Πολίτικη και φουσκωτή σαν τσουρέκι, με μοσχοβολιά από μαχλέπι; Ευωδιαστή σμυρναίικη με μπαχαρικά, σαν αφράτο κέικ; Αλμυρή, με ζυμωτά φύλλα, γεμιστή με πράσο, κρέας ή κοτόπουλο, όπως τη φτιάχνουν στη Μακεδονία, στη Θράκη και στην Ηπειρο;
Λίγη σημασία έχει, αφού όλες, γλυκές ή αλμυρές, είναι βασιλόπιτες με βούλα ελληνική και παράδοση αρχαιότατη. Στα αστικά κέντρα προτιμάται βέβαια η γλυκιά εκδοχή της και ο συναγωνισμός στα γνωστά ή λιγότερο διάσημα ζαχαροπλαστεία είναι μεγάλος τούτες τις μέρες. Η αλμυρή της εκδοχή, ωστόσο, παραμένει στο μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Ελλάδας.
Οσα έθιμα κι αν συνδέονται με το Δωδεκαήμερο, από όπου και αν προέρχονται, αυτό της βασιλόπιτας και της τελετουργικής κοπής της αμέσως μετά την αλλαγή του χρόνου από τον άρρενα νοικοκύρη του σπιτιού χαίρει καθολικής αποδοχής. Η σημασία του φαίνεται, μάλιστα, και από το γεγονός ότι η κοπή της δεν περιορίζεται στο σπίτι: υπηρεσίες, εταιρείες, σύλλογοι, ομάδες και σωματεία, όλοι κόβουν πίτα «για το καλό». Πώς έφτασε όμως μέχρι τις μέρες μας;
Διαβάστε περισσότερα στο δημοσίευμα του Γαστρονόμου.
