Ο ταλαντούχος σεφ κορυφαίου εστιατορίου αγωνιά να σερβίρει το τέλειο γεύμα, καθώς υπάρχει η υποψία ότι ο κύριος που κάθεται στο κεντρικό τραπέζι είναι επιθεωρητής της Michelin. Είναι ο άνθρωπος που θα κρίνει αν το εστιατόριό του θα αποκτήσει το πρώτο του αστέρι Michelin, αν θα κρατήσει ή θα χάσει αυτό που ήδη έχει, αν θα καταφέρει να πάρει τη μέγιστη διάκριση των τριών αστεριών.
Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν όντως ήταν επιθεωρητής της εταιρείας ή όχι, εξάλλου η Michelin φτάνει στα άκρα για να διατηρεί την ανωνυμία των επιθεωρητών της. Ομως η κριτική αυτού του ανθρώπου μπορεί να σημάνει μια διαφορά εκατομμυρίων ευρώ στον κύκλο εργασιών του εστιατορίου του.
Αυτή η βγαλμένη από ταινία του Χόλιγουντ σκηνή είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, αφού οι εκτιμήσεις εστιατορίων του οδηγού Michelin είναι πιθανώς οι διασημότερες και πιο επιδρούσες γαστρονομικές εκτιμήσεις στον κόσμο.
Όμως, τι είναι τα αστέρια Michelin και πώς συνδέονται με τη διάσημη εταιρεία ελαστικών; Πώς μια εταιρεία που κατασκευάζει και πουλάει λάστιχα έγινε συνώνυμη με την κορυφαία διάκριση για τα εστιατόρια σε όλο τον κόσμο; Και γιατί οι πιο ταλαντούχοι σεφ και τα πιο αξιοσέβαστα εστιατόρια ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την αποδοχή και τα αστέρια της;
Όλα είναι θέμα μεγαλοφυούς marketing.
Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο τεύχος που δημοσίευσε η εταιρεία Michelin το 1900.
Εκείνη την περίοδο, στους δρόμους ολόκληρης της Γαλλίας κυκλοφορούσαν μόλις 3.000 αυτοκίνητα. Το μεγαλύτερο κομμάτι της δραστηριότητας της Michelin ήταν η δημιουργία ελαστικών για τα ποδήλατα. Τα μηχανοκίνητα αυτοκίνητα δεν θα ήταν ευρέως διαθέσιμα στις μάζες μέχρι το 1908, όταν η Ford παρήγαγε το μοντέλο Τ.
Προκειμένου να αυξήσουν τη ζήτηση για τα ελαστικά τους, οι αδελφοί Michelin έπρεπε να αυξήσουν τη ζήτηση για αυτοκίνητα. Και φυσικά, για να τονώσουν τη ζήτηση για αυτοκίνητα, θα έπρεπε να δώσουν στους ανθρώπους έναν καλό λόγο να ταξιδεύουν πιο μακριά. Ετσι δημιούργησαν τον οδηγό Michelin.
Ο οδηγός αυτός ήταν μια απόπειρα της Michelin να βάλει τους ανθρώπους στα αυτοκίνητά τους και να τους ωθήσει να ανακαλύψουν νέα μέρη, έτσι ώστε τελικά να χρειάζονται να αγοράζουν περισσότερα ελαστικά.
Σχεδόν 35.000 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης εκτυπώθηκαν και δόθηκαν δωρεάν. Ο οδηγός περιείχε χρήσιμες πληροφορίες για ταξιδιώτες αυτοκινητιστές, συμπεριλαμβανομένων τουριστικών συμβουλών, πρατηρίων βενζίνης καθώς και χαρτών και -φυσικά – οδηγιών για αλλαγή ελαστικών.
Σύντομα ακολούθησαν αντίστοιχοι οδηγοί για την Ελβετία, τη Βαυαρία, τις Βρετανικές Νήσους και τις “Χώρες του Ήλιου” (Βόρεια Αφρική, Ιταλία, Κορσική).
Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1920 ο Michelin άρχισε να χρεώνει μια τιμή για τον οδηγό μετά από ένα χαρακτηριστικό περιστατικό απαξίωσής του.
Όπως αναφέρει η εταιρεία, ο André Michelin επισκέφτηκε κάποτε έναν έμπορο ελαστικών και διαπίστωσε ότι αντίγραφα του οδηγού χρησιμοποιούνταν για να στηρίζουν έναν πάγκο εργασίας. Με βάση την αρχή ότι “ο άνθρωπος σέβεται πραγματικά ό, τι πληρώνει”, οι αδελφοί αποφάσισαν να σταματήσουν να τον διαθέτουν δωρεάν.
Σταδιακά ο οδηγός έγινε πιο περίπλοκος, με τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία να ταξινομούνται ανά συγκεκριμένες κατηγορίες και σύντομα, καθώς οι αδελφοί αναγνώρισαν το αυξανόμενο ενδιαφέρον του κοινού, μια ομάδα ανώνυμων επιθεωρητών προσλήφθηκε για να επισκέπτεται και να τα αναθεωρεί.
Ετσι, το 1926 δημιουργήθηκαν τα περίφημα αστέρια Michelin. Αρχικά, δινόταν μόνο ένα αστέρι κάθε χρόνο, αλλά από το 1930 και μετά η ιεραρχία βράβευσης καθορίστηκε ως εξής: Ενα αστέρι για «ένα πολύ καλό εστιατόριο στην κατηγορία του», δύο αστέρια για «εξαιρετικό μαγείρεμα, που αξίζει μια παράκαμψη» και τρία αστέρια για «εξαιρετική κουζίνα, που αξίζει ένα ειδικό ταξίδι».
Σήμερα, μια σειρά δώδεκα οδηγών απαριθμεί περισσότερα από 45.000 ξενοδοχεία και εστιατόρια σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο οδηγός για τη Γαλλία έχει πωλήσει 30 εκατομμύριο αντίγραφα μέχρι σήμερα.
Οι εκτιμήσεις εστιατορίων του οδηγού που κατέχουν Michelin αστέρια είναι πιθανώς οι διασημότερες και πιο επιδρούσες γαστρονομικές εκτιμήσεις στον κόσμο.
Τα αστέρια απονέμονται με φειδώ, για παράδειγμα στον οδηγό του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας, το 2004, από τις 5.500 καταχωρήσεις εστιατορίων, υπήρχαν 98 με ένα αστέρι, 11 με δύο αστέρια και μόνο 3 με τρία αστέρια.
Για ένα εστιατόριο η προσθήκη ή η απώλεια ενός αστεριού μπορεί να σημάνει μια διαφορά εκατομμυρίων ευρώ στον κύκλο εργασιών του, ενώ τα εστιατόρια τριών αστέρων είναι σε θέση να χρεώσουν εκατοντάδες ευρώ για ένα γεύμα με βάση τη φήμη τους.
Το βράδυ της Δευτέρας παρουσιάστηκε η νέα έκδοση του οδηγού Michelin για το 2018 η οποία περιλαμβάνει 621 εστιατόρια βραβευμένα με αστέρι Michelin, δηλαδή πέντε περισσότερα από εκείνα του 2016 και εκ των οποίων τα 57 είναι νέα μαγαζιά που μπαίνουν στη λίστα.
Τα τρία αστέρια πέρασαν φέτος δύο εστιατόρια, το La Maison des Bois του σεφ Μαρκ Βεϊρά στο Μανιγκό της ‘Ανω Σαβοΐας στις Γαλλικές Άλπεις και του Κριστόφ Μπακιέ στο ξενοδοχείο Hotel du Castellet στη νοτιοανατολική Γαλλία.
thetoc.gr
