Το τέλος κάθε μεγάλου έρωτα ραγίζει την καρδιά εκείνου που μένει πίσω. Μπορούμε, άραγε, να αποτρέψουμε αυτό το τόσο επώδυνο συναίσθημα; H Σάντρα Λάνσλαγκ, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι, μελετά τις συνέπειες που έχει ο ερωτικός χωρισμός στον εγκέφαλο, και πιστεύει ότι κάτι τέτοιο ίσως είναι δυνατό.
«Πάντα προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τις ασθένειες, ακόμη όταν είναι πολύ σοβαρές. Γιατί, λοιπόν, να μη βοηθήσουμε τους ανθρώπους που νιώθουν ότι η καρδιά τους έσπασε, ώστε να προχωρήσουν με τη ζωή τους», διερωτάται.
Ολοι, άλλωστε, έχουμε βιώσει τέτοια συναισθήματα και όλοι ελπίζουμε ότι θα καταφέρουμε να συνέλθουμε και να ερωτευτούμε ξανά. Εχουμε, άραγε, λόγο σε αυτήν τη διαδικασία; Μπορούμε εκουσίως να πάψουμε να αγαπάμε; Κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι αυτό είναι εφικτό. «Μπορείς να το δουλέψεις», λέει η δρ Ελεν Φίσερ, ανθρωπολόγος και ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Κίνσεϊ της Νέας Υόρκης. Η ίδια ερευνά την ανατομία της αγάπης και το 2005 μελέτησε τις μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου εκατό εθελοντών, προσπαθώντας να εντοπίσει το νευρωνικό κύκλωμα της ρομαντικής αγάπης. Οπως διαπίστωσε, είναι το ίδιο που συνδέεται με την πείνα και τη δίψα και ονομάζεται κοιλιακή καλυπτρική περιοχή (VTA). Ενεργοποιείται όταν ερωτευόμαστε. Αυτή ακριβώς η βιολογική λειτουργία καθιστά τόσο δύσκολο να σταματήσουμε να είμαστε ερωτευμένοι. «Είναι σαν να προσπαθείς να μη νιώθεις δίψα. Δεν είναι καθόλου εύκολο», καταλήγει η δρ Φίσερ. Η ειδικός υπέβαλε 17 άτομα που μόλις είχαν εγκαταλειφθεί από τους συντρόφους τους σε μαγνητική τομογραφία και διαπίστωσε δραστηριότητα τόσο στην κοιλιακή καλυπτρική περιοχή όσο και εγκεφαλικές λειτουργίες που συνδέονται με τη διασύνδεση, αλλά και τον φυσικό πόνο.
Η δρ Λάνσλαγκ πιστεύει ότι υπάρχει ελπίδα ακόμη και για όσους νιώθουν ότι η καρδιά τους έγινε κομμάτια. Πραγματοποίησε, άλλωστε, δύο έρευνες προκειμένου να διαπιστώσει αν κάποιος μπορεί με τη δύναμη της θέλησης να σταματήσει να νιώθει έρωτα. Δύο προσεγγίσεις βοήθησαν σε αυτό: Πρώτον, οι αρνητικές σκέψεις για το πρόσωπο από το οποίο προσπαθείς να απαγκιστρωθείς. Βέβαια, αυτό σε κάνει να μη νιώθεις τόσο ερωτευμένος, αλλά δεν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, παραδέχεται. Ενας άλλος τρόπος είναι να σκέφτεσαι πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο, αποσπώντας το μυαλό από το άτομο που προσπαθείς να σταματήσεις να αγαπάς. Αυτό έκανε πράγματι τους ανθρώπους πιο χαρούμενους, αλλά παρέμειναν ερωτευμένοι.
Η Μπέθανι Κουκ, κλινική ψυχολόγος στο Σικάγο, η οποία ειδικεύεται στη νευροψυχολογική αξιολόγηση, νιώθει άβολα με αυτό το θέμα της εκούσιας διακοπής του ερωτικού αισθήματος. «Η αγάπη και η τρυφερότητα είναι θεμελιώδεις ανθρώπινες ανάγκες. Δεν μπορούμε αυτοβούλως να τις στερήσουμε από τον εαυτό μας. Είναι σαν να πούμε ότι συνειδητά μπορούμε να σταματήσουμε να αναπνέουμε. Δεν έχουμε αυτήν τη δύναμη. Κάτι τέτοιο, εξάλλου, θα ήταν εντελώς αντίθετο με την ανθρώπινη φύση μας και με όλα όσα γνωρίζουμε για το είδος μας, χάρη στις επιστήμες».
Πηγη:
