του Γιάννη Κ. Πρετεντέρη
Αν η χώρα είχε πέρυσι τον Ιούλιο κάποιον Αγιο, τότε οι ηττημένοι των εκλογών θα πρέπει μάλλον να ευχαριστούν κάποιον Θεό.
Για δύο λόγους.
Πρώτον, επειδή απαλλάχτηκαν από την ευθύνη της διακυβέρνησης σε μια στιγμή που (μετά την ολοκλήρωση του Μνημονίου) δεν είχαν πια κανέναν μπούσουλα και απλώς μοίραζαν εκατοστάρικα για να μείνουν στην εξουσία.
Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι το Μνημόνιο που ξεκίνησαν να καταργήσουν υπήρξε τελικά και το μοναδικό διαχειριστικό σχέδιο που διέθεταν.
Δεύτερον, επειδή αν δεν είχαν απαλλαγεί από τη διακυβέρνηση, θα αντιμετώπιζαν τα μεγάλα προβλήματα του τελευταίου δωδεκαμήνου ξέπνοοι, αποκαμωμένοι και (για άλλη μια φορά) απροετοίμαστοι.
Αντιλαμβάνομαι φυσικά ότι η ήττα πονάει κι ότι κανείς ηττημένος δεν μπορεί να δεχτεί την ήττα του με ανακούφιση.
Αλλά με το πέρασμα του χρόνου η αίσθησή μου είναι ότι η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αδικήθηκε και πρώτα από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αδικήθηκε από τον χαοτικό και τυχοδιωκτικό χαρακτήρα του πρώτου εξαμήνου.
Αδικήθηκε από ένα παρανοϊκό σύνδρομο που στην αριστερή φρασεολογία ονομάζεται «κατάληψη της εξουσίας».
Αδικήθηκε από τον διαρκή συγχρωτισμό με υπονόμους και υποκόσμους.
Αδικήθηκε από έναν κουτοπόνηρο τακτικισμό που έκανε ακόμη και εκείνα που οι ίδιοι θεωρούσαν πολιτικές επιτυχίες (όπως οι Πρέσπες) να μοιάζουν με φθηνά κόλπα.
Αν λοιπόν οι ίδιοι αδίκησαν τόσο τον εαυτό τους, τι μπορεί άραγε να περιμένουν από τους άλλους;
Είναι βέβαιο ότι μια διακυβέρνηση χωρίς Παππά, Πολάκη, Παπαγγελόπουλο ή Καμμένο, χωρίς μια «κοινωνική μεροληψία» που έμοιαζε περισσότερο με κοινωνική μνησικακία και μοχθηρότητα, θα είχε αφήσει καλύτερες εντυπώσεις.
Και σίγουρα ένα πλουσιότερο κεφάλαιο επιδοκιμασίας κι αποδοχής. Σε τελευταία ανάλυση δεν θα κινδύνευαν τώρα να τους μαζεύουν τα περιπολικά.
Ούτως ή άλλως είναι προφανές πως μόνο όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιήσει τα λάθη του θα βρει τον δρόμο του. Προς το παρόν, δώδεκα μήνες μετά την εκλογική ήττα, παραπαίει. Σαν να μην μπορούν να καταλάβουν τι τους συνέβη!
Υπάρχει όμως κι ένας άλλος λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να ευχαριστούν τον Θεό κι εμείς μαζί: η δυσάρεστη κατάληξή τους μπορεί να λειτουργήσει ως σωφρονιστικο παράδειγμα για τον Μητσοτάκη και τους επόμενους.
Εμπεριέχει το θεμελιώδες δίδαγμα ότι οι δημοκρατίες δεν σηκώνουν καθεστώτα. Διότι στη δημοκρατία η εξουσία είναι διάχυτη και ασκείται από πολλούς.
Ως εκ τούτου, οι μαγκιές δεν είναι πολιτική. Απλώς η πολιτική θέλει μαγκιά.
Στα υπόλοιπα, ο Θεός βοηθός.
πηγή: in.gr
