Με αφορμή μία ακόμα «κραυγή» αγωνίας που εκφράστηκε από κατοίκους της περιοχής των Αρφαρών αυτή τη φορά, στην επικαιρότητα επανήλθε το μείζον πρόβλημα της παραβατικότητας και της έξαρσης φαινομένων που… αναστατώνουν τις τοπικές κοινωνίες. Ξεπερνώντας κανείς όλα αυτά που έχουν πολύ-ειπωθεί και πολυγραφεί για την αξία της ασφάλειας, για τα περί Συνταγματικού δικαιώματος και άλλα τέτοια όμορφα, προσκρούει στην σκληρή μεν, πραγματικότητα δε που βιώνουν κάτοικοι περιοχών ακόμα και λίγα μέτρα έξω από τα αστικά κέντρα. Και φυσικά το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με τη μία ή την άλλη κάθε φορά περιοχή, με το ένα ή το άλλο περιστατικό που θα καταγραφεί ή θα… περάσει στο ντούκου.
Βεβαίως τα ζητήματα της αστυνόμευσης και το κατά πόσο ο όλος σχεδιασμός επαρκεί στο να καλύψει τεράστιες εκτάσεις με την υφιστάμενη αστυνομική δύναμη και… υποδομή είναι μία συζήτηση που από μόνη της μπορεί στην Ελλάδα να κρατήσει πολύ και να δώσει τόμους ολόκληρους με αιτίες και συμπεράσματα. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις αιτίες που πηγάζουν από τις κοινωνικές ανισότητες και τα όσα καθημερινά εκτρέφονται στον… απόηχο πολιτικών επιλογών που λύνουν ένα και δημιουργούν δέκα προβλήματα, οδηγώντας την πλειοψηφία των κατοίκων αυτών των περιοχών σε αδιέξοδες καταστάσεις.
Τι όμως χρειάζεται να γίνει; Φυσικά χρειάζεται ενίσχυση της αστυνόμευσης με κατεύθυνση την πρόληψη κι εν συνεχεία την καταστολή τέτοιου είδους φαινομένων. Φυσικά είναι αναγκαία η εφαρμογή πολιτικών που να συμβάλουν στην κοινωνική συνοχή. Φυσικά και το πρόβλημα όντας πρωτίστως κοινωνικό δεν λύνεται με ούτε με αφορισμούς, ούτε με εντάσεις ή με πιθανή άσκηση όποιας μορφής βίας. Φυσικά όμως είναι αναγκαία και η λήψη μέτρων ικανών να αποκρούσουν την αγωνία όλων εκείνων που ζητούν να ζήσουν αξιοπρεπώς διασφαλίζοντας την ιδιοκτησία τους.
Αλήθεια, ποια η απάντηση της συντεταγμένης Πολιτείας στον ταλαίπωρο από την κρίση και σκληρά φορολογούμενο πολίτη που φωνάζει κοιτάζοντας την οικεία του, «είμαι ανυπεράσπιστος»;
Του Κώστα Β. Τσερεντζούλια
