Μια σιωπηρή καταιγίδα στροβιλίζει τις σχολικές αίθουσες: νέοι και ενήλικες αντιμετωπίζουν πλέον βαθύτερη κρίση αλφαβητισμού, με έλλειψη δεξιοτήτων αξιοποίησης γραπτού λόγου και ανάγνωσης, φαινόμενο που έχει επιταχυνθεί μετά την πανδημία. Ταυτόχρονα, η τεχνητή νοημοσύνη εμφανίζεται σαν φως στον ορίζοντα, αλλά και ως πιθανό διπλό εργαλείο — είτε ως στήριγμα για την εκπαίδευση είτε ως παράγωγο προβλημάτων. Η εξίσωση δεν είναι απλή: πώς θα ενώσουμε τεχνολογία και παιδαγωγική ώστε να αναστρέψουμε αυτή την τάση;
Η τεχνολογική προσδοκία
Οι ψηφιακοί βοηθοί σύμφωνα με έρευνες μπορούν να αναγνωρίζουν το επίπεδο ανάγνωσης ενός μαθητή, να διορθώνουν λάθη σε πραγματικό χρόνο και να προσαρμόζουν το περιεχόμενο ανάλογα με κάθε χρήστη. Παρ’ όλα αυτά, οι εκπαιδευτικοί τονίζουν ότι η παρουσία ενός ανθρώπου — δασκάλου ή μέντορα — παραμένει αμετάβλητα κρίσιμη. Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη φυσική επαφή, τις ερωτήσεις, την ενθάρρυνση ή το συναίσθημα που προκαλείται από το διάβασμα ενός βιβλίου.
Διαβάστε περισσότερα στο ρεπορτάζ του newmoney.gr πατώντας εδώ
