Του Μανόλη Καψή
Ο ένας, αυτός που στην εκπομπή του μας έχει συνηθίσει σε αστεία εφηβικού τύπου για τον Ψυνάκη και τη Μύκονο, είπε “γαμ@@ τις γραβάτες σας και σκατά στα μούτρα σας”. Η ατάκα είχε και μια αντισυστημική essence για τον συμβατικό τρόπο ένδυσης. Είχε κάτι και από την brutalite των νεαρών με τις βαριοπούλες. Το κλίμα άλλωστε δεν σήκωνε αστειάκια και βιντεάκια με τις τηλεπωλήσεις του Αδωνι. Το ύφος ήταν σοβαρό και η παρέα ήταν θλιμμένη. Πραγματικά θλιμμένη. Τουλάχιστον μέχρι να πέσουν οι διαφημίσεις. Ο άλλος είπε “να πάτε στο διάβολο τομάρια”. Και απείλησε ότι το πράγμα θα γίνει ανεξέλεγκτο. Θα πέσουν κεφάλια δηλαδή, που κάνει ρίμα και με τα τομάρια. Ξαναβρήκε το ύφος του εισαγγελέα της αριστεράς και αυτή τη φορά απέφυγε τα κόλπα με τις γριές που κλάνουν. Δεν είναι εποχή για ανέκδοτα. Οι δημοσιογράφοι, είπε, θυμίζουν τους καταδότες και τους μαυραγορίτες της κατοχής και μας γύρισε έτσι για λίγο πίσω στην εποχή των αγανακτισμένων. Τότε που μαζί με τον Χαϊκάλη, μόνοι εναντίον όλων, τα είχαν βάλει με το σύστημα, αν θυμάστε. Τότε που το μίσος μεταβολιζόταν σε δήθεν καλαμπούρι και έτσι γινόταν εύπεπτο και από το κοινό.
Το πλήθος από κάτω, ακούγοντας τις βρισιές και τις κατάρες, ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Μπράβο, μπράβο. Επιτέλους κάποιος είπε αυτό που πραγματικά αισθάνονται. Κάποιος εξέφρασε το μίσος και την απέχθεια που αισθάνονται για τους δημοσιογράφους. Εντάξει, ίσως όχι για όλους. Για κάποιους. Αυτό το μίσος και την απέχθεια που εκείνοι εκφράζουν μέσα από ψευδώνυμα προφίλ στα social media, το είπαν εκείνοι, επώνυμα και φωναχτά και δημόσια και έφθασε αμέσως σε χιλιάδες αποδέκτες. Ακόμα και η επαναστάτρια της Φιλοθέης έσπευσε να τους δώσει συγχαρητήρια. Πες τα Χρυσόστομε, αναφώνησε η Τάνια.
Δεν έχει μεγάλη σημασία ότι η κατηγορία που τους αποδόθηκε ήταν άδικη. Ότι ο Πορτοσάλτε δεν είπε ότι καλώς έγιναν θυσία τα παιδιά στο μοιραίο τρένο, για να αποκτήσουμε επιτέλους σοβαρά τρένα. Είπε ότι τα παιδιά πήγαν άδικα, αλλά δεν γυρίζουν πίσω. Τουλάχιστον, με αφορμή αυτήν την τραγωδία, ας αποκτήσουμε επιτέλους ασφαλή σιδηρόδρομο. Ούτε ο Παύλος Τσίμας είπε ότι είναι μια χρυσή ευκαιρία για να αποκτήσουμε σύγχρονο σιδηρόδρομο. Είπε ότι είναι ένα σημείο καμπής, και μετά από μια τέτοια τραγωδία- επειδή το ελληνικό κράτος σπεύδει να κάνει τα αυτονόητα μόνο μετά από ένα σοκ και υπό την πίεση της κοινής γνώμης- η μόνη μας παρηγοριά θα είναι ότι θα αποκτήσουμε πλέον, ελπίζουμε, ένα σωστό σιδηροδρομικό δίκτυο.
Τα πορτρέτα τους έγιναν πανό για τις διαδηλώσεις. Με ένα μεγάλο Χ στο πρόσωπο. Τα μοίρασε το ΚΚΕ στους νεαρούς διαδηλωτές, λένε οι κακές γλώσσες. Η τοξικότητα βλέπετε είναι μεταδοτική, πόσο μάλλον όταν υπάρχει ανταγωνισμός. Ο Γιάννης Πρετεντέρης και η Σία Κοσιώνη βρέθηκαν στη διαδήλωση, παρέα με το μισό υπουργικό συμβούλιο, σαν να θήτευσαν και εκείνοι στο υπουργείο Μεταφορών. Ποια είναι ακριβώς η κατηγορία; “Τα έλεγαν οι συνδικαλιστές κι εσείς τα κρύβατε. Και τώρα πάτε να τα ρίξετε στον φουκαρά τον σταθμάρχη”.
Ισως δεν είναι να απορεί κανείς πραγματικά για το κύμα της οργής. Οι δημοσιογράφοι και δη οι δημοσιογράφοι των συστημικών μέσων, όπως θέλει το jargon του ΣΥΡΙΖΑ, είναι για μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης συμμέτοχοι της εξουσίας, κολλητοί (ή και συγγενείς) των υπουργών και υπερασπιστές του πολιτικού και κοινωνικού status quo. Ακόμα χειρότερα, ορισμένοι μετέχουν και στο εγχώριο life style. Φωτογραφίζονται σε gala και επιδεικνύουν στα social την οικονομική τους άνεση. Ποια άλλη απόδειξη ενοχής χρειάζονται οι οπαδοί της ταξικής πάλης;
Σε μια φάση που όλα είναι υπό αμφισβήτηση από το σοκ της τραγωδίας, σε μια φάση που το πολιτικό σύστημα απονομιμοποιείται, αφού θεωρείται υπεύθυνο για την τραγωδία, πολύ περισσότερο ακόμα και από τον σταθμάρχη της Λάρισας που προκάλεσε το δυστύχημα, η μπάλα της οργής παίρνει και τους δημοσιογράφους.
Το πλήθος των ρεπορτάζ που ακολούθησαν την τραγωδία και ανέδειξαν τις παθογένειες του συστήματος, το όργιο της δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας στο σταθμαρχείο της Λάρισας, τους αδιάφορους επιθεωρητές και τους κοπανατζήδες υπαλλήλους, τις συμβάσεις για την τηλεδιοίκηση και τις φωτοσημάνσεις που δεν ωριμάζουν ποτέ και τα συστήματα μένουν σε εκκρεμότητα για χρόνια, όλα τα ρεπορτάζ, αντιμετωπίστηκαν με αδιαφορία από τους αναγνώστες- τηλεθεατές. Τώρα μας τα λέτε; Ήταν η συνήθης επωδός. Ακόμα χειρότερα. Η ανάδειξη των ευθυνών των υπαλλήλων, ερμηνεύθηκε σαν μια απόπειρα μετάθεσης των ευθυνών από τα υπουργεία, στους κακόμοιρους τους υπαλλήλους.
Υπάρχει άλλωστε παρελθόν. Το έδαφος της οργής το έχει καλλιεργήσει εδώ και χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη από την εποχή προ μνημονίων. Τότε που η διαπλοκή των ΜΜΕ, των Τραπεζών και της εκτελεστικής εξουσίας, ήταν η αφελής ερμηνεία της χρεοκοπίας. Τότε που ο εχθρός κρυβόταν στα δελτία ειδήσεων των 8. Ακολούθησε η στοχοποίηση των δημοσιογράφων από τη λίστα Πέτσα.
Είμαστε θύματα μιας καμπάνιας εναντίον της ελευθερίας της έκφρασης; Είμαστε θύματα μιας εκστρατείας κανιβαλισμού, από τον φανατισμό της πλατείας; Ο Μιχάλης Μητσός χθες στα Νέα, σημείωσε και σωστά, ότι το κύμα της οργής είναι μονόπαντο. Δεν έχει στόχο γενικώς τους δημοσιογράφους. “Αλλά τους δημοσιογράφους της μιας πλευράς, ας πούμε της φιλελεύθερης”. Η οργή σιωπά, κάμπτεται όταν οι δημοσιογράφοι υπερασπίζονται καταδικασθέντες από δικαστήρια ή τον δικτάτορα Πούτιν. Εκεί ισχύει η ελευθερία του λόγου. Εδώ, δεν ισχύει.
Θα ήταν άδικο όμως , θα ήταν λάθος να αποδώσουμε όλο αυτό το κύμα, όλη αυτή την αντίδραση, μόνο στην προϊστορία της κρίσης, στους φανατισμούς ή στις σκοπιμότητες των τηλεπαρουσιαστών, που διεκδικούν να εκφράσουν το λαϊκό αίσθημα τροφοδοτώντας την εχθροπάθεια και το μίσος. Θα πρόδιδε έλλειψη αυτογνωσίας.
Η αντίδραση, οι εκδηλώσεις οργής, “πατάνε” πάνω στο υπέδαφος της χαμένης αξιοπιστίας των media. Η πολιτική πόλωση και η συστοίχηση των ελληνικών ΜΜΕ σε γαλάζια και κόκκινα, είναι το πρόσφορο έδαφος όπου εκφράζεται αυτή η αντιπάθεια για τα μέσα και τους δημοσιογράφους. Με άλλα λόγια, βάλαμε κι εμείς τα χεράκια μας για να βγάλουμε τα μάτια μας δηλαδή.
πηγη capital.gr
