Με μεγάλο ενδιαφέρον για τα ηχηρά μηνύματα που περιλαμβάνει, η σημερινή δημόσια παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά, η πρώτη μετά τη διαγραφή του από το κυβερνών κόμμα μετά την απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη .
Ο πρώην πρωθυπουργός μιλά στο συνέδριο που διοργανώνει η εφημερίδα «Το Βήμα» (12 και 13 Δεκεμβρίου) σε συνεργασία με το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων και το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών με θέμα την πορεία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Ζήσαμε συγκλονιστικές ανατροπές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό
Η Ελληνική εξωτερική πολιτική είχε τρεις διακριτές προσεγγίσεις.
Είχαμε μια αυστηρά εθνοκεντρική πολιτική με κύριο εκφραστή τον Ανδρέα Παπανδρέου και με παράδειγμα το ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας – Κύπρου
Από την άλλη πλευρά είχαμε εξωτερική πολιτική που εκχωρούσε την υπεράσπιση των Ελληνικών συμφερόντων στο διεθνές δίκαιο και στους διεθνείς οργανισμούς, κυρίως στην ενωμένη Ευρώπη με εκφραστή τον Κώστα Σημίτη
Είχαμε, τέλος, την πολυδιάσταση εξωτερική πολιτική του Κωσταντίνου Καραμανλή που συνέθετε τις δυο προηγούμενες προσεγγίσεις κρατώντας όμως τις ισορροπίες και τα όρια με κορυφαία παράδειγμα τη ένταξη της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς
Πίστευε ο Καραμανλής ακράδαντα στους ευρωατλαντικούς θεσμούς αλλά την ίδια ώρα αναζητούσε ρόλους για την Ελλάδα και επιχειρούσε ποικίλα ανοίγματα προς όλες τις κατευθύνσεις
Αυτή την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, επιστρέψτε μου να πω, ότι την υπηρέτησε μετά τον Καραμανλή, και ο Κώστας ο Καραμανλής, και επιστρέψτε μου να πω κι εγώ
Στη διαδρομή μου είχα την τύχη να γνωρίσω, προσωπικά, τα περισσότερα ιερά τέρατα της εποχής
Μια πρώτη παρατήρηση καμία σχέση μ τους σημερινούς. Οι διαφορές σε ηγετικότητα αβυσσαλέες
Έζησα μεγάλες αλλά και δραματικές στιγμές, με κορυφαία την πρωτογενή κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης
Ήταν τότε ο θρίαμβος της Δύσης που όμως γέννησε την προβληματική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας μας κληροδότησα το μακεδονικό έζησα και την κατάρρευση του καθεστώτος Χότζα στην Αλβανία, ακολούθησαν οι πόλεμοι στο ΙΡΑΚ….
Χρόνια μετά, από άλλη θέση, θυμάμαι τη γερμανική πλέον Ευρώπη της Μέρκελ, την έλλειψη αλληλεγγύης την τιμωρητική της διάθεση την απουσία πράματος με κορυφαία παράδειγμα την κρίση στην πατρίδα μας. Αφού μας αμφισβήτησαν, αφού τους διαψεύσαμε θετικά και πιάσαμε τους στόχους μας ταχύτερα απ’ ότι περίμεναν στο τέλος μας τράβηξαν το χαλί και μάλιστα αφού παραδέχθηκαν και ψήφισαν ομόφωνα ότι μπορούσαμε πια να βρούμε από τα μνημόνια
Θυμάμαι το ‘14, στη δική μας προεδρία, όταν ήμουνα επισήμως πρόεδρος στην Ε.Ε. που απελπισμένα προσπάθησα στις προγραμματικές μου δηλώσεις να αφυπνίσω τους ομολόγους μου για το νέο μεγάλο επικίνδυνο πρόβλημα που είχε εμφανιστεί, την λαθρομετανάστευση. Έπεσα σε τοίχο. Έκαναν ότι δεν με άκουγαν, αδιαφορούσαν(…) το κατάλαβαν όμως πολύ αργότερα, όταν το πλήρωσαν ακριβά και οι κοινωνίες τος και οι χώρες τους και οι ίδιοι
Και τώρα τι βλέπουμε; Προσωρινή ακυβερνησία στην Αμερική όπου ο Τραμπ με τελείως διαφορετικές απόψεις από τον Μπάιντεν δεν έχει αναλάβει ακόμη καθήκοντα, όμως η εκλογή του και μόνη της προκαλεί σεισμούς σε όλο τον κόσμο
Βλέπουμε ουσιαστική ακυβερνησία στη Γαλλία και στη Γερμανία με ανύπαρκτο πλέον το Γαλλογερμανικό άξονα
Την ώρα που η καρέκλα και της νέας βρετανικής κυβέρνησης ήδη τρίζει…
Στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν εκλεγεί κυβερνήσεις που στις Βρυξέλλες θεωρούνται είτε αιρετικές είτε ακροδεξιές, είτε αντισυστημικές
Το όραμα της πολιτικής σύγκλισης, την προσπάθεια – εποχή Ντελόρ – που έζησα ως υπουργός εξωτερικών έχει πλέον τραυματιστεί βαριά
Στην Ουκρανία συμπληρώνονται τρία χρόνια πολέμου. Το Ισραήλ πολεμάει σε δυο μέτωπα, στη Συρία χάος
Ο διεθνής ορίζοντας ποτέ δεν ήταν τόσο σκοτεινός. Η Ευρώπη ποτέ, τις τελευταίες δεκαετίες, τόσο παραλυμένη και η Δύση ποτέ δεν ήταν τόσο διχασμένη
Σε μια Ελλάδα που συνεχώς άλλαζε τα τελευταία 50 χρόνια μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταμορφωνόταν παρέμεναν δυο σταθερές: πρώτον όταν είχαμε απέναντί μας πάντοτε μια απειλητική Τουρκία (..) που κύριος στόχος της είναι να αποτρέψει τη δημιουργία κουρδικού κράτους στα νότιο-ανατολικά της και να επεκτείνει την επιρροή και τον έλεγχο της στα δυτικά της σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Αυτό που τώρα ονομάζει γαλάζια πατρίδα
Δεύτερη σταθερά η ένταξη και παραμονή μας στον ατλαντικό γεωστρατηγικό χώρο
Το ζήτημα όμως δεν είναι σε ποιο διεθνές πλαίσιο εντασσόμαστε αλλά πως λειτουργεί αλλά πως λειτουργεί ο συνασπισμός μέσα στον οποίο ανήκουμε, και πως λειτουργούμε εμείς οι ίδιοι μέσα σε αυτόν
Γεωπολιτική ένταξη σημαίνει να χτίζεις συμμαχίες όχι να αναζητείς συνεχώς προστάτες
Όταν αναζητάς προστάτες, οι φίλοι σου σε αντιμετωπίζουν ως βαρίδι, οι αντίπαλοί σου ως εύκολο στόχο και στη μεγάλη ανάγκη σου χάνεις τους συμμάχους σου και μένεις χωρίς προστάτες
Απέναντι στην Τουρκία και στην επιθετικότητά της πρέπει να έχουμε αποτρεπτική πολιτική
Η αποτροπή είναι η επιλογή που έχει ο λιγότερος ισχυρός όταν δεν θέλει να υποταχθεί
Μόνο που η αποτροπή απαιτεί πειστικότητα και αξιοπιστία
Η αποτροπή μόνη της δεν φτιάνει χρειάζονται και συμμαχίες, αληθινές συμμαχίες
(Η Τουρκία) δημιουργεί περισσότερους εχθρούς απ’ όσους μπορεί να αντιμετωπίσει, εμπλέκεται σε περισσότερες εστίες έντασης απ’ ότι μπορεί να διαχειριστεί. Αυτήν ακριβώς την ευκαιρία είχαμε αδράξει ως κυβέρνηση το ’13 και προχωρήσαμε στον άξονα Κύπρου -Ισραήλ με την Ελλάδα και αμέσως μετά στο άλλο τρίγωνο Ελλάδα – Κύπρος – Αίγυπτος
Έγινε και τρίτο βήμα. Η συμφωνία αμυντικής αρωγής Ελλάδας – Γαλλίας το ’22. Μήνες πριν το υποστήριζα κάποιοι ως συνήθως με κατέκριναν, τελευταία η θέση, στο τέλος υιοθετήθηκε
Αυτές οι τρείς “τοπικές συμμαχίες” κατά κοινού εχθρού, είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της Ελληνικής Αποτροπής! Αλλά δεν αρκούν ούτε αυτές.
Η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει νέο ρόλο για τον εαυτό της, στην Ευρώπη και στη Δύση συνολικά
Τον ενεργειακό εφοδιασμό, την ενεργειακή ασφάλεια και την ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης! Που περνάει από την Ανατολική Μεσόγειο, όπου υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα. Και μεγάλο μέρος τους βρίσκεται σε Ελληνική και Κυπριακή ΑΟΖ. Κι εκεί η Τουρκία επιδιώκει να υφαρπάξει τα πάντα – και από Ελλάδα και από Κύπρο. Ενώ η ίδια είναι ενεργειακός συνεταίρος της Ρωσίας
Πώς θα ήταν όμως δυνατό να “απεξαρτηθεί” η Ευρώπη από το ρωσικό αέριο και ταυτόχρονα να εξαρτηθεί από τον… “συνεταίρο” της Ρωσίας, την Τουρκία; Αυτό είναι το ερώτημα…
Η εκλογή Τράμπ σηματοδοτεί ξεκάθαρα, μεταξύ άλλων, και επιστροφή στους υδρογονάνθρακες, εκεί που η Ελλάδα κατέχει το ανεκτίμητο γεωστρατηγικό asset για την ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης.
Η Τουρκία είναι προστάτης των Σουνιτών ισλαμιστών, τους φιλοξενεί, τους υπερασπίζεται, τους “διακινεί”, ενίοτε και τους υποκινεί – και αποτελεί την κύρια πηγή εισόδου των παράνομων εργαλειοποιημένων στην Ευρώπη, μέσω Ελλάδας. Κι ύστερα εκβιάζει την Ευρώπη ότι θα στείλει κι άλλους. Και η Ευρώπη βέβαια συνεχίζει να τη χρηματοδοτεί…
Με την εκλογή Τράμπ είναι η ώρα να κλείσουν ουσιαστικά τα σύνορα και να ξεκινήσουν οι επανα-προωθήσεις των παράνομων στις χώρες προέλευσής τους. Κι όχι να χορηγούμε αφειδώς άσυλο ώστε να παρουσιάζουμε τάχα μείωση ροών…! Δείτε πρόσφατα τι έγινε στην Ρόδο, και σε άλλα νησιά.
Τώρα άλλωστε η Τουρκία βοηθά τους… τζιχαντιστές να επιβληθούν στη Συρία! Κι ανοίγει το δρόμο για να χτυπήσει τους Κούρδους της Συρίας, τους οποίους όμως, στηρίζουν υποτίθεται και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ!
Το Ισραήλ νοιώθει ανακουφισμένο που διαλύθηκε το προπύργιο του Ιράν και της Χεζμπολάχ. Νοιώθει ως νίκη του που έπεσε ο «διάδρομος» Ιράν-Μεσογείου, που περνούσε από τη Συρία του Ασαντ
Στη Συρία έπεσε ένα καθεστώς, αλλά άνοιξε ο «ασκός του Αιόλου» Κι εμείς εδώ … πανηγυρίζουμε!
Η Τουρκία στηρίζει τους τζιχαντιστές και χτυπάει τους Κούρδους. Ενώ το Ισραήλ θεωρεί απειλή τους τζιχαντιστές και στηρίζει τους Κούρδους! Σε μια σύγκρουση ανάμεσά τους, εμείς με ποιόν θα είμαστε;
Υπενθυμίζω ότι με τον ένα έχουμε «στρατηγική συμμαχία» και με τον άλλο έχουμε πρόσφατα υπογράψει -αν είναι δυνατόν!- Σύμφωνο «Φιλίας ». Είναι αυτό Εξωτερική Πολιτική;
Υιοθετούμε, υποτίθεται, την Αποτροπή και εφαρμόζουμε στην πράξη το αντίθετο της Αποτροπής: Τον Κατευνασμό! — Υπογράφουμε “Διακηρύξεις περί Φιλίας” με την Τουρκία, τη στιγμή που η Τουρκία έχει δημιουργήσει νέα “τετελεσμένα” σε βάρος μας: Το “τουρκολυβικό μνημόνιο…
Η Τουρκία καταπατά έξω από την Κάσο, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, δηλαδή την ΑΟΖ που εμείς έχουμε διακηρύξει και οριοθετήσει με την Αίγυπτο – παρόλα αυτά εξακολουθούμε να μιλάμε για “φιλία” με την Τουρκία!
Κι ερωτώ : γιατί ενημέρωσε το Ιταλικό πλοίο την Τουρκία για εργασίες σε διακηρυγμένη ελληνική ΑΟΖ; Ξέρει μήπως κάποιος από την ελληνική κυβέρνηση να μας πει ή .. «όλα καλά»;
Δηλώνουμε ότι “κόκκινη γραμμή” για μας είναι τα 6 μίλια γύρω από τα νησιά μας. Δηλαδή, η ζώνη κυριαρχίας. Κι αφήνουμε έξω τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Δηλαδή στέλνουμε το μήνυμα στην Τουρκία, ότι δεν θα αντιδράσουμε, αν καταπατήσουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αυτό δεν είναι Αποτροπή, είναι ο ορισμός του Κατευνασμού.
Όμως το πιο ταπεινωτικό είναι ότι η Ελλάδα ψήφισε τον τούρκο διπλωμάτη κ. Σινιρίογλου, ως νέο Γενικό Γραμματέα του ΟΑΣΕ. Εναν σκληρό οργανωτή και θιασώτη της “Γαλάζιας Πατρίδας”! Αυτό κι αν λέγεται “Κατευνασμός”!
Δηλαδή, στον Οργανισμό για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια, η Ελλάδα στήριξε τον εκπρόσωπο της κατοχικής δύναμης στην Κύπρο!
Αληθεύει ότι ήταν η Ελλάδα που αποφάσισε, που πίεσε και τελικά επέβαλε στην Κύπρο να αποδεχτεί και να υπερψηφίσει την υποψηφιότητα Σινιρίογλου, ναι ή όχι;
Το 2014, κατά την Ελληνική Προεδρία, ζήτησα με ευθύνη της Κομισιόν να δημιουργηθούν επίσημοι Χάρτες για την πλήρη θαλάσσια δικαιοδοσία όλων των χωρών-μελών. Πράγματι, ένα χρόνο αργότερα, το 2015, η Κομισιόν έβγαλε τους σχετικούς χάρτες που συμπίπτουν απόλυτα, με το Χάρτη της Σεβίλλης
Αντί να κάνουμε “σημαία” μας τον Χάρτη που μας κατοχυρώνει πλήρως, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, για να μην “ερεθίσουμε” την Τουρκία… Η οποία ζητάει συνεκμετάλλευση, κι εμείς απλώς παίζουμε φοβικά το παιχνίδι της καθυστέρησης.
Τι κέρδισε η Ελλάδα από τη διακήρυξη περί Φιλίας με την Τουρκία; Είχαμε λέει ήρεμα νερά… στον “αέρα”! Δηλαδή δεν είχαμε πολλές παραβιάσεις τουρκικών αεροσκαφών. Αλλά είχαμε αλλεπάλληλες τουρκικές Navtex και τη σοβαρότατη πρόκληση έξω από την Κάσο, μαζί με τις αλλεπάλληλες και προκλητικότερες από ποτέ δηλώσεις.
Τα “ήρεμα” νερά παρέμεναν “ήρεμα”, γιατί αυτοί μας προκαλούσαν ανοικτά κι εμείς κοιτάζαμε αλλού…
Η Τουρκία προσπαθεί να επιβάλει στην πράξη το Τουρκολυβικό Μνημόνιο έξω από την Κάσο!
Κι απαιτεί και πετυχαίνει να “λάβει ενημέρωση” από το Ιταλικό σκάφος για την πόντιση του καλωδίου. Λες και πρόκειται για δική της ΑΟΖ, όπως προβλέπει το δικό της παράνομο Τουρκολυβικό Μνημόνιο! Σε περιοχή μάλιστα όπου η Ελλάδα έχει οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ με την Αίγυπτο!
Η Τουρκία πέτυχε επίσης, να ξεκινήσει η άρση του αμερικανικού εμπάργκο για τα αναβαθμισμένα F-16.
Η Τουρκία ξεκίνησε και συζητήσεις με τη Γερμανία για να αγοράσει μαχητικά Εurofighter. Και μάλιστα προχθές ο Ταγιπ Ερντογάν δήλωσε πως επιθυμεί να προμηθευτεί από τη Ρωσία και νέα συστήματα S 400.
Όταν η Ελλάδα δεν αντιδρά στις τουρκικές προκλήσεις, αδυνατίζουν και τα επιχειρήματα όσων, στο εξωτερικό, αντιμετωπίζουν την Τουρκία ως “ταραχοποιό”.
Εμείς είμαστε αυτοί που με τη στάση μας υπονομεύουμε τις σχέσεις μας με τους αληθινούς μας συμμάχους.
Η κυβέρνηση μας βεβαιώνει ότι -εδώ και μήνες- συζητείται η μοναδική διαφορά μας με την Τουρκία, η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών.
Την ίδια ώρα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών μας διαψεύδει με συνεχείς δηλώσεις λέγοντας ότι συζητούνται τα πάντα και μάλιστα από την πίσω πόρτα.
Και διερωτώμαι: αν πράγματι συζητιέται κάθε φορά μεταξύ των δύο ΥΠΕΞ η επίλυση της μιάς και μόνης διαφοράς, που δημόσια η Τουρκια δεν αποδέχεται, τότε τι συζητάνε κάθε τόσο οι Γεραπετρίτης-Φιντάν επί ώρες;
Και θα το ξαναπώ. Είναι ο ίδιος ο υπουργός μας των Εξωτερικών που βγήκε και είπε ότι, προκειμένου να εξασφαλίσει τη “καλή γειτονία” και την ηρεμία με την Τουρκία, ας τον πουν… και “μειοδότη”!
Στέλνοντας το “μήνυμα” τόσο στην Τουρκία όσο και στην ελληνική κοινή γνώμη – μήνυμα που μόνον ανόητοι δεν μπορούνε να καταλάβουν – ότι άρχισαν πλέον να σβήνονται οι κόκκινες γραμμές μας. Κι αυτό καθιστά την Τουρκία ακόμα πιο αδιάλλακτη!
Γι’ αυτό και μόνον έπρεπε ο υπουργός Εξωτερικών να πάει σπίτι του. Τελεία και παύλα!
Στα τελευταία 50 χρόνια η Ελλάδα είχε επιτυχίες, είχε αποτυχίες, έκανε λάθη, έκανε σωστά και έκανε και πολλά “λειψά”.
Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ήταν που απορρίφθηκε το Σχέδιο Ανάν και μπήκε η Κύπρος ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Κι έτσι η Τουρκία δεν ελέγχει σήμερα το σύνολο της Κύπρου.
Αντί όμως να αξιοποιήσουμε αυτή την επιτυχία, έχουμε ουσιαστικά εγκαταλείψει την Κύπρο στην προοπτική μιας…”πολυμερούς διάσκεψης” – με ισότιμη μεταχείριση του ψευδοκράτους, εκτός πλαισίου Ευρώπης και κατά παράβαση του “Κοινοτικού Κεκτημένου”.
Αφήσαμε την Κύπρο μόνη της. Αυτό δεν είναι Εξωτερική Πολιτική!
Το να ακυρώνουμε την Αποτρεπτική μας Πολιτική και να υιοθετούμε εμπράκτως τον Κατευνασμό, δεν είναι Εξωτερική Πολιτική.
Το να υπονομεύουμε τις τοπικές συμμαχίες που χτίσαμε με χώρες τις περιοχής μας, δεν είναι εξωτερική Πολιτική.
Το να μην υπερασπιζόμαστε το Διεθνές Δίκαιο, όταν καθαρά μας ευνοεί δεν είναι εξωτερική Πολιτική.
Το να ξεπλένεται από τα λάθη μας η Τουρκία στα μάτια τρίτων δεν είναι Εξωτερική Πολιτική.
Ούτε είναι εξωτερική Πολιτική, να κάνει όσα αδιανόητα κάνει ο Ράμα στον Ελληνισμό της Χιμάρας, να μας λέει ανερυθρίαστα μέσα στη χώρα μας, ότι δεν υπάρχει Βόρειος Ήπειρος, κι εμείς… να πρωταγωνιστούμε να μπει η Αλβανία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Θα το έκανε άλλη χώρα αυτό, για τη δική της μειονότητα;
Για να μην πω ότι μόλις χθες ο Χακάν Φιντάν μίλησε πάλι για την ανάγκη προστασίας, όπως είπε της Τούρκικης μειονότητας της Θράκης και των ομογενών του στα Δωδεκάνησα…
Δεν με τρομάζει η Τουρκία. Με τρομάζει που εμείς έχουμε χάσει την “πυξίδα” μας! Εντελώς…
Υπηρέτησα και υπηρετώ σε όλη μου την πολιτική διαδρομή, την εθνική θέση ότι η Μακεδονία είναι μια και Ελληνική, δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα, δεν υπάρχει μακεδονική εθνότητα και ταυτότητα.
Πριν χάσει τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ νόμισε ότι “έλυσε” το Μακεδονικό! Με την διαβόητη Συμφωνία των Πρεσπών…
Αναγνώρισε εθνική ταυτότητα, γλώσσα και εθνότητα “Μακεδόνων” στα Σκόπια. Για να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ.
Το πρόβλημα του ψευδομακεδονικού αλυτρωτισμού μεταφέρθηκε στις σχέσεις Σκοπίων-Βουλγαρίας. Όπου η Βουλγαρία δεν αναγνωρίζει Μακεδονική γλώσσα και επιβάλλει να αλλάξει το Σύνταγμα των Σκοπίων ώστε να αναγνωριστεί η Βουλγαρική εθνότητα. Πράγμα που ακόμα δεν έχει γίνει. Ούτε και πρόκειται, όπως φαίνεται.
Ενώ, για τη δική τους γλώσσα, ήδη απειλούν και οι Αλβανοί των Σκοπίων, με βάση τη συμφωνία της Οχρίδας!
Όταν λίγο αργότερα ήλθε η στιγμή να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία, μας λένε και πάλι πως πρέπει να κάνουμε πίσω! Έναντι των Σκοπίων ,λέει, επειδή είναι πολύ αδύνατο κράτος και δεν μπορεί να μας απειλήσει.
Και τώρα, έναντι της Τουρκίας, γιατί είναι πολύ ισχυρή και δεν μπορούμε, λέει, να την αντιμετωπίσουμε.
Σε κάθε περίπτωση εμείς πρέπει να κάνουμε τις μείζονες υποχωρήσεις – είτε αντιμετωπίζουμε ανίσχυρο είτε αντιμετωπίζουμε πανίσχυρο γείτονα… Γι’ αυτό υποστηρίζω ότι έχουμε χάσει την «πυξίδα» μας… Αυτό δεν είναι Εξωτερική Πολιτική!
Το να πηγαίνουμε για “Πρέσπες Αιγαίου και Ανατολικής Μεσογείου”, δεν είναι Εξωτερική Πολιτική. Είναι παραίτηση από κάθε Πολιτική.
Μοιάζουμε να εγκαταλείπουμε το Διεθνές Δίκαιο που κατοχυρώνει τα Κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Φτάσαμε στο σημείο να μας παραπέμπει η Κομισιόν γιατί δεν εφαρμόζουμε τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό για να μην “ερεθίσουμε” την Τουρκία.
Δεν διεκδικούμε κανένα ρόλο στην περιοχή μας. Γίνονται σεισμικές αναταράξεις στη Μέση Ανατολή κι εμείς, απλώς δεν υπάρχουμε… Ενώ την ίδια ώρα κρατάμε σχέσεις «καλής γειτονίας» με τον μεγαλύτερο ταραχοποιό της περιοχής μας.
Αυτά όλα είναι πλήρης εγκατάλειψη της Εξωτερικής πολιτικής!
Το ερώτημα δεν είναι «Ειρήνη ή Πόλεμος». Αυτό είναι ψευτοδίλημμα. Άλλωστε, για να υπάρξει Ειρήνη, πρέπει να τη θέλουν όλοι… Και συνεχώς! Ενώ τον Πόλεμο αρκεί να τον επιδιώξει ένας… Και μια μόνη στιγμή!
Το αληθινό Πρόβλημα είναι αν θα έχουμε Εξωτερική Πολιτική, αν θα έχουμε Αποτροπή, αν θα έχουμε ενεργές συμμαχίες, αν θα διεκδικήσουμε ρόλους. Και τώρα δεν κάνουμε τίποτα απ’ όλα αυτά…
Εγώ πρώτος απεύχομαι τον Πόλεμο! Και γι’ αυτό είμαι αντίθετος με τον «Κατευνασμό» που συνήθως φέρνει τον Πόλεμο!
Όποιος αγαπά την Ειρήνη, δεν επιλέγει τον Κατευνασμό. Κάνει συμμαχίες κατά κοινού εχθρού – δεν τις ακυρώνει μόνος του.. Στέκεται αυστηρά σε κάθε πρόκληση
Δεν “διευκολύνει” τον επιθετικό γείτονά του, να αποκτήσει όπλα για να τα χρησιμοποιήσει εναντίον του… Η Ειρήνη είναι Ευθύνη!
Δεν υπηρετείται με… διακηρύξεις “φιλίας” προς κράτη “ταραχοποιούς”… Δεν υπηρετείται με υποκλίσεις απέναντι σε προκλήσεις…
Όποιος θέλει να υπάρχει στη διεθνή σκηνή, οφείλει να παραμένει όρθιος. Κι όποιος αγαπά την Ελευθερία του, πρέπει συνεχώς να αποδεικνύει ότι την αξίζει. Και εμείς ως Έλληνες, έχουμε επανειλημμένως αποδείξει ότι την Ελευθερία μας την αξίζουμε!
Την συζήτηση του κ. Σαμαρά με τον Δημήτρη Απόκη (Διεθνολόγος-Δημοσιογράφος, Αναλυτής Διεθνών Ειδήσεων, ΕΡΤ) έχετε τη δυνατότητα να παρακολουθήσετε στον κάτωθι σύνδεσμο, αλλά και LIVE στην τηλεόραση BEST.
