Η ψηφοφορία στη Βουλή για την επικύρωση της περιβόητης Συμφωνίας των Πρεσπών αποτελεί, σύμφωνα με τη συντριπτική πλειοψηφία ειδικών και μη, σταθμό για την πορεία της χώρας σε σχέση με τα εθνικά της συμφέροντα.
Από όποια πλευρά και να διαβάσει κανείς τη Συμφωνία, βλέπει πραγματικά ότι αυτή θα μας δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα μας έχει δημιουργήσει η εκκρεμότητα του ζητήματος εδώ και δεκαετίες.
Μέχρι τώρα έτρεχαν οι Σκοπιανοί να λύσουν το θέμα, έτσι ώστε να μπορέσουν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, αλλά και για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες, που αφορούν την ένταξή τους στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Δεν μπορούσαν να ανοίξουν την πόρτα και να μπουν στους διεθνείς οργανισμούς, πέρα από τις μεμονωμένες αναγνωρίσεις κρατών που είχαν πετύχει, γιατί εμείς κρατούσαμε το κλειδί.
Τώρα, από εδώ και πέρα θα τρέχουμε εμείς. Θα τρέχουμε, για να προστατευτούμε από τυχόν συνέπειες, που μπορεί να υπάρξουν στο άμεσο μέλλον μετά την αναγνώριση που τους δώσαμε για το λεγόμενο «μακεδονικό έθνος» και «μακεδονική γλώσσα». Αν οι ισχυροί του πλανήτη το θελήσουν, έχοντας στα χέρια τους τα «όπλα» με τη Συμφωνία των Πρεσπών, μπορούν προχωρήσουν στη δημιουργία μίας μεγάλης «Μακεδονίας» και τότε ο Θεός ας βάλει το χέρι του…
Το σύνθετο όνομα δεν δημιουργούσε το πρόβλημα, η εθνικότητα όμως και η γλώσσα που τους αναγνωρίσαμε μπορούν να ανοίξουν τον Ασκό του Αιόλου.
Γι΄ αυτό και η 24η Ιανουαρίου του 2019, ημέρα ψηφοφορίας της Συμφωνίας στη Βουλή, μπορεί να αποδειχτεί στο άμεσο μέλλον ημέρα αποφράδα για τον ελληνισμό!
Ίσως κάποιος να ισχυριστεί – καλοπροαίρετος, δεν λέω, με τους κακοπροαίρετους δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε – ότι υπερβάλλουμε. Η ιστορία, όμως, έχει δείξει ότι συμφωνίες, όπως αυτή των Πρεσπών, ανοίγουν κερκόπορτες που οδηγούν σε μεγάλες εθνικές περιπέτειες.
Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι το ενδεχόμενο αυτό δεν έχει απασχολήσει ούτε έναν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ένας δεν έχει εκφράσει προβληματισμό για τη Συμφωνία, την οποία θα αποκαλυφθεί στο μέλλον ότι ελάχιστοι εξ αυτών την έχουν διαβάσει ή έστω έχουν καταλάβει τι εμπεριέχει. Μήπως την ύστατη ώρα πρέπει τουλάχιστον να προβληματιστούν;
Η κομματική πειθαρχία ή ο σκοπός της διατήρησης του κόμματος για όσο δυνατόν περισσότερο διάστημα στην εξουσία, δεν μπορεί να είναι το μέγα ζητούμενο για πολιτικούς της οποιασδήποτε πλευράς, αλλά και για πολίτες της οποιασδήποτε αντίληψης.
Η 24η Ιανουαρίου δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως μία ακόμη ημέρα. Είναι μία αποφράδα ημέρα, την οποία μπορεί να θυμόμαστε για πολλά πολλά χρόνια.
Του Γιάννη Τασσιόπουλου
