Η έρευνα που έγινε για τους θανάτους των τριών μικρών κοριτσιών στην Πάτρα επιβεβαίωσε το πιο εφιαλτικό σενάριο. Αυτό που σε κάνει να αμφισβητείς την ανθρωπότητα, στη βάση της: τη μητρότητα.
Η προσαγωγή της Ρούλας Πισπιρίγκου είναι γεγονός και η υπόθεση προκαλεί τρόμο για το πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, για να κερδίσει κάτι που θέλει είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, εν τούτοις διεθνώς έχει εμφανιστεί τόσες φορές που οι επιστήμονες το αποκάλεσαν αρχικά ‘φαινόμενο’ και μετά Σύνδρομο. Ο συγκεκριμένος όρος διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 1977, ενώ την πρώτη φορά που ακούστηκε σε δικαστήριο ο κόσμος ζούσε στο 1985.
Ο πρώτος που ανέφερε τον όρο “Munchausen syndrome by proxy” (Σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου) ήταν ο Βρετανός παιδίατρος Roy Meadow. Κατέληξε σε αυτόν, κρίνοντας ότι είναι ο πιο ακριβής, για την αναφορά του στους φροντιστές (γονείς, κηδεμόνες κλπ), οι οποίοι προκαλούσαν τραυματισμούς ή ασαθένειες σε άλλους -συχνά παιδιά-, για να κερδίσουν οι ίδιοι την προσοχή -καθώς έκαναν τα πάντα για να βρίσκονται δίπλα στον ασθενή και να δείχνουν σε όλους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη φροντίδα του.
Το Σύνδρομο έχει διαπιστωθεί ως διαταραχή γυναικών serial killers. Εν τούτοις, δεν αφορά μόνο γυναίκες -που συνήθως είναι δίπλα σε παιδιά που ασθενούν και ως εκ τούτου έχουν μεγαλύτερο ρίσκο να την αναπτύξουν.
Σε ό,τι αφορά τον πρώτο δικαστή που μίλησε για το Σύνδρομο (το έκανε στο πλαίσιο της αιτιολόγησης της ποινής -που δεν ήταν η μάξιμουμ που προβλεπόταν για τα εγκλήματα της κατηγορουμένης) ήταν αυτός που ανέλαβε την υπόθεση της Marybeth Tinning.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
