Να με συγχωράτε κιόλας αλλά δυο μέρες τώρα κλώθω στο μυαλό μου το εξής ερώτημα: δηλαδή με τα επιπλέον 400 ευρώ κάναμε βήμα προς την (ανα)γέννηση της Ελλάδας; Αυτά λείπουν από τα νέα ζευγάρια; 400 ευρώ και όλα καλά;
Αυτά τι εξασφαλίζουν δηλαδή; Πάνες, βρεφικό γάλα, ρούχα, χαρτζιλίκι, αθλητική δραστηριότητα, φροντιστήριο, προσωπικά έξοδα και άλλα πόσα που χρειάζεται ένας άνθρωπος από την πρώτη μέρα μέχρι της ζωής του τη στιγμή που θα απογαλακτιστεί από την οικογένεια και θα βγάζει μόνος του τα προς το ζην;
Για να τεκνοποιήσει κανείς σήμερα κουτσά στραβά θα τα βρει τα χρήματα. Το ζήτημα δεν ήταν ποτέ αυτό, αλλά πάντα το μετά.
Πως θα το μεγαλώσει το παιδί ή τα παιδιά. Πως θα καλύψει ένας γονιός τις ανάγκες του παιδιού του όντας συνεπής προς αυτό αλλά και σε όλα τα άλλα που η «αδηφάγα» καθημερινότητα του επιβάλλει.
Για να λέει με σιγουριά πως μπορεί!
Το μπορώ λείπει όχι το θέλω.
Θέληση μπορεί να υπάρχει ,αλλά πώς ένα ζευγάρι που δεν βρίσκει δουλειά ή έστω της προκοπής μεροκάματο θα πει με σιγουριά πως ήρθε η ώρα να κάνει το επόμενο βήμα; Πως; Που από την πρώτη στιγμή του κοινού τους βίου ο οικονομικός… νταλκάς έρχεται σα θηλιά να του «στραγγίσει» το συναίσθημα και να «πνίξει» τα θέλω του; Η απάντηση «έλα μωρέ κι εμείς παλιά πώς τα κάναμε, που δεν είχαμε να φάμε;» Όχι, δεν είναι αποδεκτή αυτή η απάντηση.
Επειδή δεν είχαν να φάνε πόσα και πόσα πέθαναν από ασιτία. Ακριβώς επειδή δεν είχαν να φάνε πόσα παιδιά δεν πέρασαν τα 10 ή τα 18 έτη; Θέλουμε δηλαδή να συμβεί το ίδιο αλλά σε πιο σύγχρονο προσκήνιο;
Εν έτει 2024 μια τέτοια πρωτοβουλία μπορεί να είναι κάτι, από το τίποτα, όχι όμως η λύση.
Για να ξεφύγει η χώρα μας από τον «καιάδα» της υπογεννητικότητας χρειάζονται πολιτικές ουσίας που θα βοηθήσουν τον νέο άνδρα και τη νέα κοπέλα να αρχίσουν να κάνουν και το σημαντικότερο: να υλοποιούν τα όνειρά τους στη χώρα μας. Πολιτικές που θα ενθαρρύνουν τα ζευγάρια να πουν το «ναι» στην οικογένεια, θα επιτρέψουν στον άνδρα να νοιώθει σίγουρος ότι μπορεί να πατάει στα πόδια του για να παρέχει τα πρέποντα στην φαμίλια και στη γυναίκα να νοιώθει ότι είναι ισότιμο μέλος της κοινωνίας και μπορεί αξιοπρεπώς να εργαστεί για να υπο-στηρίξει το σπίτι της.
Έως τότε, οτιδήποτε λιγότερο δεν μπορεί παρά να είναι ασπιρίνη στην «νοσούσα» Ελλάδα που όλα δείχνουν πως σιγά σιγά πνέει τα λοίσθια…
