Καθήκον, Τιμή, Πατρίδα. Αυτές οι τρεις αγιασμένες λέξεις υπαγορεύουν ευλαβικά τι πρέπει να είσαι, τι μπορείς να είσαι, τι θα είσαι. Είναι τα σημεία συσπείρωσής σας: να οικοδομήσετε θάρρος όταν το θάρρος φαίνεται να αποτυγχάνει. να ανακτήσουν την πίστη όταν φαίνεται να υπάρχει μικρή αιτία για πίστη. Να δημιουργείς ελπίδα όταν η ελπίδα εγκαταλείπεται.
Δυστυχώς, δεν κατέχω ούτε την ευγλωττία της διατύπωσης, την ποίηση της φαντασίας, ούτε τη λαμπρότητα της μεταφοράς για να σας πω όλα όσα σημαίνουν.
Οι άπιστοι θα πουν ότι δεν είναι παρά λόγια, αλλά ένα σύνθημα, αλλά μια επιδεικτική φράση. Κάθε σχολαστικός, κάθε δημαγωγός, κάθε κυνικός, κάθε υποκριτής, κάθε ταραχοποιός, και λυπάμαι που το λέω, κάποιοι άλλοι εντελώς διαφορετικού χαρακτήρα, θα προσπαθήσουν να τους υποβαθμίσουν ακόμη και σε βαθμό κοροϊδίας και γελοιοποίησης.
Αλλά αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που κάνουν. Χτίζουν τον βασικό σας χαρακτήρα. Διαμορφώνουν για τους μελλοντικούς σας ρόλους ως θεματοφύλακες της άμυνας του έθνους. Σας κάνουν αρκετά δυνατούς για να ξέρετε πότε είστε αδύναμοι και αρκετά γενναίους για να αντιμετωπίσετε τον εαυτό σας όταν φοβάστε. Σας διδάσκουν να είστε υπερήφανοι και αλύγιστοι στην ειλικρινή αποτυχία, αλλά ταπεινοί και ευγενικοί στην επιτυχία. Να μην αντικαθιστάτε τις πράξεις με λόγια, να μην αναζητάτε το μονοπάτι της παρηγοριάς, αλλά να αντιμετωπίζεται το άγχος και το κίνητρο της δυσκολίας και της πρόκλησης. Σας μαθαίνουν να στέκεστε όρθιοι στην καταιγίδα, αλλά να έχετε συμπόνια για εκείνους που πέφτουν. Να κυριαρχείτε στον εαυτό σας πριν προσπαθήσετε να κυριαρχήσετε στους άλλους. Να έχετε μια καρδιά που είναι καθαρή, έναν στόχο που είναι υψηλός. Να μάθετε να γελάτε, αλλά ποτέ να μην ξεχνάτε πώς να κλαίτε. Να φτάσετε στο μέλλον αλλά ποτέ να μην παραμελείτε το παρελθόν. Να είστε σοβαροί, αλλά ποτέ να μην παίρνετε τον εαυτό σας πολύ σοβαρά. Να είστε σεμνοί ώστε να θυμάστε την απλότητα του αληθινού μεγαλείου, το ανοιχτό μυαλό της αληθινής σοφίας, την πραότητα της αληθινής δύναμης. Σας δίνουν μια ιδιοσυγκρασία θέλησης, μια ποιότητα φαντασίας, ένα σφρίγος συναισθημάτων, μια φρεσκάδα των βαθιών πηγών της ζωής, μια ιδιοσυγκρασιακή υπεροχή του θάρρους έναντι της δειλίας, της όρεξης για περιπέτεια έναντι της αγάπης για την ευκολία. Δημιουργούν στην καρδιά σας την αίσθηση του θαύματος, την ακλόνητη ελπίδα για το τι θα ακολουθήσει, τη χαρά και την έμπνευση της ζωής. Σε διδάσκουν με αυτόν τον τρόπο να είσαι αξιωματικός και τζέντλεμαν.”
Στρατηγός, Ντάγκλας ΜακΆρθουρ
Γουέστ Πόϊντ, 12 Μαΐου, 1962
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της αποχαιρετιστήριας ομιλίας του θρυλικού Στρατηγού, Ντάγκλας ΜακΆρθουρ, στους Ευέλπιδες του Γουέστ Πόιντ, μετά από μια καριέρα 50 και πλέον χρόνια στις Ένοπλες Δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών.
Θα αναρωτηθεί κανείς ποιος είναι ο λόγος που κυριακάτικα, που ο κόσμος αναζητά μια διέξοδο από την καθημερινή ένταση και τη δεύτερη κατά σειρά, ανούσια, προεκλογική εκστρατεία, δραπετεύοντας στις παραλίες, για τέτοια βαριά και μεγάλη σε έκταση εισαγωγή.
Η αφορμή, τα γεγονότα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Μητρόπολη του δυτικού κόσμου, μετά τη νέα παραπομπή του πρώην Αμερικανού Προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, αυτή τη φορά από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Δεν είναι απλά επίπονο, για έναν άνθρωπο όπως εγώ, που αγαπά βαθιά αυτή την καταπληκτική χώρα να βλέπει αυτή την τραγωδία στο εσωτερικό της Αμερικής, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για όλο το δυτικό κόσμο, για όλο τον πλανήτη, να παρακολουθεί αυτή την αποσύνθεση που εκτυλίσσεται στο εσωτερικό της υπερδύναμης. Μιας αποσύνθεσης που εάν δεν υπάρξει, με κάποιο μαγικό τρόπο, αναστροφή θα ανοίξει τις πύλες της κόλασης για όλους μας.
Παραδοσιακά στην Αμερική, τουλάχιστον αυτή που έζησα, σπούδασα και εργάστηκα εγώ, ο όρος public service, “δημόσια υπηρεσία”, αποτελούσε κάτι ιερό. Κάτι το οποίο αποτελούσε τη βάση, με τα οποιαδήποτε ελαττώματα και πάντα υπάρχουν, που έκανε αυτή τη χώρα μεγάλη και αποτελούσε τον πυλώνα της Δύσης και της Φιλελεύθερης Δυτικής Δημοκρατίας.
Αυτό, στη σημερινή Αμερική, δυστυχώς, έχει εκλείψει, και ο κίνδυνος που απορρέει από αυτό το γεγονός είναι θανάσιμος.
Είναι, θεμιτό αλλά δεν έχει καμία σημασία, εάν κανείς υποστηρίζει ή αηδιάζει με τον Ντόναλντ Τραμπ. Η ουσία είναι ότι το κατηγορητήριο εναντίον του, από το Υπουργείο Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Μπάιντεν, είναι μια κομβική και ταυτόχρονα φορτισμένη αρνητικά, στιγμή για την αμερικανική δημοκρατία.
Για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ, η εισαγγελική εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης χρησιμοποιείτε εναντίον ενός πρώην προέδρου που είναι επίσης υποψήφιος εναντίον του εν ενεργεία προέδρου.
Ο ειδικός ανακριτής Τζακ Σμιθ ανακοίνωσε το κατηγορητήριο σε μια σύντομη δήλωση, αλλά κανείς δεν πρέπει να έχει αυταπάτες. Πρόκειται για ευθύνη του Γενικού Εισαγγελέα, Μέρικ Γκάρλαντ, ο οποίος τον διόρισε για να έχει πολιτική κάλυψη. Ο Γενικός Εισαγγελέας, ο οποίος αναφέρεται στον Πρόεδρο Μπάιντεν, έχει την εξουσία να παρακάμψει τη σύσταση ειδικού ανακριτή. Μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινής γνώμης, θα αντιμετωπίσει τη δίωξη, ως δίωξη, Γκάρλαντ-Μπάιντεν και θα έχει δίκιο.
Το κατηγορητήριο απαγγέλλει 37 κατηγορίες εναντίον του Τραμπ που σχετίζονται με τον χειρισμό διαβαθμισμένων εγγράφων, συμπεριλαμβανομένου του κλαμπ του στο Μαρ-α-Λάγκο, από τότε που έφυγε από τον Λευκό Οίκο. Τριάντα μία από τις κατηγορίες είναι για παραβίαση του παλαιού και σπάνια επιβαλλόμενου νόμου περί κατασκοπείας για την «εσκεμμένη διατήρηση πληροφοριών εθνικής άμυνας».
Αλλά είναι εντυπωσιακό, και νομικά αξιοσημείωτο, ότι το κατηγορητήριο δεν αναφέρει ποτέ τον νόμο περί προεδρικών αρχείων, που επιτρέπει σε έναν πρόεδρο να έχει πρόσβαση σε έγγραφα, τόσο διαβαθμισμένα όσο και μη διαβαθμισμένα, μόλις εγκαταλείψει το αξίωμά του. Επιτρέπει την καλόπιστη διαπραγμάτευση με τα Εθνικά Αρχεία. Ωστόσο, το κατηγορητήριο υποθέτει ότι ο κ. Τραμπ δεν είχε κανένα δικαίωμα να πάρει οποιαδήποτε διαβαθμισμένα έγγραφα.
Οι άλλες κατηγορίες σχετίζονται με την αποτυχία παράδοσης των εγγράφων ή την παρεμπόδιση των προσπαθειών του Υπουργείου Δικαιοσύνης και του FBI να τα ανακτήσουν. Υποστηρίζεται, ότι κατά τη διάρκεια συνάντησης με έναν συγγραφέα και τρεις άλλους, κανένας από τους οποίους δεν είχε άδειες ασφαλείας, ο Τραμπ «έδειξε και περιέγραψε ένα “σχέδιο επίθεσης”» από το Υπουργείο Άμυνας. «Ως πρόεδρος θα μπορούσα να το είχα αποχαρακτηρίσει», είπε σε κασέτα. «Τώρα δεν μπορώ, ξέρετε, αλλά αυτό εξακολουθεί να είναι μυστικό».
Οι ομοσπονδιακές αρχές λένε επίσης ότι ο Τραμπ προσπάθησε να καλύψει τη απόρρητη κρυψώνα του «προτείνοντας στον δικηγόρο του να κρύψει ή να καταστρέψει έγγραφα», καθώς και λέγοντας σε έναν βοηθό του να μετακινήσει κουτιά για να τα κρύψει από τον δικηγόρο του και το FBI.
Για μια ακόμη φορά ο χαρακτήρας του πρώην Προέδρου, αποδεικνύεται, ο χειρότερος εχθρός του. Παρόλα αυτά, εάν οι εισαγγελείς πιστεύουν ότι αυτό τους απαλλάσσει από τις πολιτικές επιπτώσεις της απόφασής τους να απαγγείλουν κατηγορίες στον πρώην Πρόεδρο, αδυνατούν να καταλάβουν ότι άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου.
Στο δικαστήριο της κοινής γνώμης, το πρώτο ερώτημα θα αφορά δύο πρότυπα δικαιοσύνης. Ο κ. Μπάιντεν είχε παλιά απόρρητα αρχεία αποθηκευμένα στο γκαράζ του στο Ντέλαγουερ δίπλα στο σπορ αυτοκίνητό του. Όταν έγινε γνωστό, δεν ήταν καθόλου απολογητικός. Ακριβώς το αντίθετο. Ήταν όπως πάντα αμετροεπής. “Η Corvette μου είναι σε ένα κλειδωμένο γκαράζ, εντάξει; Επομένως, δεν είναι σαν να βρίσκονται (τα έγγραφα) στο δρόμο”, είχε δηλώσει, ο κ. Μπάιντεν. Ο Γκάρλαντ διόρισε έναν άλλο ειδικό ανακριτή, για να ερευνήσει την υπόθεση, αλλά το Υπουργείο Δικαιοσύνης, δεν πρόκειται να απαγγείλει κατηγορίες στον νυν Πρόεδρο.
Αυτό είναι αναπόφευκτα το πολιτικό πλαίσιο του κατηγορητηρίου εναντίον του κ. Τραμπ. Ο ειδικός ανακριτής, εάν πραγματικά λειτουργούσε ως δημόσιος λειτουργός που έχει ως αποστολή το δημόσιο συμφέρον, θα μπορούσε να είχε ολοκληρώσει την έρευνά του με μια έκθεση που θα περιέγραφε λεπτομερώς την έκταση της απερισκεψίας και της αμετροέπειας του πρώην Προέδρου, παρουσιάζοντας ποια μυστικά θα μπορούσε να είχε αποκαλύψει και τη ζημιά που θα προέκυπτε. Αντ ‘αυτού, το Υπουργείο Δικαιοσύνης, επέλεξε ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι.
Κάποτε ήταν αδιανόητο στην Αμερική ότι η τρομερή δύναμη δίωξης της κυβέρνησης θα στρεφόταν εναντίον ενός πολιτικού αντιπάλου. Αυτή η αρχή, αυτός ο πυλώνας της δημοκρατίας έχει πλέον εκλείψει και τη θέσης της έχει πάρει ο διχασμός και το αβυσσαλέο πολιτικό μίσος. Αυτό είναι τραγικό και εξαιρετικά επικίνδυνο.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία της εποχής του Τραμπ είναι ότι παρά την παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων, οι φρενήρεις αντίπαλοί του έχουν κάνει και κάνουν τη δική τους σημαντική ζημιά στη δημοκρατία. Και αυτό δεν συμβαίνει, πλέον, μόνο στην Αμερική. Η γάγγραινα έχει εξαπλωθεί σε όλο το δυτικό κόσμο. Η διάβρωση έχει πλήξει τον πυρήνα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, των ιδεών και των αρχών που στήριξαν για αιώνες τον πολιτισμένο κόσμο.
Εάν κοιτάξουμε προσεκτικά και με νηφαλιότητα το τι συμβαίνει από άκρη σε άκρη του δυτικού κόσμου, χωρίς να αποτελεί εξαίρεση και η χώρα μας, παρακολουθώντας στο δικό της μέγεθος, την προεκλογική αντιπαράθεση, θα αντιληφθεί το πόσο σοβαρός και θανάσιμος είναι ο κίνδυνος για το μέλλον.
Και εδώ είναι που το εισαγωγικό στο κείμενο, μέρος της ομιλίας του Στρατηγού ΜακΆρθουρ, αποκτά σημασία και πολύτιμο οδηγό για την επιβίωση της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας και του δυτικού πολιτισμού.
“Καθήκον, Τιμή, Πατρίδα”.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
