του ζωικού κεφαλαίου τα τελευταία χρόνια. Φέτος όμως ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι: Η κυβέρνηση θυμήθηκε μόλις προ ημερών ότι υπάρχει ΕΛΓΑ. Η κυβέρνηση ξόρκιζε τον πρώην πρόεδρο του ΟΠΕΚΕΠΕ για τα λάθη του και τον αντικατέστησε. Εκείνα όμως τα λάθη δεν διορθώθηκαν. Συμπληρωματική πληρωμή οι αγρότες ακόμα δεν είδαν. Όσο για τους πληγέντες στη Θεσσαλία, πέρα από τις δικαιολογίες και τα άλλοθι, τόσους μήνες μετά, περιμένουν ακόμα φως στο τούνελ.
Μέσα σε όλα αυτά και υπό την πίεση των κινητοποιήσεων η κυβέρνηση θυμήθηκε το κόστος παραγωγής και την αδυναμία να καταφέρουν οι αγρότες να ανταπεξέλθουν. Μπορεί όμως να συμβεί αυτό με την εξαγγελία κάποιου ή κάποιων επιμέρους μέτρων προς κατευνασμό της συσσωρευμένης οργής;
Στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, του ψηφιακού μετασχηματισμού, της τεχνητής νοημοσύνης οι αγρότες στη χώρα μας, μόνοι και αβοήθητοι προσπαθούν να επιβιώσουν έχοντας να αντιμετωπίσουν …θηρία και αρπακτικά, που ανενόχλητα …ξεσκίζουν ότι έχει απομείνει από την πληγωμένη τους σάρκα. Αυτό που ζητάνε είναι αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, καθαρές κουβέντες και έντιμες λύσεις.
Η χώρα μας, μια χώρα πληθυσμού 10 εκατομμύριων ψυχών, πληρώνει κάθε χρόνο ένα …μνημόνιο για την εισαγωγή προϊόντων διατροφής. Τα δισεκατομμύρια που φεύγουν σε οικονομίες άλλων κρατών είναι η μεγάλη αιμορραγούσα πληγή, που επιτέλους πρέπει να κλείσει. Και αυτό θα γίνει μόνο εάν ο αγρότης στηριχθεί για να παράγει στον τόπο του. Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα στην Ευρώπη, που υπό άλλες συνθήκες και με άλλες πολιτικές, θα μπορούσε πλουσιοπάροχα να θρέψει τον πληθυσμό της. Όταν οι κυβερνήσεις το καταλάβουν αυτό, τότε ο αγρότης θα αποκτήσει την θέση που του αξίζει.
πηγη in.gr
